ธัชธรรม์๓

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

ลูกขวัญสำรวจมองพื้นที่โดยรอบ ที่นี่คือหน่วยบัญชาการของตำรวจตระเวนชายแดนจริงๆหรอเนี่ย ไม่เหมือนที่คิดไว้สักนิดเลย

ที่นี่ดูสะอาดสะอ้าน แม้รอบข้างจะมีแต่ป่าไม้แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดูน่ากลัวเลยสักนิดถ้าไม่ใช่ตอนกลางคืนน่ะนะ

"มาถึงนานหรือยังครับ"

เสียงทักที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลูกขวัญรีบหันกลับไปมองทันที

"พี่หมอเขต!!"

ลูกขวัญตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ สองเท้ารีบก้าวเดินเข้าไปสวมกอดพี่ชาย

"หืมม ไม่เจอกันแป๊บเดียวเด็กน้อยของพี่โตขึ้นรึป่าวเนี่ย"

เขตแดนจ้องมองไปทั่วทั้งใบหน้าของน้องสาว ไม่วายจับยัยตัวเล็กพลิกไปพลิกมา

"โอ้ยย พี่เขตหนูเวียนหัวแล้วนะ"

ลูกขวัญว่า สองมือยกขึ้นกุมขมับและหลับตาลง

คุณหมอเขตแดนเมื่อเห็นแบบนั้น ก็หัวเราะร่วนด้วยความเอ็นดูน้องสาวอย่างยิ่ง

"เอ่อ..หมอรู้จักกับน้องหรอครับ"

อินทร์ถาถาม หลังจากยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้ามาสักครู่นึง

"รู้จักสิ ลูกขวัญคือน้องสาวของผมเอง"

คุณหมอชี้นิ้วไปที่ลูกขวัญ ก่อนจะชี้มาที่ตนเอง

"น้องสาวแท้ๆเลยหรอครับ" ข้าวพอง

"ลูกพี่ลูกน้องแต่ก็เหมือนน้องในไส้ครับ"

"ผู้ใหญ่เลี้ยงมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกันเนาะ"

ลูกขวัญพยักหน้า ก็มันจริงอย่างที่พี่หมอเขตว่า เราทั้งคู่ต่างเป็นลูกคนเดียว พี่หมอเป็นลูกของคุณลุงซึ่งเป็นพี่ชายแท้ๆของคุณพ่อ

ตอนเด็กๆเราอยู่ด้วยกันที่บ้านใหญ่ หรือก็คือบ้านของคุณย่า ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ ในครอบครัวมีเด็กอยู่แค่สองคนคือเขตแดนกับลูกขวัญ

เราสองคนจึงสนิทกันมากเป็นพิเศษ ด้วยเพราะโตมาด้วยกัน รักกันประดุจพี่น้องท้องเดียวกัน

"แล้วนั่นหัวเข่าไปโดนอะไรมาครับ"

หมอเขตก้มมองที่หัวเข่าของน้อง เลือดยังซิบๆอยู่เลย รอบแผลก็มีแต่เศษดิน

"หนูล้มตอนเดินขึ้นมาที่นี่ค่ะ" ลูกขวัญทำหน้ามุ่ย

หลังจากที่แวะไปหาผู้นำหมู่บ้าน ก็เดินตรงมาที่นี่เลย แต่ระหว่างทางพื้นมันไม่เสมอกัน ทำให้คนไม่ชินทางอย่างลูกขวัญสะดุดล้มเข้าอย่างจัง

"ล้างแผลก่อนไหมครับ"

"ไม่เอาๆพี่เขตก็รู้หนูไม่ชอบล้างแผล มันแสบ"

"หนูเหนื่อยมาก ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ" ลูกขวัญรีบเดินหนีไปทางห้องน้ำทันที ก่อนที่จะถูกพี่หมอจับล้างแผลจริงๆ

"ทำยังไงล่ะครับทีนี้ เดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว" ข้าวพอง

"พี่เป็นหมอจะทำแผลให้ แต่น้องดันไม่ชอบล้างแผลซะงั้น" อินทร์ถา

ทั้งคู่ต่างชะโงกหน้าไปดูลูกขวัญ ที่ตอนนี้เดินหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว

"ปล่อยไปก่อน เดี๋ยวให้ไอ้ธัชมาจัดการ"

พี่ชายที่แสนดีอย่างพี่หมอเขตแดน ก็ไม่สามารถบังคับน้องสุดที่รักให้มาล้างแผลได้

ด้วยเพราะเคยบังคับน้องให้ล้างแผล แต่น้องดันร้องไห้เพราะเจ็บ ทั้งยังงอนเขาไปเป็นอาทิตย์

ด้วยเหตุนี้พี่หมอจึงไม่กล้าบังคับน้องให้ล้างแผลอีก แค่เห็นน้ำตาน้อง พี่หมอก็ใจอ่อนแล้ว

"งั้นเราจะทำกับข้าวกันเลยไหมครับ"

อินทร์ถาถาม ก่อนจะเหลือบมองท้องฟ้า นี่ก็ใกล้ค่ำมากแล้วถ้าไม่รีบทำตอนนี้กลัวถ้ามืดกว่านี้แล้วจะทำอะไรไม่สะดวก

"ไอ้ธัชมันจะกลับมากินข้าวที่นี่รึป่าวครับ"

"ผมว่ายังไงก็กลับมาครับ สารวัตรไม่เคยไปกินข้าวเย็นบ้านอื่นเลย" ข้าวพอง

"แล้วครูฟองจันทร์เขาจะมาด้วยเหมือนเดิมไหม"

อินทร์ถาสงสัย เพราะถ้าปกติเข้าเมืองแบบวันนี้ ช่วงเย็นครูสาวก็จะแวะมาทำกับข้าวและกินข้าวที่หน่วย เจ้าตัวบอกว่าเพื่อเป็นการตอบแทนสารวัตร ที่คอยเป็นธุระให้

"ก็น่าจะมาเหมือนเดิมนั่นแหละครับ" เป็นข้าวพองที่ตอบ แต่ก็เพียงตอบตามการคาดคะเนเท่านั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***