ธัชธรรม์๑๒

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

...เวลา20:37นาที...

"พี่สองคนหิวข้าวรึยังคะ"

ลงจากรถมาได้ลูกขวัญก็รีบวิ่งมาถามข้าวพองกับอินทร์ถาก่อนทันที

พี่หมอกับเฮียน่ะไม่น่าห่วงหรอก เพราะระหว่างทางมานี้ก็กินนั่นนี่มาตลอดทาง

"พวกพี่ยังไม่หิวหรอก พอดีวันนี้แวะไปที่บ้านตาคำได้ขนมมากินเยอะเลย"

อินทร์ถายกจานใส่ขนมขึ้นมาให้น้องดู มีทั้งขนมเทียนและขนมใส่ไส้วางอยู่เกือบล้นจาน

"งั้น..ขวัญรีบไปทำกับข้าวให้พวกพี่ดีกว่า"

"ในยินเฮียบอกว่าวันนี้จะประชุมดึก"

คำพูดทิ้งท้ายของลูกขวัญก่อนจะเดินเข้าห้องครัวนั้น ทำเอาทั้งอินทร์ถาและข้าวพองถึงกับชะงักนิ่ง

สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของทั้งคู่ ทำให้หมอเขตที่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นหลุดหัวเราะลั่น

...----------------...

...เวลา21:18นาที...

หลังจากทำกับข้าวเสร็จ ลูกขวัญก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที เรียกได้ว่าวันนี้อาบน้ำค่ำกว่าวันไหนๆก็ว่าได้

"ได้อะไรกินครับหมอ"

ข้าวพองเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหมอเขต

"วันนี้เป็นเมนูต้มยำปลากะพงครับ"

หมอเขตยิ้ม ก่อนจะจัดแจงตักข้าวใส่จานให้ทุกคน

"หิวกันแล้วใช่ไหมล่ะคะ"

ลูกขวัญเดินเข้ามา เห็นพี่ๆต่างก็จ้องมองต้มยำปลากะพงตาเป็นประกาย

ยัยตัวเล็กก็อดเอ่ยแซวไม่ มือเรียวจับผ้าเช็ดผมวางพาดไว้ที่พนักพิงเก้าอี้ ก่อนจะนั่งลง

"ไม่ต้องรีบกินหรอกครับ ยังไงคืนนี้ก็คงไม่ได้นอนง่ายๆหรอก"

หมอเขตแซวบ้าง เมื่อหันไปเห็นสีหน้าอมทุกข์ของทั้งคู่ก็ยิ่งขำไปใหญ่

"พี่หมอก็ ต้องให้กำลังใจกันสิคะ"

"นอนดึกก็นอนดึกด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวขวัญอยู่เป็นเพื่อนอีกคน"

ลูกขวัญยิ้ม แม้ว่าการที่ยัยตัวเล็กอยู่ร่วมด้วยอาจจะเป็นการก่อกวนมากกว่าช่วยเหลือ

แต่แค่อยากจะสร้างสีสันให้การประชุมมันไม่น่าเบื่อเท่านั้นเอง

หลังจากทานข้าวเสร็จสองพี่น้องก็ช่วยกันเก็บถ้วยชามไปล้างในครัว ระหว่างนั้นสามตำรวจตชด.ก็เริ่มการประชุมกันทันที

พี่หมอเดินเข้าไปนั่งร่วมประชุมด้วย ส่วนลูกขวัญเดินมานอนเล่นที่เปลด้านข้าง

ซึ่งไม่ห่างจากโต๊ะกินข้าวมากนัก ใกล้ชนิดที่ว่าแค่ยื่นแขนไปด้านข้าง ก็แตะโดนตัวคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้ว

และไม่ลืมที่จะถือหนังสือนิยายติดมาด้วยเล่มนึง เอาไว้อ่านฆ่าเวลา

...----------------...

...เวลา22:19นาที...

ธัชธรรม์เหลือบมองคนที่นอนอยู่ในเปลข้างหลังเป็นระยะๆ ก็เห็นว่ายัยตัวเล็กยังคงจดจ่อกับการอ่านนิยายอยู่เช่นเดิม

คงมีแค่สิ่งเดียวนี่แหละมั้ง ที่ทำให้ลูกขวัญไม่นึกง่วงนอนสักนิด เพราะมัวแต่ตั้งใจอ่านอยู่

ยิ่งดึกอากาศรอบข้างยิ่งหนาวเย็น ลมพัดแรงจนได้ยินเสียงต้นไม้เสียดสีกัน เสียงว่าวจุฬาลอยท้าลมในเวลานี้ ยิ่งเพิ่มความหลอนของบรรยากาศเข้าไปอีก

หมอเขตเป็นคนอาสาเข้าไปเอาผ้าห่มมาใหักับทุกคน เพราะตอนนี้มันเริ่มหนาวจนปวดกระดูกอีกแล้ว

ยัยตัวเล็กยกมือไหว้ขอบคุณเมื่อพี่ชายยื่นผ้าห่มผืนหนาส่งมาให้ ยอมรับเลยว่าในเวลานี้ลูกขวัญเองก็รู้สึกหนาวอยู่หน่อยๆ ทั้งที่สวมใส่ทั้งเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาว

อากาศเย็นๆแบบนี้ชักจะทำให้ลูกขวัญง่วงนอนซะแล้วสิ เพียงละสายตาห่างจากตัวหนังสือไม่กี่นาที

ยัยตัวเล็กก็ถูกดึงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย ราวกับว่าหมดเวลาที่จะเล่นสนุกแล้ว

การประชุมสิ้นสุดในเวลาเกือบๆห้าทุ่ม ธัชธรรม์ที่มัวแต่จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า จนเผลอลืมยัยตัวเล็กที่นอนเล่นอยู่ด้านหลังเขาไปชั่วขณะ

เมื่อหันกลับไปมองอีกที ตอนนี้ลูกขวัญก็ดันหลับไปแล้ว บนพื้นมีหนังสือนิยายที่น้องอ่านก่อนหน้านี้

ไม่รู้ว่าน้องตั้งใจวางมันไว้หรือเพราะมันตกลงมา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ธัชธรรม์สนใจหรอกนะ

ธัชธรรม์ย่อตัวลง ช้อนอุ้มยัยตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขน โดยมีหมอเขตที่คอยเอามาห่มมาห่มกายน้องไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

"พวกเราก็ไปนอนกันเถอะครับหมอ" ข้าวพอง

"ถ้าสารวัตรประชุมต่ออีกนิดผมว่าผมคงสลบคาโต๊ะเนี่ยแหละครับ" อินทร์ถา

"พวกคุณสองคนรีบไปพักเถอะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหวเอา"

หมอเขตว่า ในขณะที่ตัวเองก็ปิดปากหาวนอนเช่นกัน

ก็ไม่รู้ว่าวันนี้เขานึกครึมอะไร ถึงได้มาทนนั่งฟังไอ้ธัชประชุมจนดึกดื่นขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงหนีเข้านอน ซุกตัวใต้ผ้าห่มไปแล้ว

พูดได้ว่าวันนี้สภาพแต่ละคนง่วงจนแทบจะล้มตัวลงนอนบนพื้นแถวนั้นกันอยู่แล้ว