ธัชธรรม์๑๕

...-อนามัย-...

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่สองพี่น้องตระกูลอรุโณทัย โหมงานจนร่างแทบแหลกสลาย จวบจนเวลานี้ก็พึ่งจะได้หยุดพักกัน

"หนูต้องการของหวานด่วนๆเลยค่ะพี่หมอ"

ลูกขวัญฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงาน เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังให้ได้ยินอยู่เป็นระยะๆ

"น้ำตาลกลูโคสอยู่ในกล่องข้างหลังเลยครับหนู"

คุณหมอเขตชี้นิ้วไปที่กล่องเก็บขวดน้ำตาลกลูโคสสีน้ำตาลด้านหลังยัยตัวเล็ก

วันนี้คนไข้เยอะมาก เยอะในแบบที่ว่าเขากับยัยตัวเล็กสองคนยังแทบเอาไม่อยู่

หากวันนี้ยัยตัวเล็กไม่มาช่วย เห็นทีหมอเขตคงจะสิ้นชีพอยู่ที่อนามัยนี่แหละ

แม้แต่ข้าวเที่ยงสักคำก็ยังไม่ตกถึงท้องเลย

ธัชธรรม์เดินเข้ามาในอนามัยเงียบๆ กวาดสายตามองหายัยตัวเล็ก ที่เขาแสนจะหวงแหน

เมื่อเห็นว่าน้องฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน เฮียธัชก็ไม่รอช้า รีบตรงดิ่งเข้าไปหาทันที

เฮียธัชยกมือขึ้นลูบหัวน้องแผ่วเบา ก่อนกดจูบลงที่กลางกระหม่อม ลูกขวัญสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าเป็นใครมุมปากสวยก็ฉีกยิ้มกว้าง

"เฮียย มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ลูกขวัญเรียกชื่อคนตรงหน้าลากยาวอย่างออดอ้อน แขนเล็กกางออก

เฮียธัชค่อยๆขยับตัวเข้าไปในอ้อมกอดของยัยตัวเล็ก มือหนาตบลงที่หลังน้องเบาๆอย่างเอ็นดู

"พึ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้นี่เองค่ะ" เฮียธัช

"วันนี้มีอะไรรึป่าว ปกติเฮียไม่ค่อยจุ๊บๆหัวหนูนะ"

ลูกขวัญลูบหัวตัวเองเบาๆ ใบหน้าสวยยู่เข้าหากันน่ามันเขี้ยว จนเฮียธัชยกมือขึ้นมาบีบจมูกน้อยๆ

"พรุ่งนี้เฮียต้องเข้าป่าแต่เช้านะคะ"

ยัยตัวเล็กชะงักนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้กับคนที่ยืนลูบหัวตัวเองอยู่

"หนูขอจัดกระเป๋าให้ได้ไหมคะ"

เฮียธัชพยักหน้า ปากหยักยกยิ้มอ่อนๆแต่แววตากลับเจือไปด้วยความเป็นห่วงและความกังวลจนไม่สามารถปกปิดมันได้

...----------------...

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

ลูกขวัญง้วนอยู่กับการเตรียมเสบียงอาหารให้กับสามตำรวจตชด.ที่จะเดินเท้าเข้าป่า ในวันรุ่งขึ้น

อินทร์ถาได้แต่นั่งมองลูกขวัญจับนั่นหยิบนี่ใส่ในกระเป๋า เหตุเพราะก่อนหน้านี้ น้องบอกว่าให้นั่งอยู่เฉยๆ

เดี๋ยวจะจัดการให้เอง ขนาดสารวัตรยังปฏิเสธอะไรไม่ได้ แล้วอินทร์ถาจะทำอะไรได้ล่ะ

"ไม่ต้องเอาอะไรไปเยอะนะคะ ขนไปเยอะก็หนักเฉยๆค่ะ"

ธัชธรรม์เดินมานั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะ พรางมองยัยตัวเล็กจัดกระเป๋า

"ไม่เยอะเลยค่ะเฮีย ที่เอาไปนี่จำเป็นทั้งนั้นเลยนะคะ"

ลูกขวัญถามพี่ๆทั้งสองคนมาแล้วนี่นา ว่าอะไรจำเป็นที่จะต้องพกเข้าป่าทุกครั้งบ้าง

ของที่จำเป็นก็จัดเก็บเข้ากระเป๋าหมดแล้ว เหลือแค่เสบียงอาหารที่จะใช้ทาน ในช่วงที่อยู่ในป่า

"รู้สึกว่าเข้าป่าครั้งนี้จะอุดมสมบูรณ์ดีนะครับ"

ข้าวพองแซว ปกติเวลาเข้าป่าพวกเขาก็จะมีแต่ข้าวเหนียวกับหมูแดดเดียว

ซึ่งเป็นเมนูซ้ำๆเดิมๆ ที่จะพกติดตัวไปด้วยทุกครั้ง เรียกได้ว่ากินจนเบื่อแล้วก็ว่าได้

แค่เห็นว่าเป็นข้าวเหนียวกับหมูแดดเดียวก็แทบจะเบือนหน้าหนีกันแล้ว

แต่อย่างว่า เรากินเพื่ออยู่ ไม่ได้อยู่เพื่อกิน มีอะไรก็กินๆไปเพื่อจะได้มีแรงทำงาน

"หนู..มันจะไม่เยอะไปหรอครับ"

หมอเขตชะโงกหน้ามองเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหันมองหน้าน้องสาวตัวเอง

"ไม่เยอะเลยค่ะพี่หมอ ในนี้มีแค่มาม่า น้ำพริก ข้าว ขนมปัง ไข่แค่นั้นเลย"

"หนูคำนวณมาแล้วด้วยว่าสามคน กินสองถึงสามวัน วันละสามมื้อประมาณนี้พอดีเลยค่ะ"

สี่หนุ่มได้แต่หันมองหน้ากัน สรุปสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครคัดค้านอะไร ได้แต่ยอมให้น้องทำไป

เพราะทุกคนรู้ดีว่าน้องเป็นห่วงมากแค่ไหน ก่อนจะเข้าป่าพวกเขาก็อยากทำให้น้องสบายใจ ไม่อยากให้ห่วงหรือกังวลไปมากกว่านี้

...----------------...

ในช่วงเวลาหกโมงเช้าที่ลูกขวัญตื่นมาทำกับข้าว เช้าวันนี้ไม่เห็นเฮียธัช พี่ข้าวพองและพี่อินทร์ถา

เดาว่าทั้งสามคงจะเข้าป่าไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว เช้าวันนี้คงมีแค่ยัยตัวเล็กและพี่หมอที่นั่งกินข้าวด้วยกัน

ลูกขวัญกวาดสายตามองไปรอบๆ รู้แล้วว่าหน่วยฐานทัพที่ไม่มีทั้งสามคนอยู่มันทั้งเงียบเหงา ทั้งว่างเปล่า และเคว้งคว้างแค่ไหน

ยัยตัวเล็กไม่นึกสงสัยสักนิดว่าทำไมช่วงที่เฮียเข้าป่า พี่เขตถึงไม่กลับมานอนที่หน่วย

'เพราะมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***