Episode 14

หลังจากไม่ได้เจอกันเลยเป็นเวลาที่นานพอสมควร

เนื่องจากลูกสาวตามติดเป็นเงา ในที่สุดอาชาก็หาโอกาสนัดเจอกับพลอยมายาจนได้

เขาอยากจะผ่อนคลายและปลดปล่อยกับความเครียดจากงาน

อยากจะเชยชมเด็กสาวให้ชื่นหัวใจสักหน่อย แต่ในทางตรงกันข้าม

ฝ่ายพลอยมายานั้นกลับไม่อยากเจอกับเขาเลยสักนิด

“ทำหน้าเหมือนคนแบกโลกไว้อย่างนั้นแหละ”

เสียงคนขับรถเอ่ยทัก หลังจากเห็นว่าคนสวยนั้น

ตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถก็เอาแต่ทำหน้าทุกข์โศกไม่สดใสเลย

“ก็คงแบบนั้น

ตั้งแต่โดนยำคราวก่อน ฉันยังกลัวไม่หายเลย”

คนถูกถามเอ่ยตอบทั้งที่ยังคงเหม่อมองออกไปนอกรถ เธอไม่กล้าจะเดาเลยว่าวันนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน ขนทั้งตัวพลันลุกชันไปด้วยความหวาดกลัว

อาชาในวันนั้นดูน่ากลัวมากจริง ๆ

"ยังฝังใจอยู่อีกเหรอ"เสือเอ่ยถามพลางมองดูคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง

"อืม คงฝังใจไปตลอดชีวิตแบบลืมไม่ลงเลยแหละ"

"อะไรไม่น่าจำก็ไม่เห็นจะต้องไปจำมันเลย"

พลอยมายาละสายตาจากตึกด้านนอกรถแล้วหันไปทางคนพูด

ก่อนจะจิกตามองเขาผ่านกระจกมองหลัง

"พูดง่าย ๆ ชีวิตนี้เคยมาเจออะไรแบบฉันไหมล่ะ"

"ชีวิตคนเรามันต่างกัน เจออะไรมาต่างกัน เรื่องที่เลวร้ายของคุณ

ผมไม่เข้าใจหรอก เรื่องเลวร้ายของผมคุณก็อาจจะไม่เข้าใจเหมือนกัน"

"ช่างมันเถอะ ไม่อยากจะพูดถึงแล้ว" เธอพลันเปลี่ยนเรื่อง

ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลเปล่า ๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นปัญหาตอนไปเจอกับอาชาด้วย

เธอไม่อยากทำหน้าตาแบบนี้ให้เขาเห็นหรอก

เพราะเหมือนว่าอาชาพอใจจะเห็นสีหน้าและแววตาซื่อ ๆ ใส ๆ ของเธอมากกว่า

"ไม่เจอกันหลายวันเลยนะ"

เสือพูดขึ้นหลังจากที่บทสนทนาถูกตัดขาดไป"

"ก็เจ้านายเราไม่ว่างนี่

จะเจอกันทีก็ต้องรอให้เขาสั่งให้นายมารับฉันไม่ใช่เหรอ"

เพราะสถานะของทั้งคู่เปรียบได้ว่าเป็นคนงานของอาชาเหมือนกัน

เสือคือคนที่ทำงานขับรถอยู่บ้านของอาชา ส่วนพลอยมายานั้นงานของเธอคือการมอบกายบำเรอสุขให้กับเขา

ส่วนการจะได้เจอกันของทั้งคู่ ก็ต้องรอให้มีงานมีคำสั่งจากเจ้านายเท่านั้น

อย่างเช่นในวันนี้ถ้าอาชาไม่เรียกตัวพลอยมายาไปหา เสือก็คงไม่ต้องขับรถมารับเธอ

ทั้งคู่ก็จะไม่มีโอกาสได้เจอกัน

"ไม่เห็นจะต้องรอให้มีงานเลย เราก็ไปเจอกันเองได้"

เสือว่าพร้อมกับมองดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย พลอยมายายกยิ้มก่อนจะหันไปสบตากับเขา

"นี่จะนัดเจอกับฉันนอกเวลางานเหรอ"

"คงจะแบบนั้นล่ะมั้ง ถ้าเราอยากจะเจอกันนะ"

"เรา? หมายถึงฉันก็ต้องอยากเจอกับนายด้วย

ถูกไหม" พลอยมายาแกล้งถาม ทั้งที่เธอก็รู้และเข้าใจในประโยคเมื่อสักครู่อยู่แล้ว

“แล้วอยากเจอไหมล่ะ”

เสือไม่ได้ให้คำตอบกับคำถามของพลอยมายา แต่กลับกลายเป็นว่าเขามาย้อนถามเธอแทน

“ก็ได้นะ”

“แล้วจะเจอคุณได้ต้องไปแถวไหนล่ะ”

เสือแกล้งถาม เขาเองก็รู้ตัวดีว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร แต่ไม่รู้ว่าทำไม

ถึงได้อยากจะลองเสี่ยงดู

“บอกก็ไม่สนุกสิ”

พลอยมายาว่าก่อนจะหันหน้าแอบไปยิ้มคนเดียว ไม่ใช่ว่าเธอไม่กลัวอาชา

เธอกลัวและกลัวเขามาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กล้าพูดออกไปแบบนั้น

อาจจะเพราะว่าเสือเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอได้มีโอกาสเปิดใจพูดคุยด้วย

แถมการได้คุยกับเขามันก็ช่วยให้เธอสบายใจขึ้นอยู่หลายครั้ง

‘แบบนี้มันจะกลายเป็นความรักไหมนะ’ เธอแอบคิดในใจ และถ้ามันจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ

เธอจะทำยังไง เธอยังต้องเป็นเด็กเลี้ยงของอาชาอยู่

แต่ก็ไม่แน่อาชาอาจจะเบื่อเธอในอีกไม่ช้านี้ก็ได้ เพราะเธอไม่ได้น่าตื่นเต้น

ไม่ได้เร่าร้อน และอ่อนประสบการณ์เรื่องบนเตียง

ผู้ชายแบบอาชาน่าจะชอบคนแบบนั้นมากกว่า

“อ้าว

ตกลงจะไม่บอกเหรอ” เมื่อรถจอดสนิทแล้ว เสือก็หันไปถามพลอยมายาอีกครั้ง

“เอาไว้ถ้าบังเอิญเจอกันจะบอกให้นะ”

เธอกล่าวก่อนจะลงจากรถไป

คนขับรถยิ้มแล้วแอบมองร่างบางที่เพิ่งลงจากรถไปจนกระทั่งเธอลับตาไป อย่างน้อยวันนี้เขาก็ทำให้เธอสลัดความกังวลออกไปจากหัวและกลับมายิ้มสดใสได้อีกครั้ง

ใบหน้าสวยเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มกระทั่งเธอเดินมาถึงหน้าประตูห้องบานใหญ่ที่คุ้นเคย

ความรู้สึกกลัวมาก็แผ่เข้ามาปกคลุมในใจของเธออีกครั้ง

“มึงทำได้พลอย

มึงจะผ่านไปได้” เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะกดกริ่ง

เพียงไม่นานคนในห้องก็เดินมาเปิดประตูรับเธอข้าไปข้างในเหมือนทุกครั้ง

"ไม่เจอกันนานเลยนะ" หลังจากประตูปิดลง

อาชาก็หันมาพูดกับเด็กสาวตรงหน้า ก่อนจะดึงร่างของเธอเข้าไปกอด

แปลกที่ประโยคนี้เธอเองก็เพิ่งฟังมาจากเสือ แต่ความรู้สึกมันกลับต่างกันเหลือเกิน

และมันคงจะดีกว่า ถ้าคนที่กอดเธอในตอนนี้คือเสือ

ถึงในใจจะคิดแบบนั้นแต่ปากมันก็พูดออกมาไม่ได้ พลอยมายาเพียงแค่ยิ้ม

และพยายามนึกถึงความรู้สึกตอนที่พูดคุยกับเสือ เพื่อจะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น

“ลูกสาวของคุณกลับไปแล้วเหรอคะ”

“ยังหรอก

แต่เห็นว่านัดกับเพื่อนไปเที่ยวกันน่ะ วันนี้ก็เลยมีเวลามาเจอกับเธอ”

“อ๋อ..ค่ะ”

“วันนี้ฉันมีข่าวดีจะบอกเธอด้วยนะ”

อาชาว่าพร้อมกับพาเด็กสาวในอ้อมแขนไปนั่งที่เตียง

“อะไรเหรอคะ”

พลอยมายาเอ่ยถามอย่างสงสัย ทุกวันนี้เงินของเขากลายเป็นเรื่องปกติของเธอไปเสียแล้ว

ขนาดว่าไม่ได้มาเจอกันแต่เงินของเขาก็ยังคงเป็นเงินที่ช่วยให้เธอได้มีชีวิตหรูหราที่สุดในชีวิตของตัวเอง

“เรื่องฝึกงานน่ะ

ตอนที่ฝ่ายบุคคลที่บริษัทเสนอเรื่องจะรับเด็กฝึกงานมาแล้ว ฉันก็เพิ่งจะอนุมัติไป

ตอนนี้เธอก็ทำเรซูเม่ส่งไปที่บริษัทก็แล้วกัน แต่ยังไงก็ทำให้ดีหน่อยนะ

เพราะลูกสาวของฉันเขาจะช่วยฉันคัดเลือก ถ้ามัน...แย่เกินไปลูกสาวฉันคงไม่เอาแน่”

อาชานั้นถึงจะพร้อมช่วยพลอยมายายังไง แต่เขาก็ต้องการเห็นประสิทธิภาพของเธอด้วย

ถ้าเธอเป็นเพียงเด็กที่ไม่มีคุณภาพ โอกาสที่จะหยิบยื่นให้นั้นก็ถือว่าไม่คุ้ม

และเขาก็จะเอาพลอยนิลมาตัดสินว่าพลอยมายาคนนี้เหมาะสมที่จะได้รับโอกาสในครั้งนี้หรือไม่

“ขอบคุณนะคะ

หนูจะทำให้เต็มที่ค่ะ”

“นอกจากฝึกงานแล้ว

ถ้าเธอทำดีก็ยังมีโอกาสได้ทำงานที่บริษัทฉันด้วย

คิดเอาเองนะว่าโอกาสแบบนี้ควรจะทำยังไงเพื่อที่จะให้ได้มันมา

ฉันช่วยเธอได้เท่านี้” อาชากล่าวก่อนจะก้มลงไปจูบเด็กสาวที่กำลังนั่งเหม่อ

คิดถึงคำพูดของชายตรงหน้า ทุกอย่างเริ่มขึ้นเร็วมาก เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

ยิ่งเธอมีความรู้สึกที่ดีต่อเสือ การจะปล่อยตัวให้อาชาก็ยิ่งยาก

ร่างกายและความรู้สึกมันพยายามต่อต้านเหลือเกิน

พลอยมายาหลับตาแล้วจินตนาการว่าคนที่กำลังกอดจูบเธออยู่นั้นคือเสือ คนขับรถของอาชา

คนที่มารับ-ส่งเธอประจำ ผสมกับคิดถึงเงิน และอนาคตของตัวเองที่อาชาเสนอให้

กว่าช่วงเวลานี้จะผ่านไป เธอต้องทนฝืนใจตัวเองนานแค่ไหนกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***