Episode 4

บทที่ 4

พลอยมายากลับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่หมดเรี่ยวแรงอาชาใช้งานเธออย่างหนักตั้งแต่ครั้งแรก

ลากไปตรงนั้นทีตรงนี้ทีตามความความใคร่ของตัวเอง

เป็นเรื่องธรรมดาหากเขาจะไม่ถามความเห็นเธอสักคำ ว่าฉันชอบหรือไม่ชอบแบบไหน

เพราะเขาเสียเงินให้เธอไปแล้ว

“อีพลอย!!

มึงหายหัวไปไหนมา” เสียงเรียกจิกกระบาลแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากป้าของเธอ

คนถูกจิดหัวเรียกหันกลับไปมองอย่างไม่สบอารมณ์นักเพราะกำลังเหนื่อยอยู่

มันไม่ได้เหนื่อยเหมือนทำงานทุกวัน มันเหนื่อยคนละแบบ มันเพลียและอยากนอนมากๆ

“มีอะไร?” เด็กสาวถามไปสั้นๆ และคำถามนั้นมันทำให้ป้าของเธอ

ตรงดิ่งเข้ามาจิกผมเธออย่างแรงแบบที่เคยทำทุกทีตอนที่ไม่พอใจ

“มึงกล้ามาขึ้นเสียงกับกูเหรออีพลอย!!

ห้ะ มึงกล้าชักสีหน้ากับกูเหรอ!!! สำเหนียกบ้างนะว่าทุกวันนี้ชีวิตมึงใครให้มึง

มีที่ซุกหัวนอน มีข้าวให้แดก ไม่ต้องไปใช้ชีวิตร่อนเร่ข้างถนน

สำเหนียกหน่อยว่าใคร!!!” คำด่าทอกับคำพูดทวงบุญคุณที่พูดกรอกหูเธอทุกวัน

มันน่ารำคาญสำหรับเธอมาก จนบางครั้งก็รู้สึกอยากจะสาดมือสวนไปให้หงายหลังเหมือนกัน

“ปล่อย!!”

คนถูกจิกผมพูดเพียงสั้นๆ

“มึงกล้าสั่งกูเหรออีพลอยห้ะ!!”

เพี๊ยะ!!!

เธอถูกตบจนหน้าคว่ำ เซถลาแล้วล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น

ด้วยเพราะเธอนั้นไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้ว

“มึงสั่งกูเสียงแข็งเลยนะ!!!

มึงจะมาเป็นใหญ่ในบ้านกูแล้วเหรอ!!!” ป้าเดินเข้ามาจิกผมของเธออีกครั้ว

แล้วกระชากให้เงยหน้าขึ้นก่อนจะชี้นิ้วถาม

“แล้วหนูทำอะไรผิด

อยู่ๆ ป้าก็เข้ามาอาละวาดใส่!!” คนถูกซ้อมตะคอกกลับอย่างเกือบจะหมดความอดทน

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีที่ไป พลอยมายาสาบานกับตัวเองไว้ว่าป้าหน้าเลือดต้องโดนเธอตบเลือดกบปากแน่

“อาละวาดเหรออีพลอย

มึงว่ากูบ้าเหรอห้ะ!!!”

เพี๊ยะ!!

เธอโดนตบอย่างเต็มแรงอีกครั้งจนหน้าชา

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปากก่อนจะรู้สึกถึงรสชาติของเลือด 'หึ!! กลับเป็นกูสินะ ที่โดนตบจนเลือดกบปาก' เธอแอบคิดในใจ

ตาก็จ้องหน้าคนทำอย่างอาฆาต

“อะไรกันเนี่ย!!”

ลุงเขยที่เดินผ่านมาเจอรีบเข้ามาห้าม ช้ากว่านี้อีกนิดป้าใจยักษ์คงฆ่าเธอตายไปแล้ว

“ก็อีพลอยสิ

มันหนีงานหายไปจนมืดค่ำ จานชามยังไม่ได้ล้างสักใบ ผักก็ยังไม่ได้เตรียม”

ป้าที่ถูกแยกออกไปชี้มือบอก คนที่นั่งอยู่บนพื้นค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นก่อนจะปัดเนื้อตัวแล้วถอยให้ห่างจากป้าที่จ้องแต่จะตบตี

“พลอยมีเรียนค่ะลุง

บอกป้าแล้วแต่....”

“มึงจะบอกว่ากูหาเรื่องมึงเหรอ

หนอยอีพลอย วันนี้กูจะเอาเลือกหัวมึงออกมาล้างตีน อีเนรคุณ เลี้ยงเสียข้าวสุก!!”

พลอยมายาไม่ทันได้พูดจนจบป้าของเธอก็แทรกขึ้นมาก่อน เธอจึงหยุดเล่าไปเพราะต้องถอยหนีผีบ้าที่พยายามจะจะยื้อตัวเขามากระชากผมของเธออีก

“เฮ้อ...ไม่เอาน่า

พลอยมันก็มาแล้ว ตีมันไปก็ตายเปล่า” ลุงเขยพยายามยื้อห้ามภรรยาของตน

“กูจะฆ่ามัน!!

กูจะตบสั่งสอนให้มันรู้ว่าอย่ามาปากดีกับกู” แต่ดูคนบ้าจะไม่สนไม่ฟังใครทั้งนั้น

เธอยังคงพยายามจะพุ่งตัวเข้ามาทำร้ายพลอยมายาอย่างไร้เหตุผล

“พลอยเอ็งมีอะไรก็ไปทำไป

เดี๋ยวป้าลุงดูเอง” เธอพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในครัว

พลอยมายาตั้งใจจะไปจัดการกับจานชามที่คาอยู่ในกะละมัง

แล้วเดี๋ยวจะเอาผักออกมาเตรียมจัดเตรียมล้างด้วย

เหนื่อยก็เหนื่อยยังต้องมาทำงานอีก จะพักบ้างไม่ได้เลย เมื่อไหร่ชีวิตของพลอยมายามันจะสุขสบายสักทีว

คำถามที่เธอพยายามถามตัวเองทุกวัน เธอก็ได้แต่คิดเท่านั้น

เสียงป้ายังโวยวายอาละวาดดังเอ็ดตะโรลั่นบ้าน อย่างไม่รู้จักอายชาวบ้านชาวเมือง

Line!! ~

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น

พลอยมายารีบเช็ดมือแล้วลุกขึ้นไปดู

ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาก็มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจก่อนว่าจะไม่มีใครเข้ามาเจอ

โทรศัพท์เครื่องนี้แพงกว่าตู้เย็น ทีวีในบ้านเสียอีก

-แด๊ดดี้-

‘ทำอะไรอยู่’

พลอยมายาพลันขมวดคิ้ว เพราะเธอคิดว่าคนอย่างอาชานั้นดูไม่น่าจะมาถามอะไรหน่อมแน้มแบบนี้เลย 'อย่าบอกนะว่าจะเรียกฉันออกไปเจอ' พลอยมายาคิดแล้วก็ขนลุก

เธอยังเจ็บอยู่เลย เธอไม่มีแรงไปให้เขาขย้ำอีกแล้ว

“ล้างผักอยู่ค่ะ”

เธอตอบไปตามตรง เพราะคิดว่าคำตอบนี้มันน่าสนใจ คนอื่นคงอายไม่กล้าบอกหรอก

แต่พลอยมายานั้นคิดว่าว่ามันน่าจะเรียกคะแนนได้ดีกับบทเด็กยากจนที่ต้องเลือกไปขายตัวเพราะไม่มีทางเลือกอื่น

พล็อตนิยายตลาดที่เธอชอบอ่านเป็นประจำ

‘สามทุ่มเนี่ยเหรอ?’ อาชาเห็นข้อความแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อ 'ใช่ดึกแค่ไหนมันก็ไม่สนหรอก

ขอแค่ได้ใช้ฉันเป็นพอ มันน่าสำนึกบุญคุณมั้ยล่ะอย่างนี้' พลอยมายาคิดในใจก่อนจะกดพิมพ์ข้อความตอบกลับ

“ค่ะ

พลอยกลับดึกก็ต้องทำงานให้เสร็จ เสร็จตอนไหนก็ต้องทำ”

‘อ๋อ

ถ้างั้นฉันไม่กวนแล้วล่ะ แค่จะส่งแบบกระเป๋าให้เธอเลือก เห็นว่าไม่มีกระเป๋าดีๆ ใช้นี่ ยังไงเลือกแล้วส่งมานะ ฉันจะส่งลิงก์ร้านไปให้’

และนี่ก็เป็นผลของแผนสะพายกระเป๋าผ้าแจกฟรีที่พลอยมายาเลือกใช้ จริงๆ เธอมีพวกกระเป๋าแบรนด์เนมก้อบ

แบรนด์เนมมือสองอยู่บ้างได้มาจากหลิวเพื่อนสนิทที่แนะนำงานนี้ให้เธอ

แต่ก็ไม่อยากเอาไปเพราะเธอคิดว่าหากอาชาเห็นเธอสะพายกระเป๋าผ้าเขาอาจจะนึกสงสารและให้เงินเธอไปซื้อกระเป๋าใหม่

ใครจะไปคิดกันว่าเขาจะเดินตามแผนซื้อใหม่ให้เธอจริงๆ

พลอยมายากดเข้าไปดูแค็ตตาล็อกกระเป๋าที่อาชาส่งให้

"โหหห มีแต่งานดีๆ แพงๆ เอาไงดีวะจะโลภสั่งแพงๆ

ไปเลย หรือจะตอแหลแอ้บว่าไม่อยากได้ดี ไม่เอาดีกว่าสั่งแต่เอาราคาเบาๆ

ให้เขาคิดเอาเองว่าเราเกรงใจก็แล้วกัน" พลอยมายาพึมพำกับตัวเองหน้ากะละมังที่เต็มไปด้วยจานชาม

“พลอย...”

เสียงของลุงเขยทำเธอตกใจนิดหน่อย

จนต้องรีบเอาโทรศัพท์ซ่อนเพราะกลัวลุงเขยจะเห็นเข้า

“คะ”

“ขึ้นไปพักเถอะ

เดี๋ยวลุงทำต่อเอง ป้าเอ็งนอนไปแล้ว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลยนอนเร็วหน่อย

เดี๋ยวผักเนี่ยลุงจัดการต่อเอง”

“แต่ว่า....”

เธอไม่ได้เกรงใจลุงเขยหรอกนะ

แต่กลัวป้าลงมาเจอว่าใช้ให้ลุงทำต่อแล้วจะขึ้นไปฆ่าเธอทิ้งถึงบนห้องต่างหาก

“เอาเถอะดึกแล้ว

การบงการบ้านอีก เช้ายังต้องตื่นแต่เช้ามาจัดร้านอีกนะ” ก็จริงอย่างลุงเขยว่า พลอยมายายกมือไหว้ก่อนจะเดินขึ้นมาที่ห้องตัวเอง

"โอ๊ยยย เหนื่อยโว้ยยย" เด็กสาวโยนตัวลงบนที่นอนเก่าๆ

หลับตานึกถึงภาพตัวเองได้นอนในห้องหรูๆ ได้ใช้เงินเหมือนใบไม้

"ถ้าฉันรวยเมื่อไหร่ฉันจะไปเที่ยวต่างประเทศ จะซื้อถูกอย่างที่อยากได้

จะกินทุกอย่างที่อยากกิน เฮ้อ...." เพียงครู๋หนึ่ง

เธอก็นึกขึ้นได้ว่าต้องส่งรูปกระเป๋าให้กับอาชา เธอกดเข้าไลน์แล้วส่งรูปที่แคปไว้ให้กับเขา

แล้วรอลุ้นว่าเขาจะว่าอย่างไร

‘แน่ใจเหรอว่าจะเอารุ่นนี้?’ เพียงไม่กี่นาทีเขาก็ตอบกลับมา

“ค่ะ

พลอยว่ามันสวยดี” เธอพิมพ์ไปก็ยิ้มไป 'เหม็นสาบความตอแหลของตัวเองจัง' คนพิมพ์ทวนอ่านข้อความตัวเองแล้วก็ยิ้มและคิดในใจ

‘รุ่นนี้มันเก่าแล้ว

ทำไมไม่เอาที่ใหม่ๆ’ พลอยมายาอยากได้ใจแทบขาด แต่ต้องอดทนทำเป็นไม่อยากได้

“พลอยว่ามันแพงไป”

‘งั้นก็ตามใจ’

ผิดคาด เธอนึกว่าเขาจะเสนอว่าจะซื้อรุ่นใหม่ให้ซะอีก แต่กลับกลายเป็นว่าอาชาตอบมาแบบหักมุมเสียอย่างนั้น

‘จะไปเอาเองที่ช็อป

หรือให้ส่งไปที่บ้าน’

“หนูคงไม่มีเวลาไปเอา

แต่ถ้าส่งมาที่บ้านก็ไม่ได้เหมือนกัน” จะปลีกตัวไปไหนมันยากแสนยาก

แต่ถ้าส่งมาที่บ้านป้าก็คงแกะของเธอแน่

แล้วถ้าเจอว่าเป็นกระเป๋าพวกขาเม้าท์ก็จะบอกราคา ทีนี้ล่ะพลอยมายาได้ฉิบหายแน่

‘แล้วจะทำยังไง’

“ส่งไปไว้ที่หลิว

ให้หลิวเอามาให้ที่มอก็ได้ค่ะ”

‘งั้นก็ตามนั้น’

“ขอบคุณนะคะ”

‘ไม่เป็นไร

ฉันแค่อยากให้คนของฉันได้ใช้ของดีดี’

เธอได้แต่คิดว่าจะทำยังไงให้เป็นคนของอาชาไปนานๆ ไม่แน่นะหรอกเธออาจจะได้บ้าน

ได้รถ ได้ออกไปจากนรกนี่สักที เธอเบื่อที่จะอยู่กับผักกับจานแล้ว!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***