Episode 9

ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

ร้านค้าแบรนด์ดังมากมายต่างก็เข้ามาจับจองพื้นที่ขายของในนี้กันทั้งนั้น

ก้าวแรงของพลอยมายาที่เข้ามายืนในที่แห่งนี้ ทุกอย่างล้วนตื่นตาตื่นใจเธอไปหมด

แต่คนเพิ่งมีเงินอย่างเธอก็ฉลาดจะวางตัวมากพอที่จะไม่แสดงท่าทางแตกตื่นกับของหรูหราในห้างออกมา

แต่กลับทำวางท่าเหมือนเคยเห็นจนชินตา ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรก

ขาเรียวบนส้นสูงแบรนด์เนมคู่แรกในชีวิตของเธอ สาวเยื้องย่างไปบนพื้นหินอ่อนนำเข้า

ของห้างหรู

ทุกก้าวที่เดินไปนั้นเจ้าตัวเฝ้าคิดว่าตัวเองคือพญาหงส์ที่กำลังเดินอยู่บนเวหานภากาศ

ท่วงท่าสง่างาม และรูปร่างชวนมองของเธอ ทำให้ไม่มีใครดูออกเลยว่าเธอนั้นเคยเป็นเพียงเด็กหลังร้านขนมจีน

ผู้ที่ก้มหน้าทำงานอย่างหนัก แลกข้าวเหลือจากป้า แลกที่นอนที่แบ่งมาจากห้องเก็บของ

"พลอย..." เสียงเรียกของใครบางคนทำให้หญิงสาวที่กำลังเดินดูข้าวของอย่างเพลิดเพลินหยุดชะงัก

และเมื่อหันมาก็พบว่าเขาคือรุ่นพี่ในคณะของเธอนั่นเอง

"อ้าวพี่ภพ มากับใครคะ" เธอหันไปยิ้มและเอ่ยถามเขาก่อน

ร่างสูงตรงเข้ามาหาคนสวยในชุดแปลกตา พลางกวาดสายตามองดูเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอีกครั้ง

"ไม่ค่อยเห็นพลอยใส่ชุดอื่นเลยนอกจากชุดนักศึกษา

ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้" เขากล่าวชมอย่างจริงใจ

คนถูกชมยิ้มรับคำชอบด้วยทำตัวไม่ถูก

ก็ไม่แปลกหากจะไม่เคยมีใครได้เห็นเธอในชุดธรรมดา

เพราะนอกจากใส่ชุดนักศึกษาออกมาเรียน ก็ไม่เคยได้มีโอกาสออกไปไหนทั้งนั้น

ว่างจากเรียนก็ต้องเป็นทาสรับใช้

ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอตอยู่ในร้านขนมจีนของป้าเท่านั้น

"พูดแบบนี้ จะบอกว่าตอนใส่ชุดนักศึกษาไม่สวยเหรอคะ" พลอยมายาแกล้งว่า

"ไม่ใช่ พี่แค่ไม่เคยเห็นพลอยใช่ชุดแบบนี้ มันก็สวยไปคนละแบบน่ะ"

"พลอยล้อเล่นค่ะ แล้วนี่ตกลงว่าพี่ภพมากับใครคะ พี่ยังไม่ตอบพลอยเลย"

เพราะเขามัวแต่สนใจสาวสวยตรงหน้าจนลืมไปว่าเธอนั้นถามอะไรไว้

"อ๋อ พี่มาคนเดียว พอดีมาหาอะไรกินหน่อยน่ะ แล้วพลอยล่ะ"

ภพธรนั้นเป็นลูกคนมีเงิน ที่บ้านทำธุรกิจ

จึงไม่แปลกหากเขาจะบอกว่าแวะมาที่นี่เพียงเพื่อหาอะไรกิน ข้อนี้พลอยมายาเองก็รู้ดีอยู่แล้ว

"อ๋อ...พลอย พลอยมาเดินเล่นค่ะ มาคนเดียวเหมือนกัน"

เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบไปแบบไหน โชคดีที่แม้ว่าเธอจะสวย

และเด่นในสายตาของใครหลายคนในคณะ แต่ประวัติส่วนตัวก็ไม่เคยถูกขุดคุ้ยขึ้นมา

ด้วยการวางตัวที่พยายามจะไม่โดดเด่นของเธอเอง

"งั้น กินอะไรมาหรือยังคะ"

"ยังเลยค่ะ"

"ไปกินด้วยกันไหม เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง"

อุตส่าห์ได้จอกับพลอยมายาทั้งที เป็นใครก็ต้องชวนทั้งนั้น

โอกาสจะเข้าหาผู้หญิงคนนี้นั้นแทบจะไม่มีเลย เจอเธอได้แค่ในเวลาเรียน

เรียนเสร็จก็หายตัวไปเลยทันที ลึกลับและน่าค้นหา จนบางครั้งมันก็เผลอไปท้าทายผู้ชายบางคนเข้าอย่างไม่ตั้งใจ

ซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมถึงภพธรคนนี้ด้วยเช่นกัน

"ไม่เป็นไรค่ะ พลอยเกรงใจ"

"เกรงใจทำไมพี่เต็มใจน่า ดีเลยพี่จะได้มีเพื่อนกินข้าวด้วย"

"แต่..." พลอยมายารู้สึกเกรงใจอีกฝ่ายมากจริง ๆ

จากที่เธอหาข้อมูลมานั้นอาหารที่นี่แพงกระเป๋าฉีก

ขนาดว่าเธอมีเงินในบัญชีอยู่หลายบาทยังไม่มีความคิดที่จะมาทานอาหารที่นี่

ที่มาวันนี้ก็แค่อยากมาเดินดูของหรู ๆ แพง ๆ เท่านั้นเอง

"หรือน้องพลอยมีธุระที่ไหน? "

"ไม่มีหรอกค่ะ พลอยก็แค่เกรงใจพี่"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก อุตส่าห์เจอกันทั้งที เจอพลอยมายาเนี่ย ใครก็รู้ว่ามันไม่ง่าย

ใกล้จะฝึกงานแล้วไม่ใช่เหรอ คุยกับพี่ได้นะ" พอเขาหยิบเอาเรื่องนี้ขึ้นมา

พลอยมายาก็เริ่มลังเลทันที 'นั่นสินะ

เรื่องฝึกงานไม่รู้จะไปปรึกษาใครได้เลย' เธอพลางคิดในใจ

"งั้นก็ได้ค่ะ แต่พี่ภพไม่ต้องเลี้ยงพลอยนะคะ พลอยยังไม่หิวหรอก"

"ก็ได้ค่ะ" พอคุยกันรู้เรื่องแล้วทั้งคู่ก็เดินคุยกันไปที่โซนอาหาร

เดิมพลอยมายาเข้าใจว่าภพธรคงจะพาเธอไปกินอาหารชั้นที่จัดเป็นศูนย์อาหารทั่วไป

แต่เขากลับพาเธอขึ้นไปโซนอาหารที่มีเชฟชื่อดัง

ซึ่งแน่นอนว่าราคายิ่งจะพุ่งสูงกว่าที่เธอรู้มาแน่

"ร้านนี้พี่แนะนำเลยนะ อร่อยมาก เชฟเนี่ยบินตรงจากฝรั่งเศสมาเลย

รับรอว่าพลอยจะต้องชอบแน่" พอรู้ว่าเป็นอาหารต่างประเทศ พลอยมายาก็เริ่มกังวล

กลัวจะทำเรื่องขายหน้า เธอไม่เคยสัมผัสกับของพวกนั้นมาก่อนเลยสักครั้งในชีวิต

"มีอาหารไทยไหมคะ คือ...พลอย"

"ไม่ชอบอาหารฝรั่งเศสเหรอ งั้นไม่เป็นไร ร้านนี้มีอาหารไทยด้วย

แต่พี่ขอกินเมนูโปรดของตัวเองก็แล้วกัน ส่วนพลอยอยากกินอะไรก็สั่งเอาเลย

พี่เลี้ยงเอง"

"ก็ไหนเรา..."

"นะ...มาถึงขนาดนี้แล้ว พี่เป็นรุ่นพี่เราด้วย แถมเป็นผู้ชายอีก

แล้วผู้ชายอย่างพี่ได้มีคนสวย ๆ พลอยมาเดินข้าง ๆ

ให้คนอิจฉาไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนะโอกาสนี้ ถือว่าพี่ตอบแทนพลอยก็แล้วกันเนอะ"

อีกฝ่ายพยายามคะยั้นคะยอ 'ดีเหมือนกัน

ประหยัดค่าอาหารไปได้อีกมื้อ แถมจะได้กินของดีดีด้วย' พลอยมายาพลางคิดในใจ

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ" ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านด้วยกัน

ภายในร้านไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไหร่นัก ด้วยราคาอาหารที่แพง ภพธรที่มาที่นี่บ่อยจึงคุ้นเคยเป็นอย่างดี

และยิ่งอยากสร้างความประทับใจให้กับสาวสวยที่มาด้วยแล้วนั้น

พลอยมายาจึงแทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากสั่งอาหาร เธอสั่งไปเพียงไม่กี่อย่าง

เพราะกลัวเรื่องราคา เท่าที่เห็น ๆ นั่นก็แพงที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว

"กินเยอะ ๆ เลยนะคะ พี่รับรองเลยว่าอาหารที่นี่อร่อยมาก

ถ้าพลอยอยากจะมาอีกบอกพี่ได้เลยนะ พี่มาบ่อยจนสนิทกับผู้จัดการแล้ว"

พลอยมายาได้แต่ยิ้ม เธอรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งกวาดตามองรอบ ๆ

แล้วเห็นว่ามีลูกค้าเพียงไม่กี่โต๊ะ มันส่วนตัวจนเหมือนว่าเหมาร้าน เหมือนกับในนิยายที่เธอเคยอ่านเลย

"เอ่อ...พี่ภพคะ ห้องน้ำอยู่ไหนเหรอคะ"

"อ๋อ ตรงไปทางนั้นเลยค่ะ เห็นป้ายไหม"

"อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะ พลอยรู้สึกอยากจะล้างมือหน่อย"

พลอยมายาลุกจากโต๊ะก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

เธอเพียงรู้สึกอึดอัดกับภพธรที่เริ่มพูดมากจนน่ารำคาญก็เท่านั้น

"มากับใคร..." เสียงคุ้นหูดังขึ้นขณะที่พลอยมายากำลังยืนล้างมืออยู่

เธอมองดูเจ้าของเสียงผ่านกระจกด้วยความตกใจ

"มากับใคร..." เสียงคุ้นหูดังขึ้นขณะที่พลอยมายากำลังยืนล้างมืออยู่

เธอมองดูเจ้าของเสียงผ่านกระจกด้วยความตกใจ

เธอมองดูที่ประตูเพราะกลัวจะมีคนเข้ามาเจอ เพราะในนี้เป็นห้องน้ำผู้หญิง

"คุณอาชา...มาได้ยังไงคะ" เธอเอ่ยถามเสียงสั่น

"ฉันถามว่าเธอมากับใคร ไม่ได้ให้เธอมาถามฉันกลับ ฉันจะมายังไง

มาทำไมมันไม่ใช่คำถามที่ฉันจะต้องตอบเธอ"

มือหนาคว้าเอาต้นแขนเล็กของพลอยมายาไปกำเอาไว้แน่น

"หนูเจ็บค่ะ" เธอบอกกับเขาพร้อมกับพยายามจะแกะมือเขาออก

"งั้นก็ตอบมาสิว่าใคร ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าระหว่างที่เป็นเด็กของฉัน

เธอห้ามยุ่งกับใครทั้งนั้น ฉันยังอยากจะเลี้ยงดูเธอต่อ

และหวังว่าเธอจะให้คำตอบที่ฟังขึ้นกับฉันนะ"

เขากล่าวก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของพลอยมายา

"เขาเป็นรุ่นพี่ที่คณะค่ะ พอดีบังเอิญเจอกัน

เขาก็เลยชวนมากินข้าวที่นี่" พลอยมายาตอบตามความจริง

เพราะเธอคิดว่ามันไม่มีอะไรน่าเสียหาย

แต่ปัญหามันจะอยู่ที่อาชานั้นจะเชื่อเธอหรือไม่ต่างหาก

"บังเอิญเจอกัน แล้วก็พากันมากินข้าวที่นี่น่ะเหรอ

ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอยากได้คำตอบที่มันฟังขึ้น"

"หนูพูดความจริงนี่คะ หนูไม่เคยมาที่นี่เลย แล้วหนูก็ไม่รู้ราคาอาหารด้วย

เจอคนรู้จักเขาชวนมาบอกว่าจะเลี้ยงหนูก็มา

เพราะเห็นว่ามันประหยัดค่าใช้จ่ายของหนูด้วย"

พลอยมายาปั้นหน้าซื่อตอบกับคนที่กำลังโมโห

เขาจ้องมองดูเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจ

"เอาแบบนี้ ถ้าเธออยากได้เงินก็บอกกับฉัน ฉันจะให้คนโอนให้"

"หนูไม่ได้อยากได้เงินค่ะ เงินที่คุณให้มันก็ยังมีอยู่ เยอะเลย

แต่ที่หนูพูดเมื่อกี้หนูหมายความว่า ในเมื่อพี่เขาจะเลี้ยง

แล้วมันก็ประหยัดค่าใช้จ่ายของหนูพอดี..."

"จะอะไรก็ช่าง ถ้ามันทำให้เธอต้องไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่น ฉันจะทำทุกวิถีทางให้มันไม่เกิดขึ้น

รีบกินแล้วรีบกลับไปซะ แล้วฉันจะให้คนโอนเงินให้"

"ค่ะ" พลอยมายาไม่กล้าพูดอะไรมาก

เพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจจนเขี่ยเธอทิ้ง แล้วนั่นจะเป็นปัญหาแน่ ๆ

เพราะตอนนี้เงินที่เธอใช้จ่ายอยู่ล้วนมาจากอาชาทั้งสิ้น

"แล้วอย่าให้เห็นอีก ว่าไปไหนมาไหนกับผู้ชาย"

เขายกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าเธอพร้อมทั้งออกคำสั่ง

"แล้ว...ถ้ามันจำเป็นล่ะคะ" อาชาถอนหายใจ เขาเริ่มจะหงุดหงิดแล้วสิ

"ก็รายงานให้ฉันรับรู้ อย่างละเอียด!! "

พูดจบเขาก็เดินจากไปทิ้งให้พลอยมายายืนตกใจกับเหตุการณ์อยู่คนเดียวในห้องน้ำ 'นี่แค่มากินข้าวกับรุ่นพี่ที่รู้จัก ยังโกรธขนาดนี้

ถ้าเกิดมีใครมาจีบฉันจริง ๆ ขึ้นมา ไม่เอาถึงตายเลยหรือไงกัน' พลอยมายาเริ่มเข้าใจในความเสี่ยงของการทำงานกับคนคนนี้แล้ว

ทั้งที่เขาเองก็เพิ่งจะรับเลี้ยงดูเธอได้ไม่นาน แต่กลับมาแสดงท่าทางหึงหวง

ขนาดนี้ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียด้วยซ้ำแต่แม้ว่าจะเสี่ยง

หากนึกถึงค่าตอบแทนที่ได้มันก็คุ้ม

ตัวเธอเองนั้นในตอนนี้ก็ไม่ได้มีพันธะผูกพันกับใครอยู่แล้วด้วย

"ทำไมคุณพ่อหายไปนานจังคะ" พลอยนิลเอ่ยถาม

เธอยังแอบสังเกตเห็นอีกว่าพ่อของเธอนั้นมีสีหน้าที่ไม่ดีนัก

"พอดีคุยงานนิดหน่อยน่ะ" เขาตอบก่อนจะนั่งลงที่ตัวเอง

ตาก็ลอบมองดูพลอยมายาที่กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง

"แหม วันหยุดยังจะคุยเรื่องงานอีกเหรอคะ ดูสิ...หน้าหล่อ ๆ

ยู้ยี่ไปหมดแล้ว" ลูกสาวแกล้งแซวหวังจะให้พ่ออารมณ์ดีขึ้น

อาชาพยายามตัดความหงุดหงิดออก เพื่อจะได้อยู่กับลูกสาวให้มีความสุข เขาฝืนยิ้มตอบกับ

ตาก็ยังคงลอบมองดูพลอยมายาเป็นระยะ

"คุณพ่อมองอะไรคะ นิลเห็นหันหลายรอบแล้ว"

ลูกสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอมีท่าทางแปลก ๆ

"พ่อก็มองอะไรเรื่อยเปื่อย ก็พ่อไม่เคยมาก็มองดูร้านไปตามประสา"

"นึกว่ามองผู้หญิงโต๊ะนั้นซะอีก" พลอยนิลว่าพร้อมทั้งมองไปที่พลอยมายา

ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้นั้นมีเสน่ห์ชวนมองจริง ๆ

เพราะขนาดว่าเธอเป็นผู้หญิงก็ยังรู้สึกเจริญหูเจริญตายามหันไปเห็น

"ใครก็ไม่รู้ พ่อจะไปมองเขาทำไมกันล่ะ"

อาชากล่าวเสียงเรียบราวกับว่าไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้จริง ๆ

"ไม่รู้สิคะนิลว่าเขามีเสน่ห์ดี นิลเองยังรู้สึกชอบเลย"

ลูกสาวว่าก่อนจะลอบมองเธออีกครั้ง อาชาไม่อยากจะหันไปมองเท่าไหร่แล้ว

เพราะยิ่งลูกสาวพูดแบบนี้เขายิ่งรู้สึกหวงเด็กคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เขาไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครอยู่แล้ว แม้แต่เด็กคนนี้ก็เหมือนกัน แต่เขาแค่ไม่ชอบให้ของของเขาไปมั่วซั่วอยู่กับคนอื่น

ตราบใดที่ยังขึ้นชื่อว่าเป็นของเขา ก็ควรจะเป็นแค่ของเขาคนเดียวเท่านั้น

"พูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากให้พ่อมีใคร

มาชวนพ่อมองสาวแบบนี้เดี๋ยวก็เคลิ้มตามได้แม่เลี้ยงไม่รู้ด้วยนะ"

อาชารู้ดีว่าทำอย่างไรให้ลูกสาวเลิกพูดเรื่องนี้ และมันก็ได้ผล

เพียงแค่เขาพูดขึ้นมาแบบนั้น พลอยนิลก็ปรี๊ดขึ้นมาทันที

"ไม่ได้ค่ะ!!! นิลพูดขึ้นมาเฉย ๆ ไม่ได้บอกว่าจะให้พ่อมีแม่ใหม่สักหน่อย

ให้สวย ให้ดีเลิศเลอมาจากไหนนิลก็ไม่เอาทั้งนั้น" พลอยนิลโวยขึ้นมาทันที

"พ่อถึงบอกว่าพ่อไม่ได้มองใครไง กินกันต่อดีกว่า

มีอีกหลายที่ที่จะไปไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวหมดเวลาก่อนนะ"

เมื่อพลอยนิลโวยวายขึ้นมาแล้ว อาชาจึงได้ถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องทันที

ฝ่ายของพลอยมายาเอง

พอรู้ว่าอาชาไม่พอใจมากเรื่องที่มากินข้าวกับภพธรรุ่นพี่ที่คณะเธอก็พยายามหาทางกินให้เสร็จโดยเร็วที่สุด

เพื่อจะแยกตัวกลับโรงแรม เรื่องหาหอพักก็ยังไม่ได้จัดการ

คราวนี้ดันมีเรื่องมากินข้าวกับผู้ชายเข้ามาอีก ถ้าเรื่องยิ่งมา

กลัวจะเสี่ยงโดนอาชาเขี่ยทิ้งเข้าสักวันจนได้

"ไม่อร่อยเหรอคะ ทำไมหน้าน้องพลอยดูไม่ค่อยจะโอเคเลย"

ฝ่ายภพธรที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็พยายามจะชวนคุย แต่พลอยมายานั้นก็ตอบแบบสั้น ๆ

พยายามไม่ต่อบทสนทนาให้มากความ

"พอดีที่บ้านเรียกตัวกลับน่ะค่ะ เลยกังวลนิดหน่อย"

เธอเลือกที่จะโกหกรุ่นพี่ เพราะหวังว่าเขาจะปล่อยให้เธอออกไปสักที

"อ้าวเหรอ งั้นรีบกินเถอะ แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"งั้นเหรอ"

"เอ่อ.... พี่ภพคะพอดีที่บ้านไลน์มาตามอีกแล้ว ถ้ายังไงพลอยขอตัวนะคะ"

พลอยมายาว่าก่อนจะทำท่าชี้ไปที่โทรศัพท์ของเธอ

"อ้าว งั้นก็ได้ครับ ไว้โอกาสหน้า..."

"พลอยขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ" พลอยมายากล่าวลาก่อนจะเดินออกจากร้านไป

ทิ้งให้ภพธรนั่งเหม่ออยู่เพียงลำพัง อาชามองเห็นเด็กสาวจ้ำเท้าเดินออกไปจากร้านแล้ว

ก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ที่อย่างน้อยเธอก็เชื่อฟังคำสั่งของเขาแต่โดยดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***