ธัชธรรม์๕

"สารวัตร ไปไหนมาหรอครับ"

อินทร์ถาที่พึ่งเดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยถาม

"ไปเอาของที่รถมาน่ะ แล้วนี่ลูกขวัญอยู่ไหน"

"เข้าห้องนอนไปแล้วครับ"

อินทร์ถามองไปทางห้องนอนของสารวัตร เท่านั้นธัชธรรม์ก็เดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที

"สารวัตรจะกินข้าวอีกไหมคะ จะได้เหลือไว้ให้"

ฟองจันทร์ถาม สายตาเหลือบมองเมนูอาหารต่างๆที่เหลืออยู่บนโต๊ะ

"เก็บไว้ก็ได้ครับ เผื่อตอนดึกมันหิวแล้วออกมากินวันนี้ก็กินไปแค่นิดเดียวเอง" หมอเขตเสนอ

หมอเขตช่วยครูฟองจันทร์เก็บถ้วยชามและจานกับข้าวที่เหลือไปไว้ในครัว โดยมีข้าวพองและอินทร์ถาที่คอยล้างจานอีกที

"ให้ผมไปส่งที่บ้านไหมครับ ไอ้ธัชมันคงไม่ว่างแล้วล่ะ"

หมอเขตมองไปทางประตูห้องนอนของเพื่อนสนิท ก่อนจะหันมามองหน้าครูฟองจันทร์

เจ้าตัวพยักหน้ายิ้มๆ แต่ใครดูก็รู้ว่าเธอรู้สึกผิดหวังแค่ไหนที่คนไปส่งเธอที่บ้านในคืนวันนี้คือหมอเขตไม่ใช่สารวัตรธัช

"ฟอง..ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ครับ จะถามอะไรหรอครับ"

"ทำไมวันนี้สารวัตรไม่ได้ไปส่งฟองที่บ้านคะ"

หญิงสาวหันมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ หมอเขตได้ยินแบบนั้นถึงกับถอนหายใจเสียงเบา

"ไอ้ธัชมันมีคนที่ต้องดูแลครับ"

"ถึงบ้านคุณแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

หมอเขตหันหลังเดินจากไป โดยที่ครูฟองจันทร์ยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

เมื่อหันมองรอบข้างดีๆ ก็พบว่าตอนนี้ตัวเองมายืนอยู่หน้าบ้านพักครูแล้ว เห็นแบบนั้นก็ได้แต่นึกบ่นตัวเองในใจ

นี่เราจะใจลอยไปถึงไหนกัน เดินมาตั้งนานไม่สังเกตดูรอบข้างบ้างเลย

...----------------...

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

"กินข้าวอิ่มแล้วรึไง ถึงได้เข้ามานอน"

ธัชธรรม์ถามคนที่นอนหันหลังให้เขาอยู่บนเตียง

"หนูไม่หิว" ลูกขวัญตอบเสียงอู้อี้ในผ้าห่ม

ธัชธรรม์เดินเข้าไปใกล้เตียงนอน ก่อนจะคว้าดึงผ้าห่มออกมาจากร่างบาง

"หงึ!!"

คนถูกขัดใจ เบะปากคว่ำพรางเบือนหน้าหนี

"เฮียคุยด้วยทำไม่คุยกับเฮียคะ"

"ไม่มีอะไรที่หนูกินได้เลย"

ลูกขวัญหันมาสวมกอดเอวแกร่งไว้แน่น ใบหน้าน้อยๆซบลงกับหน้าท้องของคนตรงหน้าอย่างออดอ้อน

ธัชธรรม์ยกมือขึ้นลูบหัวน้องแผ่วเบา ก็เป็นซะอย่างงี้จะดุลงได้ยังไง

"นี่ไงคะเฮียเอาไข่ตุ๋นที่หนูชอบมาให้แล้ว"

ลูกขวัญชะโงกหน้าไปมองที่โต๊ะด้านหลังสารวัตร บนโต๊ะทำงานมีจานข้าวสวยร้อนๆ กับไข่ตุ๋นทะเลอยู่ถ้วยหนึ่ง

"กินไหมคะ ของโปรดหนูเลยนะ"

ลูกขวัญพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะผละกอดออก ลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเฮียธัช

"หนูนั่งกินข้าวรอเฮียอยู่ในนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวเฮียมา"

ยัยตัวเล็กพยักหน้า ในจังหวะที่เจอของโปรดเฮียก็เฮียเถอะ ลูกขวัญไม่ได้สนใจหรอก

ธัชธรรม์เห็นแบบนั้นก็อดยิ้มขำเอ็นดูไม่ได้

...----------------...

นั่งรออยู่นานจนกินข้าวเสร็จหมดแล้ว เฮียก็ไม่เข้ามาหาสักที ยัยตัวเล็กเลยตัดสินใจจะเอาจานข้าวไปเก็บที่ห้องครัวเอง

"อ้าว..ยังไม่นอนหรอครับ"

อินทร์ถาหันมาเห็นลูกขวัญกำลังเดินกะเพลกๆเข้าไปในครัวพอดี จึงเอ่ยทัก

"แหะ ขวัญเอาจานข้าวมาเก็บค่ะ"

ลูกขวัญจัดการล้างถ้วยชามเก็บเข้าที่เรียบร้อย ถึงได้เดินออกมา

"ทำไมไม่วางไว้ เดี๋ยวไปเก็บเอง"

สายตาคาดโทษจากเฮียธัชที่มองมา ดุจนลูกขวัญไม่กล้าหันไปสบตาเลยแม้แต่น้อย

"มานี่"

เพราะมัวแต่ก้มหน้าเลยไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนที่เรียกตัวเองเมื่อกี้ ตอนนี้เขาเดินเข้ามาประชิดตัวซะแล้ว

รู้ตัวอีกทีก็ถูกเฮียธัชอุ้มมาไว้บนเตียง แถมเฮียธัชก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าลูกขวัญ

"ที่เข่าเนี่ย ก็ยังไม่ได้ทำแผลเลยนะ"

เฮียธัชหยิบสำลีไปชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลจนชุ่ม ก่อนนำมาเช็ดรอบๆปากแผล

แม้จะรู้สึกเจ็บแสบบริเวณแผลจนอยากจะร้องไห้ แต่ลูกขวัญก็ทำได้เพียงกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น จนรับรู้ได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก

มือเรียวกำจิกผ้าปูที่นอนแน่นอย่างต้องการที่ระบายความเจ็บ หากว่าคนต้องหน้าคือพี่หมอ ป่านนี้พี่หมอคงหยุดทำแผลไปแล้ว

แต่นี่ไม่ใช่ นี่คือเฮียธัช เฮียไม่มีทางใจอ่อนเพียงเพราะเห็นน้ำตาของลูกขวัญแน่นอน

"เก่งนี่ ไม่ร้องสักแอะเลย"

ธัชธรรม์ยิ้มก่อนจะลูบหัวยัยตัวเล็กเบาๆ เอ่ยปลอบใจทั้งที่เห็นว่าใบหน้าสวยเปรอะไปด้วยน้ำตา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***