Episode 19

หลังจากได้รับคำสั่งเรื่องที่จะให้ดึงตัวพลอยมายามาช่วยเรื่องสร้อย

เสือก็ไม่ค่อยจะสบายใจนัก เขาไม่อยากจะดึงพลอยมายาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย

เพราะรู้ดีว่ามันอันตราย เขายังไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี

เพราะจะเลือกขัดคำสั่งของอาเธอร์นั้น ก็ทำไม่ได้เช่นกัน

เสือเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ขายไปเป็นแรงงานทาสที่เหมืองในเอจีรัส

ก่อนจะเข้ามาเป็นเด็กรับใช้ในบ้านของอาเธอร์ภายหลัง

เสือนั้นเป็นชื่อที่เขาตั้งขึ้นมาเองจากชื่อจาร์มาในภาษาเอจีรัสที่แปลว่าเสือ

เหตุที่อาเธอร์เลือกส่งเขามาเพราะเสือนั้นสามารถใช้ภาษาไทยได้

จากการคลุกคลีอยู่กับแรงงานไทยที่ไปทำงานอยู่ในเหมืองของอาเธอร์

เขาเป็นหัวหน้าคนคุมเหมืองและยังเป็นลูกน้องคนสนิทของอาเธอร์อีกด้วย

เสือรักและเคารพอาเธอร์มาก เพราะเหมือนเขาถูกดึงขึ้นมาจากนรกโดยครอบครัวของอาเธอร์

อีกทั้งยังมอบชีวิตใหม่ให้กับเขาด้วย

Line!!

-พลอยมายา-

‘มาหรือยัง’

หลังจากวันนั้นมาพลอยมายาก็ตัดสินใจซื้อโทรศัพท์อีกเครื่องเพื่อเอาไว้ใช้ติดต่อกับเสือโดยเฉพาะ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อาชาเรียกให้เธอไปทำงาน ช่วงนี้พลอยนิลค่อนข้างที่จะติดเพื่อน

ทำให้อาชามีเวลาออกมาเจอกับพลอยมายาได้ เธอจึงได้มีโอกาสเจอกับเสือด้วย

เสือเพียงแค่อ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบกลับ

เขากำลังจะเลี้ยวรถไปรับหญิงสาวที่นั่งรออยู่จุดนัดพบพอดี

ทันทีที่เธอมองเห็นรถของเสือ พลอยมายาก็รีบวิ่งมายืนรอทันที

“รอนานแล้วเหรอ?” คนขับรถเอ่ยถามเมื่อร่างบาง เข้ามานั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว

“ไม่นะ

ทำไมเหรอ”

“ก็เห็นทักมาถาม”

ช่วงเวลาบนรถคือช่วงเวลาที่พลอยมายาชอบที่สุด

เธอมีโอกาสได้พูดคุยกับเสืออย่างสนุกสนานตลอดทาง

ก่อนที่จะต้องไปฝืนใจทำสิ่งที่ไม่อยากทำ แลกกับเงิน เธอพยายามเก็บเงินให้มากที่สุด

เพื่อจะรอเวลาให้อาชาสลัดเธอทิ้งเสียที

“ทำไม

ทักหาก็ไม่ได้หรือไง” เธอโวยขึ้นทันที

เสือมองดูคนที่กำลังทำหน้างอนก่อนจะยิ้มชอบใจท่าทางของเธอ

ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งไม่กล้าพาเธอเข้ามาเสี่ยงด้วย

อาชานั้นมองภายนอกอาจจะเหมือนนักธุรกิจหนุ่มทั่วไป ท่าทางอบอุ่น

ใจดีนั้นแท้จริงแล้ว เขาก็เป็นเพียงแค่ปีศาจในคราบนักบุญเท่านั้น

หากไม่ได้สัมผัสใกล้ชิด ใครก็จะคิดว่าเขาเป็นคนใจดีคนหนึ่ง แต่กับเสือแล้วไม่เลย

“เคยคิดจะเลิกทำงานนี้หรือเปล่า”

อยู่ ๆ เสือก็เอ่ยถามขึ้น คนถูกถามได้แต่อึ้งและเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

“ทำไมอยู่ดี

ๆ ถึงถามขึ้นมาแบบนี้ล่ะ”

“อยากรู้น่ะ”

“ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดจะเลิกเลยล่ะ

แต่ฉัน...”

“เงินที่ได้ไปก็น่าจะเยอะแล้วนี่

เอาไปทำงานอื่นก็ได้” เสือแทรกขึ้น

พลอยมายาคิดตามที่เขาพูดและก็คิดว่ามันก็จริงอย่างเขาว่าจริง ๆ

แต่งานอะไรจะมาได้เงินง่าย ๆ แบบนี้ ถึงจะยอมรับว่าอึดอัดทุกครั้งที่ต้องเปลื้องผ้าให้อาชาย่ำยี

แต่เขาก็ไม่ได้ทำทุกวัน และไม่ได้ทำตลอด นานทีเจอกับเขาสักครั้ง

ครั้งหนึ่งก็ไม่กี่ชั่วโมง แต่เงินที่ได้

มันกลับมากกว่าเพื่อนบางคนที่ทำงานจนหลังขดหลังแข็งทั้งเดือนเสียด้วยซ้ำ

“ถ้าพร้อมเดี๋ยวก็เลิกทำเองนั่นแหละ

อีกอย่างฉันเป็นคนเลิกทำก่อนไม่ได้ ต้องรอเขาเป็นฝ่ายบอกเลิกฉันไม่ใช่เหรอ”

พลอยมายาพูดเถียง

“แล้วถ้าเขาไม่เลิก

คุณก็จะทำไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นเหรอ?” เสือถามต่อ

เธอนิ่งเงียบและคิดตามคำพูดของเขา ‘นั่นสินะ จนตอนนี้คุณอาชายังไม่มีทีท่าจะเลิกกับเราเลย

แถมยังยื่นโอกาสมาให้อีก

ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเราคงจะอยู่แบบนี้ไปจนกว่าจะฝึกงานเสร็จ

ยิ่งเราอยากจะเข้าไปทำงานในบริษัทเขาอีก แบบนั้นจะยิ่งผูกมัดกัน’

พลอยมายาคิดตามอยู่พักหนึ่ง

“คงไม่หรอก

นายบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าเขาขี้เบื่อ ตอนนี้ที่ยังไม่เบื่อก็คงเพราะไม่ค่อยได้เจอกันแหละมั้ง

ถ้าลูกเขากลับไปเรียนก็คงจะเจอกันบ่อยขึ้น ถึงตอนนั้นเขาก็คงเบื่อฉันแล้ว”

“ถ้าไม่ได้ทำงานให้เขาแล้ว....

เราจะคบกันได้หรือเปล่า” เสือตัดสินใจเอ่ยถามประโยคหยุดโลกออกไปตรง ๆ

เขารู้ดีว่าหากงานที่ไทยจบลงแล้ว ตัวเขาเองก็ต้องกลับไปทำงานให้อาเธอร์ที่เอจีรัสตามเดิม

และคงไม่มีโอกาสได้เจอกับพลอยมายาอีก นอกเสียจากว่าจะพาเธอกลับไปด้วย

“จะเลี้ยงฉันไหวเหรอ”

พลอยมายาแกล้งถาม เธอเองก็ยังลังเลอยู่เช่นกัน ว่าที่เขาพูดมานั้น พูดจริง

หรือพูดเล่นกันแน่

“ถ้าบอกว่าไหว

จะตอบตกลงไหมล่ะ” คนถามเสียงเข้มขึ้นเพื่อทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขากำลังจริงจัง

“ขอคิดดูก่อนนะ”

พลอยมายาไม่ยอมให้คำตอบ เธอยังอยากชั่งใจดูก่อนว่า หากตกลงไปแล้วผลมันจะเป็นแบบไหน

เสือจะรักและดูแลเธอได้เหมือนกับที่แฟนของหลิวรักและดูแลหลิวหรือเปล่า

ชีวิตจะต้องกลับไปตกระกำลำบากเหมือนแต่ก่อนไหม และเสือคนนี้เป็นคนดีแค่ไหน

เธอเองก็ยังไม่รู้เลย เธอเจอกับเขาแค่บนรถคันนี้

พูดคุยกันชั่วพักชั่วครู่ระหว่างเดินทางไปทำงาน เจอกันที่อื่นก็ไม่กี่ครั้ง

“อย่าคิดนานมากก็แล้วกัน”

เสือพูดขึ้น พลอยมายาเข้าใจว่าเขาล้อเล่น แต่ความจริงแล้วไม่ใช่

เสือมีความคิดว่าหากพลอยมายาเลิกทำงานให้อาชาแล้ว

อาเธอร์ก็ต้องใช้คนอื่นมาทำงานนี้แทน

เขาก็จะได้ไม่ต้องลากพลอยมายาเข้ามาเกี่ยวเรื่องนี้ด้วย

นอกจากนี้พลอยมายาก็จะได้ไม่ต้องทนฝืนทำอะไรที่ไม่อยากทำ

เพื่อแลกเศษเงินจากอาชาอีกต่อไป

ตัวเขาเองก็ไม่ต้องทนเจ็บหัวใจเวลาไปรับไปส่งเธอด้วย

"แล้วถ้าคบกันแล้ว จะทำมาหากินอะไร ฉันทำอะไรไม่เป็นหรอกนะถ้าจะไปขายของ

หรือถ้ารอฉันเรียนจบก็ยังต้องฝึกงานอีกเทอมเลย" พลอยมายาพูดต่อ

"เอาเป็นว่าผมเลี้ยงดูคุณได้ก็แล้วกัน"

เสือกล่าวพร้อมทั้งมองไปที่คนข้างหลังผ่านกระจก

"ทำไง เงินเดือนคนขับรถเนี่ยได้เดือนละแสนเลยหรือไง" พลอยมายาแกล้งว่า

"ผมพูดไว้เลยตรงนี้ ว่าถ้าคุณตกลงคบกับผม ผมจะไม่พาคุณไปลำบากแน่ ๆ "

คนฟังทำท่าบึนปากพร้อมกับพยักหน้าล้อเลียนคนพูด

เสือเองก็ได้แต่ยิ้มชอบใจกับท่าทางของพลอยมายา

เพียงไม่นานช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่ก็หมดลง หลังจากที่รถแล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถของคอนโด

อาชานั่งจิบไวน์รอสาวน้อยของเขาที่ริมระเบียง

สายตาทอดมองไปที่ตึกสูงมากมายท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดสลัว แต่สว่างไสวไปด้วยไฟแสงสี

ทั้งจากที่เปิดบนตึก ริมถนน สักพักหนึ่งหญิงสาวที่เขากำลังรอคอยก็มาถึง เขาเดินตรงไปที่ประตูอย่างรีบร้อน

ก่อนจะวางแก้วไวน์ลงแล้วเปิดประตูรับพลอยมายาอย่างยินดี

“ได้รับอีเมลจากทางบริษัทหรือยัง”

อาชาเอ่ยถามเด็กสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง

“อีเมลอะไรเหรอคะ”

เธอถามกลับอย่างงุนงง ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบเอากล่องสีแดงกำมะหยี่ ใบเล็กกล่องหนึ่งขึ้นมา

พลอยมายามองดูกล่องในมือของเขา ก่อนจะกวาดสายตาขึ้นไปมองใบหน้าของคนถือ

เขายื่นมันให้เธอแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

“อะไรเหรอคะ”

เธอรับมันมาถือไว้ก่อนจะเอ่ยถาม

ความจริงก็คิดอยู่ว่าข้างในต้องเป็นเครื่องประดับมีมูลค่าแน่ แต่เขาให้เธอทำไมกัน

พลอยมายาค่อย ๆ เปิดมันออกดูและพบว่าเป็นสร้อยข้อมือสีเงินเส้นเล็ก

ประดับด้วยพลอยสีชมพูเม็ดเล็ก ๆ สองสามเม็ดพอสวยงาม

“รางวัลสำหรับคนเก่ง

นิลเขาถูกใจเธอมาก และเลือกเธอเข้าไปฝึกงานแล้ว

ตอนนี้ก็รอแค่ทางฝ่ายบุคคลดำเนินเรื่องเท่านั้น” เขากล่าวพลางดึงร่างบาง

เข้าไปโอบกอด แล้วก้มลงจูบที่ศีรษะของเธออย่างทะนุถนอม

“ขอบคุณนะคะ

แต่หนูเกรงใจจังเลย ทุกอย่างที่คุณให้หนู มันมากมายจริง ๆ

มากขนาดที่ว่าชีวิตนี้ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนว่าจะได้” พลอยมายายกมือขึ้นไหว้

พร้อมทั้งบอกกับร่างสูงตรงหน้า เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมีกินมีใช้ขนาดนี้เสียด้วยซ้ำไป

ไม่เคยคิดว่าจะได้ใส่กำไลสวย ๆ มีราคาแบบนี้ด้วย

“คนทำตัวดี

ก็ต้องได้รางวัล ฉันไม่ได้เจอคนแบบเธอบ่อย ๆ หรอกนะ

เธอไม่เคยจะมาร้องขออะไรจากฉันสักอย่าง มีก็แค่ขอให้จ่ายค่าเช่าห้องให้

ราคาก็ไม่ได้แพง คนอื่นขอให้ฉันซื้อบ้าน ซื้อคอนโดให้ด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่เคยพูดถึง

ส่วนสร้อยข้อมือนี่ฉันให้เพราะคิดว่ามันเหมาะกับเธอ”

อาชาเลี้ยงเด็กมามากหน้าหลายตาก็จริง

แต่ทุกคนล้วนแต่มาร้องขอข้าวของเงินทองจากเขาทั้งนั้น

จริงอยู่ที่ว่าเขาใช้งานคนอื่นหนักกว่าพลอยมายา แต่เทียบกันแล้ว

พลอยมายาน่าจะมีคุณภาพที่สุดตั้งแต่เขาเคยเลี้ยงใครสักคน ทั้งเป็นสาวบริสุทธิ์ สวย

ฉลาด มีการศึกษา รู้จักขอบเขต ไม่เคยล้ำเส้น และไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย

“ความตั้งใจของหนู

ที่มาทำงานนี้ก็เพราะว่าเห็นมันได้เงินเร็ว และได้เงินจำนวนมากอยู่แล้ว

เท่าที่ตกลงกันไว้ ในส่วนอื่น ๆ ถ้าคุณจะให้อะไรก็ตามแต่คุณจะเห็นความเหมาะสม

หนูไม่กล้าร้องขออะไรหรอกค่ะ”

“เพราะแบบนี้ไง

เธอถึงสมควรได้รับของพวกนี้ไป”

อาชากล่าวพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของพลอยมายาอย่างเอ็นดู

ทั้งคู่พูดคุยกันได้ไม่นานเวลาของการทำงานก็ต้องเริ่มขึ้น

พลอยมายาเรียนรู้การเอาใจและดูแลอาชาบนเตียงด้วยการดูหนังผู้ใหญ่ และจดจำมาใช้

คนถูกปรนนิบัติพอใจเป็นอย่างมาก เขาชอบบุคลิกสาวเรียบร้อยไร้เดียงสา

แต่ถึงเวลาก็ทำทุกอย่างได้เผ็ดร้อนไม่แพ้พวกแซ่บเปิดเผย

อาชาดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาของความสุขจนหมดเรี่ยวแรง

ครั้งนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับเลยเหมือนทุกที ร่างเปลือยเปล่ากำยำยังคงนอนโอบกอดร่างบางที่นอนหอบเหนื่อยอยู่เคียงข้าง

มือข้างหนึ่งก็กดดูโทรศัพท์ไปพลาง เพราะกลัวลูกสาวจะตาม

‘พ่อระยำ

ข่มขืนลูกสาวในไส้กว่า 10 ปี อ้างบูชาองค์เทพ......’

หัวข้อข่าวที่ดังขึ้นมาจากโทรทัศน์ ทำเด็กสาวที่กำลังนอนโรงแรงตาเบิกกว้าง

เธอจ้องมองที่จออย่างตั้งใจ นักข่าวบรรยายข่าวการข่มขืนลูกสาวบูชาเทพ ทุกประโยค

ทุกคำ กรีดเฉือนลงกลางอกพลอยมายาราวถูกเข็มนับล้านทิ่มแทงหัวใจ

“เป็นอะไรไป

ทำไมหน้าซีดขนาดนี้” อาชาเอ่ยถามเมื่อเห็นถึงความผิดปกติของเด็กสาวในอ้อมอก

“คือ...หนูไม่ค่อยชอบข่าวแบบนี้ค่ะ

เห็นแล้วมันหดหู่” เธอเลือกที่จะตอบไม่ตอบความจริง ว่าเธอนั้นรู้จักกับคนในข่าว

ภาพของชายที่ถูกคุมตัวกับผู้หญิงที่เดินร้องห่มร้องไห้ในข่าวนั้น

เธอไม่เคยลืมพวกเขาเลย จะไปผ่านไปกี่สิบกี่ร้อยปีก็ไม่มีทางลืม

“ฉันก็ไม่ชอบ

ถึงจะเลี้ยงดูเด็กสาวรุ่นลูก แต่ทุกคนที่ฉันเลี้ยงก็ทำด้วยความสมัครใจ

ไม่เคยบังคับขืนใจใคร ฉันน่ะมีลูกสาว เห็นข่าวแบบนี้แล้วมันก็หดหู่เหมือนกัน

สงสารเด็กที่โชคร้ายไปเกิดในครอบครัวแบบนั้น”

คำพูดของอาชาสะกิดแผลใจของพลอยมายาจนเธอแทบจะร้องไห้ออกมา

นี่คือความเจ็บปวดที่รอให้ใครสักคนมาเข้าใจ คำว่าโชคร้ายสำหรับเธอนั้น มันเลวร้ายเกินกว่าที่ใครสักคนจะมาเข้าใจ

ถึงวันที่ทุกอย่างกำลังจะสว่างขึ้น ชีวิตกำลังจะดีแล้ว

แต่กลับต้องมาเห็นข่าวน้องสาวตัวเอง เผชิญชะตากรรมเดียวกัน

อยากจะช่วยก็ทำอะไรไม่ได้ ลำพังตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด ‘พ่อกับแม่โดนจับแล้ว

หวังว่ามูลนิธิหรือสถานสงเคราะห์ดี ๆ จะมารับน้องไปดูแล

อย่าให้น้องตกไปถึงมือป้าเลย มันจะหนีเสือปะจระเข้เปล่า ๆ’ พลอยมายาคิดในใจ

แต่พอคิดมาอีกที ถ้าเธอจะขอให้อาชาช่วยน้องเธอ มันจะเป็นคำขอที่มากเกินไปหรือเปล่า

ทางฝั่งของเสือ

เขาเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่พลอยมายาจะลงมาเสียที วันนี้มันนานจนผิดปกติเกินไปแล้ว ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นไหม

ยิ่งตอนนี้ทั้งสองคนแอบคุยกันลับ ๆ ไม่รู้ว่ะถูกอาชาจับได้หรือเปล่า

เขาคิดวิตกกังวลไปหมด อยากจะส่งข้อความไปถาม ก็กลัวว่าอาชาจะเห็น

อยากจะขึ้นไปดูแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่กระวนกระวายอยู่บนรถเท่านั้น

ครืดดด

ครืดดด

-Boss-

เสียงโทรศัพท์สั่นทำเสือสะดุ้งตกใจเพราะมัวแต่ฟุ้งซ่านอยู่กับเรื่องของพลอยมายา

เมื่อเขากดดูและพบว่าเป็นใครโทรเขามา เสือก็พยายามสลัดทุกอย่างออกจากหัวไปให้หมด

"ครับ"

"เรื่องที่สั่ง ไปถึงไหนแล้ว" เสียงเจ้านายเอ่ยถามเสียงเรียบ

กดดันให้เสือลำบากใจมาก เพราะเขายังไม่แม้แต่จะเริ่มพูดเรื่องนี้กับพลอยมายาด้วยซ้ำ

"กำลังจะคุยแล้วครับ รอจังหวะอยู่"

"เร็วหน่อยนะ ฉันมีธุระต้องรีบกลับ คงอยู่ที่ไทยอีกไม่นาน"

"ครับ"

"เป็นไปได้ก็อยากจะตกลงกับผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ก่อนฉันกลับ"

กำหนดการที่อาเธอร์มอบให้นั้น สร้างความลำบากใจให้กับเสือเหลือเกิน

จะบอกให้เธอเลิกทำงานดีไหมนะ เขาพลางคิดในใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***