ธัชธรรม์๗

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

"หนูขอไปด้วยไม่ได้หรอคะ"

ลูกขวัญเขย่าแขนหมอเขตเบาๆ น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยพูดกับพี่ชาย จนคนเป็นพี่แทบจะใจอ่อนอยู่แล้ว

แต่เมื่อหันไปสบตากับเพื่อนสนิทของตน ก็เห็นว่าสารวัตรมองมาที่เขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

แต่ถ้าเขาเอ่ยอนุญาตให้ลูกขวัญไป สายตาของมันจะเปลี่ยนจากเรียบนิ่งเป็นดุดันทันที

"หนูรอพี่อยู่ที่หน่วยดีกว่านะครับ"

"อากาศก็ร้อนมาก เดี๋ยวหนูไม่สบายนะ"

หมอเขตแตะเบาๆลงบนหลังมือของน้องสาว ลูกขวัญปล่อยแขนออกจากมือของพี่ชาย ใบหน้าสวยเบะปากคว่ำลง

"หงึ!!"

หมอเขตได้ยินแบบนั้น ก็ได้แต่ลูบอกแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเห็นว่าน้องเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว

"ตามใจจนเสียนิสัย"

ธัชธรรม์เคาะนิ้วลงบนโต๊ะ พรางเหลือบมองหน้าหมอเขต

"มึงอย่ามาพูด มึงนั่นแหละตัวดีเลย!"

หมอเขตสุดจะกลั้น กล้ามาว่าเขาตามใจน้องสาวได้ยังไง คนที่ตามใจคือมันนั่นแหละ!! มันน่ะตัวดีเลย!! หึ่ยยย

"จริงๆผมว่าเอาน้องไปด้วยก็ได้นะครับ" ข้าวพอง

"ใช่ครับๆ น้องอยู่ที่นี่ก็ต้องอยู่คนเดียวด้วย" อินทร์ถา

"ไม่ได้หรอก ในป่ายุงเยอะแผลที่เข่าก็ยังไม่หาย ถ้าเดินเยอะเดี๋ยวแผลก็ระบมเป็นไข้อีก"

ธัชธรรม์ว่าสองแขนเท้ากับโต๊ะกินข้าว สายตาจับจ้องไปที่ห้องนอนของตน

ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ไป แต่เพราะเป็นห่วง ห่วงมากๆเลยต่างหาก ถ้าเขาไปก็ต้องทำงานแล้วใครจะคอยดูแลน้องล่ะ

ถ้าน้องจะไปด้วยขอให้เป็นเขาเองเถอะ ที่ดูแลน้อง ธัชธรรม์มั่นใจว่าไม่มีใครรู้จักน้องดีเท่าเขาแน่นอน

"งั้นเรารีบไปกันเลยไหมครับ เดี๋ยวจะสายแล้วแดดจะร้อนกว่านี้"

ข้าวพองเดินนำทุกคนไปที่รถ เปิดประตูและขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ

ตามมาด้วยสารวัตร หมอเขตและอินทร์ถา

...----------------...

...-ฝายกั้นน้ำ-...

"ครูมากับเขาด้วยหรอครับ" อินทร์ถา

"ค่ะ วันนี้ฟองหยุดพอดีเลยมาช่วยชาวบ้านน่ะค่ะ"

"แล้ว..สารวัตรมาด้วยรึป่าวคะ"

ฟองจันทร์หันซ้ายหันขวามองหาสารวัตรหนุ่ม ปกติถ้ามีงานแบบนี้ในหมู่บ้านก็มักจะเห็นสารวัตรตลอดเลยนี่

"อ๋อ..สารวัตรคุยกับตาคำอยู่นู่นครับ"

อินทร์ถาชี้ไปทางต้นน้ำที่มีสารวัตรและตาคำหัวหน้าหมู่บ้าน กำลังยืนคุยกันอยู่

ฟองจันทร์ได้แต่มองตามไป ไม่กล้าเดินเข้าไปทักเพราะเห็นว่าทั้งคู่น่าจะคุยเรื่องสำคัญกันอยู่

...----------------...

...เวลา11:18นาที...

"เสร็จแล้วเรอะสารวัตร"

ตาคำถาม เมื่อเห็นสารวัตรเดินเข้ามาหาตน

"เรียบร้อยหมดแล้วครับตาคำ"

สารวัตรรับขันน้ำดื่มจากตาคำมาถือไว้ สายตาก็กวาดมองรอบๆ เพื่อเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะยกขันน้ำขึ้นดื่ม

"ขอบใจสารวัตรมากๆนะ ที่มาช่วยงานเสมอเลย"

ชายชราอายุราวๆเจ็ดสิบ เอ่ยพูดเสียงเบากับคนหนุ่มกว่า

"ไม่เป็นไรเลยครับตาคำ ผมเต็มใจช่วย"

"ถ้าไม่ได้สารวัตรมาคอยดูแล ป่านนี้พวกเราแย่ไปแล้ว"

ตาคำหัวเราะร่วนพรางส่ายหน้า สายตาที่ดูจะพร่ามัวไปตามการเวลาหันมองหน้าสารวัตรหนุ่ม

"แล้วยัยหนูเมื่อวานนั่นเมียเรอะ"

คนถูกถามได้แต่ก้มหน้ายิ้มรับ ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ตาคำที่เห็นท่าทีคล้ายจะเขินอายของสารวัตรก็ยิ่งหัวเราะชอบใจไปใหญ่

"พ่อคำจ๊ะ แม่บัวคลี่ให้มาตามไปกินข้าวจ๊ะ"

ครูฟองจันทร์นั่งหยองๆลงตรงหน้าตาคำ สายตาเหลือบขึ้นมามองสารวัตร

ทว่าสารวัตรกลับเบือนหน้ามองไปทางอื่น ไม่หันมาสบตากับเธอซะอย่างนั้น

"เออๆไปๆ พากูไปหาแม่บัวคลี่หน่อย"

ครูฟองจันทร์ค่อยๆพยุงตาคำเดินออกไป แต่ก็ยังไม่วายหันกลับไปมองสารวัตรอีก

"อิหนูเอ้ย มึงไม่มีวาสนาดอก" ตาคำว่าพรางหัวเราะ

แต่คนที่ได้ยินกลับไม่ได้รู้สึกขบขันด้วยเลยสักนิด ฟองจันทร์หน้าถอดสีลงอย่างเห็นได้ชัด แม้จะพยายามทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินก็ตาม

...----------------...

"มึงไปรับยัยตัวเล็กมากินข้าวที่บ้านตาคำเลยนะ"

"เมื่อเช้ายัยตัวเล็กงอนกูไปแล้ว มึงไปง้อมาให้กูเดี๋ยวนี้เลย"

หมอเขตชี้หน้าสารวัตรอย่างเอาเรื่อง

"นี่ไง กำลังจะไปรับเนี่ย"

ว่าจบสารวัตรหนุ่มก็ขับรถออกไปทันที

"หมอครับใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวน้ำตาลในเลือดตกเอา"

อินทร์ถายื่นแก้วน้ำแดงเย็นๆให้กับหมอเขต เผื่อจะช่วยคลายความโมโหลงได้บ้าง

ส่วนข้าวพอง ก็รับหน้าที่เป็นหมอนวด คอยบีบนวดให้คุณหมออย่างเบามือ

เดาไม่ออกแล้วว่าอาการของหมอเขตเป็นอยู่ตอนนี้คือห่วงน้อง หรือเหนื่อย หรือโมโหหิวกันแน่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***