ธัชธรรม์ ๑

...ฐานทัพ...

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

บรรดาชายฉกรรจ์อายุราวสามสิบต้นๆ กำลังนั่งล้อมวงรอบกลองไฟ แก้วโอวัลตินร้อนๆถูกส่งให้ทีละคนจากสารวัตร ผู้เป็นหัวหน้าหน่วย

"คงพอช่วยให้หายหนาวได้บ้างล่ะนะ"

ธัชธรรม์เอ่ยพูดกับลูกน้องอีกสองคน ที่นั่งตัวสั่นหงันงก มือข้างนึงถือแก้วโอวัลตินที่เขายื่นให้ ส่วนอีกข้างจับกระชับผ้าห่มแน่น

สองสามวันมานี้อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ากำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัวแล้ว

"ยัยตัวเล็กจะมาพรุ่งนี้ใช่ไหม"

คุณหมอเพียงคนเดียวในหน่วยเอ่ยถามกับเพื่อนสนิทหลังจากจิบน้ำร้อนลงคอ

"อืม"

คนถูกถามครางรับเสียงเบาในลำคอ ราวกับไม่ได้สนใจคนที่เพื่อนสนิทพูดถึงนัก

"เอ่อ..ใครนะครับหมอ?"

ข้าวพองหันมองหน้าคุณหมอสลับกับสารวัตร จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครตอบคำถามของเขาสักคน

"ลองถามมันดูสิครับ"

คุณหมอเหลือบสายตามองไปทางสารวัตรหนุ่ม

แม้จะไม่มีใครเอ่ยถามอะไร แต่ธัชธรรม์ก็รับรู้ได้ถึงสายตากดดันที่รอฟังคำตอบจากเขาอยู่ เขาถอนหายใจเสียงเบา อยากรู้อยากเห็นกันจริงๆ

"เป็นคู่หมั้นน่ะ"

ข้าวพองและอินทร์ถาตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างสารวัตรนี่ มีคู่หมั้นคู่หมายกับใครเขาด้วยรึไง วันๆเอาแต่ขลุกอยู่ในป่าในดง นึกว่าชีวิตนี้จะไม่เอาเมียซะแล้ว

"แล้ว..น้องเขาจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ"

ถึงจะเข้าใจว่าคงมาหาสารวัตรแน่ๆ แต่ก็ไม่เห็นจะต้องลงทุนขึ้นมาถึงบนดอยนี่เลยด้วยซ้ำ เป็นถึงคู่หมั้น แค่เอ่ยปากว่าอยากเจอ สารวัตรคงลงไปหาถึงในเมืองแล้ว ข้าวพองคิด

"เคยคิดว่าจะมีตำรวจทิ้งเมียมาอยู่บนเขาบนดอยบ้างไหมครับ"

คุณหมอพูด ก่อนจะหันไปสบสายตากับอินทร์ถาและข้าวพอง อย่างต้องการความคิดเห็น

"อืม..มันจะมีตำรวจดีๆที่ไหนหนีเมียมาอยู่ชายแดนกันล่ะครับหมอ"

คนตอบก็ตอบตามความคิดเห็นของตัวเอง

คนที่จะมาทำหน้าที่แบบนี้ได้นั้น นอกจากมีใจรักในหน้าที่แล้ว ก็ต้องเป็นคนที่ไม่มีห่วงอย่างตัวเขาและข้าวพอง ที่พ่อแม่ก็มีคนคอยดูแล ส่วนตัวเองก็ไม่มีลูกเมียให้คอยห่วงหน้าพะวงหลัง

"ก็พ่อของพวกคุณไงครับ" คุณหมอ

"ยังไม่ใช่เมีย"

ธัชธรรม์ตอบ ก่อนจะยกแก้วโอวัลตินขึ้นมาจิบให้คลายความหนาว

"ระวังยัยตัวเล็กมาได้ยินแล้วจะงอนเอา"

"อีกเดี๋ยวก็แต่งกันแล้วหนิ"

สิ่งที่คุณหมอพูดมานั้นไม่ผิด เป็นจริงดังที่เขาว่า ถึงตอนนี้จะเป็นเพียงคู่หมั้น แต่อนาคตก็คือภรรยาของธัชธรรม์อยู่ดี

"ข้าวพองเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับลูกขวัญแทนทีนะ"

ธัชธรรม์หันไปบอกกับลูกน้อง ข้าวพองมองสารวัตรอย่างงุนงง

พรุ่งนี้สารวัตรก็เข้าเมืองไม่ใช่หรอ ทำไมไม่แวะรับคู่หมั้นของตัวเองมาด้วยเลยล่ะ แต่สงสัยไปก็เท่านั้นทำได้เพียงพยักหน้ารับคำตามหน้าที่

"ชื่ออะไรนะครับสารวัตร" ข้าวพองทวนอีกครั้ง

"ลูกขวัญ"

"ชื่อแปลก แต่เพราะดีครับ" อินทร์ถา

"ลูกขวัญ แปลว่า ลูกที่รักมากที่สุด"

ธัชธรรม์อธิบายเสริม สายตาแปลกๆจากลูกน้องจับจ้องมาที่เขา ธัชธรรม์ขมวดคิ้วมุ่น

"สารวัตรรู้ได้ยังไงครับ"

อินทร์ถาหรี่ตามองมาที่เขาอย่างจับผิด แต่คนอย่างธัชธรรม์น่ะหรือจะตอบ เขาทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน

"แล้วทำไมมึงไม่ไปรับยัยตัวเล็กเอง"

และก็เป็นคุณหมอที่เอ่ยถามในสิ่งที่ทุกคนล้วนก็สงสัย

"กูมีธุระ"

"ธุระอะไรของมึง"

"..."

"ธุระที่มึงว่านี่คือพาฟองจันทร์ลงไปในเมืองใช่ไหม"

ธัชธรรม์ทำแค่เพียงมองหน้าเพื่อนสนิท ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนของตนไป

"ผมว่าจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวสารวัตรนิ่งใส่แบบนี้แหละครับ" ข้าวพอง

"พูดเหมือนว่าผมไม่กลัวมันงั้นแหละ"

คุณหมอหนุ่มก็ใช้นิ้วดันแว่นสายตาขึ้น ให้อยู่ในระดับที่พอดีกับการมองเห็น

"อ้าว หมอก็ต้องไม่กลัวสิครับถึงได้ถามสารวัตรแบบนั้นน่ะ"

ข้าวพองพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอินทร์ถา

"ครับ ไม่กลัวก็ไม่กลัวแต่ยังไงพรุ่งนี้ก็อย่าลืมที่ไอ้ธัชมันสั่งนะครับ"

"อ้าว หมอจะไปไหนครับ" ข้าวพองร้องเรียกตามหลังคุณหมอที่ตอนนี้ลุกขึ้นเดินออกจากวงสนทนาไปแล้ว

"หมอแกคงจะไปนอนล่ะมั้ง" อินทร์ถา

"งั้นเราก็ไปนอนกันเถอะ หนาวจนปวดกระดูกหมดแล้วเนี่ย" ข้าวพอง

สองหนุ่มช่วยกันดับไฟและเก็บข้าวของต่างๆให้เข้าที่ ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้องนอนของตัวเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***