ธัชธรรม์๑๑

...-อนามัย-...

"โห~ ที่ทำงานของพี่หมอดูดีกว่าที่หนูคิดไว้เยอะเลยนะคะ"

ลูกขวัญมองไปรอบๆสถานที่ที่ถูกเรียกว่าอนามัยของหมู่บ้าน

"ใช่ไหมล่ะ ตอนพี่มาวันแรกนะแย่กว่านี้อีกครับ"

หมอเขตยิ้ม ต้องขอบคุณไอ้ธัช ข้าวพองแล้วก็อินทร์ถานั่นแหละ ที่ช่วยกันสร้างที่นี่ขึ้นมาใหม่

ปรับปรุงซ่อมแซมจนทำให้ที่นี่สามารถใช้งานได้ และทำให้ที่นี่ได้เป็นที่ที่เอาไว้ทำประโยชน์แก่ชาวบ้าน

"แล้ววันนี้น้องต้องช่วยพี่เขตทำอะไรบ้างคะ"

หมอเขตหันมองหน้าน้องสาว นึกย้อนไปถึงวัยเด็ก ตอนนั้นยัยตัวเล็กชอบแทนตัวเองว่า'น้อง' พอโตขึ้นมาหน่อยก็ใช้คำว่า'หนู'

ไม่บ่อยนักที่ลูกขวัญจะแทนตัวเองว่าน้อง เหมือนแต่ก่อน

"คอยช่วยพี่จ่ายยาให้คนไข้ก็พอครับ"

ลูกขวัญพยักหน้าเข้าใจ เห็นแบบนี้ก็มีความรู้เกี่ยวกับยาไม่น้อยเลย ด้วยเพราะมีคุณแม่เป็นถึงเภสัชกร

และครั้งนึงในชีวิตยัยตัวเล็กก็เคยคิดที่จะเดินตามเส้นทางของคุณแม่ จริงจังจนถึงขั้นขอไปฝึกงานที่โรงพยาบาลกับคุณแม่เลยทีเดียว

...----------------...

...เวลา16:55นาที...

"มาทำอะไรที่นี่วะ"

"ปกติถ้ายังไม่เลิกงานไม่เห็นโผล่หน้ามา นี่ก็เหลือเวลาอีกตั้งห้านาที"

หมอเขตว่าก่อนจะก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

"น้องอยู่ไหน"

"ยัยหนูนอนอยู่นู่น เตียงในสุดเลย"

หมอเขตเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิท ก่อนจะหันมาเก็บของต่อ

"ไม่สบายหรอวะ"

ธัชธรรม์ถาม ไล่สายตาสำรวจมองไม่ทั่วทั้งร่างกายของลูกขวัญ

"หึ วันนี้คนไข้เยอะยัยตัวเล็กช่วยกูจ่ายยาจนหมดแรงอ่ะ"

"มึงปลุกน้องด้วย นอนเวลานี้เขาว่าไม่ดี"

ไม่พูดเปล่า แต่หมอเขตถึงกับชะโงกหน้าออกไปมองท้องฟ้าในเวลานี้เลยทีเดียว

ไม่นานลูกขวัญก็เดินงอแงออกมาหาพี่ชายที่ยืนพิงประตูทางเข้าอนามัยอยู่ด้านนอก ตามมาด้วยธัชธรรม์

ที่รับหน้าที่หิ้วกระเป๋เป้สีครีมของอีกคนออกมาด้วย

"วันนี้เฮียจะพาไปตลาดนะคะ"

เฮียธัชเอ่ยบอกคนข้างๆเสียงเบา

"แล้วนี่จะกินข้าวที่นู่นเลยไหม หรือกลับมากินที่หน่วยเหมือนเดิม"

หมอเขตชะโงกหน้ามาจากทางด้านหลัง

"กลับไปกินที่หน่วยนั่นแหละ แค่ไปซื้อวัตถุดิบที่ตลาดเฉยๆ"

"เฮ้ย..กลับมามันจะไม่ค่ำก่อนหรอวะ"

จากหมู่บ้านลงไปในเมืองใช้เวลาเดินทางก็สองชั่วโมงแล้ว แบบนี้จะไม่กลับถึงหน่วยค่ำพอดีหรอ

"วันนี้พวกกูมีประชุม คงไม่ได้นอนเร็วอยู่แล้วแหละ"

ธัชธรรม์ตอบ พรางเหลือบมองคนข้างๆก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับเส้นทางข้างหน้าต่อ

เมื่อมาถึงตลาด ยัยตัวเล็กรีบกระโดดลงจากรถก่อนใคร หันซ้ายหันขวาอยู่นานก่อนจะสะดุดตาเข้ากับร้านน้ำปั่นร้านหนึ่ง

สิ่งที่ลูกขวัญต้องการจะซื้อเป็นอย่างแรก ดันไม่ใช่วัตถุดิบแต่เป็นน้ำปั่นเย็นๆสักแก้ว

"หนูครับ อยู่กับไอ้ธัชไปก่อนนะพี่มีธุระ"

หมอเขตวางมือลงบนหัวน้องสาวแผ่วเบา ลูกขวัญพยักหน้าหงึกหงักอย่างว่าง่าย

รอจนพี่ชายเดินออกไป ถึงได้หันไปออดอ้อนคนข้างๆ

"เฮียหนูอยากกินอันนั้น" ว่าพรางชี้นิ้วไปที่ร้านน้ำปั่น

"ถ้าหนูอยากกินก็ซื้อครับ เฮียจ่ายให้"

ลูกขวัญหันมายิ้มแฉ่งให้ ก่อนจะเดินนำเฮียธัชไป

ธัชธรรม์ได้แต่เดินตามหลัง มือหนาคว้าหยิบกระเป๋าสตางค์ในกางเกง ยื่นให้กับยัยตัวเล็ก

"ซื้อมาทำไมตั้งสองแก้วครับ หนูจะกินหมดหรอ"

ลูกขวัญส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ริมฝีปากสวยยังคงยกยิ้ม ก่อนจะดันแก้วนมชมพูปั่นไปตรงหน้าเฮียธัช

"หนูให้"

เฮียธัชถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ โธ่~ เด็กน้อย ใช้ตังค์เฮียซื้อของให้เฮียเนี่ยนะ

ยัยตัวเล็กจ้องมองมาที่เขา ดวงตาใสแป๋วเหมือนเด็กน้อย จนเฮียธัชอยากจะหอมหัวสักฟอดใหญ่

"เราไปซื้อของกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะกลับถึงหน่วยค่ำนะ"

เป็นเฮียธัชที่ลุกขึ้นและเดินนำออกไปก่อน ลูกขวัญเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งตามหลังไปทันที

เฮียน่ะ ชอบเดินไม่รอเขาอยู่เรื่อยเลย! ไม่ใช่ว่าเดินช้า แต่ขามันสั่นนี่นา ว่าแล้วก็ได้แต่พองลมไว้ที่แก้มสองข้าง ก็มันทำอะไรไม่ได้อ่ะ หึ่ยยยย

"หน้าอย่างโหด กินนมชมพูปั่นเฉยเลยเพื่อนกู"

คุณหมอเขตเอ่ยแซว เห็นเพื่อนสนิทยืนทำหน้ายักษ์แต่ในมือดันถือแก้วนมชมพูปั่นซะงั้น

"ทำไม กูจะกินไม่ได้เลยรึไงนมชมพูปั่นเนี่ย"

"กูก็ยังไม่ได้ว่าไรนะธัช"

คราวนี้กลายเป็นธัชธรรม์ที่เถียงไม่ได้ จนต้องเบือนหน้าหนีแทน

"พี่หมอ กลับมาแล้วหรอคะ"

"พึ่งมาเมื่อกี้เลยครับ แล้วนี่หนูไปไหนมาน่ะ"

"หนูไปซื้ออันนี้มาให้พี่หมอนะ"

ลูกขวัญว่าก่อนจะยื่นแก้วน้ำส้มปั่นให้กับพี่ชาย

หมอเขตรับมาถือไว้ คุณหมอหนุ่มอดยิ้มไม่ได้จริงๆ รู้แล้วว่าการที่เราถูกใส่ใจโดยไม่ต้องร้องขอนั้นเป็นอย่างไร

'มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง'

"ไม่น่าให้มันแดกนะ"

เฮียธัชสบถเสียงเบา แต่ก็ดังพอที่หมอเขตจะได้ยิน

หมอเขตมองหน้าเพื่อนสนิทแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ พรางนึกคิดในหัวว่า

'ขอบคุณนะธัช ที่มึงทำให้กูหุบยิ้ม ในวันที่กูยิ้มได้'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***