Episode 7

พลอยมายารีบเก็บเอาของสำคัญใส่กระเป๋าใบที่สะดวกจะเอาออกไปที่สุด

แล้วเตรียมหาของแข็งที่ถนัดมือสำหรับเป็นอาวุธ หมาจนตรอกที่ต้องการจะเอาตัวรอดนั้น

ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็พร้อมจะกัดเพื่อหาทางเอาตัวรอดทั้งนั้น

ลุงเขยของพลอยมายาหายไปพักใหญ่

มันนานพอที่จะทำให้เธอนั้นได้มีเวลาเก็บข้าวของเพื่อหลบหนี

ก่อก

แก่ก ก่อก แก่ก....

เสียงเปิดประตูดังขึ้น

พลอยมายารีบเอาข้าวของที่เตรียมไว้เก็บในที่ซ่อน

เธอตั้งใจจะทำตัวปกติให้ลุงเขยตายใจก่อน

หรือถ้าหากขอร้องให้ปล่อยไปได้ก็จะไม่ทำร้ายเขา

"เป็นไงบ้าง รอป้าเขาใจเย็นกว่านี้คงจะดีขึ้นเอง อย่าคิดมากไปเลยนะ"

เสียงชายวัยกลางคนกล่าวพร้อมกับยื่นจานข้าวที่ถือมาด้วยให้กับหญิงสาวตรงหน้า

"กินข้าวกินปลาซะเถอะจะได้มีแรง วันนี้ดูท่าทางเหนื่อย ๆ นะ

เป็นอะไรหรือเปล่า"

"หนูก็แค่ไปเรียนนั่นแหละ พอดีว่าเมื่อคืนนอนดึก กว่าจะทำงานเสร็จ

แล้วต้องขึ้นมาทำการบ้านต่อก็เลยเพลีย ๆ "

"ลุงก็สงสารเรานะ ป้ามันก็ใช้งานซะเกิน"

"ขอบใจนะลุง ที่เข้าใจหนู"

ความคิดที่จะทำร้ายลุงเขยเพื่อหลบหนีถูกพับเก็บไปจากความคิด

พลอยมายาลองไตร่ตรองดูแล้วว่า ถ้าคุยกันดีๆ ลุงก็น่าจะเข้าใจเธอ

แต่เล็กจนโตมาลุงก็คอยแอบช่วยเหลือเธออยู่หลายครั้ง

"กินข้าวซะ เดี๋ยวป้าเขากลับมาเจอเข้าจะไม่ได้กินเอานะ"

ชายรูปร่างผอมว่าพลางหันหน้าหันหลังมองดูทาง

แต่เด็กสาวกลับเอาแต่ยืนนิ่งไม่มีทีท่ารีบร้อนที่จะทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย

นั่นจึงทำให้คนพูดต้องย้ำกับเธออีกรอบ

"กินสิ เดี๋ยวป้ากลับมาเจอจะไม่ได้กินอะไรเอานะ"

"หนูอยากจะหนีไปจากที่นี่...ลุงช่วยหนูได้ไหม"

พลอยมายาตัดสินใจพูดขึ้น คนฟังยืนนิ่งไม่ตอบอะไร นั่นทำให้เด็กสาวรู้สึกลังเล

เธอไม่ได้อยากจะทำร้ายเขา ด้วยเห็นแก่ความดีที่เคยมีให้

แต่ถ้าหากว่าจำเป็นก็คงจะต้องฝืนใจทำ เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว หนทางเดียวที่จะพาชีวิตออกไปสู่อิสระ

นั่นคือต้องเอาตัวเองหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน แล้วข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร

ก็ค่อยว่ากันอีกที

"นะลุง หนูอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เดี๋ยวหนูต้องไปฝึกงาน

คงมาทำงานให้ป้าไม่ได้อีกแล้ว แถมยังต้องใช้เงินเยอะด้วย หนูมาคิด ๆ ดูแล้ว

ถ้าหนูออกไปอยู่เอง ทำงานเก็บเงินเอง มันก็น่าจะพอ นะลุง ช่วยหนูหน่อยนะ"

คนถูกร้องขอยกยิ้มก่อนจะจับแขนข้างหนึ่งของพลอยมายาขึ้นมา

"ได้สิ" ใบหน้าเป็นกังวลพลันยิ้มขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น

"จริงเหรอลุง ลุงจะช่วยหนูจริงเหรอ" คนฟังแทบจะกระโดดโลดเต้น

ดีแล้วที่เธอนั้นตัดสินใจลองเจรจากับลุงเขยดูก่อน จะได้ไม่ต้องมีคนเจ็บตัว

"แต่ลุงขออะไรสักอย่างได้ไหม" พลอยมายาพลันหุบยิ้มลง

เธอสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มของลุงเขยนั้น มันมีอะไรบางอย่างแอบแฝงมาอย่างบอกไม่ถูก

เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนนิ่งรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

ใจก็นึกถึงไม้ที่ซ่อนเอาไว้เผื่อเกิดอะไรฉุกเฉินก็จะรีบวิ่งตรงไปเอามาทันที

"อะไรเหรอ? "

"ขอลุงสักครั้งได้ไหม ลุงมองหนูมานานแล้ว" เพียงได้ยินเท่านั้น

แขนที่ถูกจับเอาไว้ก็สะบัดออกทันที

"ทุเรศ!!! คิดแบบนี้ได้ยังไง รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา"

พลอยมายาโวยลั่น เสียแรงที่เธอหลงคิดว่าลุงจะเป็นคนดี

ไม่ผิดกับที่เคยสงสัยเลยสักนิด เธอแอบรู้สึกมาสักพักแล้วว่า

สายตาของลุงเขยที่มองเธอนั้นมันมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ

เพราะเห็นแก่ความดีที่เขาเคยมอบให้

"แค่ครั้งเดียว นะ ลุงแอบดูหนูอาบน้ำหลายครั้งแล้ว

อดทนจนทนไม่ไหวแล้ว" เขาไม่ว่าเปล่า

ปากพูดขาก็ก้าวเข้าไปประชิดตัวพลอยมายาจนติด แขนก็โอบกอดร่างบางแน่น

"กรี๊ด!!! ไอ้เลวออกไปนะ!! " แม้เธอจะผ่านงานขายร่างกายมาแล้ว

กับคนรุ่นพ่ออย่างอาชา แต่นี่มันก็ไม่เหมือนกัน กับอาชานั้นมันคือความสมัครใจที่ทำเพื่อแลกเปลี่ยนในสิ่งที่เธอต้องการ

ซึ่งก็คือเงิน เขาจึงเป็นเหมือนลูกค้าที่มอบค่าตอบแทนให้เธอ แต่กับลุงนั้น

เธอไม่ได้เต็มใจ และเธอก็ไม่ได้อะไรจากเขาด้วย แถมสถานะก็เป็นลุงกับหลาน

แบบนี้มันน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงจนอยากจะอ้วกออกมาเสียตอนนี้ พลอยมายาพยายามใช้กำลังต่อสู้ขัดขืน

กับลุงเขยหื่นที่พยายามจะกดเธอให้นอนลงไปบนพื้นหมายจะขืนใจ

ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างสุดแรง

กลิ้งไปกลิ้งมาผสมไปกับเสียงของพลอยมายาที่ตะโกนด่าทออีกฝ่ายอย่างบ้างคลั่ง

"อึก...." หมัดของชายวัยกลางคนชกเข้าที่ท้องของเด็กสาวจนเธอนอนนิ่งไป

พลอยมายาที่อ่อนแรงมาจากศึกหนักของอาชา บวกกับแรงชกของลุงเขยเมื่อครู่นี้

ทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนต่อสู้อะไรเขาได้อีกแล้ว

"ลุงไม่ได้อยากจะทำแบบนี้เลย ถ้าหนูยอมลุงดี ๆ ก็ไม่ต้องมาโดนแบบนี้

เขาว่าก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระโปรงนักศึกษา แล้วลูบคลำต้นขาขาวผ่องของหลานสาว

ตาก็มองอย่างหื่นกระหาย ผิวกายเนียนน่าสัมผัสนี้

ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้สัมผัสลูบไล้มันจริง ๆ หลังจากที่แอบดูมานาน

"อึก...ลุงอย่าทำหนู..." เสียงแผ่วเบาของพลอยมายาร้องบอกกับอีกฝ่าย

เขาเพียงแค่ยิ้มก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนวลของคนไร้เรี่ยวแรง

"ลุงอดใจไม่ไหวแล้วน่ะสิ" เขาเงยหน้าขึ้นแล้วตอบ

ร่างผอมของชายหนุ่งลุกยืนขึ้นก่อนจะเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว

พลอยมายาที่กำลังพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายมองดูที่ซ่อนอาวุธและกะระยะว่าควรจะตรงเข้าไปเอามันมาได้อย่างไร

คนที่คิดว่าตัวเองกำลังได้เปรียบเชยชมเด็กสาวอย่างชะล่าใจ เขากอดจูบลูบไล้เรือนร่างระหงของเด็กสาวที่นอนอยู่บนพื้นสักพักหนึ่ง

ก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อนักศึกษาออกจากตัวของเธอ 'อีป้าตกมันมันหายหัวไปไหน

หวงนักหวงหนาผัวเนี่ย แล้วเวลานี้มันไปอยู่ไหน' พลอยมายาคิดในใจ

ขณะที่พยายามฝืนใจยอมให้อีกฝ่ายเชยชมเรือนร่างของเธอ

"ลุงขอเถอะนะ ลุงไม่ไหวแล้ว"

คนพูดว่าพลางขยับลงไปนั่งที่หว่างขาของเด็กสาว

ก่อนจะใช้มือจับขาทั้งสองข้างของเธอถ่างออก พลอยมายายังคงนิ่ง

ตาลอบมองไปที่จุดเก็บอาวุธถี่ และในจังหวะที่ลุงเขยหื่นไม่ทันตั้งตัว

เพราะมัวแต่คิดที่จะเชยชมร่องสวาทของหลานสาวนี้เอง ฝ่าเท้าของคนที่เพิ่งจะฟื้นกำลังก็ถีบเข้าที่อกของเขาอย่างเต็มแรง

จนชายในสภาพเปลือยหงายหน้าลงไปนอนกองอยู่บนพื้น

พลอยมายารีบลุกขึ้นแล้วตรงไปคว้าเอาท่อนไว้ที่เธอซ่อนไว้ออกมา

แล้วหวดเข้าที่ศีรษะของคนที่กำลังลุกขึ้นอย่างเต็มแรงจนเขาล้มลงไปอีกรอบ

"แกบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เองนะ ไอ้สารเลว

ร่างเล็กของสาวนักศึกษาในชุดหลุดลุ่ยยืนมองดูชายในร่างเปลือยที่เธอเพิ่งฟาดเขาด้วยท่อนไม้จนแน่ใจแล้ว

ว่าเขาหมดสติจริง ๆ

เธอรีบเดินเข้าไปเอากระเป๋าซึ่งบรรจุของจำเป็นที่เตรียมไว้ออกมาสะพาย

โดยที่มือยังคงกำไม้แน่นไม่ยอมวาง เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยยังคงหลุดลุ่ยอยู่อย่างนั้น

เธอไม่มีเวลามากพอที่จะมาใส่ใจกับอะไรพวกนี้

จังหวะนี้สิ่งที่ควรจะทำคือหนีไปต่างหาก หนีไปให้ไกลที่สุด

ก่อนที่ลุงเขยหื่นจะฟื้นขึ้นมา

หรือไม่ก็ก่อนที่ป้ามหาลัยของเธอจะกลับมาเจอว่าเธอทำอะไรเอาไว้

"อีพลอย!!! " เสียงที่คุ้นเคยทำให้ร่างบางในชุดนักศึกษาหลุดลุ่ยต้องชะงัก

เธอหันไปมองต้นเสียงที่เพิ่งจะกลับจากร้านค้าใกล้ ๆ บ้าน

สาวใหญ่กวาดตามองหลานสาวที่สวมเสื้อผ้าหลุดลุ่ยราวกับเพิ่งจะทำอะไรต่อมิอะไรมา

แต่ตาก็ไปสะดุดกับไม้ในมือของเธอเข้าก่อน

"มึงออกมาได้ยังไง แล้วทำไมเสื้อผ้ามึงถึงเป็นแบบนี้"

คำถามถูกถามด้วยน้ำเสียงสั่นจากความโมโห

พลอยมายายกยิ้มก่อนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"คิดว่าไงล่ะ ออกไปไหนมาซะตั้งนาน ลุงก็เลยแอบเอาข้าวไปให้กิน

ก็เลยกินอย่างอื่นกันต่อ" เพราะพลอยมายานั้นรู้ดีว่า

จุดอ่อนของป้าบ้าเลือดของเธอคืออะไร คำตอบง่าย ๆ

ก็คือผัวที่ทั้งรักทั้งหวงเสียยิ่งกว่าอะไร

ผัวที่ใครต่างก็สรรเสริญเยินยอว่าวิเศษนักหนา แต่ใครเลยจะรู้ว่าคนสุภาพ พูดจาดี

วางตัวดี ดูธรรมะ,ธัมมะธรรมโมนั้น

กลับมีความคิดอกุศลกับเด็กสาวที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยเสมือนเป็นหลานแท้ ๆ

คนหนึ่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"กูไม่เชื่อมึงหรอก"

"ก็ตามใจ คิดเอาเองก็แล้วกันว่าทำไมกูมายืนอยู่ตรงนี้ ในสภาพชุดหลุดลุ่ยแบบนี้ แล้วผัวสุดที่รักมึงล่ะหายหัวไปไหน"

คนฟังเริ่มลังเลกับคำพูดของเด็กสาวตรงหน้า สายตาพลางกวาดมองหาผู้เป็นสามี

ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้

"แล้วมึงถือไม้ทำไม มึงทำอะไรผัวกู" พลอยมายามองไม้ในมือตัวเอง

ก่อนจะแสร้งยิ้มแล้วหันกลับไปมองหน้าคนถาม

"ลุงให้มาน่ะ เห็นบอกว่า ถ้าเจอเมียแก่ ๆ เหี่ยวๆ ก็ให้ฟาดแรง ๆ เลย"

"กูไม่เชื่อ มึงอย่ามาตอแหล อีพลอยมึงทำอะไรผัวกู"

เหมือนว่าแผนโกหกป้าจะไม่ง่ายเสียแล้ว

สาวร่างอวบตรงเข้ามาคว้าแขนของเธอแล้วจับไว้แน่น ทุกอย่างมันเร็วเกินกว่าความคาดการณ์ของพลอยมายามาก

เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ไม่สามารถที่จะหลบจากการถูกรวบตัวเอาไว้ได้

"ปล่อย!! " เด็กสาวร้องลั่น แต่ป้าของเธอนั้นก็ไม่สนใจ

สาวอวบเจ้าของบ้านคว้าเอาไม้ในมือของพลอยมายาโยนทิ้งไปก่อนจะลากเธอกลับไปที่ชั้นสอง

พลอยมายาในเวลานี้ไม่มีแรงจะไปสู้รบตบมือกับใครได้อีกแล้ว

จึงทำได้เพียงเดินตามป้าของเธอไปก่อน แล้วค่อยหาโอกาสหนีอีกที

เมื่อเดินมาถึงชั้นบน

ในส่วนที่ถูกจัดไว้ให้เป็นห้องของทาสอย่างพลอยมายา ภาพที่ป้าของเธอขึ้นมาเห็น

คือลุงนอนเปลือยกายร่อนจ้อนอยู่บนพื้นห้อง

"ก็บอกแล้ว ไม่เชื่อ"

หญิงสาวผู้เป็นภรรยาช็อกเกินกว่าจะสนใจอะไรทั้งสิ้น

เธอเดินตรงเข้าไปหาสามีก่อนจะย่อตัวลงแล้วตบเข้าที่หน้าเขาอย่างแรง

พลอยมายาอาศัยจังหวะนี้เองวิ่งหนีลงมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

ไม่สนแม้กระทั่งว่าข้างบนห้องจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น เธอสนก็แค่เพียงว่าวันนี้เธอต้องหนีไปจากนรกนี้ให้ได้

พลอยมายาวิ่งหนีออกมาโดยที่มีเสียงของป้าตะโกนไล่หลังมา

ขาเรียวของเด็กสาวออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จนในที่สุดก็หลุดพ้นจากเสียงของป้ามาได้

พลอยมายาเหลียวซ้ายแลขวาจนแน่ใจแล้วว่าป้าจะไม่ตามเธอมาแน่ จึงได้จัดการใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อย

ก่อนจะกดโทรหาหลิว ที่พึ่งเดียวที่มีอยู่ในหัวเวลานี้

("เออว่าไงมึง") เพียงไม่นานสายก็กดตอบรับ

"กูขอไปอยู่กับมึงสักพักได้ไหมวะหลิว กูเพิ่งจะย้ายออกจากบ้านมา

ยังไม่มีที่อยู่เลย"

("โหมึง....ถ้ากูอยู่คนเดียวมันก็ได้แหละนะ แต่พอดีกูอยู่กับผัวอ่ะดิ

มัน...ไม่สะดวกอะมึง") ความหวังเดียวของพลอยมายาพลันดับสลายหายไปทันที

("มึงอย่าเงียบดิวะ กูอยากช่วยมึงนะแต่มันไม่สะดวกจริง ๆ ")

เสียงจากปลายสายกล่าวอย่างรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรมึง เดี๋ยวกูหาเช่าห้องถูก ๆ อยู่ก่อนก็ได้"

คนที่ต้องไปอาศัยคนอื่นอยู่ มีสิทธิจะไปโกรธเคืองหรือเรียกร้องอะไรได้หรือ

พลอยมายานั้นเข้าใจดีและไม่ได้หวังจะไปบังคับขู่เข็ญให้อีกฝ่ายยื่นมือมาช่วยอยู่แล้ว

เงินที่อาชาให้เธอนั้นก็มากพอที่จะไปเช่าโรงแรมหรูระดับห้าดาวอยู่ได้เป็นเดือน ๆ

เสียด้วยซ้ำไป แต่เพราะว่าเธอนั้นอยากจะเก็บเอาเงินส่วนนี้ไว้เป็นค่าใช้จ่ายช่วงที่ฝึกงาน

เลยไม่อยากจะเอาออกมาใช้ อีกอย่างพลอยมายาไม่เคยได้มีโอกาสใช้เงินเยอะ ๆ สักที

เธอจึงลังเลที่จะใช้จะจ่ายไม่ว่ากับอะไรก็ตาม

("มึงทำไมไม่ขอให้คุณอาชาเขาซื้อคอนโดให้วะ เขาน่ะซื้อคอนโดหรูแพง ๆ

ให้มึงอยู่ได้เลยนะ ตอนนี้มีโอกาสก็รีบกอบโกยไว้ซะ อย่าโง่ดิ")

คิดว่าหากหลิวไม่พูดขึ้นมา คนอย่างพลอยมายาจะคิดเองไม่ได้อย่างนั้นหรือ

ไม่เลยเธอเองก็รู้ดีว่าคนระดับอาชานั้นสามารถซื้อของแค่นี้ให้เธอได้

แต่เพราะอยากจะขายความโง่ ความซื่อให้เขาก็เท่านั้น จึงไม่อยากจะเอ่ยปากขอ

"ไม่เป็นไรมึง กูไม่กล้าบอกเขาว่ะ เพิ่งจะรู้จักเขาเอง"

("เอางี้เดี๋ยวกูบอกให้")

"จะดีเหรอวะ"

("เออน่า มึงเชื่อกู แต่ตอนนี้ก็นอนโรงแรมไปก่อนนะ")

"อืม" หลังวางสายพลอยมายายิ้มออกมาอย่างพอใจทันที 'แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องพูดเอง'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***