ธัชธรรม์๘

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

หลังจากที่นอนเล่นจนเบื่อ จนไม่รู้จะทำอะไร ลูกขวัญก็พยุงตัวเองออกมานั่งรับลมที่ด้านนอก

ในหัวคิดไปต่างๆนานาว่ามื้อนี้จะกินข้าวกับอะไรดี แล้วพี่ๆกับเฮียจะกลับมากินข้าวที่หน่วยรึป่าว

อยากจะโทรถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็ดันไม่มีสัญญาณมือถืออีก ดีจริงๆเลย

ลูกขวัญฟุบหน้าลงกับโต๊ะพรางถอนหายใจ

"เป็นอะไรคะ"

เฮียธัชลูบหัวน้องเบาๆ น้ำเสียงที่ไม่ถึงกับนุ่มนวลเอ่ยถามอย่างใส่ใจ

"เฮีย..มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

เฮียธัชหลุดยิ้มขำ ไม่รู้ว่าอีกคนใจเหม่อลอยไปถึงไหน ถึงไม่ได้ยินแม้แต่เสียงรถหรือเสียงเดินของเขา

"พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง แล้วหนูกินข้าวรึยังคะ"

ลูกขวัญส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

"ดีเลยค่ะ เฮียมารับหนูไปกินข้าวที่บ้านตาคำพอดี"

"ตาคำ..ตาคำคือใครหรอคะ" ลูกขวัญถาม สองแขนเล็กเท้ากับโต๊ะ พยุงตัวเองลุกขึ้นยืน

"ก็คนที่ไอ้หมอพาเราไปเจอเมื่อวานไง"

"อ๋อ..คุณตาที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านนี่เอง"

"ไปไหม ถ้าไปก็ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนนะคะ"

เฮียธัชก้มลงมองกางเกงขาสั้นที่น้องใส่

มันไม่ได้ดูน่าเกลียด แต่ปัญหาคือเขาเป็นคนขี้หวงต่างหาก

"ไม่เปลี่ยนได้ไหม หนูร้อนถ้าใส่ขายาวหนูผื่นขึ้นแน่ๆ"

ลูกขวัญกุมมือเฮียธัชไว้ สองแก้มนิ่มแนบซบลงบนอกแกร่ง

"โอเคค่ะ ไม่เปลี่ยนก็ไม่เปลี่ยน"

เพราะเมื่อเช้าก็พึ่งจะขัดใจยัยตัวเล็กไป แต่ดีที่น้องเข้าใจเลยไม่ได้งอแงอะไรมาก

แน่นอนว่าคนอย่างสารวัตรจะไม่ไปขัดใจยัยตัวเล็กอีกเป็นครั้งที่สองของวันแน่

และถ้าเกิดว่าน้องมีผื่นขึ้น มันก็คงไม่พ้นเขาที่ต้องเป็นคนดูแล ไอ้เรื่องดูแลน่ะไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะเขาก็ดูแลของเขามาตั้งนานแล้ว แต่ไม่อยากให้น้องเจ็บ ไม่อยากให้น้องทรมานมากกว่า

อีกอย่าง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะพอมีลมเย็นๆมาบ้างแล้ว แต่อากาศโดยรวมในช่วงกลางวันก็ยังถือว่าร้อนอยู่ แม้จะไม่ร้อนมากเท่าเมื่อก่อนก็ตาม

...----------------...

...-เรือนตาคำ-...

เมื่อเดินตามหลังเฮียธัชขึ้นมาบนบ้านไม้ขนาดใหญ่ ตรงกลางโล่งกวาง สองฝั่งซ้ายขวาเป็นห้องแยกย่อยประมาณสองถึงสามห้อง

ตรงลานโล่งๆมีผู้คนมากมายนั่งล้อมวงกินข้าวกัน ลูกขวัญรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะชีวิตในเมืองมันไม่มีภาพบรรยากาศที่หาดูได้ยากแบบนี้หรอกนะ

"หนู..มานี่ มานั่งกินข้าวกับพี่มา"

หมอเขตกวักมือเรียกน้องสาวให้เดินเข้าไปหายัยตัวเล็กเดินเข้าไปหาพี่ชายก่อนจะนั่งลงข้างๆ

เพราะทุกคนจะนั่งเฉียงฝั่งที่ตัวเองถนัดเข้าวงข้าว ด้านหลังของลูกขวัญจึงเป็นสารวัตรที่นั่งซ้อนอยู่

"นี่ๆมีน้ำพริกกะปิไข่เจียวใส่ชะอมกับผักทอดด้วยนะ"

คุณหมอทำหน้าที่เป็นผู้แนะนำเมนูอาหารวันนี้ให้กับน้องสาว

ซึ่งเจ้าตัวก็เลือกแนะนำแค่เมนูที่คิดว่าน้องกินได้เท่านั้น

"ข้าวค่ะ" เฮียธัชยื่นจานข้าวมาให้ยัยคนสวยจากทางด้านหลัง

ลูกขวัญหันมองเฮียธัช พรางยิ้มแฉ่งจนเห็นฟัน เฮียธัชเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้

ดูก็รู้แล้วว่ายัยตัวเล็กคงจะชอบบรรยากาศแบบนี้มากแน่ๆ ถ้าน้องมีความสุขเขาก็สบายใจแล้ว

"กินได้ไหมยัยหนู ให้แม่ไปเจียวไข่ให้หรือป่าว" แม่บัวคลี่เดินเข้ามาทัก

เมื่อวานได้ยินจากสามีมาบ้างแล้ว ก็ไม่คิดว่าตัวจริงจะน่ารักน่าชังขนาดนี้ หน้าตาจิ้มลิ้มออกหมวยหน่อยๆ สารวัตรนี่ก็ตาดีจริงๆ

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ"

"ขวัญกินได้ ขวัญชอบมากเลยด้วย"

ลูกขวัญยิ้มตาหยี จนคนเห็นได้แต่อุทานในใจว่า

'อุต๊ะ น่ารักอะไรขนาดนี้'

"ขอบคุณครับแม่บัว ที่เป็นห่วง"

สารวัตรก้มหัวเล็กน้อยให้กับแม่บัวคลี่

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ขาดเหลืออะไรให้บอกนะ"

แม่บัวคลี่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป

กับข้าวที่ทำเลี้ยงชาวบ้านเหลือมากมายในหม้อ จนแม่บัวคลี่ต้องห่อใส่ถุงให้เอากลับไปกินที่บ้านกันด้วย

"ครูก็ห่อเอาเลยนะคะ เอาเยอะๆเลยก็ได้"

แม่บัวคลี่หันไปพูดกับฟองจันทร์ที่นั่งอยู่ข้างหลัง

"หนูเอาไม่เยอะหรอกค่ะแม่บัวคลี่ หนูกินคนเดียว" ครูสาวคนสวยส่งยิ้มหวานให้กับคนที่อายุมากกว่า

"อ้าว ยัยหนูๆมานี่หน่อยเร็ว"

แม่บัวคลี่กวักมือเรียกให้ลูกขวัญเข้าไปหา

คนถูกเรียกรีบวิ่งไปอย่างเร็วด้วยกลัวผู้ใหญ่จะรอนาน ไม่วายมีเสียงเตือนของเฮียธัชดังมาจากด้านหลังว่าอย่าวิ่ง ให้ค่อยๆเดินไป

"แม่บัวคลี่มีอะไรหรอคะ"

ลูกขวัญนั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่ฝั่งตรงข้ามกับแม่บัวคลี่ ข้างๆกันนั้นก็เป็นครูฟองจันทร์ที่กำลังมองและส่งยิ้มมาให้ลูกขวัญ

ยัยตัวเล็กได้แต่ยิ้มตอบด้วยความใสซื่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***