พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์

บทนำ
‘พลอย’ อัญมณีที่มีค่าไม่แพ้กันกับเพชร แต่จะมีสักกี่คนที่จะชอบพลอยมากเท่าเพชร ความงดงามวิจิตร จากการเจียระไนจนได้เป็นเหลี่ยมแต่ละเหลี่ยม เมื่อได้รับแสงตกกระทบจนเกิดเป็นความระยิบระยับชวนให้ล่อตาล่อใจไม่ว่าใครที่ได้พบเห็น เหลี่ยมจึงเป็นองค์ประกอบสำคัญที่ช่วยส่งให้เพชรและพลอยนั้นงดงามและมีค่า หากอัญมณีทั้งสองนี้ไม่มีเหลี่ยม ก็เป็นได้เพียงหินธรรมดาก้อนหนึ่งเท่านั้น....
ฉันชื่อพลอยมายา ชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ แต่ฉันมาเปลี่ยนเองทีหลังเมื่อได้รับอิสระจากกรงนรกที่ใครๆ เรียกมันว่า ‘บ้าน’ ตอนนี้ฉันอายุ 23 กำลังเรียนการตลาดภาคภาษาอังกฤษอยู่ที่มหาลัยชื่อดัง ฉันเป็นคนมีพรสวรรค์แต่ดันไม่มีโชค เกิดมาบนครอบครัวสกปรก ไร้ความเป็นมนุษย์ แต่ฉันไม่สนแล้ว ฉัน....ได้ก้าวผ่านช่วงชีวิตที่แสนเลวร้ายนั้นมาแล้ว
“อีพลอย!!! มัวลีลาอะไรอยู่ ล้างกลัวผักมันจะช้ำหรือไง ทำอะไรลีลา ต้องให้กูคอยกระตุ้นตลอด!!” เสียงหญิงวัยกลางคน ที่มาแผดเสียงโวยวายดังลั่นที่หน้าประตูนั่นน่ะป้าฉันเอง...ป้าที่ช่วยฉันออกมาจากบ้านเอามาชุบเลี้ยงพอฉันโตก็เอามาใช้งานเยี่ยงทาส อาบเหงื่อต่างน้ำ แลกกับเงินที่พอจะรวบรวมมาส่งตัวเองเรียน ผสมไปกับทุนที่ได้จากมหาลัย
“รู้แล้ว!!” ฉันตอบไปเพียงสั้นๆ มือก็ยังคงวุ่นอยู่กับกะละมังล้างผัก ที่บ้านป้าเป็นร้านขนมจีน ขายดิบขายดีเพราะแกทำน้ำยาอร่อยและก็ให้ผักเยอะตามลูกค้าสะดวกจะหยิบ ฉันมีหน้าที่ขี่รถไปรับผักที่ตลาดแล้วก็กลับมาจัดร้านตั้งแต่เช้า จัดจนเรียบร้อยดีแล้วถึงจะไปเรียนได้ กลับมาก็ต้องมาเก็บร้านเคลียร์ความเรียบร้อย ส่วนวันเสาร์-อาทิตย์ก็ล้างผักทั้งวันแล้วก็คอยเติม เสร็จจากล้างผักก็มาต่อที่ล้างจาน นี่ก็นั่งล้างผักจนไม่มีเวลาจะพักทำอะไรเลย
“มึงอย่ามาทำเสียงแข็งนะอีพลอย สำนึกบุญคุณบ้างไหม!! ใครเลี้ยงมึงมาให้ปีกกล้าขาแข็งอยู่แบบนี้ห๊ะ!!!” ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไร เสียงดุดันก็โวยใส่ จิกหัวใช้เยี่ยงทาส ไม่อยากทำก็ต้องทำ เวลาแทบจะไม่มี วันไหนกลับบ้านผิดเวลาก็โดนด่า โดนหักเงิน เศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ หักจนจะไม่เหลืออะไร
“เสร็จแล้วก็ออกมาหน้าร้านบ้าง ไม่ใช่หมกอยู่แต่หลังร้าน จะเรียกขานวานใช้อะไรไม่ได้เลย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ มึงนี่!!”
“อืม ล้างผักอยู่เดี๋ยวออกไป”
“ล้างอะไรนานนักหนา ทำอะไรอ้อยอิ่ง น่ารำคาญ!!” ป้าทิ้งประโยคต่อว่าไว้ก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าร้าน แล้วปั้นหน้าเป็นแม่ค้าใจดีต่อหน้าลูกค้า
Line!! ~
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือในกระเป๋าทำให้ฉันต้องละมือจากผักแล้วแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู
-หลิว- เป็นข้อความจากอีหลิวเพื่อนที่มหาลัยของฉันเอง
‘มีคนสนใจมึงแล้วนะ คืนนี้ว่างหรือเปล่า จะได้นัดดูตัวกับเขาให้’
หวังว่าการขายผ้าเอาหน้ารอดครั้งนี้จะไม่คว้าน้ำเหลวนะ พอกันทีกับชีวิตทาสขายแรงงานแลกข้าว แลกเศษเงิน ฉันขอไปตายดาบหน้าดีกว่า ไม่ว่ามันจะเจออะไร อย่างน้อยฉันก็เป็นคนเลือกเอง ดาบเล่มนี้มันทิ่มแทงจนสิ้นกำลังจะทนต่อแล้ว และคนอย่างอีพลอยไม่มีวันยอมทนใช้ชีวิตเฮงซวยไปตลอดหรอก....

ผ้ายับที่พับไว้มอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon