ธัชธรรม์๔

"อ้าว ครูฟองจันทร์มาด้วยหรอครับ"

อินทร์ถาเอ่ยทัก เมื่อเห็นสารวัตรกับครูสาวเดินเข้ามาพร้อมกัน

จริงๆก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงคุณครูคนสวยต้องมาที่นี่อย่างแน่นอน แต่ก็เพียงเอ่ยทักไปตามมารยาทเท่านั้น

"ค่ะ แล้วนี่ทำกับข้าวกันหรือยังคะ"

ฟองจันทร์หันมองไปทางห้องครัว เห็นไฟครัวยังปิดอยู่ก็มั่นใจแล้วว่าคนที่หน่วยน่าจะยังไม่ทำกับข้าวกัน

"คิดไว้อยู่แล้วว่าครูจะมา ก็เลยรอกินกับข้าวฝีมือครูน่ะครับ" ข้าวพองยิ้ม

คนถูกชมหลุดขำเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า และเดินตรงเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อทำกับข้าว

"มองหาใครวะไอ้ธัช"

หมอเขตเห็นเพื่อนสนิทเหลียวซ้ายแลขวาอยู่นาน คล้ายกับมองหาอะไร

แล้วคนอย่างไอ้ธัชเนี่ย มันจะมองหาอะไรได้ถ้าไม่ใช่ยัยตัวเล็ก

"น้องไปไหนอ่ะ"

นั่นไง...

"ยัยตัวเล็กนอนอยู่นู่น มึงอย่าไปกวน---"

ยังไม่ทันที่หมอเขตจะได้พูดจนจบประโยค ธัชธรรม์ก็เดินนำไปยังเปลที่น้องนอนอยู่ โดยไม่สนใจคำพูดก่อนหน้านี้ของเพื่อนสนิทเลย

"ทำไมให้มานอนตรงนี้"

ธัชธรรม์ขมวดคิ้วพรางมองหน้าคนข้างๆอย่างไม่สบอารมณ์

"เอ้า เป็นมึงมึงกล้าปลุกไหมล่ะ"

คนถูกถามนิ่งเงียบ ไม่มีใครกล้าปลุกยัยตัวเล็กทั้งนั้นแหละ เพราะทุกคนรู้ดีว่าถ้ายัยตัวเล็กโดนปลุกให้ตื่น น้องจะงอแงมากแค่ไหน

"เห็นไหม"

"อีกอย่างกูให้ยัยตัวเล็กทาครีมกันยุงก่อนแล้ว"

ธัชธรรม์มองสำรวจไปทั่วทั้งร่างกายของคนที่นอนหลับ และยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์เข้าไปอีกเมื่อเห็นการแต่งกายของยัยตัวเล็ก

กางเกงขาสั้นและเสื้อแขนยาวตัวใหญ่จนเผยให้เห็นไหล่มนนั่น มันน่าจับตีตูดจริงๆเด็กคนนี้

"เข่าไปโดนอะไรมา"

เป็นอีกครั้งที่หมอเขตได้ฟังน้ำเสียงดุๆจากเพื่อนสนิทข้างๆกัน

ก่อนหน้านี้ก็คิดว่ามันคงไม่สนใจและไม่สังเกตเห็นแผลตรงหัวเข่ายัยตัวเล็กหรอก

แต่เขา..คิดผิด

"ยัยตัวเล็กบอกว่าล้มตอนที่เดินขึ้นมาอ่ะ"

"แล้วมึงทำแผลให้น้องรึยัง"

"พูดเหมือนมึงไม่รู้เนาะ ว่าน้องไม่ชอบล้างแผล"

"สารวัตรครับ! หมอครับ มากินข้าวได้แล้วครับ!"

เสียงตะโกนเรียกกินข้าวของข้าวพอง ดังพอที่จะทำให้คนที่กำลังนอนอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

ลูกขวัญเริ่มขยับตัว พรางส่งเสียงอื้ออึงในลำคออย่างคนถูกขัดใจ

"ปลุกน้องมึงให้ลุกมากินข้าว"

ธัชธรรม์พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินจากไป

พี่ที่แสนดีอย่างหมอเขตก็ต้องจำใจปลุกยัยตัวเล็กให้ตื่นไปกินข้าว แม้ใจจริงจะอยากให้น้องนอนต่ออีกหน่อยก็เถอะ

"หนูครับตื่นได้แล้วนะ ได้เวลากินข้าวเย็นแล้วครับ"

คนถูกปลุกมีท่าทีงอแงเล็กน้อย แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาได้กลับส่งยิ้มหวานให้พี่ชายทันที

"ได้เวลากินข้าวแล้วหรอคะ หนูหลับเพลินเลย"

"ขอโทษด้วยนะคะ ที่ไม่ได้ไปช่วยทำกับข้าว"

หมอเขตได้แต่ส่ายหน้า พรางยกมือขึ้นมาลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู

ดูเหมือนแผลที่ยัยตัวเล็กล้มจะเริ่มออกฤทธิ์ เพราะเมื่อเจ้าตัวก้าวขาเดินก็รู้สึกตึงเจ็บที่แผล จนต้องเบ๋หน้า

พี่หมอที่เห็นน้องเดินขากะเพลกก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปพยุง

"ขอบคุณค่ะพี่หมอ"

...----------------...

...เวลา18:26นาที...

"ทำไมเก้าอี้มีหกตัวคะ หรือว่าวันนี้มีแขกมาเพิ่มรึป่าว"

ยังไม่ทันที่ฟองจันทร์จะได้รับคำตอบอะไร ก็เห็นคุณหมอเขตพยุงหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆเข้ามานั่งร่วมวงกินข้าวด้วยซะแล้ว

"วันนี้มีน้องมาร่วมกินข้าวด้วยน่ะครับ"

หมอเขตจัดเก้าอี้ให้ยัยตัวเล็กนั่งข้างสารวัตร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับครูฟองจันทร์

"คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?"

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟองไปเอาจานข้าวมาเพิ่มให้นะคะ"

แม้จะรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็เดินกลับเข้าไปในครัว เพื่อเอาจานใส่ข้าวมาเพิ่ม

"ไม่รู้ว่าจะถูกปากรึป่าวนะคะ"

ฟองจันทร์ว่า พรางเหลือบสายตามองไปที่ลูกขวัญ

"ขวัญกินง่ายอยู่ง่ายค่ะ ขวัญไม่ซีเรียส"

ลูกขวัญยิ้มจนตาหยี รับรองว่าใครเห็นก็คงอยากจะลูบหัวเด็กคนนี้แน่ๆ

ลูกขวัญไล่สายตามองเมนูอาหารต่างๆ เป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายก็จริง แต่เป็นประเภทที่กินเผ็ดไม่ได้น่ะสิ

ลูกขวัญได้แต่นั่งกลืนน้ำลายลงคอ เมนูที่ไม่เผ็ดก็ดันเป็นเมนูที่ตัวเองไม่เคยกิน ได้แต่ตักมาชิมทีละน้อยๆ

"พี่หมอ เฮียลุกไปไหนคะ"

ลูกขวัญเขยิบไปกระซิบถามพี่ชาย คุณหมอก็ได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบเชิงว่า ไม่รู้เหมือนกัน

ลูกขวัญถอนหายใจ ก่อนจะวางช้อนลงในจานข้าว เปลี่ยนจากกินข้าวมานั่งดูคนอื่นกินข้าวแทน

"ไม่อร่อยหรอคะ"

เจ้าของฝีมือกับข้าวในวันนี้เอ่ยถามด้วยความกังวลใจ

"อร่อยค่ะ แต่ขวัญอิ่มแล้วเลยทานได้ไม่เยอะเท่าไหร่"

ลูกขวัญยิ้มแหยๆก่อนจะขอตัวเข้าห้องนอนไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***