ธัชธรรม์๑๔

...-เรือนตาคำ-...

เสียงร้องเรียกชื่อแม่บัวคลี่ดังมาแต่หน้าบ้าน เจ้าของชื่อหันมองไปตามต้นเสียง ก่อนจะเห็นว่าเป็นสารวัตรกำลังเดินเข้ามาหาตน

"สารวัตร..มาตามยัยหนูกลับบ้านหรอ"

แม่บัวคลี่ถาม พรางเหลือบตามองก่อนจะหันไปสนใจกับการห่อข้าวต้มมัดในมือต่อ

ธัชธรรม์ไม่ตอบ เพียงแต่มองหน้าลูกขวัญอย่างโล่งอก ความรู้สึกมากมายตีกันไปหมด ห่วง กังวล กลัวและ โกรธ..โกรธมากเลยด้วย

ที่ออกมาแบบไม่บอกใครสักคน แต่พอเห็นน้องนั่งกินขนมมองมาที่ตนตาใสแป๋ว ก็นึกพูดอะไรไม่ออก

ยัยตัวเล็กเห็นเฮียเดินมา ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปหา เฮียธัชใช้นิ้วมือเกลี่ยคราบขนมที่ติดอยู่มุมปากน้องออกเบาๆ

"เฮ้ย! เป็นไงบ้างเจอยัยตัวเล็กไหม"

หมอเขตตะโกนเสียงดังมาจากทางด้านหลัง พรางเดินเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบและเหนื่อยหอบ

ตามมาด้วยข้าวพองกับอินทร์ถา ลูกขวัญได้แต่ไล่สายตามองหน้าแต่ละคน

เพียงแค่นั้นก็รู้แล้วว่าวันนี้ตนน่าจะทำอะไรบางอย่างพลาดไป จนทำให้คนอื่นๆพลอยเป็นห่วง

"ขวัญ..ขวัญขอโทษค่ะ"

ลูกขวัญยกมือไหว้ทั้งสี่คนอย่างนอบน้อม เสียงเล็กเอ่ยพูดตะกุกตะกัก

"หนู~ พี่เป็นห่วงแทบแย่ ทีหลังจะไปไหนให้บอกพี่ก่อนนะรู้ไหม"

"หนูเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะทำยังไงครับ"

หมอเขตตรงเข้าไปสวมกอดยัยตัวเล็กแน่น ก่อนจะผละออก

สองมือประคองใบหน้าสวยให้สบตากับตน หมอเขตรู้ว่าตอนนี้น้องกำลังจะร้องไห้เพราะกลัวโดนดุ

เขาไม่ได้จะดุ แต่ก็ไม่สามารถปล่อยผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ โดยไม่ตักเตือนไปได้

"ไม่ต้องร้อง จำไว้แล้วทีหลังอย่าทำอีกก็พอค่ะ"

เฮียธัชยกมือขึ้นลูบหัวยัยตัวเล็กแผ่วเบา ในเมื่อพี่ชายเขาตักเตือนไปแล้ว เฮียธัชก็ไม่คิดจะพูดอีก

ในเมื่อมีคนหนึ่งดุ ก็ต้องมีคนหนึ่งที่คอยปลอบไม่ใช่ซ้ำเติมน้อง เพราะแบบนั้นจะทำให้น้องรู้สึกว่าไม่มีที่พึ่ง

"พี่ๆก็อย่าไปดุน้องเลย น้องแค่เหงาเลยมานั่งเล่นกับแม่ที่บ้าน"

แม่บัวคลี่พูดในขณะที่ยังคงง่วนอยู่กับการทำขนม

ธัชธรรม์พยักหน้า เห็นด้วยกับสิ่งที่แม่บัวคลี่พูด จะโทษน้องฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาและไอ้เขตละเลยน้องเอง

ถ้าหากเป็นในเมือง การที่ยัยตัวเล็กจะไปไหนมาไหนแบบนี้นั้น มันไม่ได้น่าเป็นห่วงเลย

แต่ในเขตชายแดนแบบนี้ ไม่มีอะไรที่เราสามารถวางใจได้ ถือเป็นพื้นที่เสี่ยงอันตรายมากอีกแห่งหนึ่ง

"ขวัญขอโทษพี่ข้าวพองกับพี่อินทร์ถาอีกครั้งด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรเลยครับ แต่รอบหน้าก่อนจะไปไหนบอกพวกพี่ก่อนนะครับ"

อินทร์ถาพูดยิ้มๆ ลูกขวัญได้แต่พยักหน้ารับ

ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะกลัวจะโดนดุเข้า อีกทั้งตัวเองก็ยังมีคดีติดตัวอยู่

"ถ้าเหงาก็แวะมาเล่นกับแม่ที่บ้านอีกนะยัยหนู"

"พี่ก็ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าหาน้องไม่เจอก็ให้มาที่บ้านแม่"

หมอเขตพยักหน้า ก่อนจะหันไปสบตากับธัชธรรม์

ทั้งเขาและไอ้ธัชต่างก็ห่วงน้องมากพอกัน สภาพเราทั้งคู่ตอนนี้คือชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งตัว

"ขอโทษด้วยนะครับแม่บัวที่โวยวายกันเสียงดัง"

ธัชธรรม์ยกมือไหว้หญิงเจ้าของบ้าน แม่บัวคลี่ยิ้มพรางส่ายหน้าไปมา

"พวกเราลานะครับแม่"

หลังจากที่ข้าวพองพูดจบ ทุกคนต่างยกมือไหว้แม่บัวคลี่อีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินออกมา

"วันนี้หนูไปกับพี่หมอได้ไหม"

ลูกขวัญเงยหน้าถามพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆกัน

"ได้สิครับ ไปช่วยพี่ทำงานเนาะ"

คุณหมอเขตแดนจับมือน้องสาวเอาไว้หลวมๆ ราวกับกลัวว่าน้องจะหายไปอีก

เฮียธัชเองก็เดินประกบฝั่งขวามือยัยตัวเล็กไม่ห่าง พรางลูบหัวน้องเพื่อปลอบโยน

แม่บัวคลี่มองตามหลังทุกคนไป พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ชื่อว่า'ลูกขวัญ'

'ลูกขวัญ คือลูกที่พ่อแม่รักมากที่สุด

คือน้องที่พี่เขตแดนหวงแหน

คือคนสำคัญที่สารวัตรยอมแลกแม้แต่ชีวิตของ

ตัวเอง เพื่อปกป้องเด็กคนนี้ไว้'

"แล้ว..พี่ๆกินข้าวกันรึยังคะ"

ยัยตัวเล็กหันมาถามพี่สองคนที่เดินตามหลังมา

"กินมาแล้วครับ ถ้าไม่กินพี่คงไม่มีแรงตามหาน้องขวัญแน่ๆ" อินทร์ถาว่าพรางยกมือขึ้นเกาหัว

"ตอนเย็นให้ขวัญทำกับข้าวเตรียมไว้ไหม"

คำถามของยัยตัวเล็กทำให้ธัชธรรม์หยุดชะงัก เหมือนจะพึ่งนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้

เพราะมัวแต่ห่วงยัยตัวเล็กจนลืมเรื่องบ้างเรื่องไป แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็ยังจะเลือกยัยตัวเล็กอยู่ดี

...----------------...

*ฝากคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊าา เค้ารออ่านคอมเม้นของทุกคนอยู่นะฮะ🥺

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***