Episode 18

ถึงกำหนดวันสัมภาษณ์พลอยมายาตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัว

และทบทวนการพูด การวางตัวของเธออีกครั้ง หญิงสาวเลือกที่จะแต่งตัวเรียบง่าย

ถูกกาลเทศะ แต่ดูสวย เธอฉีดพรมน้ำหอมแบรนด์เนมมือสองที่ซื้อมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

ผมสาวสลวยถูกมัดรวบเก็บอย่างเรียบร้อย ใบหน้าฟ้าประทานของเธอนั้น

แต่งแต้มเครื่องสำอางแค่พองาม

ชุดนักศึกษาที่เลือกมาใส่นั้นก็เป็นชุดที่เรียบร้อยถูกระเบียบ

เสริมด้วยเครื่องประดับชิ้นเล็ก ๆ อย่างนาฬิกา

พลอยมายาสำรวจดูตัวเองที่กระจกอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจออกจากห้อง เพื่อเดินทางไปที่บริษัทของอาชา

พลอยมายาทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง ซึ่งพนักงานนั้นก็ทำการต้อนรับเธออย่างดี

ไม่ใช่เพียงแค่กับเธอคนเดียวเท่านั้น

แต่กับนักศึกษาทุกคนที่มาร่วมสัมภาษณ์ในวันนี้ด้วย

พลอยมายาแอบมองดูคู่แข่งของเธอทีละคน และรู้สึกว่าคนอื่น ๆ

ไม่เห็นจะมีใครน่ากลัวสักคน จากบุคลิกภายนอก

ก็คงต้องลุ้นกันต่อว่าการสัมภาษณ์จะสักแค่ไหนกัน แต่คะแนนด้านบุคลิกภาพนั้น

เธอคงจะกวาดมาจนเต็ม

“คุณพลอยมายาค่ะ”

เสียงพนักงานเดินออกมาเชิญให้พลอยมายาเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ เธอรู้สึกเกร็งนิดหน่อย

เพราะได้เข้าห้องสัมภาษณ์เป็นคนแรก ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องความรู้สึกเย็นเยือกก็คืบคลานเข้ามาปกคลุมทั่วร่างกาย

ภายในห้องมีกรรมการสัมภาษณ์ 4 คน

หนึ่งในนั้นมีอาชานั่งอยู่ด้วย เขากำลังนั่งอ่านเอกสารยื่นสมัครของเธออย่างตั้งใจ

และไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างคนอื่น ๆ

พลอยมายาเองก็ไม่ได้แสดงท่าทางให้คนรู้ว่าเธอกับเขานั้นรู้จักกันเช่นกัน

“เชิญแนะนำตัวค่ะ”

หนึ่งในกรรมการสัมภาษณ์ผายมือเชิญ พลอยมายาเริ่มการนำตัวเองด้วยภาษาไทย

ก่อนจะแนะนำตัวเองอีกครั้งด้วยภาษาอังกฤษตามที่เธอได้ซ้อมมา

“โอเค

ถ้าจะนำแบบนี้ ฉันอ่านจากในใบสมัครของเธอหมดแล้ว” ระหว่างที่นักศึกษาสาวกำลังแนะนำตัวเองเป็นภาษาอังกฤษอยู่นั้น

ลูกสาวเจ้าของบริษัทก็แทรกขึ้นด้วยภาษาอังกฤษเช่นกัน

พลอยมายารู้สึกเสียความมั่นใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาให้ใครเห็น

เธอเผลอเหลือบมองอาชาแวบหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรเลย

เขาช่วยอะไรพลอยมายาไม่ได้อยู่แล้ว โอกาสที่เขามอบให้มากมายขนาดนี้

หากพลอยมายาไม่สามารถที่จะรักษามันเอาไว้ได้

ก็ถือว่าเธอไม่มีคุณสมบัติพอจะได้รับมัน

“ค่ะ”

พลอยมายาเลือกที่จะหยุดการแนะนำตัว และรอให้คณะกรรมการได้ยิงคำถามใส่

“รู้จักบริษัทเราจากที่ไหนคะ

แล้วทำไมถึงรู้ว่าที่นี่รับเด็กฝึกงาน” คำถามแรกจากผู้หญิงคนเดียวกันกับที่บอกให้เธอแนะนำตัว

“ขอเป็นภาษาอังกฤษด้วยนะคะ”

พลอยนิลแทรกขึ้น คนถูกรุมสัมภาษณ์เริ่มรู้สึกอึดอัด

เธอมั่นใจแล้วว่าลูกสาวของอาชาต้องเป็นคนที่สาดแต่ภาษาอังกฤษใส่เธอแน่

‘พูดเร็วขนาดนี้ใครจะไปฟังทัน’ พลอยมายาแอบคิดในใจ

“ฉันรู้จักบริษัทสยามจิวเวอร์รี่อยู่แล้ว

เพราะเป็นบริษัทใหญ่ และมีชื่อเสียงทางด้านนำเข้า-และขายประมูลอัญมณี

เนื่องจากตัวเองชื่อพลอย ซึ่งเป็นหนึ่งในอัญมณีเหมือนกันก็เลยอยากทำงานกับที่นี่

จึงเลือกที่จะหาช่องทางการส่งใบสมัคร และเสี่ยงดวงว่าจะรับหรือไม่”

คำตอบของพลอยมายาดูเหมือนจะไม่มีที่มาที่ไปและไม่มีหลักการเอาเสียเลย

แต่กลับได้ใจพลอยนิลไปเต็ม ๆ

“แสดงว่าคุณไม่ได้รับข่าวการรับสมัครอย่างนั้นสิ?” พลอยนิลถามต่อ

“ค่ะ

ฉันมาสมัครด้วยความตั้งใจของตัวเอง” พลอยมายาตอบอย่างมั่นใจ

อาชาที่ฟังอยู่อยากจะยิ้มให้ปากฉีก เขาชอบการตอบคำถามของพลอยมายามาก

มันฟังดูฉลาดและต้องไม่มีใครตอบแบบเธอแน่

เขายังมั่นใจอีกด้วยว่าพลอยนิลลูกสาวของเขาก็น่าจะชอบคำตอบนี้ด้วยเหมือนกัน

“ชื่อพลอยมายาใช่ไหม

งั้นช่วยบอกหน่อยสิว่าอัญมณีพลอยเนี่ย มันมีดียังไง” อาชาถามขึ้นบ้าง

“มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า

เพชรสวยที่ใส ส่วนพลอยสวยที่สี พลอยนั้นมีมากมายหลายสี หลายชนิด และหลายตระกูล

ไม่เหมือนกับเพชร พลอยจึงมีความหลากหลายมากกว่า ไม่น่าเบื่อ ไม่จำเจ

เอาไปประดับกับเครื่องประดับอะไรก็สวย”

“เธอชอบพลอยชนิดไหนมากที่สุด”

พลอยนิลเอ่ยถามเล่น ๆ

“นิลค่ะ

ฉันว่ามันเป็นสีของความลึกลับ น่าค้นหา” พลอยนิลพยักหน้ารับ

เธอไม่คิดว่าคำตอบที่ได้จะเป็นนิลเสียด้วยซ้ำ แต่จะอะไรก็ช่าง

พลอยนิลรู้สึกถูกชะตากับนักศึกษาคนนี้ และรู้สึกว่าเธอตอบคำถามได้ฉลาด

กรรมการคนอื่น ๆ ถามต่ออีก 2-3 คำถาม

พลอยมายาก็ถูกเชิญออกหลังจบการสัมภาษณ์

“นิลชอบคนนี้นะคะ

รู้สึกว่าเขาฉลาดตอบดี” พลอยนิลหันไปบอกกับอาชา

เขากำลังลงคะแนนให้กับเด็กสาวอย่างสบายอารมณ์

“พ่อก็ว่าโอเคนะ

ทักษะการตอบ บุคลิกภาพ การแต่งกาย ทักษะภาษา บวกกับคะแนนเรซูเม่ที่ทำมา

พ่อไม่รู้จะหักอะไรเลย” อาชาพูดเชิงชื่นชมแต่พยายามให้มันเบาที่สุด เพราะกลัวลูกสาวจะจับได้

“นิลก็คิดแบบนั้น

ก็ต้องดูกันอีกทีว่าตอนมาทำงานจริง ๆ จะได้เรื่องหรือเปล่า”

อาชาเลิกคิ้วมองคนพูดอย่างประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าพลอยนิลจะด่วนสรุปขนาดนี้

ทั้งที่ยังเหลือนักศึกษาคนอื่นที่ยังไม่ได้เข้ามาสัมภาษณ์อีกตั้งหลายคน

“นี่นิลจะรับเลยเหรอ

ยังมีคนอื่นอีกนะ” อาชาแกล้งว่า ทั้งที่ใจจริงอยากจะโทรบอกพลอยมายาเสียเดี๋ยวนี้

“บริษัทคุณพ่อรับตั้งหลายคนไม่ใช่เหรอคะ

ไม่รู้แหละคนนี้นิลถูกชะตา นิลรับ” พลอยนิลพูดอย่างเด็กเอาแต่ใจ

อาชาไม่ได้พูดอะไรต่อเขาเพียงแต่ยิ้มกลบเกลื่อน

ไม่นานนักศึกษาคนต่อไปก็เข้ามานั่งที่กลางห้อง

พลอยมายาเดินออกมาจากตึกด้วยใจที่ยังคงเป็นกังวล

เธอไม่ค่อยมั่นใจนักว่าตัวเองจะได้ แม้ว่าจะทำออกมาได้ดีกว่าตอนที่ซ้อมก็ตาม

เธอแอบมองดูอาชาอยู่ตั้งหลายครั้ง แต่เขากลับทำเมินเฉยใส่

แต่พอนึกดูอีกทีเขาต้องแสดงเป็นไม่รู้จักเธอต่อหน้าลูกสาวก็ไม่แปลกที่เขาจะเย็นชาขนาดนั้น

แต่คิด ๆ ดูผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย เขาแสดงเป็นผู้ชายอบอุ่น

รักลูกสาวได้อย่างแนบเนียน ถ้าเธอไม่ได้ขายตัวให้เขา

ก็คงมองไม่รู้ว่าคนแบบนี้จะเอาเงินมาแลกกับการนอนกับนักศึกษาคราวลูกได้

"คืนนี้ก็ได้ครับบอส..." เสียงของใครบางคนดึงความสนใจจากพลอยมายาที่กำลังเดินเหม่อลอยให้ต้องหันไปมอง

เธอยิ้มขึ้นทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่าย

“ไง”

หลังจากที่เสือวางสายแล้ว เมื่อเขาหันกลับมา พลอยมายาจึงได้เอ่ยทัก เธอไม่รู้ว่า

จะเริ่มอย่างไรดี รู้เพียงว่าคิดถึงเขาเหลือเกินเท่านั้น

เพียงไม่กี่วันที่ไม่ได้เจอกัน แต่เวลามันเหมือนผ่านไปนานเหลือเกิน

“มาทำอะไรเหรอ”

เสือเอ่ยถามขึ้น เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

“เดี๋ยวนี้นาย...ไม่ต้องรับส่งฉันแล้วเหรอ”

พลอยมายากระซิบกระซาบถาม เพราะกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน

“เปล่า

ทำไมเหรอ”

“ก็วันนั้นไม่เห็นนายมารับฉันเลย”

พลอยมายาตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจ

เสือรู้ทันทีว่าพลอยมายานั้นหมายถึงวันไหน เขายิ้มก่อนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ก็คงจะแบบนั้น

เห็นว่าช่วงนี้เจ้านายเรียกใช้คนอื่นบ่อย ๆ ผมเองก็ต้องคอยรับส่งลูกสาวของท่าน

คงไม่ได้ทำงานอื่นหรอกช่วงนี้” เสือแกล้งว่า พลอยเข้าใจคำว่างานอื่นของเขาดี

แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอฟังแล้วมันรู้สึกเจ็บที่หัวใจแปลก ๆ

“งั้นเราคงจะไม่ได้เจอกันเลยสิ”

เธอตัดสินใจถามขึ้น

“ก็บอกแล้วนี่

ถ้าอยากเจอกันก็แค่ทักมา ไลน์ก็ให้ไปแล้ว หรือคุณทิ้งไปแล้วล่ะ”

เขาถือโอกาสนี้หลอกถามอีกฝ่าย พลอยมายารีบส่ายหัวทันที

“เปล่านะ

ฉันไม่ได้ทิ้ง ยังเก็บไว้อย่างดีเลย” เธอรีบปฏิเสธ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด

เสือต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้เต็มที่

เขาเห็นสีหน้าท่าทางของพลอยมายาแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ

แต่ก็กลัวเธอจะรู้ว่าเขากำลังแกล้งเธออยู่

“เหรอ

ก็ไม่เห็นแอดมาสักทีนี่”

“ฉันกลัว....”

พลอยมายาไม่ได้พูดต่อ แต่เสือก็รู้ว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร

เขาไม่คิดเลยว่าพลอยมายาจะกลัวอาชาได้มากขนาดนั้น ทั้งที่เรื่องก็ผ่านมาสักพักแล้ว

“อย่าให้เขารู้สิ”

“พูดง่าย

ๆ นายไม่ได้มาเจ็บตัวกับฉันสักหน่อย”

“ถ้าเขารู้

ผมไม่แค่เจ็บตัวหรอก แต่ถึงตายเลยล่ะ” เสือกล่าว พลอยมายาพลันหน้าซีดลงทันที

เธอเชื่อว่าที่เสือพูดมาเมื่อครู่นั้นต้องจริงแน่ คนอย่างอาชาถ้าถูกลูกน้องหักหลัง

เขาคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จนอาจจะสั่งเก็บเสือจริง ๆ

“รู้ทั้งรู้ว่าเสี่ยง

แต่ก็ยังจะทำ” หญิงสาวต่อว่า

“เสี่ยงแล้วคุ้มก็น่าเสี่ยงอยู่หรอกนะ”

อีกฝ่ายพูดอย่างหน้าตาเฉย

ทั้งคู่ยืนคุยกันต่อได้เพียงไม่นานพลอยมายาก็ต้องแยกตัวออกมา

เพราะกลัวใครจะงมาเจอเข้า เธอกลับไปเข้าเรียนตามปกติ

ส่วนเสือนั้นก็อยู่ทำงานจนหมดเวลา เขามีนัดกับหัวหน้าใหญ่

เสือเปลี่ยนรถก่อนจะออกไปตามนัด เขาขับรถหายไปในซอยเปลี่ยวก่อนจะแวะเข้าไปในบ้านหลังเล็กกลางป่าละเมาะ

ที่ลานเล็ก ๆ หน้าบ้านมีรถจอดอยู่ก่อนแล้ว 1 คัน

เสือเดินเข้าไปภายในตัวบ้านอย่างระมัดระวัง

เมื่อเข้ามาถึงก็พบชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ 2-3 คนยืนอยู่รอบ

ๆ

และมีผู้ชายที่ดูทรงอำนาจที่สุดนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้กลางวงล้อมของชายร่างสูงใหญ่เหล่านั้น

“มากันนานหรือยังครับ”

เสือเอ่ยถามด้วยภาษาพื้นเมืองของประเทศเอจีรัส

คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พลันลุกยืนขึ้นก่อนจะส่ายศีรษะไปมา

“เพิ่งถึงก่อนนายจะมาถึงสักพักเอง”

เขาว่าพลางเดินเข้าไปหามือขวาของเขา

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”

อาเธอร์กล่าวก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้า

“ครับ”

เสือเป็นคนของอาเธอร์ ที่ถูกส่งมาเพื่อสืบเรื่องสร้อยพลอยนิล

สร้อยขอมโบราณเส้นที่อาชาหวงนักหวงหนา

เดิมนั้นสร้อยเส้นนี้เป็นมรดกตกทอดของครอบครัวอาเธอร์

พ่อของเขานั้นมีเชื้อสายเขมรเป็นขุนนางใหญ่โต

แต่หลังมีสงครามก็ย้ายถิ่นฐานหนีไปอยู่ที่เอจีรัส ต่อมาสร้อยได้ถูกขโมยไปประมูล

พ่อของอาเธอร์พยายามตามหาเพราะเป็นคำสั่งจากบรรพบุรุษเจรจาขอซื้อจากอาชาอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ

กระทั่งเขาเสนอราคาที่สูงจนพ่อของอาเธอร์ต้องยอมขายสมบัติมาซื้อจนเนื้อประดาตัว

แต่สุดท้ายอาชาก็ไม่ยอมส่งสร้อยพลอยนิลให้กับทางพ่อของอาเธอร์อยู่ดี

ทำให้พ่อของอาเธอร์นั้นฆ่าตัวตายในที่สุด

อาเธอร์และครอบครัวต้องเผชิญหน้ากับความอดอยากเพราะไม่มีอะไรเหลือเลยหลังจากพ่อเขาขายสมบัติทั้งหมดไป

กว่าเขาจะพาครอบครัวให้กลับมามีกินมีใช้อีกครั้ง

คนก็ลืมชื่อของพ่อเขาไปเสียจนหมดแล้ว

“ฉันคิดว่าแผนของเราน่าจะมีปัญหา”

อาเธอกล่าวขึ้น หลังจากได้ทำความรู้จักกับพลอยนิลจนแน่ใจแล้วว่า

เธอไม่สามารถดึงมาเป็นหมากในเกมได้แน่

“พลอยนิลรักพ่อของเธอมาก

คงอยากถ้าจะหลอกอะไรเธอ เพื่อหาผลประโยชน์จากอาชา” อาเธอร์ว่าต่อ

เรื่องนี้เสือเองก็รู้ดีอยู่แล้ว แต่ไม่กล้าที่จะไปเสนอความคิดอะไร

“แล้วแบบนี้...”

“ฉันอยากได้ใครสักคน

ที่อาชาให้ใจพอ ๆ กับลูกสาว และคนคนนั้นไม่ได้จงรักภักดีกับอาชาแบบพลอยนิล”

อาเธอร์พูดขึ้น เขาให้คนไปสืบหาข้อมูลมาแล้ว

และมั่นใจว่าเสือจะเจรจากับคนคนนี้ให้เขาได้

“ใครครับ”

“ผู้หญิงที่อาชาเลี้ยงอยู่ไง

ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร รู้แค่ว่านายเคยไปรับ-ส่งผู้หญิงคนนี้”

เสือรู้ทันทีว่าคนที่เจ้านายของเขากำลังพูดถึงนั่นก็คือพลอยมายา

“คนอย่างอาชา

ไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนหรอกครับ เลี้ยงเบื่อก็เปลี่ยนคนแล้ว” เสือรีบพูดขึ้น

เขาไม่อยากเอาพลอยมายาเข้ามาเสี่ยงด้วย แค่นี้เธอก็เสี่ยงชีวิตมากพอแล้ว

“ก็ให้มันทำยังไงก็ได้

ให้อาชาเชื่อใจ ฉันยินดีจ่ายไม่อั้น”

“แต่...”

“ถ้านายทำไม่ได้

ก็พาผู้หญิงคนนั้นมาเจอฉัน ฉันจะคุยกับเธอเอง” อาเธอร์ไม่รอให้เสือขัดเขาอีกครั้ง

เขาไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เขาอยากจะจบเรื่องนี้สักที

อยากเอาพลอยนิลเส้นนี้ไปคืนพ่อ วิญญาณของพ่อจะได้ไปสู่สุคติ

ไม่ต้องมีอะไรติดค้างอีกต่อไป อยากจะสั่งสอนคนขี้โกงแบบอาชา

อยากจะแก้แค้นที่เขาเป็นสาเหตุให้พ่อต้องตาย เสือได้แต่ก้มหน้ารับคำสั่งเท่านั้น

แม้เขาจะไม่เห็นด้วยเลย แต่ในเมื่อมันเป็นคำสั่งของเจ้านาย เขาย่อมขัดอะไรไม่ได้ นอกจากทำตามเท่านั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***