ตอนที่ 1 การกลับมา

...การกลับมา...

สวัสดีฉัน "พรีม พรีมภา" หญิงสาววัยยี่สิบแปดปีย่างเข้ายี่สิบเก้าแล้วปีนี้ ลูกสาวเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศผู้เป็นเจ้าของโครงการบ้านจัดสรร 'พรีมภา' กว่า 60 แห่ง ยังมีรีสอร์ทติดแถบชายทะเลอีก7 แห่ง ยังสร้างไม่เสร็จอีก3 แห่ง ทั้งนี้คุณพ่อยังเป็นผู้มีอิทธิพลในแวดวงไฮโซไฮซ้ออะไรอีกไม่รู้ ออกงานบ่อยด้วยนะเนื่องจากรูปร่างหน้าตาของท่านนั้นดูเป็นหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบกว่าที่ยังดูหล่อ..และโสดเพราะคุณพ่อกับคุณแม่แยกทางกันตั้งแต่ฉันพึ่งได้3ขวบ และในวันนี้ฉัน!ที่โตเป็นสาวสวยและรวยมากเวอร์ได้กลับมาแล้ว หลังจากที่ไปเรียนต่อต่างประเทศมานานถึง6ปี

ฉันมาถึงสนามบินช้าว่าเวลาที่คาดการณ์ไว้เพราะเครื่องดีเลย์ไป1ชั่วโมง ตอนนี้กำลังกดโทรศัพท์หา "คุณ พิสิทธิ" ใช่ชื่อพ่อฉันเองแหละ ทันใดนั้น

"คุ๊ณณณ~~ หนู คุณหนูคะ ทางนี้ค๊าาา~~" ฉันที่พยายามมองหาต้นเสียง 'จะเรียกฉันหรือป่าวนะ' ในขณะที่ฉันกำลังมองไปรอบๆ ก็พลางเห็นหญิงสูงวัยท่านนึงกำลังกระโดดโบกมือมาที่ฉัน

"เอ๊ะ! ป้าจันทร์ ขาาา " ฉันโบกมือตอบกลับ พร้อมรีบเดินก้าวขาอย่างรีบเร่ง ป้าจันทร์คือป้าแม่บ้านที่เป็นคนเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ฉันก็รักท่านเหมือนแม่คนนึงเลยหล่ะ

"คิดถึงจังเลยค่ะ" ฉันโอบกอดป้าจันทร์ด้วยความคิดถึง ซึ่งไม่ต่างกันป้าจันทร์ก็โอบกอดฉันแน่นมากเหมือนกันกัน

"คุณพ่อละคะไม่มารับหนูหรอ ไหนบอกว่าจะมาไง ทำไมเจอแต่ป้าละ" ฉันถามเพราะไม่เห็นแม้แต่เงาคุณพิสิทธิ

"มาค่ะ แต่นั่งรออยู่ตรงนู้น ป้าอดใจรอไม่ไหวเลยเดินมาเรื่อยๆถึงเจอคุณหนูไงค่ะ ป้าคิดถึงมากเลย ไหนดูสิเปลี่ยนไปเยอะมั้ย เนี้ยผอมลงรึเปล่า อาหารที่นู้นไม่ถูกปากหรอค่ะ " พูดพลางหมุนดูตัวฉันไปด้วย

"มาแล้วหร๊อ ยัยพรีม ช้าจังนะ " เสียงคุณพิสุทธิเดินมาแต่ไกลพร้อมบอดี้การด์ชายชุดดำอีกสามคน

"เครื่องดีเลย์ค่ะ หนูก็อยากจะมาให้ไวกว่านี้นะคะแต่บังเอิญหนูบินไม่ได้เลยต้องนั่งมาแทนอ่ะค่ะ " ฉันพูดกวนคุณพ่อพร้อมกระโดดกอดท่านด้วยความคิดถึงมากๆเหมือนกัน

"นึกว่าจะไม่มารับหนูซะแล้ว เห็นบอกว่างานยุ่งมาก"

"ใช่ ! งานยุ่ง ยุ่งมากๆแต่เมื่อเป็นเรื่องของลูกสาวคนเดียวของฉัน ฉันว่างเสมอ ส่วนเรื่องงานฉันให้ลูกน้องคนสนิทไปทำแทนแล้วละ แต่อีกสองวันฉันต้องไปฮ่องกงแล้วนะ มีประชุมใหญ่เลื่อนอีกไม่ได้แล้ว ไปด้วยกันมั้ย "

"ไม่ดีกว่าค่ะ ไม่อยากไปยุ่งงานคุณพ่อ กลับมาคราวนี้ อยากพักผ่อนก่อนสักสองสามวัน แล้วค่อยมาสานต่องานที่คุณพ่อทำอยู่ รับรอง ว่ารีสอร์ท ที่คุณพ่อฝากฝังไว้ต้องปังปุริเย่แน่นอนค่ะ" หญิงสาวจบใหม่ไฟแรงอย่างฉันรู้สึกหึกเหิมอยากทำงานแล้วละ

"แล้วรอบนี้ไปอีกกี่วันค่ะ ถึงจะกลับ เหมือนคุณพ่อบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่ไทยเลย"

"ใช่ ! ก็ช่วงนี้หุ้นส่วนพ่อแต่ละคนก็อยู่ที่นู้นซ่ะส่วนใหญ่ เริ่มลงทุนใหม่โครงการใหม่ช่วงนี้เลยไม่ค่อยได้อยู่ไทยเท่าไร ไปครั้งนี้ก็น่าจะประมาณอาทิตย์นึงไม่ก็สองอาทิตย์ เพราะประชุมเสร็จต้องอยู่ทำงานต่อเลย ฝากทางนี้ด้วยละ ไหวมั้ย"

" ส.บ.ม.ย.ห. สบายมากหายห่วงค่ะ เชื่อฝีมือหนูได้เลย" ฉันพูดจบเสียงนึงก็พูดขึ้น

" ตอนนี้รถพร้อมแล้วนะครับ สัมภาระท้้งหมดของคุณหนูพวกผมนำขึ้นรถเสร็จหมดแล้ว" เสียงนั้นก็คือ 'นาย สิน' บอดี้การ์ดของคุณพ่อ ตั้งแต่ฉันรู้จักก็เหมือนว่าจะเข้ามาทำงานก่อนฉันจะไปเมืองนอกปีนึง

"นายสินหรอ.. ฉันนึงว่านายลาออกไปตั้งนานแล้วนะ"

"ยังครับ ถึงไล่ก็ไม่ออกถ้าออกผมจะเอาไรกินครับ" เสียงตอบกลับที่กวนประสาทเหมือนเดิม ด้วยอายุอานามก็มากกว่าฉันไปแค่สองปีเอง จะเรียกพี่ก็ได้แต่ฉันไม่ เพราะความกวนประสาทนี่แหละ

"รีบขึ้นรถเถอะค่ะ คุณหนูนี้ก็ค่ำแล้ว ป้าให้เด็กที่บ้านเตรียมอาหารเมนูโปรดคุณหนูไว้เยอะแยะเลยค่ะ" เสียงป้าจันทร์พูดตัดบท เพราะรู้ว่าถ้าฉันได้ต่อปากต่อคำกับนายสินแล้วจะไม่จบเท่านี้แน่

ฉันรีบขึ้นรถตู้หรู 9 ที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี ข้างในมีสิ่งอำนวยความสะดวกและอุปกรณ์เสริมภายในห้องโดยสารของรถตู้ครอบครัวอย่างเหมาะสมและคุ้มค่าตามระดับราคาของรถ ฉันมองรอดผ่านม่านที่กั้นอยู่ระหว่างกระจกรถที่ติดด้วยฟิล์มทึบ ซึ่งมองดูจากข้างในออกไปจะเห็นได้ชัดมากกว่ามองจากข้างนอกเข้ามา นี่ฉันไม่ได้กลับมานานมากเลยรึไง บางอย่างก็เปลี่ยนไป บางอย่างก็ยังเหมือนเดิม แสงไฟกิ่งบนเสาไฟจากท้องถนนสว่างไสวไปทั่วเมือง ผู้คนสัญจรไปมาตามท้องถนน ข้างทางยังมีร้านอาหารตามฟุตบาท มีร้านค้า ร้านน้ำเต้าหู้ ข้าวมันไก่ นี้ฉันไม่ได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้มานานแค่ไหนนะ รู้สึกถึงความสุขที่ได้กลับมา... ไม่นานนักรถก็ได้เลี้ยวเข้าคฤหาสน์หรูซึ่งนั้นก็คือบ้านฉันเอง

" ฮ้าาาาา~~~ ถึงบ้านแล้วววววว" ฉันที่ลงจากรถได้ ก็รีบมองดูรอบๆบ้าน หลังจากที่ไม่ได้อยู่ซะนาน บางส่วนของบ้านก็มีการเปลี่ยนแปลง รอบๆบ้านมีชายสุดดำอยู่ประจำจุดต่างๆ เดินตรวจตราไปทั่ว

"นี่คุณพ่อต้องมีบอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้เลยหรอค่ะ "

" ก็ไม่เยอะนะ หนูแค่ไม่ชินรึเปล่า ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยอยู่บ้านเลยต้องมีไว้ประจำที่บ้านส่วนนึงและติดตามพ่อไปฮ่องกงด้วยส่วนนึงน่ะ ตอนนี้พ่ออยู่บ้านไง คนเลยดูเยอะ ทานเข้ากันเถอะป่ะ เดียวกับข้าวจะเย็นซะก่อน"

...ห้องครัว...

" ว้าววววว นี่ป้าจันทร์รู้ใจพรีมไปหมดเลยมีแต่เมนูโปรดทั้งนั้นเลยนะคะ" ฉันดูตื่นเต้นมาก เพราะไม่ได้ทานอาหารไทยนานแล้วยิ่งกว่านั้นไม่ได้ทานฝีมือป้าจันทร์นานแล้วเหมือนกัน

"รีบทานนะคะ เดียวจะเย็นหมด ป้าทำไว้เองทุกเมนูก่อนออกไปรับคุณหนู แล้วให้เด็กๆเขาอุ่นจัดเตรียมไว้รอ คุณท่านจะให้ป้าทำอาหารรอคุณหนูกลับมาป้าไม่ทำค่ะ ป้าอยากไปรับคุณหนูด้วยเลยต้องทำไว้ก่อน"

"ได้ค๊า พรีมจะกินให้หมด เอาให้อ้วนพรุ่งนี้เลยค่ะ" พูดจบป้าจันทร์ไม่รอช้ารีบตักข้าวจานพูนๆให้ฉัน กับคูณพ่อ ทานข้าวด้วยกันหลังจากที่ไม่ได้มีโมเม้นนี้นานเหลือเกิน..

...ห้องนอน...

หลังจากที่ฉันจัดเตรียมตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาทิ้งตัวนอนลงบนฟูกนุ่มๆที่อยู่บนเตียง พลางมองไปรอบๆ ข้าวของเครื่องใช้ถูกจัดให้เป็นระเบียบ พื้นถูกขัดเป็นเงางามวิบวับ ผ้าห่มผ้าปู มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ได้ถูกจัดเตรียมเป็นอย่างดี

'นี่ก็ห้องนอนของฉัน' ฉันต้องปรับตัวเป็นอย่างมากเนื่องจากทามโซนเวลาที่ต่างกัน ปกติเวลานี้ที่นู้นฉันคงกำลังตื่นนอน แต่ไม่รู้ว่าเพราะความเพลีย หรือเพราะที่นี่มืดแล้ว หรือเพราะกินอิ่มเกินไปทำให้หนังตาฉันเริ่มปิดลง ......

.........................................................................................................................

ว้าว~ นางเองของเรามีชีวิตที่เพียบพร้อมจริงๆเลย ไรท์แอบอิจจฉา แล้วนะเนี้ย.. อิอิ ทั้งสวย รวยเวอร์ การเรียนดี การงานก็ดี การเงินยิ่งดี ความมีพ่อดูดี ความมีพ่อรวย บ้านก็หลังใหญ่ ชีวิตแทบไม่ต้องทำอะไร จบมาก็มีงานทำ ไม่ทำก็อยู่ได้ โอ้ย! เริ่ดสุด ชีวิตนี่รวยแล้วรวยอีก รวยด้วยกลีบกุหลาบโดยแท้ แต่! อย่าลืมนะจ๊ะ กุหลาบสวยย่อมมีหนาม.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***