Episode 6

เพราะครั้งก่อนพลอยมายาไม่สามารถไปตามนัดของอาชาได้

ทำให้ครั้งนี้เธอต้องยอมโดดเรียนเพื่อไปปรนนิบัติเขา

ให้คุ้มกับค่าจ้างที่เขาจ่ายให้

ส่วนอาชานั้นพอรู้ว่าจะได้เชยชมเด็กใหม่ของเขาอีกครั้ง

ก็รีบเคลียร์งานเพื่อมาเจอกับพลอยมายาทันที

"เห็นพลอยเขาบอกว่าเธอต่อว่าเขาเหรอ...เสือ? " ระหว่างที่รถกำลังติดไฟแดง

อาชาก็เอ่ยถามคนขับรถของเขา ที่ถามไม่ใช่ว่าเพราะคิดโกรธเคืองหรืออะไร

เพียงแค่อยากรู้ว่าทำไม เพราะปกติแล้วคนขับรถของเขาคนนี้

ไม่ใช่คนที่จะพูดจะปากอะไร ถ้าหากไม่ถาม

ไม่มีทางเลยที่จะได้ยินเสียงของเขาเล็ดลอดออกมาเข้าหู

"เข้าใจผิดกันน่ะครับ ผมไม่คิดว่าเธอจะเป็น...ผู้หญิงของท่าน

เพราะปกติแล้วท่านไม่ได้..."

"อืม ก็เข้าใจน่ะนะ พลอยมายาไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่ฉันช่วยเหลือ

พอดีเขาเดือดร้อนเรื่องเงินน่ะ แต่ก็ดีเหมือนกันนะ แปลกใหม่ดี กินแต่ของเดิม ๆ

ฉันก็เบื่อ" อาชาไม่ค่อยได้พูดเรื่องนี้กับใครนัก

เพราะเขาต้องการจะเก็บเป็นความลับ เกี่ยวกับที่เขาใช้เงินเลี้ยงเด็กเอาไว้สนองตัณหา

เพราะลูกสาวของเขานั้น ไม่ยอมให้พ่อมีผู้หญิงคนใหม่ นับตั้งแต่ที่แม่เธอเสียไป

และอาชาก็รักลูกสาวมาก ถึงจะไม่มากพอที่จะทำตามคำขอของเธอ

แต่ก็มากพอที่จะพยายามทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ

เมื่อมาถึงจุดนัดพบกับพลอยมายา

เสือก็แวะไปจอดรับหญิงสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยให้ขึ้นรถ

เขาแอบมองดูเธอตั้งแต่เลี้ยวรถจนกระทั่งเธอเปิดประตูเข้ามานั่งด้านใน

"สวัสดีค่ะคุณอาชา" พลอยมายาหันมายกมือไหว้อีกฝ่ายทันที

เมื่อจัดแจงที่นั่งเรียบร้อยแล้ว อาชาพลันยิ้มไปกับความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย

พลอยมายานี้ไม่ได้มีจริตยั่วยวนออดอ้อนเลยแม้แต่น้อยทุกอย่างที่เธอทำดูซื่อ ๆ ใส ๆ

มองไปก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

"มาไหว้ฉันแบบนี้ ทำฉันคิดถึงลูกสาวเลยนะ" อาชาแกล้งว่า

"ขอโทษค่ะ คือพลอย..."

"ไม่เป็นไร น่ารักดี ฉันไม่ได้จะว่าอะไรเธอหรอก"

พอเห็นสีหน้าและท่าทางที่แสนจะรู้สึกผิดของพลอยมายา อาชาจึงรีบพูดขึ้น

"ค่ะ หนูกลัวจะทำให้คุณไม่พอใจ..."

"ตอนนี้ทุกอย่างที่เป็นเธอ ฉันพอใจมาก พยายามทำแบบนี้ไปให้ได้ตลอด

อย่าวุ่นวาย อย่าล้ำเส้น อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร โอเคไหม"

"ค่ะ" พลอยมายาไม่เคยคิดจะทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นอยู่แล้ว

เธออยากจะอยู่ปรนนิบัติบำเรออาชาไปเรื่อย ๆ เพราะคิดว่าเขาน่าจะจ่ายให้เธอมากพอสมควร

นอกจากนี้เขายังเคยเกริ่นเรื่องจะฝากฝึกงานให้ ไม่แน่ถ้าเธอทำตัวดีๆ สิ่งที่จะได้รับจากอาชานั้น

อาจจะมากกว่าแค่เศษเงินที่เขาจ่ายให้เธอเป็นค่าจ้างก็ได้

"เอ่อ...คะคุณอาชา" ทันทีที่เคราสากกวาดไล้ที่บริเวณซอกคอ

พลอยมายาก็พลันสะดุ้งโหยง พร้อมกับพยายามจะขยับตัวออกห่างจากอาชาทันที

ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าเธอเห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่กับอาชาเพียงลำพัง

แต่ยังมีเสือที่เป็นคนขับรถของเขาอีกคน การจะทำแบบนั้นจึงดูไม่สะดวกท่าไหร่นัก

"ทำไมล่ะ? ...อายเสือเขาเหรอ" อาชาเอ่ยถาม

ก่อนจะชำเลืองไปเห็นสาเหตุของอาการหวงตัวขึ้นมาของเด็กคนใหม่

"คือ...เราไม่ได้อยู่กันสองคน อีกอย่างหนูว่ารอให้ถึงก่อนแล้วค่อย..."

พลอยมายาว่าไปพร้อมกับชำเลืองมองคนขับรถ

"ไม่เป็นไรหรอก เสือเขาเห็นจนชินตาแล้ว"

อาชากล่าวก่อนจะดึงเอาร่างของนักศึกษาสาวเข้าไปกอดจูบอีกครั้ง แม้เธอจะไม่เต็มใจนัก

แต่ก็พยายามไม่ขัดขืนเขา เพราะกลัวว่าจะทำให้อาชาอารมณ์เสียเอาได้

ดวงตากลมมองดูที่กระจกมองหลัง

และแอบเห็นว่าคนขับรถกำลังแอบมองดูเธอกับอาชากอดจูบกันอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ 'เพื่อเงินอีพลอย เพื่อเงิน!! ด้านได้ อายอด!! " เมื่อคิดได้อย่างนั้น

พลอยมายาก็ไม่ให้ความสนใจกับคนขับรถอีก

เธอยอมให้อาชาได้ทำตามต้องการของเขาอย่างเต็มที่

มือหนาปลดกระดุมชุดนักศึกษาออกก่อนจะก้มหน้าลงไปซุกไซร้เต้าอวบใต้บลาราคาถูกสีดำ

ขนาดหน้าอกที่พอเหมาะ ไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่เล็กแนบอยู่บนหน้าของนักธุรกิจหนุ่มใหญ่

รถเคลื่อนมาจนถึงลานจอดของคอนโด

แม้ว่าเสือจะขับมาถึงที่จอดแล้วแต่เขาก็ไม่ได้รบกวนช่วงเวลาแห่งห้วงความสุขของเจ้านาย

อาชาดูดเลียอกอวบของพลอยมายาจนพอใจ กระทั่งหยุดลงในที่สุด

"วันนี้ฉันมีเวลาไม่มาก รีบไปกันเถอะ"

เขาบอกกับเด็กสาวที่กำลังติดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตัวเอง เธอจัดการตัวเองเรียบร้อยจึงได้พยักหน้ารับแล้วคว้าเอากระเป๋าผ้าคู่ใจขึ้นมาถือ

ก่อนจะเดินลงจากรถตามอาชาเข้าไปในคอนโดของเขา

สายตาของหนุ่มคนขับรถมองตามร่างเล็กที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปจนเธอลับตา

เมื่อขึ้นมาถึงบนห้อง

ทันทีที่ประตูปิดลง อาชาก็คว้าเอาร่างของเด็กสาวไปกอดจูบอย่างหิวกระหาย เสื้อผ้าบนตัวเธอถูกเขาเปลื้องออกจนหมด

ร่างเปลือยชุ่มชื้นไปด้วยสัมผัสจากลิ้นสากที่ละเลงเลียจนทั่ว

อาชาอุ้มเอาร่างของพลอยมายาโยนลงไปบนเตียงพลางยืนเชยชมเรือนร่างของเธอไปพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเอง

เขากระโจนใส่เธอแล้วลงมือระบายตัณหาบนร่างของเด็กสาวอย่างทารุณ

ผิวขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยช้ำจากน้ำมือของอาชาเมื่อครู่นี้

พลอยมายานอนนิ่งหลังมรสุมลูกใหญ่ผ่านพ้นไป

"ทำไมถึงไม่ใช้กระเป๋าที่ฉันซื้อให้ล่ะ ไม่ชอบหรือไง"

หลังเดินออกมาจากห้องน้ำ อาขาจึงได้เอ่ยถามขึ้น

"ชอบค่ะ แต่หนูไม่สะดวก"

"ไม่สะดวก? " อาชาไม่เข้าใจกับคำพูดของเธอนัก

และนั่นก็คือความตั้งใจของคนพูดที่ต้องการจะเกริ่นเพื่อเข้าเรื่องอยู่แล้ว

"คือหนูอยู่กับป้า แล้วปกติหนูก็ไม่ได้มีเงินอะไรมาก ถ้าเกิดใช้ของดีดี

กลัวว่าป้าจะสงสัย"

"งั้นเหรอ"

"ค่ะ แล้วหนูก็อยากจะขออะไรคุณสักอย่าง ได้ไหมคะ? "

"ลองว่ามาสิ"

"คือ...หนูอยากย้ายออกมาจากบ้านป้า เพราะอยู่ที่นั่นไม่ค่อยสะดวก

เลยอยากจะขอให้คุณจ่ายค่าเช่าห้องให้หนูได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูหาห้องราคาถูก ๆ

อยู่ก็ได้ เพราะเงินที่คุณให้หนูต้องเก็บไว้ใช้จ่ายอย่างอื่น เลยคิดว่า...."

"ได้สิ เดี๋ยวฉันให้คนหาห้องให้ แต่เธอต้องรับปากนะ ว่าถ้าฉันต้องการเธอ

เธอจะพร้อมมาหาฉันทุกเมื่อ"

"หนูสัญญาค่ะ ว่าถ้าหนูย้ายออกมาแล้ว หนูจะไปหาคุณได้ทุกเมื่อเลย

ที่คุณต้องการ"

"น่ารักที่สุด" อาชากล่าวก่อนจะดึงร่างของเด็กสาวเข้าไปกอด

พลอยมายาเองก็ลอบยิ้มอย่างพอใจ 'ในที่สุดก็จะได้ออกจากนรกนั่นสักที'

พลอยมายาปรนนิบัติบำเรอผู้มีพระคุณคนใหม่ของเธอจนร่างกายแทบจะแหลกสลาย

พอถึงเวลาเขาก็ปล่อยตัวเธอกลับไปพัก

ใจจริงอาชายังอยากจะขย้ำเด็กสาวคนนี้ต่ออีกหน่อย

แต่เพราะติดธุระที่ต้องไปรับลูกสาว ที่เพิ่งกลับจากต่างประเทศ

ทำให้ต้องยอมหักอกหักใจเอาแค่นี้ ส่วนเรื่องที่อยู่ใหม่นั้น

อาชาบอกกับพลอยมายาว่าทันทีที่เธอหาหอได้

ก็แค่ส่งข้อความไปบอกเรื่องค่าใช้จ่ายกับเขา เขาพร้อมจะจ่ายให้เธอทันที

และไม่ได้กำหนดว่าต้องอยู่ในราคาเท่าไร

"มึงไปไหนมา!! " เสียงของใครบางคนที่แสนคุ้นหูตะคอกถาม

ขณะที่พลอยมายากำลังเดินเข้าบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร

คนถูกถามเงยหน้าขึ้นสบตากับสาวใหญ่ที่ยืนกอดอกมองเธออย่างอาฆาต

"ก็ไปเรียนไงป้า"

พลอยมายาตอบก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อที่จะเข้าบ้าน

เวลานี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้รบตบมือกับใครทั้งนั้น ลำพังแค่แรงจะพยุงตัวเอง

กลับมาที่บ้านก็ยังแย่แล้ว

"เรียนไปให้มันได้อะไรขึ้นมา กูจะหาคนช่วยทำงานบ้างไม่มีเลย"

"ตอนว่างหนูก็ช่วย ช่วยจนไม่มีเวลาทำการบ้านเลยด้วยซ้ำ"

เพราะความเหนื่อยทำให้พลอยมายาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ไหว

จนเผลอพลั้งปากเถียงกับป้าของตัวเองเข้า

และนั่นก็เป็นกันจุดชนวนระเบิดที่สาวใหญ่ตั้งใจไว้ก่อนแล้ว

"มันเป็นความผิดกูงั้นสิ ห้ะ!! แหมมากินมานอนอยู่บ้านกู จะอยู่เฉย ๆ

ไม่ทำอะไรเลยเป็นคุณนายเลยเหรอ มึงคิดว่ามึงเป็นใครห้ะอีพลอย

สำเหนียกตัวเองเอาไว้ด้วยนะ ว่ามีวันนี้ได้เพราะใคร ถ้ากูไม่ขุดมึงขึ้นมาจากขุมนรก

ป่านนี้ชีวิตมึงมันจะเป็นยังไง" เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าหวังจะระงับความโมโห

เธออยากจะนอนพักแล้ว แต่เหมือนว่าคงจะเป็นไปไม่ได้แน่

คงมีจานอีกมากที่รอให้เธอไปล้าง ไหนจะผักที่ต้องเตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้อีก

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือป้าที่ไม่รู้เป็นบ้าอะไรถึงมาดักรอหาเรื่องเธอตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้

"แล้วอยู่ที่นี่ คิดว่าชีวิตมันดีนักเหรอ มันต่างจากตกนรกเหรอ!! "

พลอยมายาไม่อาจจะอดกลั้นอารมณ์โมโหต่อไปได้แล้ว

เธอเหนื่อยและต้องการจะพักเดี๋ยวนี้ แต่เหมือนว่าป้าของเธอนั้น

จะไม่ยอมเลิกราได้เลย

"นี่มึงเถียงกูเหรออีพลอย!! "

"ใช่ เถียง ตื่นเช้าแหกขี้ตาตั้งแต่ตี 3 ตี 4 ก็ต้องไปขนของที่ลาด เตรียมของจนสายแล้วยังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากทำงาน

ออกไปเรียนกลับมาก็ทำแต่งาน เงินก็ไม่ได้

เงินที่กินเข้าไปทุกวันนี้ก็เงินตัวเองทั้งนั้น เลิกทวงบุญคุณสักที มันน่ารำคาญ

ฟังแล้วจะอ้วก"

"อีพลอย!! " เสียงของพลอยมายากับป้าทะเลาะกันดังจนลุงเขยของเธอที่กำลังล้างจานอยู่หลังบ้าน

ต้องรีบวิ่งออกมาดู

"เสียงดังอะไรกัน" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม เมื่อเดินเข้ามาถึงจดปะทะ

"นี่ไง มึงมาดูสิ งูเก็บเอางูเห่ามาเลี้ยงไว้ชัด ๆ เลย หึ เถียงกูฉอด ๆ

ทุกคำ"

"ใจเย็น ๆ น่า"

"จะให้เย็นยังไงได้ ต้องรอให้มันมาถอนหงอกกูก่อนหรือยังไง"

คนเป็นเมียดูจะไม่ยอมง่าย ๆ เธอโวยลั่นและทำท่าเอาเรื่อง

"พลอยเพิ่งจะกลับมาก็ไปพักก่อนไป" ลุงเขยหันไปบอกกับเด็กสาว

เพราะเห็นท่าทางของเธอดูอ่อนเพลีย

"ไม่ได้!! จานยังไม่ได้ล้าง ผักก็ยังไม่ได้เตรียม ถ้ามึงยังไม่ทำงาน

มึงจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" ร่างบางที่กำลังจะก้าวเดินพลันหยุดชะงัก

ก่อนจะหันไปมองหน้าคนพูดอย่างเอาเรื่อง

"ดูมันมองสิ มึงก็อีกคนให้ท้ายมันจนเคยตัว

ไม่ใช่ว่าแอบได้กับมันมั่งแล้วเรอะ!! "

"หุบปากเน่า ๆ ของแกไปเลยนะ จะด่าจะว่าอะไรฉันไม่เคยโกรธ

ฉันไม่เคยคิดทำอะไรต่ำ ๆ แบบนั้นหรอก" พลอยมายาโวยลั่น ทำให้ทั้งสองผัวเมียที่ได้ยินนั้นต่างก็ยืนนิ่งไปตามกัน

"อีพลอย นี่มึงกล้าพูดกับกูแบบนี้เหรอ โอ๊ย!! "

ทันทีที่ร่างท้วมพุ่งตัวตรงเข้าไปหาเด็กสาวในชุดนักศึกษาก็ยกเท้าขึ้นมายันจนเธอเซถลาล้มลงไปบนพื้นก้นจ้ำเบ้า

"อีพลอย!!!! " คนถูกถีบแผดเสียงลั่น

"จำเอาไว้เลยนะ ต่อไปนี้มันจะไม่ทนตกอยู่นรกนี่อีกแล้ว

ฉันจะออกไปอยู่คนเดียว"

เธอตะโกนลั่นก่อนจะเดินข้ามร่างของคนที่นั่งกองอยู่บนพื้นแล้วจ้ำเท้าตรงไปที่ห้องเพื่อเก็บของ

อย่างไรเสียวันนี้ก็ต้องออกจากที่นี่ให้ได้

ปัง!!

แก่ก

เสียงปิดประตูดังขึ้นขณะที่พลอยมายากำลังเก็บข้าวของยัดลงกระเป๋า

เธอรู้ทันทีว่าประตูห้องได้ถูกล็อกเรียบร้อยแล้ว

ร่างบางลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ประตู

และแน่นอนสิ่งที่เธอคิดนั้นก็ไม่ได้ผิดไปเลย

ประตูห้องถูกล็อกจากด้านนอกเรียบร้อยแล้ว

"เปิดสิวะ!!! "

ปัง

ปัง ปัง

เสียงทุบประตูกับเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของคนในห้องทำให้คนปิดล็อกประตูยิ้มอย่างพอใจ

เธอเพียงต้องการจะเอาชนะคนโอหังให้ได้ก็เท่านั้น

"กูไม่ปล่อยให้มึงไปไหนทั้งนั้น

มึงก็อย่าฝันว่าจะได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน ถ้ายังคิดจะหนีอีก"

สาวใหญ่ร้องตอบ

"มึงจะขังกูไว้แบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยกู!!! " พลอยมายาทั้งร้องด่าและทุบประตูโวยวายดังลั่น

แต่คนที่อยู่นอกห้องกลับพอใจในการกระทำของเธออย่างมาก

"คนเนรคุณ จองหองอย่างมึง มันต้องเจอแบบนี้แหละ กูอุตส่าห์ให้ชีวิตอิสระ

อยากจะเรียนกูก็ยอมให้เรียน แต่มึงอยากลองดีกับกูเอง มันก็ช่วยอะไรไม่ได้

ทบทวนไปนะว่าสิ่งที่มึงทำมันดีไหม ถ้ายังคิดไม่ได้

กูจะขังให้มึงทำงานอยู่ในห้องนี้แหละ ไม่ต้องคิดจะออกไปไหนอีกเลย"

ประโยคสุดท้ายก่อนที่สาวใหญ่ผู้ถือไพ่เหนือกว่าจะเดินจากไป

"อีบ้า!! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลยนะ"

ไม่ว่าพลอยมายจะร้องตะโกนเสียงดังแค่ไหน แต่ก็ไร้วี่แววว่าคนข้างนอกจะเปิดประตูปล่อยเธอออกไป

ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างสิ้นหวัง สองแก้มนวลอาบเลอะไปด้วยน้ำตา

มันไม่ใช่น้ำตาของความเสียใจ หากแต่เป็นน้ำตาของความโกรธแค้น

ที่เธอตอบโต้อะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย

"หิวห้าวรึเปล่าพลอย" เสียงกระซิบของใครบางคนดังเข้ามาจากด้านนอก

แน่นอนว่าต้องเป็นลุงเขยของเธอแน่ พลอยมายารีบลุกขึ้นแล้วตั้งสติก่อนจะกระซิบตอบ

"หิวจ่ะลุง หนูหิวมากเลย"

"เดี๋ยวลุงไปเอาข้าวมาให้นะ" ได้ยินเพียงเท่านั้น

ทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้ง ทางสว่างเพียงช่องทางเดียวอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว

พลอยมายารีบเก็บเอาของสำคัญใส่กระเป๋าใบที่สะดวกจะเอาออกไปที่สุด

แล้วเตรียมหาของแข็งที่ถนัดมือสำหรับเป็นอาวุธ หมาจนตรอกที่ต้องการจะเอาตัวรอดนั้น

ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็พร้อมจะกัดเพื่อหาทางเอาตัวรอดทั้งนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***