ธัชธรรม์๒

...-หมู่บ้านเพียงดาว-...

ธัชธรรม์ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ก่อนจะเดินลงจากรถและตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"อ้าว..สารวัตรมาแล้วหรอคะ"

ฟองจันทร์ถามเสียงใส พรางยื่นขันน้ำเย็นๆให้กับสารวัตร

"ครับ รอนานรึป่าวครับ"

ธัชธรรม์เอ่ยตอบคำถามก่อนจะยกขันน้ำขึ้นมาจิบเล็กหน่อย เพื่อเป็นการรักษาน้ำใจ

"ไม่นานเลยค่ะฟองก็พึ่งจะเตรียมตัวเสร็จ"

ธัชธรรม์แค่เพียงยิ้มและพยักหน้า ก่อนจะวางขันน้ำลงบนแคร่ไม้ไผ่

"ฟองต้องขอบคุณสารวัตรมากๆเลยนะคะ ที่เป็นธุระพาเข้าเมืองในครั้งนี้"

"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจเพื่อให้เด็กๆได้มีหนังสือดีๆเรียน"

การเข้าเมืองในครั้งนี้ คือเข้าไปเพื่อซื้ออุปกรณ์การเรียนมาให้แก่เด็กๆในหมู่บ้าน

โดยค่าใช้จ่ายส่วนนึงมาจากผู้ใหญ่ใจดีที่ร่วมบริจาคมาให้แก่เด็กๆ และอีกส่วนคือเงินส่วนตัวของฟองจันทร์กับสารวัตร

"เราไปกันเลยไหมครับ ออกช้าเดี๋ยวจะได้กลับค่ำเอา"

สารวัตรหนุ่มบอก ก่อนเดินนำไปขึ้นรถฝั่งคนขับ ไม่นานฟองจันทร์ก็เดินตามมาขึ้นรถ

"วันนี้ข้าวพองไปไหนหรอคะ ปกติจะตามเข้าเมืองด้วยตลอดเลย"

ฟองจันทร์หันซ้ายหันขวา มองหาผู้ช่วยคนสนิทของสารวัตร ที่มักจะติดตามเข้าเมืองด้วยทุกครั้ง แต่คราวนี้เจ้าตัวกลับไม่มาด้วยซะนี่

"ข้าวพองไปรับคนในเมืองน่ะครับ"

"อ๋อ ค่ะ"

ฟองจันทร์เหลือบมองสารวัตรหนุ่ม ก่อนจะนั่งเงียบ

ตลอดการเดินทางไม่มีการพูดคุยอะไรเป็นพิเศษระหว่างทั้งคู่ มีเพียงเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ ไม่ให้รู้สึกเบื่อกับการที่ต้องนั่งรถนานๆเท่านั้น

...----------------...

...เวลา16:11นาที...

ร่างแบบบาง ผิวขาวอมชมพูตามแบบฉบับเด็กลูกเสี้ยวไทย-จีน กำลังชะเง้อคอหาคนที่จะมารับตัวเอง

มือเรียวคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาใครบางคน

"เอ่อ..ใช่น้องลูกขวัญรึป่าวครับ"

ยังไม่ทันที่คนปลายสายจะได้กดรับ เจ้าของโทรศัพท์ก็กดตัดสายซะก่อน ลูกขวัญเคียงคอเล็กน้อย จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

"อ๋อ พี่ลืมแนะนำตัว"

"พี่ชื่อข้าวพองนะครับ มารับน้องลูกขวัญแทนสารวัตรครับ"

ข้าวพองแนะนำตัวเสียงดังฟังชัด ลูกขวัญยิ้มก่อนจะยกมือไหว้สวัสดี

"สวัสดีค่ะพี่ข้าวพอง ลูกขวัญค่ะ"

"ครับ แล้วนี่น้องจะแวะซื้ออะไรก่อนไหมครับ ถ้าขึ้นไปแล้วอาจจะไม่ได้ลงมาบ่อยๆ"

"ไม่มีค่ะ ขวัญเตรียมของจำเป็นใส่กระเป๋ามาแล้ว" ลูกขวัญว่า มือตบลงบนกระเป๋าเป้เบาๆ

"โอเคครับ เอากระเป๋ามาให้พี่ดีกว่าครับเราขึ้นไปนั่งรอบนรถได้เลย"

ข้าวพองรับกระเป๋าเป้จากลูกขวัญมาเก็บไว้ด้านหลังของรถ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถด้านฝั่งคนขับ

เมื่อคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้ว ข้าวพองก็ไม่ลืมที่จะหันไปสำรวจคนข้างๆ ลูกขวัญคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้วเช่นกัน

"เดี๋ยวนะคะ..นั่นใช่เฮียรึป่าวคะ" ลูกขวัญชี้

ข้าวพองมองตามที่น้องชี้ สารวัตรของเขาเดินคู่มากับครูฟองจันทร์ ในมือหิ้วหนังสือเรียนมากมาย ส่วนครูฟองจันทร์ก็หิ้วถุงขนมของกินเต็มไม้เต็มมือ

"เฮียได้บอกพี่ข้าวพองไหมคะ ว่าทำไมให้มารับขวัญแทน"

ลูกขวัญหันหน้ามาถามคนข้างๆ

"สารวัตรบอกว่าติดธุระครับ"

ข้าวพองได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไร

"ผู้หญิงคนนั้นคือใครหรอคะ"

คำถามที่ข้าวพองภาวะนามาตลอด ว่าอย่าให้น้องถามคำถามนี้กับเขาเลย สุดท้ายน้องก็ถามออกมาจนได้

"เป็นครูที่สอนนักเรียนอยู่ในหมู่บ้านครับ"

ข้าวพองตอบตามความจริงในส่วนที่ตัวเองรู้

"เฮียคงเป็นที่พึ่งของคนทั้งหมู่บ้านเลยสินะคะ"

"ครับ ใครๆก็รักสารวัตรมาก"

"ก็มีแค่สารวัตรกับพวกพี่นี่แหละครับ ที่คอยช่วยกันดูแลหมู่บ้าน"

"เวลาใครมีปัญหาอะไรก็ไม่เคยขัด ชาวบ้านเขาเลยรักและเอ็นดูมากน่ะครับ"

ลูกขวัญพยักหน้า พอจะได้ยินจากคุณแม่มาบ้างว่า เฮียธัชนั้นเป็นที่รักของคนที่นี่มาก โดยเฉพาะชาวเพียงดาว หรือก็คือชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านเพียงดาวนั่นแหละ

เพราะว่าเฮียธัชทุ่มเทแรงกายแรงใจ ปกป้องคุ้มครองที่นี่ ไม่ทิ้งเมื่อยามใครมีปัญหา ไม่ถือตน กินง่ายอยู่ง่าย ชาวบ้านถึงได้รักเฮียนัก

ก็เหมือนดั่งที่เขาว่า "หากเราต้องการความรักจากใคร ก็จงให้ความรักแก่เขาก่อน"

เฮียให้ความรักความเชื่อใจแก่ชาวบ้าน ถูกแล้วที่เฮียจะได้รับความรักและความเชื่อใจตอบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***