ธัชธรรม์๑๘

ฟองจันทร์ที่มีสติและรับรู้เหตุการณ์ทุกอย่างได้แต่นอนบีบมือตัวเองแน่น

สารวัตรหันไปสบตากับลูกน้องทั้งสองคน อินทร์ถาและข้าวพองเหลือบมองมาที่ฟองจันทร์ สีหน้าลำบากใจ

"เขต..กูขออยู่ด้วย----"

ยังไม่ทันที่ธัชธรรม์จะได้พูดจนจบประโยค เขตแดนก็ดันแทรกขึ้นเสียงดัง

"ในตอนที่น้องกูต้องการมึง มึงเลือกใคร"

คำพูดของเพื่อนสนิทราวกลับมีดนับร้อยเล่มที่พุ่งเข้ามาเสียบแทงที่อกข้างซ้ายของธัชธรรม์เต็มๆ

"มึงรีบออกไปเหอะว่ะธัช"

หมอเขตข่มกลั้นอารมณ์ พยายามพูดออกมาให้เป็นปกติที่สุด และก็เป็นต้นฝนที่ดึงมือสารวัตรให้ออกมาด้านนอก

ประตูห้องถูกปิดลงเสียงดังด้วยมือของหมอเขต ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของลูกขวัญ

ที่ทั้งทรมาน ทั้งเจ็บปวด จนเหมือนลูกขวัญจะตายลงตรงนี้ให้ได้

เสียงยัยตัวเล็กยังคงดังวนอยู่ในหัวของสารวัตร พลอยให้หัวใจแข็งแกร่งปวดหนึบราวกับถูกมือใครบางคนบีบรัดไว้แน่น

...----------------...

ลูกขวัญสลบไปตั้งแต่ตอนที่พี่ชายจัดกระดูกเสร็จ หมอเขตเหลือบมองหน้าน้องสาว พรางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเอง

พี่ชายคนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ายัยตัวเล็กด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นน้องเจ็บ เห็นน้องทรมาน ความรู้สึกมันยิ่งบาดลึกลงไปในใจ

พอใส่เฝือกให้น้องเสร็จ หมอเขตทรุดตัวนั่งลงชันเข่าบนพื้นข้างเตียง มือสองข้างยกขึ้นกุมขมับ เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง

เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่ให้หมอรักษาคนไข้ที่เป็นญาติตัวเอง

เพราะแค่เห็นน้องร้องไห้ เขาก็อยากจะหยุดทุกอย่าง ไม่อยากจะแตะต้องสักนิด เมื่อรู้ว่าน้องจะเจ็บ

สารวัตรผลักประตูเข้ามาในห้องเสียงดัง หมอเขตเพียงแค่เหลือบมองเพื่อนสนิทของตนเท่านั้น

เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ยัยตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง นึกโล่งใจที่การใส่เฝือกผ่านไปได้ด้วยดี

"กูนึกว่ามึงไปแล้วซะอีก" ประโยคแรกที่หมอเขตเอ่ยกับเพื่อนสนิท

"กูจะไปไหนได้ ก็ดวงใจกูอยู่ตรงนี้"

ธัชธรรม์ไม่ได้ห่างไปไหนเลย แต่กลับนั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารับรู้ว่ายัยตัวเล็กทรมานแค่ไหน

พอเสียงน้องเงียบไป เขาก็นึกชั่งใจว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นรึป่าว ถึงได้รีบผลักประตูเข้ามาดู

"มึงพาน้องกลับบ้านเหอะ"

หมอเขตหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พรางจัดเก็บอุปกรณ์และเอกสารต่างๆให้เข้าที่

ธัชธรรม์ค่อยๆช้อนอุ้มลูกขวัญมาไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าน้องจะแหลกสลายไปหากไม่เบามือ

ระหว่างทางจากอนามัยไปจนถึงหน่วย ทั้งสารวัตรและหมอเขตต่างก็ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไร

ได้แต่เดินข้างกันไปเงียบๆแบบนี้

ก็ตอนนี้'ดวงใจของพวกเขาทั้งคู่กำลังเจ็บ' แล้วพวกเขาจะมีความสุขได้ยังไง

...----------------...

...-หน่วยพระรามแผลงศร-...

อาหารค่ำมื้อนี้อินทร์ถารับหน้าที่เป็นพ่อครัวเข้าครัวทำกับข้าว โดยมีข้าวพองเป็นลูกมือ

ข้าวพองนำจานกับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะ เป็นจังหวะที่สารวัตรกับหมอเขตเดินเข้ามาพอดี

สารวัตรอุ้มลูกขวัญเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง ส่วนหมอเขตก็เดินแยกไปทางห้องน้ำ

ข้าวพองได้แต่ยืนนิ่ง สถานการณ์ระหว่างเราในวันนี้มันดูไม่ปกติสักนิด นึกอยากจะให้น้องขวัญหายเร็วๆแล้วสิ

คุณหมอกับสารวัตรจะได้ปรับความเข้าใจกัน ไม่ตึงใส่กันเหมือนกับตอนนี้

"ยืนเหม่ออะไรวะข้าวพอง"

อินทร์ถาถือจานใส่ข้าวเดินตามออกมา ก็ร้องเรียกให้ข้าวพองน่ะเข้าไปเอาจานมาไว้ใส่ข้าว

แต่อีกคนดันไม่ได้ยิน อินทร์ถาเลยต้องเดินเอาจานมาวางไว้ที่โต๊ะเอง

"เมื่อกี้คุณหมอกับสารวัตรกลับมาพอดีว่ะ"

"โคตรจะตึงใส่กันเลย"

อินทร์ถาได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ น้องขวัญเป็นคนสำคัญของคุณหมอและสารวัตร

และต้นเหตุหนึ่งที่ทำให้คุณหมอฟิวส์ขาดสุดๆ ก็คือสารวัตร หัวหน้าหน่วยของเขาทั้งคู่นั่นแหละ

...----------------...

"มึงเอายานี่ให้ยัยตัวเล็กกินด้วยนะ"

หมอเขตเลื่อนถุงยาไปตรงหน้าสารสัตร

ธัชธรรม์หยิบมาถือไว้ในมือก่อนจะรีบเดินเข้าครัวไป

"สารวัตรเข้าครัวไปทำอะไรวะ"

ข้าวพองถาม ก่อนจะหันมองตามแผ่นหลังสารวัตร ก็ในเมื่อกับข้าวทั้งหมดของมื้อนี้อยู่บนโต๊ะหมดแล้ว

"มันไปทำข้าวต้มกุ้งครับ"

หมอเขตตอบเสียงเบาก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

"หืมม อินทร์ถาทำกับข้าวอร่อยนะครับเนี่ย"

"ขอบคุณครับหมอ ว่าแต่สารวัตรจะทำข้าวต้มกุ้งไปทำไมหรอครับ" อินทร์ถา

"ยัยตัวเล็กชอบกินข้าวต้มกุ้งน่ะครับ เวลาไม่สบาย"

คำตอบของคุณหมอเขตแดนทำให้ทุกคนถึงบางอ้อ พอเป็นเรื่องของน้องขวัญ สารวัตรก็ดูจะรู้ดีไปซะทุกเรื่องเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***