Rara, gadis 20 tahun yang polos, kerja di PT. Nganjuk Sejahtera Group. Bosnya, Pak Samingan, super disiplin tapi eksentrik. Suatu hari, Rara terpaksa tinggal di rumah bos untuk mengurus anak tunggalnya - Arifbol - cowok tampan tapi bertingkah seperti anak kecil karena kondisi epilepsi yang dideritanya. Meski begitu, Arifbol ternyata punya sisi religius, perhatian, dan secara tak terduga... bikin Rara jatuh cinta.
Karya ini diterbitkan atas izin NovelToon Tri 2001, isi konten hanyalah pandangan pribadi pembuatnya, tidak mewakili NovelToon sendiri
Cemburu Ora Ketulungan
Suasana kantor PT. Nganjuk Sejahtera Group siang itu agak riuh. Mesin printer berdetak, suara keyboard beradu, dan aroma kopi sachet yang diseduh buru-buru tercium di udara. Di ruang kerja besar dekat jendela, Rifqa berdiri sambil bantuin Mas Arifbol nyusun laporan bulanan yang mau dibawa ke Pak Samingan.
“Mas, iki bagian total laba kulo rapihin sek, soale angka’e lompat-lompat,” ucap Rifqa dengan nada pelan tapi sopan, tangannya lincah di depan laptop.
Arifbol mengangguk kalem. “Iyo, Rif. Hati-hati ngitung’e, aku ora gelem salah nglapor neng Bapak.”
Senyumnya tipis, tapi cukup bikin beberapa pegawai perempuan yang lewat melirik sambil bisik-bisik.
Dari jauh, Rara yang lagi duduk di meja sebelah ruangan kaca itu, langsung mendelik.
Tangannya yang tadi nyuapin buah potong langsung berhenti di udara.
“Lha piye iki? Wong wedhok kok seneng menclok neng meja’e bojoku terus,” gerutunya lirih dengan logat medok khas Nganjuk.
Mbak Wiwin, temen satu divisinya, nyeletuk sambil ngakak, “Halah, Ra… Rifqa kuwi kan cuma bantu laporan. Wong Mas Arifbol ki ketok serius, ora ngapa-ngapain.”
“Serius apane, Win. Wong mbiyen aku yo pernah ngiwangi Mas Arifbol, tapi ora nganti nyender nang kursine ngono. Iki wes kelewatan!” Rara mendengus, pipinya udah mulai merah karena emosi — dan mungkin karena hormon juga.
Rara pun berdiri, mendekat pelan ke ruangan suaminya dengan langkah kecil tapi tegas.
“Permisi, aku cuma pengen nganterin air putih buat Mas Arifbol,” katanya datar, tapi nadanya menusuk halus.
Rifqa reflek berdiri. “Wah, matur nuwun Mbak Rara. Mas Arifbol dari tadi pancen durung ngombe.”
“Yo jelas,” jawab Rara sambil senyum tipis, “soale enek sing sibuk ngancani, sampe ora sempet ngelirik botol minum.”
Suasana ruangan langsung awkward.
Rifqa hanya bisa senyum kikuk, sementara Arifbol nyengir kecut.
“Lho, Rara, kok ngomong’e ngono. Rifqa iki ngiwangi aku kerjo, ora lebih.”
Rara langsung nyeletuk, “Iyo, ngerti, bantu kerja. Tapi nek bantu’e nganti masangin kancing baju sing lepas, iku jenenge bantu kerjo ta, Mas?”
Arifbol melongo. Rifqa langsung salah tingkah, “Lho, kancing’e tadi copot sendiri, Mbak. Aku niat bantu—”
“Yo, yo, bantu wae. Aku ngerti kok. Wong aku istrimu sing sah, ora butuh klarifikasi.”
Arifbol akhirnya cuma bisa garuk-garuk kepala. “Duh Gusti, iki bojoku iki ngambek maneh gara-gara hal sepele…” gumamnya pelan.
Dan sebelum keluar ruangan, Rara sempet nyeletuk dengan gaya nyinyir manja khas Nganjuk, “Sing penting Mas Arifbol eling, seng ngeloni neng omah iku sopo, dudu staf kantor.”
Rifqa dan Arifbol cuma bisa saling pandang, sementara pegawai lain di luar ruangan udah pada nahan tawa.
Arifbol menatap ke luar jendela, bibirnya tersenyum kecil, “Ya Allah… bojoku iki cemburu’e ora ketulungan, tapi aku yo seneng, tandane dia sayang tenan.”
Sore harinya, Rara pulang duluan dari kantor. Mukanya masih manyun, kayak anak kecil direbutin mainannya. Sampai di rumah, dia langsung nyeret sandal, masuk kamar, dan nyemplung di kasur tanpa ganti baju.
“Raraaa…” suara Bu Wiji dari dapur kedengaran, “mangan sek, Ndok. Iki aku masak sayur asem karo iwak goreng, kesukaanmu!”
“Mboh, Bu… aku lagi males mangan. Pinginku ngempet wae,” jawab Rara dari kamar, suaranya kecut.
Bu Wiji melongo, terus senyum tipis. “Pasti gara-gara Arifbol maneh iki…” gumamnya sambil balik ngaduk sayur di dapur.
Beberapa jam kemudian, suara mobil berhenti di depan rumah. Arifbol masuk pelan, masih pakai kemeja yang agak kusut karena kerja. Ia nyari Rara ke ruang tengah, tapi nggak nemu. Akhirnya, dia ngintip ke kamar.
“Assalamualaikum…”
“Waalaikumsalam… gak usah sok alus, Mas,” jawab Rara setengah ngambek, membelakangi Arifbol sambil pura-pura main HP.
Arifbol nyengir, duduk pelan di pinggir kasur. “Kok ngambek terus, seh, Sayang? Aku iki salah opo maneh?”
“Ndak usah takok. Mas wes ngerti. Wong kabeh kantor wes ngerti Mas lagi dadi idola anyar,” Rara nyeletuk ketus, matanya masih di layar HP.
Arifbol ngakak kecil. “Lho, aku idolane sopo to? Wong aku cuma kerjo bareng Rifqa, ora enek opo-opo.”
“Yo jelas ora onok, tapi Mas kok iso ketawa-tawa neng ruang kerjo, bareng wong wedhok ayu sing ngitung laba perusahaan…”
“Lha, kowe iki lucu, Ra. Aku ngitung laba kok dikiro lagi ngelaba cinta.”
Rara noleh cepat. “Heh, Mas Arifbol! Ora usah guyon, aku serius!”
Arifbol langsung angkat tangan, pura-pura minta ampun. “Astaghfirullah… iyo, iyo. Aku salah. Aku nyesel. Aku janji, tak ganti kabeh salahku… nek perlu, tak masakke sego goreng khas Arifbol spesial cinta sayang.”
Rara akhirnya ngelirik juga, bibirnya hampir senyum tapi masih ditahan.
“Sego goreng opo, wong Mas masak wae paling gosong.”
“Yo ben, sing penting gosong tapi ikhlas, Ra,” jawab Arifbol santai sambil cengengesan.
Rara akhirnya ketawa juga, meskipun malu-malu. “Mas iki lucu tenan. Aku iki lagi ngambek lho…”
“Yo, aku ngerti. Tapi aku ora pengen bojoku stress gara-gara hal remeh. Aku sayang kowe, Ra. Cemburu kuwi tandane cinta, tapi ojo nganti ngerusak hati.”
Rara diam. Tatapannya mulai melunak. Arifbol nyentuh lembut tangan Rara.
“Mulai saiki, nek enek opo-opo ngomong langsung. Ojo meneng. Aku pengin kabeh jelas, ben ora salah paham maneh.”
Rara menunduk, pelan-pelan tersenyum. “Iyo, Mas. Tapi nek Rifqa sek sering bareng Mas, aku tetep ngawasi, lho.”
Arifbol nyengir, “Yo, ngawasi wae. Wong aku seneng diawasi karo bidadariku iki.”
Rara langsung nyeletuk sambil dorong pelan bahu suaminya, “Halah, ngrayu wae kerjaane! Tapi yo wes, aku maafin. Tapi janji, ojo gawe aku cemburu maneh!”
“Siap, Bu Direktur Cemburu!” kata Arifbol sambil hormat gaya lucu.
Suasana kamar pun mencair. Mereka akhirnya ketawa bareng, dan malam itu ditutup dengan Rara yang minta dibikinin sego goreng beneran—meskipun akhirnya gosong dan mereka berdua makan sambil ketawa ngakak.