ตอนที่ 4 ความวุ่นวาย

...ความวุ่นวาย...

ณ งานประมูลเพชร

ตลอดทางเข้างานส่วนใหญ่ถูกจัดด้วยแสงไฟระยิบระยับ ประดับด้วยคริสตัลหลากหลายขนาด มีหน่วยรักษาความปลอดภัยประจำหลายจุด เนื่องจากเป็นงานประมูลของมีค่าดังนั้นการรักษาความปลอดภัยจากการโจรกรรมจึงสำคัญที่สุด ภายในงานถูกจัดด้วยธีม สีครามน้ำเงิน-ขาว ผู้คนส่วนใหญ่ที่ได้รับเชิญในที่นี้ล้วนมีแต่เหล่าคนดัง เซเลป ซุปตาร์ ดารา ไฮโซ รวมถึงนักข่าวจากหลากหลายสำนักมาทำข่าว แสงไฟจากแฟลชกล้อง พึ่บๆ พับๆ ที่กดถ่ายผู้มาร่วมงาน ร่วมถึงบรรยากาศในงาน ..

ผู้คนบางกลุ่มจับจ้องมาที่ฉัน เสียงกระซิบกระซาบเข้าหู ' นี่จะใช่ลูกคุณพิสุทธิรึเปล่า' ' ได้ข่าวว่าลูกสาวพึ่งกลับจากนอก' 'เสียดายที่คุณพิสุทธิไม่มา' บลาๆๆ โอ้ยถ้าจะขนาดนี้เดิมมาถามตรงๆเลยมั้ย ฉันได้ยินหมดทุกคำละ

"ประทานโทษครับ ผมนักข่าวจากสำนักช่องหลากสี พอดีผมสังเกตุเห็นคุณเดินเข้างานมาสะดุดตามาก อยากจะขอถ่ายรูปทำข่าวพอจะสะดวกมั้ย" อยู่ๆนักข่าวสามสี่คนก็ตรงปรี่มาทางฉัน ด้วยความชำนาญการเป็นบอดี้การ์ด นายธีร์รีบเอาตัวเข้าบังให้ฉันหลบข้างหลังเขาด้วยความไว

"ไม่สะดวกครับ" นายธีร์ตัดบท

"ทำไมไปปฏิเสธแบบนั้นละ .. มันดูเสียมารยาท แค่ขอถ่ายรูปเอง ไม่เป็นไรหรอก หลบไป" ฉันที่กระซิบอยู่ข้างหลังนายธีร์

"แค่ถ่ายรูปเฉยๆนะคะ ได้ค่ะ " ฉันเดินออกมาโพสท่าเล็กๆน้อยๆ

แซ๊ะๆ แซ๊ะ แซ๊ะๆ พึ่บๆ พับๆ ทั้งเสียง ทั้งแสงจากแฟลชกล้อง สาดส่องมาที่หน้าฉันเต็มๆ

"ขอบคุณค้าบ คุณคือ........เออ ..... ใช่ลูกสาวคุณพิสุทธิมั้ยครับ" นักข่าวคนหนึ่งถามพร้อมนำไมค์ติดช่องหลากสีจ่อมาที่ฉัน

"ใช่ค่ะ" ฉันตอบด้วยความมั่น พกหลวงปู่มั่นมาเต็ม จัดมาจะถามอะไรฉันตอบได้หมดเลย มั่นมากแม่

"ขอบคุณค้าบบ ... ไปๆ เดียวเราไปสัมภาษณ์คนอื่นต่อวันนี้ต้องได้สิบคนทำเวลาหน่อย" อ่ะอ่าว ไปละหรอ แค่นี้เองรึไง ฉันได้แต่ยืนหัวเสียนิดหน่อย

" อยากออกข่าวก็ไม่บอก จะได้ไม่ต้องออกออกตัวปฏิเสธให้ เห็นว่าไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายแบบนี้" นายธีร์พูดแซะฉันหรอเนี้ย

" มารยาทมั้ยอ่ะ แค่ถ่ายรูปเอง " มันก็แค่ถ่ายรูปเองป่ะ

"คุณรู้มั้ยว่าการที่คุณมีหน้าตาในสังคม คุณจะไม่เป็นตัวของตัวเอง คุณจะไม่มีอิสระ คุณจะทำอะไรก็ต้องมีคนรู้ แค่คุณทำผิดพลาดนิดหน่อยคนก็ดราม่า ด่าทอคุณเหมือนไปฆ่าใครตาย เดียวคุณดูพรุ่งนี้นะ ข่าวที่เขียนเรื่องของคุณความจริงจะมีแค่คุณเป็นลูกใครนอกนั้นปั่นเพื่อเอากระแส"

" มันก็จริงอ่ะ .. แต่ช่างเถอะ แค่นี้ก็วุ่นวายจากเสียงซุบซิบจุกๆจิกๆ น่ารำคาญ"

ฉันที่เดินสำรวจงานเพื่อหาหมายเลขที่นั่งจากการ์ดเชิญ อาหารถูกจัดวางเรียงรายสุดหรู พวกออเดิร์ฟ ต่างๆถูกจัดเรียงเป็นชั้นๆสะดวกต่อการหยิบ ทั้งเครื่องดื่ม ของว่าง เสริฟจริงตลอดงาน พนักงานเสริฟเดินกันให้วุ่น ทั้งหน่วยรักษาความปลอดภัยภายในที่แน่นหนากว่าข้างนอก ตอนนี้คนเริ่มถยอยเข้ามาในงานมากขึ้น ระหว่างนี้ฉันขอทานอะไรสักอย่างเถอะ หิวมากเลย

"ว๊าววว เค้กชิ้นนี้น่ารักจัง ขอสักคำเถอะ " เค้กที่ถูกตัดแบบพอดีคำ ถูกจัดวางในถาดเรียงรายหลากหลายด้วยหน้าท๊อปปิ้งที่แตกต่างกันออกไป

"ง่ำๆๆ อร่อยจัง งุ้ยนั้นก็ชูชิ คำโตๆ งื้มๆๆ อย่อยยยย~~" ฉันที่กำลังสำรวจทานของกินในงานอยู่นั้น

" คุณ ทานเยอะพุงป่องนะ จะเหมือนคนท้องแล้วนะ" คำเตือนกระซิบที่หนูฉัน ทำให้ฉันได้สติ

" ฉันแค่ชิมเอง ยังไม่ทันได้กินเยอะสักหน่อย แล้วนั้นนายไปเอาแชมเปญเป็นแก้วแบบนี้มาจากใหนอ่ะ" ขณะที่ฉันพูดปากยังเคี้ยวส่วนที่เหลือจนแก้มป่องแทน พลางมองไปที่แก้วแชมเปญในมือของนายธีร์

" เด็กเสริฟคนนั้นเอามาให้อ่ะ " ว่าแล้วก็ชี้ไปที่เด็กสาวแรกรุ่นหน้าตาจัดว่าน่ารักคนนึง

" น้องครับ พี่ขอเพิ่มอีกแก้ว" นายธีร์ตะโกนเรียก เด็กสาวคนนั้นไม่รีรอที่จะเดินมาด้วยท่าทางระริกระรี้ พร้อมส่งสายตาในบอดี้การ์ดหนุ่ม

" ขอบคุณครับ " ตอบกลับด้วยการขยิบตาให้หนึ่งที โอ้ย!หมั่นใส้ หว่านเสนห์ไม่ดูสถานที่เลย (แล้วแกจะไปหมั่นใส้เขาทำไมยัยพรีม)

"อ่ะนี่...ของคุณ ทานแค่นี้พอ อย่างคุณทานมากเดียวเมาจะรั่ว" ดูถูกหรอ ฉันหยิบมากระดกที่เดียวหนึ่งกรุบ

" แค่นี้เอง กินทั้งโรงงานยังไม่เมาเลย อย่ามาดูถูก เห็นแบบนี้ก็คอทองคำนะ " ยอมได้ไงละ หึ! พูดเสร็จฉันรีบเดินไปนั่งประจำที่ที่ถูกจัดไว้

'เอาละสิไม่น่าไปอวดเก่งเลย เริ่มมึนตึบๆ แต่ไหวฉันหวายยยยยยย'

"อีก 10 นาทีงานจะเริ่มแล้วนะครับ ขอให้ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านเริ่มเข้าประจำที่ที่เราจัดไว้ให้ เดียวตอนนี้ผมจะแจ้งรายละเอียดภายในงาน.......บลาๆๆๆ " เสียงพิธีกรเริ่มกล่าวแจ้งภายในงาน ผู้คนต่างเข้าประจำที่นั่งเฉพาะคนที่มีสิทธิได้รับการประมูลเท่านั้นถึงจะอยู่ในอีกโซนด้านหน้าเวที ส่วนผู้ติดตามให้อยู่อีกโซนรอบนอก ฉันมองไปรอบๆเห็นนายธีร์ยืนอยู่ห่างๆจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่ละสายตา ข้างๆฉันเป็นหญิงที่อายุอานามน่าจะมากกว่าฉันไปไม่กี่ปีนั่งข้างๆ ฉันส่งยิ้มทักทายเฉยๆไม่ได้พูดคุยอะไร ฉันได้นั่งแถวที่สี่ริมสุด มีทั้งหมดสิบแถว เขาเริ่มแจกป้ายประมูล พร้อมรายการชื่อเพชรจากทั้งหมด114รายการ ดูว่าเพชรไหนอยู่ลำดับที่เท่าไร

พิธีกรเริ่มกล่าวเปิดงาน ตัดริบบิ้น คนในวงการคนดังและผู้จัดงานและต่างๆพร้อมเริ่มประมูล และของชิ้นแรกก็ถูกประมูลขึ้น ฉันนั่งดูผู้คนแย่งยกมือตัดต่อ สู้ราคากันเพื่อแย่งสิ่งของที่เขาอยากได้ ของบางชิ้นราคาคิดว่าไม่น่าจะถึงด้วยซ้ำ แต่เพราะความหน้าใหญ่มากกว่าที่ต้องสู้ราคากันให้สุด

ผู้คนต่างแย่งยื้อกันไปมา ราคาสินค้าก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ ฉันที่มึนๆจากแชมเปญเมื่อกี้ตอนนี้กลับเริ่มง่วงมากกว่า ฉันหันไปหานายธีร์กวกมือเรียกเบาๆ 'ว่ามาทางนี้หน่อย' ไม่นานนายธีร์ก็เดินมาหาฉัน

"ฉันอยากจะกลับแล้วอ่ะ น่าเบื่อมากเลย นายไปเอารถมารับฉันตรงหน้าทางเข้านะ เดียวฉันจะลุกไป" ฉันกระซิบบอกนายธีร์เบาๆ เพราะตอนนี้ในฮอล์กำลังประมูลอย่างดุเดือด

"และแล้ววว...ช่วงเวลาสำคัญก็มาถึง 'เพชรลอร์ออฟ' ที่หลายคนจับตามอง วันนี้จะไปอยู่ในมือของผู้ใด ราคาเริ่มประมูลอยู่ที่ สองร้อยล้านบาทครับ" ตึ้ง ! เสียงทุบของค้อนในการประมูลดังขึ้น ทุกสายตาจับต้องไปที่ตัวเพชร ที่ถูกจัดวางบนคอหุ่นอยู่ในกล่องแก้วมีการล็อคอย่างแน่นหนา เสียงกดชัตเตอร์ แซ๊ะๆ แสงไฟจากแฟลชกล้อง พึ่บๆพับๆ ฉันได้เห็นเป็นบุญตาก็วันนี้ เพราะสวยมากจริงๆ จากตัวเพชรที่ถูกนำมาร้อยเป็นสร้อยคอเม็ดเป้ง สีน้ำเงินครามตรงคอนเซ็ปต์ การจัดธีมในงาน..

ผู้คนต่างฮือฮากับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ฉันก็อยากรู้แล้วสิว่าใครจะได้เป็นผู้ครอบครองในคืนนี้

"เริ่มครับ" ตึ่ง! เสียงทุบจากค้อนประมูลดังขึ้น

"สองร้อยห้าสิบล้านครับ" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

"สองร้อยแปดสิบล้านค่ะ" เสียงคุณป้านักสะสมก็ไม่ยอม

"สองร้อยแปดสิบล้านครั้งที่หนึ่ง สองร้อยแปดสิบล้านครั้งที่สอง" เสียงนับของพิธีกรเริ่มดังขึ้น

"สามร้อยล้านครับ " โห้ววววว เสียงคนในฮอล์ฮือฮาขึ้น เริ่มสนุกแล้วสิ

เดียวฉันโทรบอกนายธีร์ก่อนละกันว่ายังไม่กลับ และในจังหวะนั้นเองที่ฉันกำลังเปิดกระเป๋าจะหยิบโทรศัพท์

พรึ่บ !

พรึ่บ !

พรึ่บ !

ไฟในฮอล์ก็ดับลง ........

.........................................................................................................................

เอาละซิ !! เกิดอะไรขึ้นกันละเนี้ย นี้เป็นการแสดงหรือเปล่า แล้วนางเองเราจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้างเนี้ย ..ลุ้นไปด้วยกันนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***