Episode 16

หลังจากได้รับคำสั่งจากอาชาให้ส่งเรซูเม่ไปที่บริษัทพลอยมายาก็ดำเนินการทำตามอย่างทันที

อาชาสั่งกับฝ่ายบุคคลเอาไว้ว่าในส่วนของเด็กฝึกงานนั้นเขาจะเป็นคนเลือกเอง

ให้นำใบสมัครทั้งหมดมายื่นที่เขา

แต่ความจริงแล้วอาชาจะมอบหมายหน้าที่นี้ให้กับลูกสาวเป็นคนดำเนินการ

ตามที่ได้คุยกันเอาไว้

“มีแต่คนโปรไฟล์ดี

แต่ภาษาอังกฤษห่วยแตก” พลอยนิลว่าก่อนจะโยนใบสมัครอีกใบทิ้งไปบนพื้น

เธอนั่งอ่านเรซูเม่ของเหล่านักศึกษาที่ยื่นเข้ามาขอฝึกงานอยู่นานแล้ว

แต่ยังไม่เจอใครเลยที่ถูกใจเธอ

“มีตั้งเยอะ

ค่อย ๆ เลือกไปสิคะ อย่ารีบอารมณ์เสียสิ”

อาชาละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะหันไปแซวลูกสาว

“คุณพ่อน่าจะให้ฝ่ายบุคคลกรองเอาที่ดี

ๆ มาให้นิลเลือกเลย แต่ละคนเห็นแล้วอารมณ์เสีย

เรียนมหาลัยเอกชนก็เยอะ แต่ภาษาไม่ได้เรื่อง

บางคนเขียนมาแต่ประวัติไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองมาสักหน่อย

นิลจะได้รู้ว่าภาษาอังกฤษดีหรือเปล่า บางคนก็ทำเรซูเม่มาไม่น่าอ่านเลยสักนิด”

หญิงสาวบานยกใหญ่ แต่มือก็ยังคงเอื้อมไปหยิบเอาใบสมัครขึ้นมาถือไว้เตรียมจะอ่าน

“ค่อย

ๆ เลือก พ่อไม่รีบหรอก เอาที่ถูกใจนิลก็แล้วกัน”

ดวงตากลมโตใต้คิ้วที่ขมวดยุ่งด้วยความหงุดหงิดบรรจงอ่านใบสมัครในมืออย่างตั้งใจ นี่คงจะเป็นใบสมัครใบแรกของวันนี้ที่ดึงดูดความสนใจของพลอยนิลได้มากที่สุด

‘พลอยมายา ชื่อแปลกดีแฮะ’ คนอ่านคิดในใจก่อนจะเหลือบมองที่รูปติดใบสมัคร

เธอพอใจทั้งรูปแบบของเรซูเม่และหน้าตาของเจ้าของใบสมัครใบนี้

พลอยนิลตั้งใจอ่านทุกคำ ทุกประโยค ในทุก ๆ บรรทัดจนจบก่อนจะยิ้มและชูใบสมัครในมือขึ้นให้อาชาพ่อของเธอดู

“อะไร”

“นิลเจอคนที่ถูกใจแล้วคนหนึ่งค่ะ

ภาษาดี สื่อสารเข้าใจง่าย รูปแบบการทำเรซูเม่เรียบ แต่หรู ดูสะอาดตาแต่สวย

แถมหน้าตาดีด้วย” เธอว่าก่อนจะยื่นให้กับอาชา

เขารับมันไปและมองดูที่รูปเป็นอันดับแรก เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กสาวคนเดียวกับที่เขาครอบครองก็นึกพอใจ

แต่ไม่กล้าจะแสดงออกให้มันเกินหน้าตา

“ก็ลองดูคนอื่นติดไว้ด้วยนะ

เพราะยังไงก็ต้องวัดกันที่ผลสัมภาษณ์อีกทีด้วย”

อาชาว่าก่อนจะส่งใบสมัครคืนให้กับลูกสาว

“แน่อยู่แล้วค่ะ

เพราะของแบบนี้มันปลอมกันขึ้นมาได้ ต้องดูตัวจริงอีกที่ว่าความสามารถทางภาษาจะเก่งอย่างที่ทำเรซูเม่มาหรือเปล่า”

อาชาพยักหน้ารับก่อนจะแอบกดเข้าไลน์ส่งข่าวบอกกับเด็กในปกครองของเขา

‘เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการสัมภาษณ์นะ

ลูกสาวของฉันพอใจเธอมาก อย่าทำให้ฉันผิดหวัง’

อาชารู้สึกภูมิใจในตัวพลอยมายาอย่างมาก เพราะเธอนั้นไม่ได้สวยเพียงอย่างเดียว

แต่ยังมีความสามารถมากพอที่จะเอาชนะใจลูกสาวมาตรฐานสูงของเขาได้ด้วย

การคัดเลือกมาฝึกงานครั้งหนึ่งส่วนหนึ่งที่อาชาเสนอให้พลอยนิลเข้ามาช่วย

เพราะอยากจะทดสอบความสามารถของพลอยมายาด้วยว่าเธอจะมีความสามารถมากพอหรือเปล่า

เพราะงานนี้หากการฝึกงานเป็นไปด้วยดี พลอยมายาก็อาจจะได้รับโอกาสให้เข้ามาทำงานได้

เขาเอ็นดูในความขยันและถ่อมตัว เจียมตัวของเด็กคนนี้พอประมาณ

อีกทั้งยังถูกใจที่เธอมีความสามารถรู้จักขวนขวายไม่ได้รอให้เงินเดินเข้ามาหาอย่างคนอื่นที่อุปการะไว้เพียงเพื่อใช้งานได้แค่บนเตียง

แต่พลอยมายาคนนี้ หากสอนให้ดีเธออาจจะเข้ามาทำงานให้เขาได้อีกด้วย

Line!!

-แด๊ดดี้-

‘เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการสัมภาษณ์นะ

ลูกสาวของฉันพอใจเธอมาก อย่าทำให้ฉันผิดหวัง’ เมื่อได้เห็นข้อความ

พลอยมายาพลันยิ้มขึ้นทันที

อย่างน้อยตอนนี้ก็เหมือนเธอนั้นได้ก้าวขาเข้าไปเหยียบบริษัทของอาชาแล้วก้าวหนึ่ง

“ยิ้มอะไรเหรอ”

เสียงของใครบางคนทำให้พลอยมายาที่นั่งรอรถอยู่ต้องหันไปมอง

และเมื่อพบว่าเขาเป็นใคร ใบหน้าสวยก็พลันเปรยยิ้มขึ้นทันที

“มาได้ไงอะ”

“ก็บอกว่าถ้าเราอยากเจอกัน

ก็มาเจอกันได้ไม่ใช่เหรอ” เสือกล่าวพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้า พลอยมายาลืมคิดไปว่าเขารู้จักมหาลัยของเธอและก็รู้ด้วยว่าเธอนั้นพักอยู่ที่ไหน

เพราะเคยมารับมาส่งอยู่แล้ว ดังนั้นการจะหาตัวเธอมันก็ไม่ได้ยากเลยสำหรับเขา

“อ๋อ...จริงสินะนายรู้อยู่แล้วนี่ว่าจะไปหาฉันเจอที่ไหน

แบบนี้มันขี้โกงชัด ๆ” พลอยมายาต่อว่าเขายกใหญ่ คนถูกต่อว่าก็เพียงแค่ยิ้มและฟังเธอเท่านั้น

“ใกล้เที่ยงแล้ว

ไปหาอะไรกินกันเถอะ” เสือทำทีเปลี่ยนเรื่อง

หลังจากปล่อยให้พลอยมายาบ่นอยู่พักหนึ่ง

“แล้วนี่ไม่ไปทำงานทำการหรือไง”

“วันนี้วันหยุดน่ะ

ผมไม่ได้ทำงานทุกวันหรอกนะ” ในแต่ละเดือนอาชาอนุญาตให้เสือหยุดได้ 2 วัน โดยจะมีคนขับรถอีกคนมาแทน

“วันหยุดทั้งที

แทนที่จะไปพักผ่อน หาอะไรทำให้สบายใจ”

“ก็มาหาคุณนี่ไง

อะไรที่สบายใจ” เสือพูดขึ้น ต่างฝ่ายต่างไม่ได้พูดอะไรกันอีก

คนฟังก็อึ้งกับประโยคที่ได้ยิน คนพูดก็อึ้งไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นพูดอะไรออกไป

“ล้อเล่น

พอดีเห็นเขาว่าข้าวแถวนี้อร่อยเลยจะมาขอให้เจ้าถิ่นพาไปหาร้านอร่อยกินหน่อย”

คนพูดรีบแก้ตัวทันที

“อ๋อ...อืมได้สิ

อยากกินอะไรล่ะ” พออีกฝ่ายแก้ตัวมาแบบนั้น

พลอยมายาก็หลุดจากภวังค์เมื่อครู่ทันทีเช่นกัน แต่อาการหน้าชา

ใจเต้นแรงมันดันไม่หายไปด้วยน่ะสิ ต่างฝ่ายต่างก็หลบตากันด้วยความทำตัวไม่ถูก 'ไอ้เสือมึงจะเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้งานพังไม่ได้นะเว้ย' เสือเองก็ได้แต่ด่าทอตัวเองในใจว่าทำไมไม่หักห้ามใจบ้าง

“อะไรก็ได้ที่คุณว่ามันอร่อยน่ะ”

จะให้เขาตอบอะไรได้ ก็ในเมื่อมันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่จะมาเจอกับพลอยมายาเท่านั้น

“แล้วนี่...”

“ไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาเจอหรอก

เพราะถึงผมหยุดงานเนายผมก็ไม่ได้หยุดด้วย อีกอย่างเขาไม่มีธุระมาแถวนี้แน่ ๆ

ตราบใดที่คุณนิลลูกสาวเขายังอยู่ที่ไทย”

เสือแทรกขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าพลอยมายาจะพูดอะไร เขารู้ดีว่าตอนนี้เธอกลัวอาชามาก

เพราะเข็ดจากบทเรียนในครั้งก่อน และก็เข้าใจด้วยเช่นกันว่า

เหตุอะไรที่เธอต้องกลัวอาชาขนาดนั้น

พลอยมายาเลือกที่จะพาเสือมากินที่ร้านอาหารในซอย

เพราะค่อนข้างที่จะลับตาคนสักหน่อย บวกกับอาหารที่ร้านนี้ก็รสชาติใช้ได้

ไม่ได้อร่อยจนเลื่องลือ เพราะถ้าเป็นร้านดังแบบนั้นคนจะเยอะ เธอจึงเลือกที่จะมาร้านกลาง

ๆ ราคาจับต้องไหว เพราะแม้ว่าในตอนนี้เธอจะมีเงินมากมาย

แต่หากใช้สุรุ่ยสุร่ายเงินแค่ไหนมันก็หมดได้ทั้งนั้น

“มาที่นี่บ่อยหรือเปล่า”

เสือเอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งรออาหาร

“ไม่

เพิ่งเคยมา แต่ถามเพื่อนแล้ว เพื่อนบอกว่าอร่อย” คนถูกถามตอบอย่างไม่คิด

ปกติแล้วพลอยมายาจะไปกินข้าวที่โรงอาหารของมหาลัย

แต่เดี๋ยวนี้มีเงินขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

เธอก็ลองออกมาเปิดหูเปิดตาลองกินร้านข้างนอกดูบ้าง

แต่ส่วนใหญ่ก็จะเลือกกินร้านใกล้ ๆ เพราะเธอไปไหนมาไหนด้วยการเดิน

“อ้าว

นี่จะมากินร้านอร่อยนะ...นี่จะอร่อยจริงเปล่าก็ไม่รู้”

เสือยกเมนูขึ้นมาปิดหน้าก่อนจะกระซิบประโยคหลัง

“อยากรู้เหรอ?” พลอยมายาเอ่ยถามก่อนจะยกยิ้มชั่วร้ายให้กับคนตรงหน้า

เสือขมวดคิ้วยุ่งเขาไม่เข้าใจว่าพลอยมายาหมายถึงอะไร

“ป้าคะ...ข้าวกะเพราหมูกรอบร้านนี้อร่อยไหมคะ”

พลอยมายาตะโกนลั่น ทำให้เสือที่นั่งอยู่ด้วยกันตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ใครจะคิดกันว่าอยู่ ๆ เธอจะไปร้องถามเจ้าของร้านแบบนั้น

“คุณ!!

นี่จะบ้าหรือไง เดี๋ยวป้าเขาก็ด่าเอาหรอก” เสือรีบร้องห้าม เขามองมาที่คนตรงหน้า

เธอกำลังหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนาน

“ก็นายอยากรู้ไม่ใช่เหรอ

อยากรู้ก็ต้องถามสิ”

“มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ”

“ร้านป้าอร่อยทุกอย่างจ้า”

เสียงของสาวใหญ่ที่กำลังยืนผัดข้าวร้องตอบ

เธอไม่ได้โกรธเคืองสาวน้อยผู้ที่ตะโกนถามเมื่อครู่เลยสักนิด

“เห็นไหมล่ะ

ป้าเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“เขาไม่ว่าก็ดีแล้ว

แต่...”

“ฉันล้อเล่นน่า...ฉันมากินที่นี่หลายครั้งแล้ว

แล้วก็รู้ด้วยว่าป้าใจดีมาก” พลอยมายาพูดต่อ

“นี่คุณแกล้งผมเหรอ”

เสือเอ่ยถามขึ้น เขาตกใจแทบแย่ตอนที่เธอร้องถามไปแบบนั้น

คำถามแบบนี้โอกาสที่จะถูกแม่ค้าด่ากลับมันไม่ยากเลยสักนิด

การที่พลอยมายาใจกล้าร้องถามออกไปแบบนั้นโดยไม่บอกไม่กล่าวว่าแท้จริงแล้วเธอรู้จักกับแม่ค้า

เสือจะตกใจก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร

“ปกติฉันไม่มีโอกาสได้แกล้งใครสักที

นาน ๆ ทีจะได้แกล้งคนบ้าง สนุกดีเหมือนกันนะ”

“ใจร้ายมากนะ

ถ้าผมหัวใจวายตายขึ้นมา ใครจะคอยมารับมาส่งคุณ”

“คุณอาชาก็คงหาคนขับรถคนใหม่มาแทนไง”

พลอยมายาพลั้งปากพูดออกไปโดยไม่ทันคิด แต่คนฟังพลันสีหน้าสลดลงอย่างทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

คำพูดของเธอทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าความสัมพันธ์ของตัวเองกับเธอนั้นมันคืออะไร

“ฉันขอโทษ...ฉัน...”

“ขอโทษทำไมล่ะ

มันก็จริงอย่างที่คุณว่า ผมคงลืมนึกไปว่าจริง ๆ แล้วที่ผมไปรบไปส่งคุณ มันคืองาน

งานที่ผมทำเพื่อแลกกับเงินของเจ้านาย ซึ่งก็คือคุณอาชา”

บรรยากาศสดใสเมื่อครู่พลันสลายหายไปทันที

พลอยมายารู้ว่าครั้งนี้คำพูดของเธอทำลายบรรยากาศดี ๆ ไปจนหมดสิ้น

เธอเองก็ได้แต่เงียบเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ

“วันนี้มากับแฟนเหรอหนู

หล่อเชียว” เมื่อข้าวผัดของพลอยมายาเสร็จแล้ว ป้าจึงยกมาวางที่โต๊ะให้

ก่อนจะวางข้าวกะเพราหมูกรอบของเสือลงอีกจาน

“ไม่ใช่ค่ะ....เขาเป็นเพื่อนหนู”

พลอยมายารีบปฏิเสธ ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่าย

เสือก็ไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่นั่งเงียบและหันไปมองทางอื่นเท่านั้น

“กินดูสิ

อร่อยนะ” พลอยมายาบอกกับคนตรงหน้า เธอพยายามจะพูดกับเขาแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

“อืม”

เขายังคงตอบเพียงสั้น ๆ แต่พลอยมายาก็ไม่ละความพยายาม

เธอมองดูถ้วยน้ำซุปก่อนจะชี้ไม้ชี้มือ

“นี่ซุปก็อร่อยนะ

ฉันมากินทีไรขอเติมตลอดเลยนะ เนี่ยร้อนๆ กำลังอร่อยเลย”

เสือมองคนพูดก่อนจะตักซุปใส่ปากตามคำบอกเล่าของเธอ

“เชี้ย!!

ร้อน”

“ฮ่าๆๆๆ”

พลอยมายาหัวเราะลั่นกับท่าทางของคนตรงหน้า เธอก็เพิ่งจะพูดไปเองว่ามันร้อน

แต่เขามัวแต่เก๊กหน้าขรึมตีบทคนโกรธจนลืมเป่า ตักขึ้นมาได้ก็ยัดใส่ปากทันที

ผลที่ได้จึงเป็นอย่างที่เห็น

“ทำไมไม่เป่าก่อน

ฉันก็บอกอยู่ว่ากำลังร้อน ๆ”

“ก็ใครล่ะที่ยุให้กิน”

“นี่

นายก็น่าจะเป่าสักหน่อยไม่ใช่หรือไง ควันยังลอยอยู่เลยเนี่ยเห็นไหม”

เสือทำท่าลูบปาก ความแสบร้อนกำลังจะกลายเป็นความชา

“ขอโทษนะเมื่อกี้”

พลอยมายาอาศัยจังหวะนี้พูดขึ้นอีกครั้ง เสือจ้องมองคนพูด

แววตาของเธอบอกกับเขาว่าเธอรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อครู่นี้จริง ๆ

ไม่ใช่เรื่องที่บอกให้เขากินน้ำซุป แต่เป็นเรื่องที่พูดถึงเจ้านายของเขา

“ช่างเถอะ

คุณพูดมามันก็ไม่ผิดเลยสักนิด”

“นี่...เอาแบบนี้ไหม

ต่อไปนี้ถ้าเราอยู่กันแค่สองคน เราจะไม่พูดถึงคนอื่น” หญิงสาวยื่นข้อเสนอ

“คนอื่นนี่ใครบ้าง”

เสือแกล้งถาม พลอยมายาถลึงตาใส่เขา

เธอรู้ว่าเขาก็รู้ดีว่าคนอื่นที่เธอหมายถึงนั้นคือใคร เสือไม่ได้พูดอะไรตอบ

เขาแค่พยักหน้ารับเธอเท่านั้น

“แล้วนี่...กินข้าวอิ่มจะไปไหนต่อเหรอ”

พลอยมายาถามขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่เริ่มลงมือกินข้าวที่สั่งมา

“ถามทำไม

จะชวนไปเที่ยวต่อเหรอ”

“ก็ถาม

ทำไมถามไม่ได้หรือไง”

“ยังไม่รู้เลย

ว่างไหมล่ะ ไปหาที่นั่งเล่นกันไหม” พลอยมายามองหน้าคนถามครู่หนึ่ง

และยังไม่ได้ให้คำตอบกับเขา ใจจริงเธอยังอยากจะอยู่กับเขาให้นานกว่านี้สักหน่อย

เพราะช่วงเวลาในตอนนี้ที่อยู่ด้วยกันมันคือนอกเวลางาน

เธอไม่ได้กำลังจะเดินทางไปเป็นของอาชาหรือไม่ได้กำลังกลับมาจากการถูกใช้งานบนเตียง

ความรู้สึกตอนที่อยู่ด้วยกันมันก็ดีกว่า

"ไม่มีเรียนนะ ถ้าจะไปก็ไปได้นะ" พลอยมายาเลือกที่จะโกหก

ความจริงแล้วเธอยังต้องไปเรียนอีก 2 วิชาในตอนบ่ายและตอนค่ำ

แต่ด้วยยังอยากจะใช้เวลากับเสือต่ออีก เธอจึงเลือกที่จะตอบไปแบบนั้น

"ไปทำบุญกันไหม ผมไม่ค่อยมีเวลาไปวัดเลย"

"ก็ได้นะ ไปสิ" หลังจากตกลงกันได้แล้ว

พอกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็เตรียมตัวจะไปวัดใกล้ ๆ เพื่อทำบุญด้วยกัน

Line!!

-Boss-

'มาหาฉันหน่อย'

ระหว่างที่กำลังเดินออกมาจากซอย

เสือก็พบเรื่องที่ทำให้เขาไม่สามารถจะไปต่อกับพลอยมายาได้

"มีอะไรเหรอ" พลอยมายาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย

"ผมมีธุระต้องไปแล้ว ไว้ไปกันวันหลังได้ไหม"

แม้ว่าจะยังอยากอยู่กับเขาต่อ แต่เธอก็ไม่กล้าจะรั้งเขาไว้

"อืม ว่าเมื่อไหร่ก็มาหาก็แล้วกัน นายรู้อยู่แล้วนี่ว่าจะเจอฉันได้ที่ไหน"

"ถ้าคุณอยากเจอผมก็ แอดไลน์นี้มานะ ทักหาได้ตลอด"

เขาว่าก่อนจะยื่นกระดาษที่หยิบมาจากร้านข้าว

โดยเขียนไอดีไลน์ตัวเองเอาไว้ยื่นให้กับพลอยมายา

"เตรียมตัวมาขนาดนี้เลย"

"ถ้าคุณอยากเจอนะ" เขาว่าก่อนจะเดินจากไป พลอยมายาก้มมองดูกระดาษในมือ

ก่อนจะยิ้มและเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง 'มันจะบานปลายไปมากกว่านี้หรือเปล่านะ' พลอยมายานึกกังวล

ความจริงตัวเธอพอรู้ตัวเองว่าคิดมากไปถึงไหนแล้วกับผู้ชายคนนี้

แต่มันติดตรงที่เธอยังทำงานให้อาชาอยู่

และสิ่งที่เธอกำลังทำมันละเมิดข้อตกลงที่มีกับเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***