Episode 10

หลังจากพาลูกสาวไปตะลอนเที่ยวจนหมดวันแล้ว

อาชาพยายามหาโอกาสที่จะติดต่อหาพลอยมายาเด็กในปกครองของเขา แต่กลับไม่มีโอกาสเลย

ลูกสาวสุดที่รักของเขานั้นตามติดเป็นเงา ไม่มีโอกาสได้แวบไปไหน

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน นับตั้งแต่ตอนที่เห็นพลอยมายาที่ร้านอาหาร

จนถึงตอนนี้ใจมันร้อนรุ่ม อยากจะไปเจอเด็กคนนี้ให้ได้ ใจยังรู้สึกระแวงกลัวว่าเธอนั้นจะแอบไปที่อื่นกับคนอื่นต่อ

โดยปกติแล้วเขาก็ไม่เคยเป็นแบบนี้สักที หากรู้ว่าเด็กในปกครองไปพัวพันกับคนอื่น

อย่างดีก็แค่ฉีกสัญญาตัดขาดกันทันทีเท่านั้น

"คุณพ่อยังกังวลเรื่องงานอยู่อีกเหรอคะ หน้าตาบูดบึ้งเชียว

นิลเห็นพ่อแอบทำหน้าแบบนี้ตั้งนานแล้วนะคะ"

ลูกสาวพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งจิบชาอยู่กับพ่อที่ใต้ร่มไม้ในบ้าน

คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยกแก้วชาซดจนหมด

เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมาให้ลูกสาวเห็นเลย

"เฮ้อ...ไม่อยากให้คุณหนูพลอยนิลมาเห็นพ่อตอนเครียด ๆ เลย

พลาดซะจนได้สินะ" อาชาแกล้งว่า

เขาไม่สามารถสลัดเรื่องกังวลใจนี้ออกจากหัวได้เลยจริง ๆ

จึงทำได้เพียงแค่โยนความกังวลนี้ให้เป็นเรื่องงาน

"มีอะไรบอกนิลได้นะคะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเลย เรามีกันแค่สองคนพ่อลูก

อย่างน้อยให้คุณพ่อได้ระบายมาทางนิลบ้างก็ได้" พลอยนิลว่า เพราะชีวิตนี้เธอมีเพียงอาชาที่เป็นพ่อคนเดียวเท่านั้น

เธอจึงรักพ่อของเธอมาก

และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่จนถึงตอนนี้พลอยนิลก็ไม่ยอมมีแฟน

"ก็แค่เรื่องงานนั่นแหละ อย่าสนใจเลย"

"นิลมารบกวนเวลาทำงานของพ่อหรือเปล่า" พลอยนิลเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล

ตั้งแต่วันมาถึงก็ให้พ่อไปรับที่สนามบิน พอวันนี้วันหยุดแทนที่อาชาจะได้พักผ่อน

เธอก็ยังงอแงจะให้พ่อพาไปเที่ยว

"ไม่เลย สำหรับนิลไม่มีคำว่ารบกวนเลยสักนิด"

อาชาเองก็รักลูกสาวมากเช่นกัน แม้ว่าเขาจะทำตามคำขอเดียวของเธอไม่ได้

แต่ก็พยายามจะไม่ให้เธอได้รู้ และตั้งใจว่าจะแอบเลี้ยงเด็กไว้เพียงเพื่อสนองตัณหาเท่านั้น

"งั้นนิลว่านิลไม่กวนพ่อแล้วดีกว่า คุณพ่อจะได้พักผ่อน"

พลอยนิลว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหอมที่แก้มของหนุ่มใหญ่ผู้เป็นพ่อของเธอ

"ไม่ใช่ว่าเบื่อพ่อแล้วหรอกเหรอ" อาชาแกล้งว่า

"นิลจะไปเบื่อพ่อได้ยังไงกันคะ นิลมีพ่อแค่คนเดียวนะคะ"

"พ่อล้อเล่นน่ะ ไปเถอะ ไปพักผ่อน วันนี้เดินกันมาทั้งวัน ขาสวย ๆ

ของคุณหนูพลอยนิลคงจะล้าแย่"

"ไม่เลยสักนิด นิลยังเดินได้อีกหลายวันเลย ถ้าคุณพ่อพานิลไปเที่ยว"

"เฮ้อ...พ่อแก่แล้วนะ ให้พ่อเดินมาก ๆ ก็แย่น่ะสิ" อาชาแกล้งพูด

คนฟังยิ้มแล้วโอบกอดเขาจากด้านหลัง

"พ่อของนิลยังหนุ่มอยู่เลย ใครกล้าพูดว่าพ่อนิลแก่ นิลจะตบปากให้"

"ร้ายจังนะตัวแค่นี้"

"เห็นนิลตัวแค่นี้ นิลทำอะไรได้มากกว่าที่คุณพ่อคิดอีกค่ะ"

กว่าลูกสาวจะยอมปล่อยให้เขาได้อยู่ลำพัง ทั้งคู่ก็พูดคุยกันอีกพักใหญ่

พลอยนิลเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของอาชา ซึ่งเขารักดั่งดวงใจ

เดิมทีเข้าไม่ได้อยากจะส่งลูกไปเรียนเมืองนอกเลย เพราะมันไกล

แต่พลอยนิลให้เหตุผลว่าเธอทำใจเรื่องแม่ไม่ได้

ยิ่งต้องอยู่ที่บ้านโดยที่ไม่มีแม่อยู่ด้วยมันทรมานเธอเหลือเกิน

อาชาจึงต้องจำใจปล่อยให้ลูกสาวได้ไปเรียนลำพังที่ต่างประเทศ

หลายปีกว่าเธอจะกลับมาบ้าน อาชาต้องคอยเป็นฝ่ายบินไปหาลูกสาวเอง

แต่แล้วอาชาก็ค้นพบว่าการได้อยู่ห่างกับลูกสาว

ทำให้เขามีเวลาไปหาเลี้ยงเด็กเพื่อสนองความต้องการของเขาได้

เมื่อลูกสาวลับตาแล้วอาชาก็รีบหยิบเอาโทรศัพท์เครื่องที่ไว้ใช้ติดต่อกับพลอยมายาขึ้นมาแล้วกดโทรหาเธอทันที

("สวัสดีค่ะ")

"ตอนนี้อยู่ที่ไหน"

("อยู่ห้องพักค่ะ")

"แต่งตัวซะ เดี๋ยวฉันให้เสือไปรับ"

("คุณอาชาว่างแล้วเหรอคะ") เพียงเธอตั้งคำถามมาแบบนั้นอาชาก็ขบกรามแน่น

เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

"ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องมาถาม ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ อย่าช้าด้วยล่ะ

ฉันมีเวลาไม่มาก" จบประโยคอาชาก็กดวางสายทันที พลอยมายารู้สึกใจคอไม่ดีนัก

เธอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองไปกินข้าวกับภพธร

ชายหนุ่มรุ่นพี่ในคณะเมื่อเช้านี้แล้วพลันขนลุกซู่ ไม่ใช่ว่าเขาจะทำร้ายเธอหรอกนะ

หรือถ้าหนัก ๆ เลย เขาจะฆ่าเธอหรือเปล่า พลอยมายาคิดไปพร้อมกับรีบแต่งตัว

เพราะอาชาสั่งเอาไว้แล้ว เมื่อเตรียมตัวเสร็จแล้ว พลอยมายาก็รีบลงจากห้องพัก

ออกไปรอคนขับรถของอาชาที่เขาส่งมารับเธอ

"เร็วดีนี่" ทันทีที่เธอขึ้นมานั่งบนรถ เสือก็เอ่ยขึ้น

"เลิกมองฉันแบบนี้สักที ฉันไม่อยากจะฟ้องคุณอาชา"

พลอยมายารู้สึกว่าเสือแอบมองเธออยู่ทุกครั้งเวลาที่มารับ และครั้งนี้เธอก็อดใจที่จะดูดไม่ไหว

เพราะรู้สึกไม่ชอบใจนัก

"ก็ขี้ฟ้องอยู่แล้วนี่ ครั้งก่อนก็ฟ้องไม่ใช่หรือไง"

เขาว่าตาก็ยังคงแอบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง

คนถูกมองทำหน้าไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

เธอไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับเขาหรอก เพราะตอนนี้กำลังเป็นกังวลเรื่องว่าตัวเองจะโดนอะไรบ้าง

"เมื่อเช้าไปกินข้าวกับผู้ชายเหรอ" เสือเอ่ยถามขึ้น

พลอยมายาถอนหายใจก่อนจะหันไปสบตากับคนพูดผ่านกระจกที่เขาใช้แอบมองเธอ

"ไม่ยุ่งสักเรื่องจะได้ไหม"

"ก็แค่จะบอกว่าไม่ต้องกลัวหรอก คุณอาชาน่ะเขาถูกใจเธอมาก แค่ไม่โกหกเขา

เธอก็จะไม่เป็นอะไร" พออีกฝ่ายพูดมาแบบนั้น พลอยมายาจึงคิดอะไรขึ้นมาได้ 'จริงด้วยสินะ หมอนี่เป็นคนสนิทของคุณอาชา ถ้าเราทำดีกับเขาไว้

ก็น่าจะส่งผลดีไม่ใช่เหรอ' พอคิดได้อย่างนั้น

สีหน้าขึงขังก็พลันคลายลง

"แล้วฉันควรจะทำยังไง" น้ำเสียงเกรี้ยวกราด เย็นลงทันที

เสือกระตุกยิ้มพอใจก่อนจะลอบมองเธออีกครั้ง

"คุณอาชาน่ะเขาไม่ค่อยเจอผู้หญิงแบบเธอหรอกนะ ปั้นหน้าซื่อ

ทำตาใสแบบที่เคยทำไปนั่นแหละ" คิ้วสวยขมวดยุ่ง เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น 'นี่เขาดูออกด้วยอย่างนั้นหรือ ว่าเธอแสร้งทำ'

"แล้ววันนี้เขาจะ...ทำอะไรฉันไหม เรื่องที่...."

"ก็อาจจะเหนื่อยหน่อย เขาคงจะขย้ำเธอจนช้ำไปทั้งตัว ก็แค่นั้น"

เพียงได้ยินแบบนั้น พลอยมายาก็กลืนก้อนน้ำลายลงคอทันที 'ปกติก็เกือบจะตายคาเตียงอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง' เธอพลางคิดในใจ

ตลอดทางมาจนถึงคอนโดที่นัดหมายพลอยมายาพูดคุยกับเสือมากกว่าทุกครั้ง

เสือเองก็รู้สึกว่าจริง ๆ แล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่นัก

เสียดายก็แค่ทำไมเธอต้องมาเลือกทำอาชีพแบบนี้ก็เท่านั้น

“ไม่ต้องเครียดไปหรอก

คุณอาชาเขาไม่เคยฆ่าใครอยู่แล้ว”

“แล้วถ้าฉันเป็นศพแรกที่เขาฆ่าล่ะ

จะทำยังไง” พลอยมายาว่าก่อนจะเตรียมตัวลงจากรถ

“เชื่อเถอะ

เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก” เสือหันไปบอกกับหญิงสาวอย่างหนักแน่น

เธอเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

“โชคดี”

ร่างบางที่เพิ่งเปิดประตูรถพลันชะงัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนพูด

“พูดแบบนี้ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย”

“เหรอ”

“แต่ก็ขอบใจนะ”

เธอว่าก่อนจะลงจากรถไป เสือมองดูร่างบางที่เดินจากไปจนลับตา

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อะไรที่ทำให้เขารู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา

แค่ใบหน้าที่มีเสน่ห์ชวนมองของเธองั้นหรือ หรือว่าแววตาใสซื่อที่เธอแสร้งทำมัน

ยิ่งเมื่อครู่นี้ได้พูดคุยกับ ก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ

พลอยมายายืนอยู่หน้าประตูห้องของอาชาครู่หนึ่ง

เธอรวบรวมสติทั้งหมด เพื่อทำตามคำแนะนำของเสือ และหวังเหลือเกินว่า

อาชาจะไม่ลงไม้ลงมืออะไรกับเธอ

เมื่อพร้อมแล้วหญิงสาวจึงได้กดเรียกคนข้างในให้มาเปิดประตู

และทันทีที่ประตูเปิดออก ภาพของอาชาที่เปลือยกายออกมาเปิดประตูรับก็ทำเธอตกใจเล็กน้อย

ร่างบางถูกกระชากเข้าไปในห้องอย่างเร็ว

มันเร็วจนพลอยมายาเองนั้นก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

“คะ...คุณอาชา”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะความตกใจ

“ฉันมีเวลาไม่มากไม่อยากจะเสียเวลา”

เขากล่าวก่อนที่จะวางแก้วไวน์ในมือลง แล้วหันมากอดรัดร่างบางของคนที่เพิ่งมาถึง

พลอยมายาไม่ได้ทำใจมาเหมือนครั้งก่อน ๆ เธอรู้สึกไม่พร้อมเท่าไหร่นัก

แต่ก็ขัดอะไรไม่ได้เพราะเธอนั้นยังต้องการเงินของอาชาอยู่

และอาชาเขาก็ต้องการที่จะทำแบบนั้น

เสื้อผ้าของพลอยมายาถูกปลดเปลื้องออกจากร่างกายของเธอจนไม่เหลือสักชิ้น

อาชายกร่างบางเปลือยเปล่าขึ้นอุ้มก่อนจะซบหน้าลงขบเม้มยอดปทุมถันของเธออย่างรุนแรงจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง

เขาไม่เคยทำแรงแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันรุนแรงเหลือเกิน

"อ๊า!! " เสียงหวานร้องลั่นด้วยความเจ็บ

อาชาอุ้มร่างของเด็กสาวไปโยนลงบนเตียงก่อนจะเดินไปคว้าเอาอะไรบางอย่างออกมา

ดวงตากลมแอบมองดูของในมือของเขาก่อนจะพบว่ามันคือกุญแจมือ

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ก็แค่ของเล่นที่เอาไว้ลงโทษคนทำผิดอย่างเธอ"

เขากล่าวก่อนจะกระชากแขนข้างหนึ่งของพลอยมายาออกมาแล้วจัดการลากเธอออกไปล็อกไว้กับหัวเตียง

"ทะ...ทำไมต้องใช้กุญแจมือด้วยล่ะคะ" เธอเอ่ยถามเสียงสั่น

และยังคงทำตาใสไม่รู้เดียงสา คนกระทำยกยิ้มอย่างพอใจในแววตาใสซื่อของเธอ

และไม่ให้คำตอบ ซ้ำยังคงลงมือล็อกแขนเธออีกข้างเอาไว้ด้วย

พลอยมายาถูกล็อกเอาไว้ในลักษณะนอนคว่ำ ร่างสูงลุกจากเตียงไปหยิบของอีกอย่างออกมา

คราวนี้เพียงแค่พลอยมายามองเห็นมัน เธอก็เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว

"คะ...คุณอาชา จะทำอะไรคะ"

"ไม่ต้องกลัวหรอก ก็แค่แส้"

"อย่านะคะ หนูกลัวฮึก...." คนถูกพันธนาการพยายามร้องขอ

แต่อาชากลับทำเพียงแสยะยิ้มชั่วร้าย

ก่อนจะอ้างแขนขึ้นจนสุดแล้วฟาดแส้ลงบนแผ่นหลังขาวเนียนของพลอยมายาเต็มแรง

"กรี๊ดดด" รอยแส้สีแดงอมชมพู

ที่ซึมเลือดออกมาเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่กลางแผ่นหลังของเด็กสาว

น้ำตาของความรู้สึกเจ็บพลันไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

เสียงกรีดร้องเมื่อครู่ทำให้อาชาต้องเดินไปหยิบเอาเนกไทด์มามัดปากของเธอเอาไว้

ก่อนจะลงมือหวดแส้ลงบนแผ่นหลังของพลอยมายาอีกสองสามครั้ง

ความเจ็บแสบแผ่ซ่านไปทั่วร่างก่อนจะกลายเป็นความรู้สึกชา

มือหนาคว้าคางมนของคนที่ถูกตรึงไว้กับหัวเตียงช้อนให้เธอมองสบตากับเขา

"อย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจไหม" เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม

พลอยมายาพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล

"เธอทำให้ฉันหัวเสียทั้งวัน ลงโทษแค่นี้มันคงไม่พอแน่"

เขากล่าวก่อนจะหยัดกายยืนขึ้น แก้วไวน์ที่เขาวางเอาไว้ตอนลากพลอยมายาเข้ามาในห้อง

ถูกยกขึ้นมาถือไว้ในมือ

"กรี๊ดดด"

ทันทีที่ของเหลวสีแดงอมม่วงราดลงบนแผ่นหลังที่เวลานี้เต็มไปด้วยรอยแส้

เจ้าของร่างก็กรีดร้องอย่างทรมาน แม้ว่าจะถูกมัดเอาไว้ด้วยผ้าก็ตาม พลอยมายาได้แต่ถามตัวเองว่าเธอคิดดีจริงแล้วหรือ

ที่เลือกทำแบบนี้ ชีวิตและร่างกายของเธอนั้น อาชาจะทำอะไรก็ได้หรือ

แม้ในตอนนี้เขากระทำกับเธอไม่ต่างอะไรกับสัตว์แต่เธอกลับเรียกร้องอะไรไม่ได้เลย

นอกจากก้มหน้ายอมรับ 'ทำการเป็นเมียเช่า ขายตัวให้คนรวย

มันไม่สวยงามเหมือนในนิยายเลยสักนิด' พลอยมายาคิดในใจ

หลังความรู้สึกแสบร้อนจากไวน์ที่ราดลงบนแผล

เธอรู้สึกถึงสัมผัสชื้นขณะที่อาชากำลังก้มลงลงทำอะไรสักอย่างบนหลังของเธอ

พลอยมายานอนนิ่งและไม่ได้ตอบโต้หรือขัดขืน ความรู้สึกเดียวของเธอในตอนนี้คือ

อยากให้เขาทำทุกอย่างให้มันเสร็จสิ้นและปล่อยเธอไปสักที

ลิ้นสากไล่เลียไปบนแผลที่แผ่นหลังของหญิงสาว รสชาติของไวน์ที่ผสมกับเลือด

ปลุกเร้าอารมณ์ของอาชาได้เป็นอย่างดี เขารู้สึกตื่นเต้นกับสัมผัสนี้อย่างบอกไม่ถูก

อาชาเลียกินไลน์บนแผ่นหลังของพลอยมายาจนสะอาด

ก่อนจะเริ่มจับขาของเธอถ่างออกและสอดใส่แก่นกายของเขาเข้าไประบายความโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง

คนถูกกระทำในเวลานี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะส่งเสียง หรือขยับตัวโต้ตอบกับเขาอีกแล้ว

ความเจ็บปวดจากการถูกเฆี่ยนด้วยแส้ พาให้เธออยากจะหลับในทุก ๆ วินาที

เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าอาชาจะเสร็จสมดั่งอารมณ์หมาย ความรู้สึกเจ็บที่เนินสาว

เนื่องจากเธอไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเขาก็เริ่มตามมา

"ฉันสั่งคนของฉันเอาไว้แล้ว ว่าให้โอนเงินให้เธอ

ถ้าขาดเหลือหรือไม่พอยังไงก็บอกก็แล้วกัน ใส่เสื้อผ้าซะ

แล้วเดี๋ยวฉันสั่งให้เสือขึ้นมารับเธอลงไป"

หลังจากที่อาชาจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินมาปลดกุญแจมือออกให้กับร่างบางที่นอนหายใจโรยรินอยู่บนเตียง

เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอหนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***