ธัชธรรม์๑๖

หมอเขตยืนกอดอกพิงต้นเสา สายตาจับจ้องไปที่ยัยตัวเล็กอย่างเป็นกังวล

เขาเห็นลูกขวัญนั่งเหม่อลอยแบบนี้มาสองสามวันแล้ว พูดคุยอะไรด้วยก็เหมือนคนไม่ค่อยได้ยิน

ในบางครั้งก็ต้องพูดเสียงดัง หรือพูดซ้ำหลายๆรอบ

หรือในตอนนี้เอง ลูกขวัญก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขายืนอยู่ตรงนี้

"หนู..โอเคไหมครับ"

หมอเขตตัดสินใจเดินเข้าไปทัก นิ้วเรียวแตะเบาๆลงที่ไหล่เล็ก ลูกขวัญเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่ชาย

ถึงตอนนี้เขตแดนก็พึ่งจะเข้าใจ ว่าทำไมธัชธรรม์ถึงไม่อยากให้ลูกขวัญตามมาอยู่ที่นี่

เพราะว่ามันไม่อยากมาคอยห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้ไงล่ะ การที่เราได้รับรู้ว่าคนที่เรารักอยู่ในที่ที่ปลอดภัย เราก็จะกังกลน้อยลง

"ถ้าหนูไม่โอเคคงไม่ยอมให้เฮียมาเป็นตชด.หรอกค่ะ"

"หนูไม่อยากให้เฮียเป็นห่วง หนูจะเข้มแข็งจะคอยเป็นหลังบ้านที่ดีของเฮีย"

ลูกขวัญฉีกยิ้มพรางถอนหายใจ หมอเขตพยักหน้าและลูบหัวน้องเบาๆเท่านั้น

'ยัยตัวเล็กของพี่โตขึ้นมากแล้วจริงๆ'

"แล้ววันนี้จะไปอนามัยกับพี่หรือป่าวครับ"

"วันนี้หนูขอไปบ้านตาคำนะคะ"

"พอดีนัดกับต้นฝนไว้ เขาบอกวันนี้จะพาไปดูน้ำตก"

"ต้นฝน..หรอครับ"

หมอเขตพยายามนึก คล้ายว่าจะได้ยินชื่อนี้บ่อยๆจากที่ไหนสักแห่ง

ก่อนจะนึกออกว่าต้นฝนคือชื่อของเด็กผู้ชายคนนึงอายุราวสิบสองปี ที่อยู่บ้านตาคำ

เห็นว่าเป็นหลานชายของแม่บัวคลี่

"แล้วไปกันแค่สองคนหรอครับ ดูเหมือนเข้าป่าช่วงนี้จะอันตรายนะ"

ครั้งหนึ่งธัชธรรม์เคยเอ่ยเตือนว่า หากมันเข้าป่าแปลว่ามีอะไรผิดปกติ

เพราะงั้นควรงดการเข้าป่าไปก่อน จนกว่ามันจะกลับออกมา แต่ตอนนี้ยัยตัวเล็กกำลังมีแพลนจะเข้าป่านี่สิ

"อืมมม เหมือนจะมีครูฟองจันทร์ด้วยอีกคนนึง"

"แค่ไปดูน้ำตกแสงดาวเองค่ะไม่ได้เข้าไปลึกเลย"

น้ำตกแสงดาว คือน้ำตกขึ้นชื่อของหมู่บ้านเพียงดาว ไหนๆก็มีโอกาสได้มาอยู่ที่นี่แล้ว ลูกขวัญก็อยากจะไปเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง

เพราะมีคนในพื้นที่คอยนำทาง อีกทั้งไม่ได้เข้าไปในป่าลึก หมอเขตจึงตัดสินใจอนุญาตให้ยัยตัวเล็กไปเที่ยวเล่นที่น้ำตกได้

...----------------...

...-เรือนตาคำ-...

"หมอเขต มาส่งน้องขวัญหรอคะ"

ครูฟองจันทร์เอ่ยทัก เมื่อเห็นหมอเขตเดินเข้ามาที่ใต้ถุนบ้านพร้อมกับลูกขวัญ

"ครับ ยังไงผมฝากน้องผมด้วยนะครับ"

"อ้าว น้องสาวหมอเขตเองหรอคะ"

ครูสาวตาโตพรางนึกดีใจ ที่แท้ก็เป็นน้องสาวของหมอเขตนี่เอง นึกว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับสารวัตรซะอีก

แม่บัวคลี่มองสองพี่น้องยิ้มๆ นึกเอ็นดูหมอหนุ่มไม่น้อย คงจะห่วงน้องมากล่ะสิท่า ถึงได้เดินมาส่งด้วยตัวเองเลย

"พี่หมอไม่ต้องห่วงนะครับ มีผมอยู่ทั้งคน" ต้นฝน

หมอเขตได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้เด็กน้อย ก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานที่อนามัยต่อ

ระหว่างทางมาที่น้ำตกแสงดาวนั้นแทบไม่มีเสียงสัตว์อะไรเลย เรียกได้ว่าเงียบเชียบตลอดทั้งทาง

อาจจะเป็นเพราะป่าแถบนี้อยู่ใกล้กับเขตหมู่บ้าน จึงทำให้ไม่ค่อยมีสัตว์ป่าอาศัยอยู่มากนัก อีกทั้งชาวบ้านก็เทียวเข้ามาหาของป่ากันอีกด้วย

เห็นจะมีก็แต่เสียงของต้นฝนที่คอยแนะนำนั่นนี่ให้คนที่พึ่งเข้าป่าครั้งแรกอย่างลูกขวัญได้รู้จัก

เดินต่อมาอีกไม่ไกลมากนักก็ถึงน้ำตกแสงดาวพอดี

ครูฟองจันทร์จัดการถอดรองเท้า ถุงเท้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โขดหิน เอาเท้าจุ่มน้ำอย่างสบายใจ

ลูกขวัญเดินไปข้างๆครูฟองจันทร์ ครูสาวหันมามองก่อนจะส่งยิ้มหวานให้

"ครูฟองจันทร์ มาอยู่ที่นี่นานหรือยังคะ"

ลูกขวัญถาม เท้าน้อยๆกวัดแกว่งในน้ำไปมา

"อืมม ประมาณสองปีได้แล้วค่ะ"

"อีกอย่างเรียกพี่ดีกว่านะเราอายุห่างกันไม่เท่าไหร่จะได้ดูสนิทกันด้วย"

"ค่ะพี่ฟองจันทร์" ลูกขวัญ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอเขตถึงได้หวงน้องสาวนัก เพราะลูกขวัญน่ารักแบบนี้นี่เอง

"พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"

"ทำไมถึงได้ชื่อว่าลูกขวัญหรอคะ"

"มีแต่คนถามขวัญเหมือนที่พี่ถามเลยค่ะ"

"คุณพ่อคุณแม่ท่านเล่าให้ฟังว่า ท่านอยากมีลูกมากรอมาตั้งหลายปีก็ยังไม่มีสักที"

"จนพี่หมอเขตอายุเจ็ดแปดขวบไปแล้ว คุณแม่ก็พึ่งจะท้อง ด้วยความที่ท่านก็อายุมากแล้ว"

"ก็ตั้งใจว่าจะมีแค่คนเดียวค่ะ เลยให้ชื่อว่าลูกขวัญ แปลว่าลูกที่พ่อแม่รักมากที่สุดค่ะ"

"อ้าว แล้ว..หมอเขตล่ะน้องขวัญ" คนฟังขมวดคิ้ว ถามต่อด้วยความสงสัย

"ตามศักดิ์แล้วพี่หมอเป็นลูกพี่ลูกน้องค่ะ แต่ไม่ว่ายังไงเราก็คือพี่น้องกัน"

"พี่หมอคือพี่ชายของขวัญ ขวัญก็คือน้องสาวของพี่หมอ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***