ธัชธรรม์ ๑

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

บรรดาชายฉกรรจ์อายุราว30ต้นๆ กำลังนั่งล้อมวงรอบกลองไฟ แก้วโอวัลตินร้อนๆถูกส่งให้ทีละคนจากสารวัตร ผู้เป็นหัวหน้าหน่วย

"คงพอช่วยให้หายหนาวได้บ้างล่ะนะ" ธัชธรรม์เอ่ยพูดกับลูกน้องอีกสองคน ที่นั่งสั่นหงันงก มือข้างนึงถือแก้วโอวัลตินที่เขายื่นให้ ส่วนอีกข้างจับกระชับผ้าห่มแน่น

สองสามวันมานี้อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ากำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัวแล้ว

"ยัยตัวเล็กจะมาพรุ่งนี้ใช่ไหม" คุณหมอเพียงคนเดียวในหน่วยเอ่ยถามกับเพื่อนสนิทหลังจากจิบน้ำร้อนลงคอ

"อืม" คนถูกถามครางเสียงเบาในลำคอ ราวกับไม่ได้สนใจคนที่เพื่อนสนิทพูดถึง

"เอ่อ..ใครนะครับหมอ?" ข้าวพองหันมองหน้าคุณหมอสลับกับสารวัตร จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครตอบคำถามของเขาสักคน

"ลองถามมันดูสิครับ" คุณหมอเหลือบสายตามองไปทางสารวัตรหนุ่ม

แม้จะไม่มีใครเอ่ยถามอะไร แต่ธัชธรรม์ก็รับรู้ได้ถึงสายตากดดันที่รอฟังคำตอบจากเขาอยู่ เขาถอนหายใจเสียงเบา อยากรู้อยากเห็นกันจริงๆ

"เป็นคู่หมั้นน่ะ" สารวัตร

ข้าวพองและอินทร์ถาตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างสารวัตรนี่ มีคู่หมั้นคู่หมายกับใครเขาด้วยรึไง วันๆเอาแต่ขลุกอยู่ในป่าในดง นึกว่าชีวิตนี้จะไม่เอาเมียซะแล้ว

"แล้ว..น้องเขาจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ" ถึงจะเข้าใจว่าคงมาหาสารวัตรแน่ๆ แต่ก็ไม่เห็นจะต้องลงทุนขึ้นมาถึงบนดอยนี้เลยด้วยซ้ำ แค่เอ่ยปากว่าอยากเจอ คนอย่างสารวัตรคงลงไปหาถึงในเมืองแล้ว ข้าวพองคิด

"คิดว่าจะมีตำรวจทิ้งเมียมาอยู่บนเขาบนดอยบ้างไหมครับ" คุณหมอพูด ก่อนจะหันไปสบสายตากับอินทร์ถาอย่างต้องการคำตอบ

"อืม..มันจะมีตำรวจดีๆที่ไหนหนีเมียมาอยู่ชายแดนกันล่ะครับหมอ" คนตอบก็ตอบตามความคิดเห็นของตัวเอง

คนที่จะมาทำหน้าที่แบบนี้ได้นั้น นอกจากมีใจรักในหน้าที่แล้ว ก็ต้องเป็นคนที่ไม่มีห่วงอย่างตัวเขาและข้าวพอง ที่พ่อแม่ก็มีคนคอยดูแล ส่วนตัวเองก็ไม่มีลูกเมียให้คอยห่วงหน้าพะวงหลัง

"ก็พ่อของพวกคุณนั่นไง" คุณหมอ

"ยังไม่ใช่เมีย" ธัชธรรม์ตอบเสียงนิ่ง ก่อนจะยกแก้วโอวัลตินขึ้นมาจิบให้คลายความหนาว

"ระวังยัยตัวเล็กมาได้ยินแล้วจะงอนเอา"

"อีกเดี๋ยวก็แต่งกันแล้วหนิ" สิ่งที่คุณหมอพูดมานั้นไม่ผิด เป็นจริงดังที่เขาว่า ถึงตอนนี้จะเป็นเพียงคู่หมั้น แต่อนาคตก็คือภรรยาของธัชธรรม์อยู่ดี

"ข้าวพองเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับลูกขวัญแทนทีนะ" ธัชธรรม์หันไปบอกกับลูกน้อง ข้าวพองมองสารวัตรอย่างสงสัยแต่ก็พยักหน้ารับคำไป

"ชื่ออะไรนะครับสารวัตร" ข้าวพองทวนอีกครั้ง

"ลูกขวัญ"

"ชื่อแปลก แต่เพราะดีครับ" อินทร์ถา

"ลูกขวัญ แปลว่า ลูกที่รักมากที่สุด" ธัชธรรม์อธิบายเสริม สายตาแปลกๆจากลูกน้องจับจ้องมาที่เขา ธัชธรรม์ขมวดคิ้วมุ่น

"สารวัตรรู้ได้ยังไงครับ" อินทร์ถาหรี่ตามองมาที่เขาอย่างจับผิด แต่คนอย่างธัชธรรม์น่ะหรือจะตอบ เขาทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน

"แล้วทำไมมึงไม่ไปรับยัยตัวเล็กเอง" และก็เป็นคุณหมอที่เอ่ยถามในสิ่งที่ทุกคนล้วนก็สงสัย

"กูมีธุระ"

"ธุระอะไรของมึง"

"..."

"ธุระที่มึงว่านี่คือพาฟองจันทร์ลงไปในเมืองใช่ไหม"

ธัชธรรม์ทำแค่เพียงมองหน้าเพื่อนสนิท ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนของตนไป

"ผมว่าจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวสารวัตรนิ่งใส่แบบนี้แหละครับ" ข้าวพอง

"พูดเหมือนว่าผมไม่กลัวมันงั้นแหละ" ว่าแล้วคุณหมอก็ใช้นิ้วดันแว่นสายตาขึ้น ให้อยู่ในระดับที่พอดีกับการมองเห็น

"อ้าว หมอก็ต้องไม่กลัวสิครับถึงได้ถามสารวัตร

แบบนั้นน่ะ" ข้าวพองพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอินทร์ถา

"ครับๆ ยังไงพรุ่งนี้ก็อย่าลืมที่ไอ้ธัชมันสั่งล่ะ"

"หมอ..จะไปไหนครับ" ข้าวพองร้องเรียกตามหลังคุณหมอหนุ่มที่ตอนนี้ลุกขึ้นเดินออกจากวงสนทนาไปแล้ว

"หมอแกคงจะไปนอนล่ะมั้ง" อินทร์ถา

"งั้นเราก็ไปนอนกันเถอะ หนาวจนปวดกระดูกหมดแล้วเนี่ย" ข้าวพอง

สองหนุ่มช่วยกันดับไฟและเก็บข้าวของๆตนเข้าหน่วยไป ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องนอนของตัวเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***