ธัชธรรม์๑๗

รู้ตัวอีกทีเวลานี้ก็เกือบจะสี่โมงเย็นเข้าแล้ว ต้นฝนเอ่ยชวนครูฟองจันทร์และลูกขวัญกลับบ้าน

เพราะกว่าจะเดินออกไปก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมงพอดี ถ้าออกช้ากว่านี้ กลัวว่าจะถึงบ้านกันค่ำ

"น้องขวัญกลับบ้านกัน"

ฟองจันทร์ลุกขึ้นยืน แต่ทว่าดันลื่นโขดหินจนทำให้ร่างนั้นเซถลาจะตกลงในน้ำ

"พี่ฟองจันทร์!!"

ลูกขวัญตะโกนเสียงดังลั่น ยื่นมือคว้าจับไปที่มือของฟองจันทร์ ทว่ากลับถูกดึงให้ตกลงในน้ำไปด้วย

...ตู้มมม!!!!...

จากน้ำตกสีใส เริ่มมีสีแดงปนกับน้ำลอยขึ้นมาให้เห็นอยู่จางๆ ต้นฝนมองดูก็รู้ว่าคงมีคนใดคนนึงเจ็บจนได้เลือดแน่ๆ

"เฮ้ย!! นั่นใคร" เสียงตะโกนถามดังมาจากด้านหลัง เด็กน้อยนึกสับสนไปหมดไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะรีบทำอะไรก่อนดี

ต้นฝนค่อยๆหันไปมองที่ด้านหลัง ชายชุดดำที่มีอาวุธครบมือ และตอนนี้ก็กำลังจ่อปืนมาที่หัวของเขาด้วย

"พี่ครับๆช่วยครูฟองจันทร์กับพี่ลูกขวัญก่อนครับ"

เด็กน้อยรีบเอ่ยบอกกับชายกลุ่มนั้น ไม่รู้เพราะอะไรแต่ต้นฝนสัมผัสได้ว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนไม่ดี

ทั้งสามรีบพากันทิ้งสัมภาระและกระโดนลงน้ำเพื่อไปช่วยฟองจันทร์กับลูกขวัญ ไม่นานพวกเขาก็พาทั้งคู่ขึ้นมาบนฝั่งได้

"เฮีย..."

เพียงแค่มองตาลูกขวัญก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าคือเฮียธัช แม้ว่าใบหน้าจะถูกปกปิดด้วยผ้าสีดำจนเห็นแค่ดวงตาก็ตาม

"เข้ามาซนอะไรในป่า ไอ้เขตมันไม่ได้บอกรึไง"

แต่แทนที่จะได้รับคำปลอบโยนกลับโดนดุชุดใหญ่ซะอย่างนั้น

ทำเอาลูกขวัญใจเสียได้แต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตากับใครเลย

"สะ..สารวัตร ฟองเจ็บ"

ธัชธรรม์หันไปมองที่บริเวณข้อเท้าของฟองจันทร์ มันเป็นแผลที่ค่อนข้างใหญ่

คาดการณ์ว่าน่าจะเกิดจากการโดนโขดหินบาดเข้าอย่างจัง

ไม่รอช้า สารวัตรนั่งหยองๆลงกับพื้นก่อนจะให้คนที่เหลือช่วยกันประคองคนเจ็บให้มาขี่หลังตน

และจะรีบเดินนำหน้าทุกคนลงเขาไปทันที ลูกขวัญได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นเดินลับตาออกไปไกล

จู่ๆก็รู้สึกจุกที่อกจนพูดไม่ออก สายตาก็เริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่ค่อยเห็นเพราะม่านน้ำตากำลังคืบคลานเข้ามาบดบัง

"น้อง..น้องขวัญครับ ไหวไหมขี่หลังพี่ได้นะ"

ข้าวพองสะกิดแขนเล็กเบาๆ แต่ทว่ากลับทำให้ลูกขวัญเจ็บจนแทบจะล้มลงกับพื้น

"เฮ้ย ข้าวพองเหมือนแขนน้องจะหักรึป่าววะ"

อินทร์ถาชี้ให้ข้าวพองดู

ช่วงบริเวณข้อศอกของลูกขวัญมีอาการบวมเป่งเขียวช้ำและมีรอยถลอกเล็กน้อย

แต่ที่บ่งบอกได้ชัดเจนที่สุด คือรูปแขนที่มันผิดไปจากปกติเนี่ยแหละ

ลูกขวัญที่ได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง ไม่รู้สึกเจ็บที่แขนเลยสักนิด รู้สึกเจ็บที่ใจมากกว่า

ทั้งข้าวพองและอินทร์ถาต่างก็พากันรีบปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับน้อง ด้วยการพันผ้าพันแผลไว้ที่บริเวณข้อศอก

...----------------...

...-อนามัย-...

"ไอ้หมอช่วยด้วยมีคนเจ็บ!!"

ธัชธรรม์ตะโกนเสียงดังพรางรีบวิ่งเข้ามาในอนามัย

ด้วยสัญชาตญาณความเป็นหมอ ทำให้เขตแดนรีบตรงดิ่งเข้าไปดูผู้ป่วยทันที

"ค่อยๆวางลงนะเว้ยธัช"

เขตแดนบอกกับเพื่อนสนิทก่อนจะรีบหยิบอุปกรณ์มาทำแผลให้กับฟองจันทร์

"เฮ้ออ แผลก็ไม่ใหญ่นี่หว่าเลือดออกเยอะซะตกใจเลย"

หมอเขตถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้

แต่จู่ๆก็ดีดตัวลุกขึ้นยืน เหมือนพึ่งจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"ไอ้ธัช น้องกูอยู่ไหน!!"

เขตแดนตะโกนเสียงดัง ธัชธรรม์ชะงักนิ่งราวกับถูกกระชากสติกลับคืนมา

เขามัวแต่ทำอะไรอยู่ ถึงไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าตอนนี้ยัยตัวเล็กไม่ได้อยู่แถวนี้

"หมอ!!หมอครับ!!"

หมอเขตและสารวัตรต่างก็หันมองไปยังต้นเสียง เป็นเสียงของข้าวพองที่ร้องเรียกมาแต่ไกล

ลูกขวัญเดินนำหน้าทุกคนเข้ามาด้วยท่าทีสะบักสะบอม ไม่แม้แต่จะหันไปมองธัชธรรม์สักนิด

"น้อง..เจ็บมากไหม"

หมอเขตเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหายัยตัวเล็ก พรางเหลือบมองข้อศอกซ้ายที่ผิดรูปและถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล

"มาหาพี่นะ..ให้พี่ทำแผลให้นะ"

หมอเขตเงยหน้าขึ้นกระพริบตาถี่ เพื่อจะไล่น้ำตาไม่ให้มันไหลลงมาอาบสองแก้ม

สองมือจับพยุงน้องเข้ามานั่งบนเตียงผู้ป่วย

"มึงพาคนของมึงออกไป"

เป็นครั้งแรกที่ลูกขวัญในยินน้ำเสียงที่แสนจะเยือกเย็นจากพี่ชาย ตั้งแต่เด็กจนโตพี่มักจะพูดกับยัยตัวเล็กด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเสมอ

"เขต มึงมีสติหน่อยนี่คนเจ็บนะเว้ย"

"คนของมึงมันไม่ตายหรอก น้องกูนี่จะตาย"

คำพูดของพี่ชายทำให้ลูกขวัญที่พยายามจะกดเก็บทุกสิ่งไว้ในใจ กลับต้องปล่อยโฮออกมาเสียงดัง

"พามันออกไป!!" หมอเขตตะหวาดขึ้นเสียงดัง

ทั้งห้องเงียบสนิทไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไร ไม่แม้แต่จะขยับตัวเลยด้วยซ้ำไป

บัดนี้ทั้งอินทร์ถาและข้าวพองต่างก็ได้รับรู้แล้วว่าคนที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่สารวัตรแต่เป็นคุณหมอต่างหาก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***