ธัชธรรม์๖

"กัดปากตัวเองหรอ"

เฮียธัชยกมือขึ้นสัมผัสลูบแผ่วเบาบริเวณริมฝีปากล่างของลูกขวัญ

"น้องเจ็บ" ยัยตัวเล็กตอบเสียงสั่นพรางสะอึกสะอื้น

เฮียธัชอุ้มลูกขวัญมาไว้ในอ้อมแขน เรียวขาสวยตวัดรัดรอบเอวแกร่งอย่างกลัวตก มือใหญ่โอบอุ้มยัยตัวเล็กไว้แน่น

ก่อนเฮียธัชจะค่อยๆขยับนั่งลงบนเตียง ฝ่ามืออบอุ่นลูบลงบนแผ่นหลังเล็กเบาๆ อย่างต้องการจะปลอบโยนคนบนตัก

ลูกขวัญเอียงใบหน้าซบลงบนลาดไหล่ของเธียธัช เสียงสะอื้นหายไปจนแทบไม่ได้ยินอีกแล้ว

เพียงเท่านี้ธัชธรรม์ก็รับรู้แล้วว่าคนบนตักกำลังจะหลับ และเขาก็ต้องกล่อมน้องไปอีกสักพัก เพื่อให้แน่ใจว่าน้องหลับแล้วจริงๆ

...----------------...

...เวลา06:05นาที...

"เมื่อคืนมึงได้ล้างแผลให้ยัยตัวเล็กรึป่าว"

หมอเขตวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงข้างๆกันกับสารวัตร

"ล้างสิ ใครจะไปอ่อนเหมือนมึง"

"หูยย กูกลัวยัยตัวเล็กงอนเฉยๆหรอก"

หมอเขตได้แต่มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างหมั่นไส้ ถ้าไม่กลัวว่ายัยตัวเล็กจะงอนเขาก็คงจับน้องล้างแผลไปแล้ว

แต่ก็เข้าใจว่า คงเพราะเราเป็นหมอมืออาจจะหนักไป ด้วยความอยากให้แผลสะอาด แต่น้องคงทนความเจ็บแสบไม่ได้

ส่วนไอ้ธัชน่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ไอ้นี่มันประคบ

ประหงมยัยตัวเล็กมากกว่าใครๆ แค่เรื่องทำแผลนี่เล็กน้อย

"ทำไมทุกคนตื่นเช้ากันจังเลยคะ"

ลูกขวัญพยุงตัวเองมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างพี่ชายตน

"ปกติครับ พวกพี่ต้องไปทำงานน่ะ" หมอเขตว่า พรางยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาว

"แต่หนูจำได้ว่าวันนี้วันหยุดนี่นา"

"วันนี้ไปช่วยชาวบ้านทำฝายกั้นน้ำในป่าค่ะ"

ธัชธรรม์ละสายตาจากเอกสาร จ้องมองไปที่ใบหน้าสวยของลูกขวัญ อยากจะรู้ว่าเด็กขี้สงสัยจะถามอะไรอีกรึป่าว

"กินข้าวกันไหมคะ"

"ไม่กินหรอกครับน้องขวัญ ปกติไม่กาแฟก็โอวัลตินกับปาท่องโก๋สองสามชิ้นก็พอแล้วครับ"

อินทร์ถาตอบก่อนจะหยิบปาท่องโก๋ในถุงขึ้นมากัดกิน

"ไม่ได้สิคะ ข้าวเช้าสำคัญมากๆเลยนะต่อไปนี้ห้ามทุกคนไม่กินข้าวเช้านะคะ"

ลูกขวัญยืนขึ้นกวาดสายตามองไปรอบๆ เรียวขาเล็กก้าวกะเพลกๆเข้าไปในห้องครัว

"มะ..ไม่ห้ามน้องหน่อยหรอครับ" ข้าวพองหันมองหมอเขต ส่วนหมอเขตก็หันไปสบตากับสารวัตรอีกทีนึง

ธัชธรรม์ส่ายหน้าไปมา เป็นอันรู้กันว่าตามใจเจ้าตัวเถอะ เขาอยากทำอะไรก็ให้เขาทำ

ผ่านไปไม่นาน เมนูอาหารจานเดี่ยวง่ายๆก็เสร็จเรียบร้อย ลูกขวัญมองดูจานข้าวผัดตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ ยัยตัวเล็กมั่นใจว่ามันอร่อยไม่แพ้ใครแน่นอน

แต่...จะให้ถือจานข้าวผัดใหญ่ๆนี่ออกไปหรอ ลูกขวัญคงได้ล้มหัวคะมำกันพอดีน่ะสิ ขนาดมีมือคอยจับนั่นนี่พยุงไปตลอดทาง ยังรู้สึกว่าเดินลำบากเลย

"เฮีย! มาช่วยหนูหน่อยได้ไหมคะ" ลูกขวัญตะโกนเรียกเสียงดัง ไม่นานคนที่ถูกเรียกก็เดินเข้ามาในห้อง

"ทำไมหนูทำเยอะจัง จะกินหมดหรอคะ" เธียธัชมองจานข้าวสลับกับยัยตัวเล็กข้างๆ

"กินตั้งห้าคนทำไมจะไม่หมดล่ะคะ นี่กลัวแต่จะไม่พอกินนะ"

เห็นน้องว่าแบบนั้นเฮียธัชก็ไม่อยากขัดอะไร ก่อนจะพยุงกันเดินออกไปที่โต๊ะกินข้าว

"กลิ่นหอมนี่โชยมาแต่ไกลเลยครับ"

ข้าวพองทำท่าทางสูดดมกลิ่นกลางอากาศไปมา

"ทำเมนูอะไรให้พวกพี่กินหรอครับ" หมอเขต

"หนูทำข้าวผัดทะเลค่ะ แล้วก็มีพริกน้ำปลาให้ด้วยนะ"

"กินกันเลยไหมครับ ผมเริ่มหิวแล้ว"

อินทร์ถาจัดการตักข้าวผัดใส่จานให้แต่ละคน โดยไม่รอฟังคำตอบที่ตนพึ่งจะถามไป

"ปกติแล้ว พี่กินกับข้าวพื้นเมืองกันใช่ไหมคะ"

ลูกขวัญกระซิบถามเสียงเบากับข้าวพองและอินทร์ถา ทั้งคู่ต่างก็พยักหน้า

"มีเบื่อกันบ้างรึป่าวคะ"

"อืม..มันก็มีบ้างครับ กินบ่อยจนเบื่อก็มี" อินทร์ถา

"งั้นต่อจากนี้ขวัญจะทำกับข้าวภาคกลางให้กินบ่อยๆนะคะ"

"ถือว่าเป็นการลองอะไรใหม่ๆ จะได้ไม่เบื่อกัน"

"ว่าแต่..น้องขวัญเป็นเชฟรึป่าวครับ ทำกับข้าวอร่อยมากเลย" ข้าวพอง

"ไม่อยากจะโม้นะคะ พอดีที่บ้านเปิดร้านอาหารน่ะค่ะ"

ลูกขวัญยิ้มแฉ่งยินดีโปรโมทธุระกิจของที่บ้านอย่างยิ่ง

"อะแฮ่ม!"

เสียงกะแอมไอดังมาจากทางหัวโต๊ะ พอทั้งสามหันไปมองก็ต้องตกใจ ไม่รู้ว่าสารวัตรมองมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้น่ะมองอยู่และมองแบบเขม้นอีกด้วย

"รีบกินข้าว อย่ามัวแต่คุยกันเดี๋ยวต้องออกไปช่วยชาวบ้านแล้ว"

ธัชธรรม์ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มปิดท้าย ก่อนจะถือจานข้าวเดินเข้าไปเก็บในครัว อีกสี่คนได้แต่มองตามหลังสารวัตรไป ไม่รู้รีบไปไหน

คนอื่นยังไม่ได้ตักข้าวเข้าปากสักคำ แต่สารวัตรกินหมดจนได้เอาจานไปเก็บแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***