Episode 20

เสือถูกอาเธอร์เร่งรัดเรื่องที่จะดึงตัวพลอยมายาเข้ามาช่วย

จนเขาไม่มีหนทางจะปฏิเสธอีกต่อไป วันนี้เขาจึงได้ตัดสินใจลาพักเพื่อนัดเจอกับพลอยมายา

โดยตั้งใจว่าจะคุยกับเธอเรื่องนี้ดู

ทั้งคู่นัดเจอกันที่ย่านชอปปิ้งซึ่งเป็นที่ยอดนิยมของหนุ่มสาวในเมือง

พลอยมายาคิดว่าคงไม่ได้เจอกับอาชาที่นี่แน่ เธอเป็นกังวลกับเรื่องนี้มาก

ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะถูกเขาสลัดทิ้ง แต่กลัวว่าเขาจะทำร้ายเอาต่างหาก

เขาเสียเงินกับเธอมาจำนวนมาก แต่ยังใช้งานเธอไม่คุ้มเลย

ถ้าเกิดรู้เรื่องที่แอบคุยกับเสือยังไงเขาต้องไม่พอใจแน่

เสือเองก็อาจจะเจออันตรายด้วยเหมือนกัน

“แหม...แต่งตัวมาซะหล่อเลยนะ”

พลอยมายาแกล้งแซวหนุ่มคนขับรถที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา คนถูกกล่าวแซวยักไหล่

ก่อนจะยิ้มให้กับคนสวยตรงหน้า วันนี้พลอยมายาไม่ได้แต่งตัวจัดจ้านอะไรมากนัก

เธอเพียงใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน กับกางเกงยีนขายาวรัดรูป และรองเท้าผ้าใบเท่านั้น

“หยุดบ่อยนะเดือนนี้

เงินพอใช้เหรอ” ระหว่างทางที่กำลังเดินเข้าไปในย่านซื้อขายพลอยมายาก็หันไปถามร่างสูงข้าง

ๆ ทั้งคู่สวมหมวกและหน้ากากอนามัยปกปิดใบหน้า

เพราะถึงจะมั่นใจว่าอาชาจะไม่มาเจอแน่

แต่ก็ยังต้องรักษาความปลอดภัยให้กับตัวเองกันอยู่ดี

“อยากเที่ยวกับสาว

มันก็ต้องยอมเสียสละเงินไปบ้าง” คนถูกถามหันมาตอบ ทั้งคู่เดินคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย

เสือพยายามหาจังหวะที่จะชวนพลอยมายาออกไปจุดที่ผู้คนบางตากว่านี้สักหน่อย

เพราะเรื่องที่ตั้งใจจะคุยกับเธอนั้นมันไม่ควรมีใครมารับรู้หรือได้ยิน

“เริ่มจะเมื่อยขาแล้ว

เดินหาของกินไปนั่งคุยกันดีกว่าไหม” เสือเอ่ยถามขึ้น

ขณะที่พลอยมายานั้นกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเลือกซื้อของกระจุกกระจิก

“ได้สิ

งั้นไปโซนของกินเถอะ แถวนี้มแต่ของแบบนี้แหละ”

พลอยมายาเคยมาเดินเล่นแถวนี้เพียงไม่กี่ครั้ง ก็หลังจากที่เธอได้รับอิสระแล้ว

พอเธอเริ่มรู้สึกว่าการไปเดินห้างสรรพสินค้านั้น มีแต่จะเสียเงินมาก

เลยตัดสินใจเปลี่ยนมาเดินตลาดนัดแบบนี้แทน ทั้งคู่เดินซื้อของกินกันจนตัวเอง ก่อนจะออกมาหาที่นั่งแถวสวนสาธารณะใกล้ ๆ

“ปกตินายเคยมาที่นี่ไหม”

เมื่อได้ที่นั่งแล้ว พลอยมายาก็วางของกินลง

แล้วเลือกหยิบของกินขึ้นมาถือไว้อย่างหนึ่ง พลางหันไปพูดคุยกับคนข้าง ๆ

อย่างมีความสุข

“ไม่...ปกติแล้วไม่ค่อยจะลางานเท่าไหร่”

“แล้วทำไมอยู่

ๆ วันนี้ถึงลาล่ะ อย่าบอกนะว่าอยากเจอกับฉันน่ะ”

ปากเรียวที่มันไปด้วยน้ำมันจากกล้วยแขกพูดไปพร้อมกับกัดกล้วยในมือ

“ถ้าใช่...แล้วจะทำไม”

แม้ว่าเหตุผลที่แท้จริงแล้ว คือการมาขอเจรจากับพลอยมายาเรื่องคำสั่งของอาเธอร์

แต่เขาก็อยากเจอกับเธอจริง ๆ

เสือมองดูสีหน้าและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของพลอยมายาแล้ว

เขาก็พูดอะไรไม่ออกเลย อยู่ดี ๆ ก็จะไปดึงเธอมาลำบาก เขาจะทำอย่างนั้นลงได้ยังไง

ลำพังแค่แอบคุยกัน พลอยมายายังกลัวอาชาขนาดนี้

แล้วจะให้ทำเรื่องที่เป็นการหักหลังอาชาน่ะหรือ เขาเดาเลยว่าเธอคงไม่ทำแน่

แต่เพียงไม่นานแววตาที่กำลังสดใสร่าเริง พลันหม่นหมองลงอย่างน่าประหลาด

พลอยมายาเผลอนึกถึงเรื่องของน้องสาวที่เห็นในข่าวเข้า

เธอมองดูของกินที่วางไว้ข้างตัว ก่อนจะทอดมองออกไปในสระน้ำ น้องสาวในเวลานี้

จะลำบากขนาดไหนกัน

“เป็นอะไรไปเหรอ”

เสือตัดสินใจเอ่ยถามเมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของคนข้างตัว

“นายจำเรื่องของฉัน

ที่เคยเล่าให้นายฟังได้ไหม” ถุงกล้วยแขกถูกวางลง ก่อนที่คนเล่าจะหันหน้าไปหาคนถาม

เขายังคงนิ่งเพราะนึกไม่ออกว่าเธอหมายถึงเรื่องไหน

“เรื่องที่ฉันต้องมาอยู่กับป้า

เพราะมีพ่อกับแม่วิกลจริตอ้างตัวว่าเป็นร่างทรงเทพน่ะ” พลอยมายาพูดต่อ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่โต้ตอบอะไร เสือพยักหน้ารับ

เขาจำทุกเรื่องที่พลอยมายาเล่าให้ฟังได้เป็นอย่างดี

“ฉันเพิ่งเห็นข่าว

ที่พวกเขาถูกจับ น้องสาวของฉันถูก....ฮึก...” พลอยมายาหลุดสะอื้นออกมา

คำที่เธอจะพูดต่อนั้น มันเจ็บเกินกว่าจะเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้

เสือมองดูเธอก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือที่กำลังกำแน่น

“ฉัน...ฮึก...ฉันสงสารน้อง

เราทั้งคู่ไม่ได้ผิดอะไรเลย ฮึก...เราแค่เลือกเกิดไม่ได้

และดันซวยมาเกิดกับคนแบบนี้” สองแก้มวลอาบนองด้วยน้ำตา

พลอยมายาสุดแสนจะสงสารน้องสาว ลำพังตัวเองไม่โดนขนาดนั้นยังเป็นตราบาปผังใจมาจนวันนี้

แต่น้องเธอต้องทนทุกข์ทรมานมาเป็น 10 ปี

สภาพจิตใจจะย่ำแย่แค่ไหนกัน

“แล้วตอนนี้

น้องของคุณอยู่ที่ไหน”

“ฉันไม่รู้

ฉันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้แม้แต่หนทางที่จะติดต่อกับน้อง ฉันมันเป็นพี่ที่แย่มาก ๆ

ทั้งที่ตัวกำลังจะมีชีวิตที่ดีขึ้น พอจะเลี้ยงดูน้องได้

แต่กลับไม่เคยคิดถึงน้องเลย” เพราะไม่ได้ติดต่อกับน้องและครอบครัวมานาน

ทำให้พลอยมายาไม่มีช่องทางในการติดต่อกับทางบ้านเลย ถึงมีเธอก็คงไม่อยากจะติดต่อไป

คนเดียวที่เธอยังนับเป็นครอบครัวก็มีแต่น้องสาวคนเดียวเท่านั้น

“อย่าโทษตัวเองเลย

คุณเองก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ฉันอยากช่วยน้อง

ฉันอยากเอาน้องมาอยู่กับฉัน แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันคิดที่จะขอให้คุณอาชาช่วย

แต่มาคิดดูอีกที มันคงจะเป็นคำขอที่มากไป ฉันแค่ขายตัวให้เขา

จะไปขอให้ช่วยเรื่องที่ยากขนาดนี้ เขาคงไม่เอาด้วยหรอก”

“ผมรู้จักคนคนหนึ่ง

และเขาจะช่วยคุณได้แน่” เสืออาศัยจังหวะนี้แทรกขึ้น

พลอยมายาหันมองดูคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ

“ใคร”

“แต่เขาต้องให้คุณทำงานหนึ่งแลก

ซึ่งงานนี้มัน...”

“ให้ฉันทำอะไรฉันทำทั้งนั้น

ขอแค่ช่วยน้องฉันออกมาจากนรกนั่นให้ได้ก็พอ

ขายตัวเพื่อซื้ออิสระตัวเองฉันยังทำมาแล้วเลย ให้ฉันไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหน

ฉันทำทั้งนั้นแหละ” พลอยมายาตอบอย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น

"คุณควรจะฟังเงื่อนไขก่อนนะ ตั้งใจฟังให้หมดทุกคำด้วย ก่อนจะตอบตกลง

เพราะมันสำคัญมาก"

"ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าน้องของฉันอีกแล้ว" พลอยมายาตอบอย่างมั่นใจ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยืนยันหนักแน่นแล้วว่าจะทำ

เสือก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะห้ามเธอ เขาคิดว่าถ้าลองอธิบายให้เธอฟังดูก่อนแล้วจะทำหรือไม่ทำนั่นก็สิทธิของเธอแล้ว

“มีบางอย่างที่คุณต้องรู้

ก่อนที่ผมจะขอให้เขาช่วยคุณ” เสือพูดขึ้น พลอยมายาพยักหน้ารับ

เธอตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ ความหวังของเธอกำลังสาดแสงส่องประกายเข้ามา

‘รอพี่อีกนิดนะ พี่จะไปรับน้องมาอยู่ด้วยกัน’ เธอคิดในใจ

“ผมชื่อจาร์มา....”

เพียงประโยคแรก คิ้วเรียวของลอยมายาก็ขมวดหากันอย่างทันที

เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่ หรือว่าเขากำลังล้อเล่นกับเธออยู่

“เสือ

ฉันไม่ตลกกับนายหรอกนะ เรื่องนี้ฉันจริงจัง” พลอยมายาร้องขึ้นเสียงแข็ง

“คุณใจเย็น

ๆ แล้วฟังผมก่อนนะ ผมไม่ได้ล้อเล่น

เสือเป็นชื่อที่ผมตั้งขึ้นมาหลังจากได้รับมอบหมายให้มาทำงานที่ไทย”

ยิ่งเขาพูดหญิงสาวก็ยิ่งไม่เข้าใจ เธอยังคงนิ่งและจ้องมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า

แต่ในสมองนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามมากมาย

“ที่ผมบอกว่าชื่อจาร์มา

เป็นชื่อของผมที่เจ้านายตั้งให้

ผมถูกขายไปเป็นแรงงานอยู่ที่เหมืองในประเทศเอจีรัสตั้งแต่เด็ก” เขาพูดต่อ

หญิงสาวทำหน้างุนงงแต่ก็ยังคงนิ่งและฟังเขาต่อไป

“เอจีรัสเป็นประเทศเล็ก

ๆ ที่เพิ่งจะรุ่งเรืองจากแร่ต่าง ๆ ที่ถูกขุดขึ้นมาใช้ประโยชน์

โดยส่วนใหญ่จะเป็นแร่ที่เอามาให้ทำอัญมณี เจ้านายของผมชื่ออาเธอร์

เขาเป็นเจ้าของเหมืองแร่แห่งใหญ่

และยังเป็นเจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับอัญมณีที่ตอนนี้แบรนด์กำลังติดอันดับโลก”

ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ พลอยมายาไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวอะไรกันตรงไหน

“แล้วถ้ามีงานดี

ๆ แบบนั้นทำอยู่แล้ว นายจะมาขับรถให้คุณอาชาทำไม” พลอยมายาชิงถามขึ้น

“มีของชิ้นหนึ่ง

ที่เป็นของบรรพบุรุษของคุณอาเธอร์ ถูกคุณอาชาโกงมาหลายสิบปีแล้ว

และเจ้านายผมต้องการได้มันคืน”

“อะไร?”

“สร้อยโบราณประดับด้วยจี้นิล”

คนฟังขมวดคิ้วยุ่ง เธอไม่เห็นว่ามันจะมีค่าตรงไหน นิลเม็ดหนึ่งจะสักกี่บาทกันเชียว

ถ้าเป็นเพชรก็ว่าไปอย่าง

“เจ้านายของนายทำไมไม่ขอซื้อคุณอาชาเขาดี

ๆ ล่ะ เขาก็น่าจะขายไม่แพงเท่าไหร่หรอก” พลอยมายาออกความเห็น

ปกติแล้วอาชาก็ซื้อขายอัญมณีเป็นเรื่องปกติ เสือเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วด้วยซ้ำ

ทำไมจะต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากด้วย

“เพราะเขาไม่ขายน่ะสิ”

“ทำไมกับอีแค่นิลเนี่ยเหรอ

หรือเพราะมันตรงกับชื่อลูกสาวเขา?” พลอยมายาถามด้วยความสงสัย

“เปล่า

คุณอาชาได้สร้อยนี้มาก่อนที่จะมีลูกอีก เขาเอาชื่อพลอยนิล

มาตั้งเป็นชื่อลูกทีหลัง” คนฟังรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เสือพูดมาอย่างมาก

นี่เขารู้ข้อมูลลึกขนาดนี้เชียวหรือ

“แล้วทำไมเขาถึงได้หวงนักล่ะ

เท่าที่ฉันรู้นิลมันไม่ได้มีมูลค่าอะไรมากนักนี่”

“กับเม็ดนี้ไม่ใช่

สร้อยพลอยนิลเส้นนี้อยู่มานานแล้ว เป็นของโบราณ เจ้าของเดิมเป็นขุนนางในวังเขมร

ซึ่งคนพวกนั้นเป็นต้นตระกูลของพ่อคุณอาเธอร์เจ้านายผม

พ่อของคุณอาเธอร์อยากได้สร้อยเส้นนี้มาก มันถูกขโมยไป

แล้วคุณอาชาได้มันมาจากการประมูล พอพ่อของคุณอาเธอร์ขอซื้อเขาก็ตกลงจะขาย

หลังจากเจรจาจ่ายเงินกันแล้ว เขากลับไม่ให้ของ

ตอนนั้นพ่อของคุณอาเธอร์ขายสมบัติทั้งหมดมาจ่าย

พอโดนโกงก็เสียสติแล้วก็ตายในที่สุด” ฟังจากที่เสือเล่าแล้ว พลอยมายาแทบไม่อยากจะเชื่อ

คนอย่างอาชาหรือจะโกงใคร อาชาที่เธอรู้จักดูไม่น่าจะเป็นคนที่มีนิสัยแบบนั้นเลย

“แล้วยังไงต่อ

นายมาบอกฉันเรื่องนี้ทำไม”

“ตอนแรกคุณอาเธอร์ตั้งใจจะเข้าไปตีสนิทกับคุณนิล

เพื่อที่จะหลอกให้คุณนิลช่วยเอาสร้อยมาคืน แต่เหมือนแผนนี้จะเป็นไปได้ยาก เพราะคุณนิลรักพ่อของเธอมาก

เจ้านายผมเลยคิดจะเปลี่ยนแผน เขาต้องการใครสักคนที่จะเข้าหาคุณอาชาได้

หลอกให้เขาตายใจ แล้วเอาสร้อยมาให้เจ้านายผม” เสืออธิบายแบบสั้น ๆ

รวบรัดแต่ได้ใจความ

“นายก็เลยจะให้ฉันทำงานนี้

แล้วจะขอให้เจ้านายของนายช่วยฉันน่ะเหรอ?”

“ก็ทำนองนั้น”

ตอนแรกที่เธอยืนยันหนักแน่นว่าให้ตายยังไงก็จะทำ จะทำให้ได้ พอมาฟังจริง ๆ

แล้วเธอหลับรู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลย

“ฉันก็อยากจะทำหรอกนะ

แต่...ฉันจะทำได้เหรอ เรื่องหลอกคนฉันไม่เก่งหรอกนะ

อีกอย่างทำแบบนี้มันเท่ากับฉันหักหลังคุณอาชาชัด ๆ เลย เขามีพระคุณกับฉันมาก

ถึงฉันจะนอนกับเขาแลกของที่เขาให้ แต่ฉันมีวันนี้ได้ส่วนหนึ่งก็มาจากเงินของเขา

พลอยมายารู้สึกลังเล เธอไม่คิดว่าอาชาจะพิศวาสอะไรเธอขนาดนั้น

ยิ่งจะให้เธอไปขโมยของสำคัญที่มีมูลค่าแบบนั้นมันไม่ง่ายเลย

อาชาต้องเก็บรักษาไว้อย่างดีแน่ ลำพังตอนนี้จะเจอกันทีเธอยังต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ

แล้วจะเอาโอกาสที่ไหนเข้าไปถึงของแบบนั้นได้กัน

“ถ้าไม่ทำก็ไม่เป็นไร

ผมแค่เสนอให้คุณเฉย ๆ ส่วนเรื่องน้องสาวคุณ ผมจะหาทางช่วยดู

เผื่อว่าจะทำอะไรได้บ้าง แต่ขอเถอะนะ เรื่องที่คุยกันวันนี้ เก็บมันไว้เป็นความลับ

ห้ามบอกใครทั้งนั้น เพราะมันจะทำให้คุณต้องเสี่ยงอันตราย” ที่เสือพูดนั้น

เขาไม่ได้กำลังขู่เธอ แต่เขาเตือนเธอต่างหาก ถ้าความลับเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป

เขาจะโดนก่อนเป็นคนแรก และอาเธอร์จะสืบหาคนเกี่ยวข้องและลงโทษอย่างสาสมแน่นอน

“รู้แล้วน่า

ฉันจะไปบอกใครได้ล่ะ ส่วนเรื่องน้องฉันน่ะนายบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ใช่คนไทย

แล้วจะช่วยอะไรฉันได้”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่จะพยายามให้ถึงที่สุด”

“ขอบใจนะ

แต่ฉันจะลองหาทางช่วยตัวเองก่อนก็แล้วกัน” จริง ๆ ที่เธอพูดแบบนั้น

ในหัวก็ยังไม่มีความคิดเลยว่าจะทำอย่างไรได้ ลำพังตัวเองตอนนี้

เอกสารอะไรก็ไม่มีสักอย่าง อยู่ที่ป้าหมด

"มีอะไรก็บอกผมได้ ถ้าช่วยได้ผมก็ยินดีจะช่วย"

"ขอบใจนะ" พลอยมายาตอบไปเพียงสั้น ๆ เธอมาย้อนคิดดูดี ๆ แล้ว

หรือว่าที่เขามาตีสนิทกับเธอนั้น ก็เพียงเพราะต้องการจะใช้ประโยชน์จากเธอ 'หรือมีแต่เราที่คิดไปเองคนเดียว' พอคิดได้แบบนั้นความรู้สึกที่เคยสุข

ก็พลันเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิดหวังทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***