ตอนที่ 16 ส่งแขก

ประตูค่อยๆแง้มเปิดเบาๆ นายธีร์ที่เปิดไปดูลาดเลาข้างนอกก่อนจะหันมาจับแขนฉันให้เดินตาม บรรยากาศนอกห้องเงียบสงัดเพราะเวลาเช้าตรู่ขนาดนี้ผู้คนคงยังไม่ตื่นกัน

"คุณ ! หากเราลงไปข้างล่างได้แล้วเจอใครก็ตามให้คุณทำเหมือนว่าคุณมาส่งแขกนะทำได้มั้ย"

"ส่งยังไง ฉันไม่เคยทำนี่นา"

"คุณดูไปรอบๆนะตอนนี้สิ่งที่เจอเราสองคนได้ก็มีแต่กล้องวงจรปิด แต่กว่าพวกมันจะรู้ตัวเราคงหนีไปได้ไกลแล้วหล่ะหากไม่ถูกจับได้ซ่ะก่อน แต่จะส่งแขกยังไงเดียวผมจัดการเองแค่ให้คุณไหลไปตามน้ำก็พอ"

ใจฉันตอนนี้จะทะลุออกมาจากอกให้ได้เลย ทั้งกลัวทั้งประหม่าไปหมด และในจังหวะที่กำลังจะเดินลงบันไดนั่นเอง ก็มีพวกมันกลุ่มนึงที่กำลังผลัดเปลี่ยนเดินไปมาคล้ายจะสำรวจความเรียบร้อย เพราะโซนข้างหน้าที่เป็นบ่อนบาร์นั้นยังพอมีลูกค้าที่ดื่มและเล่นพนันอยู่ประปราย

"เอาไงดีพวกมันเดินกันให้ทั่วเลย"

"นี่น่าจะเป็นช่วงที่เปลี่ยนกะกันพอดีอย่างที่ผมว่าเลย งั้นคุณก็ทำทีว่าส่งแขกละกัน"

พูดจบนายธีร์ก็ดึงฉันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยง ทั้งดมทั้งหอม และอุ้มฉันเดินลงบันไดจนเจอพวกมันคนนึงที่มายืนดักหน้าเราสงคนไว้พอดี

"ทานโทษครับเสี่ย พอดีทางเรามีข้อจำกัดไม่ให้ลูกค้าพาเด็กออกจากร้าน"

เมื่อสิ้นเสียงชายคนนั้น นายธีร์ก็วางฉันลงพร้อมทั้งซุกไซร้ซอกคอจนจะลามมาถึงล่องอกฉันอยู่หล่ะ จนฉันขนลุกไปหมด

"ก็ไม่ได้จะพาออกจากร้าน แค่จะพาไปโซนข้างหน้านั้นหน่อยพอดีอยากจะดื่มต่อ แค่จะเอาอิหนูนี่ไปนั่งดริ้งด้วยไม่ได้หรอ"

"เออ..คืออ" มันทำท่าทีลังเล และฉันก็ลุ้นกับคำตอบของมัน

"ทำไมหล่ะ พอดีอิหนูนี่มันเด็ดมากเมื่อคืนเสี่ยติดใจ เสี่ยชอบ จนอยากจะต่ออีกรอบ เลยพาลงมาดื่มกันสักหน่อย " นายธีร์ยังคงต่อรองมัน แหม่!! เรื่องแบบนี้ดูถนัดนักนะ

"งั้นก็เชิญครับ! "

เฮ้อ!! ฉันรู้สึกโล่งกับคำตอบที่ได้ นายธีร์ยังคงโอบไหล่ฉันเดินผ่านพวกมันจนกระทั่ง

'เฮ้ยพวกมึงมาที่ห้องน้ำหน่อยมีคนโวยวายติดอยู่ในนั้นว่ะ' เสียงพวกมันเรียกพวกพ้องให้ไปดูใครบางคนที่กำลังโวยวายอยู่ในห้องน้ำ และในขณะนั้น

"ชิบหายยย..แล้ว " นายธีร์สบถออกมา

"ทำไม..มีอะไร"

"ก็ไอ่คนที่โวยวายนั่นมันก็คือคนที่ผมขโมยเสื้อผ้าและก็เงินมันมาไง รีบเผ่นกันเถอะ" และในจังหวะนั้นเอง

'พวกมึง! จับไอ่เสี่ยปลอมนั้นเร็ว!'

ยังไม่ทันจะหนีเลยพวกมันก็รู้แล้วว่านายธีร์เป็นเสี่ยปลอม เขารีบคว้าแขนฉันแล้ววิ่งออกทางหลังร้าน พวกมันก็วิ่งตามมาติดๆ2คน

"ทางนี้" ฉันชี้ทางออกไปอีกทางเพราะจำได้ตอนพวกมันพาฉันเข้ามามันเป็นทางลับหลังร้าน

ปัง ปัง ปัง!

ฉันพยายามเปิดประตูที่พวกมันเคยพาเข้ามาทั้งเคาะทั้งดันแต่ไม่เป็นผล

"แย่แล้ว..ประตูล็อคจากข้างนอก ทำไงดี"

"มาทางนี่ก่อน" นายธีร์ลากแขนฉันไปอีกทาง ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าทางออกอยู่ไหนและพวกมันก็ตามมาติดๆแล้ว

เราสองคนวิ่งกันมาจนถึงห้องครัวที่ยังพอมีคนทำอาหารอยู่ 2-3 คนทั้งหมดจ้องมาที่พวกเราเป็นจุดเดียว

"เอาไงต่อดี" ฉันบ๊วยถามนายธีร์ทั้งหอบทั้งเหนื่อย

ข้างหลังพวกมันก็ตามมาจนได้

"พวกมึงนี่กล้ามากนะ ..." มันคนนึงชี้มาทางฉันกับนายธีร์ เขาเอาตัวมาบังให้ฉันหลบหลังเขาไว้

"เออ..พวกมันอยู่ในครัวตามคนมาที่นี่เร็ว!" มันอีกคนโทรตามพักพวก

บรรยากาศตอนนี้ตึงเครียดอย่างมาก พวกมันก็จ้องจะจับเราอย่างเดียวเลย ส่วนคนครัวก็เลิ่กลั่กไปตามๆกัน ฉันยังคงหลบอยู่หลังนายธีร์พร้อมจับมือเขาไว้แน่น เอาว่ะ.. งั้นก็ต้องสู้ตายกันแล้วหล่ะ แต่โชคชะตาก็คงไม่ใจร้ายกับฉันเกินไปแต้มบุญที่เคยสะสมมายังพอมีอยู่บ้าง และทันใดนั้น

แกร๊ก~~ แอ๊ดดดดดด

เสียงเปิดประตูจากด้านนอกคาดว่าน่าจะเป็นคนส่งวัตถุดิบให้กับห้องครัวนี้เขาคงมาส่งของพอดีและถ้าสังเกตุดีๆซ่องนี้จะมีการปิดล๊อคจากด้านนอกอย่างเดียว และนั้นมันก็ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องครัวนี้จ้องหันไปทางเสียงโดยพร้อมเพียงกัน

นายธีร์จ้องหน้าฉันทันทีเราสบตากันเป็นนัยว่าอาศัยจังหวะนี้แหละ ไป๊!! เราสองคนวิ่งฝ่าด่านประตูที่มีพวกมันและคนส่งของขวางอยู่ออกมาจนได้ และวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต หลังซ่องนี้เป็นป่าอย่างที่นายธีร์ว่าจริงๆ

'จับพวกมันสองคนไว้สิว่ะ ยืนบื้ออยู่ได้' เสียงพวกมันตะโกนมาจากไกลๆ

ปัง

ปัง

กรี๊ดดดดด~~~

ทั้งเสียงปืนเสียงกรี๊ด ไม่รู้ว่าใครยิงโดนใครมั้ยอะไรยังไงรู้แค่ว่าวิ่งอย่างเดียวจนอดที่จะหันไปมองไม่ได้ พวกมันยังคงตามมากันอีกประมาณ 6-7 คน แต่อยู่ไกลๆนายธีร์ยังคงจับมือฉันวิ่งอยู่ตอนนี้คงต้องหนีอย่างเดียวเท่านั้น

อ๊ายยยยยย~~~

นายธีร์ดึงฉันให้หลบในพุ้มไม้ที่มีเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวคตแบบไม่ทันตั้งตัวจนฉันอยู่ในอ้อมกอดเขาพร้อมเอามือปิดปากฉันไว้ ฉันได้แต่หายใจแรงๆเพราะเหนื่อยมากค๊าาา วิ่งจนเหนื่อยจนหอบ เสียงหายใจรดหัวฉันถี่ๆแรงๆนายธีร์ก็คงจะเหนื่อยไม่แพ้ฉันเหมือนกัน

'เฮ้ยพวกมึงตามจับพวกมันให้ได้ แยกย้ายกันไป ยังไงพวกมันไม่รอดแน่'

พวกมันทั้ง 6-7 คนแยกย้ายกันไป เสียงฝีเท้าเริ่มเบาลงฉันยังคงเหนื่อยหอบ นายธีร์คลายมือที่ปิดปากฉันออก เราสองคนอยู่ตรงพุ่มไม้นั้นนานอยู่พอสมควร

"ออกไปกันได้ยัง ฉันว่าพวกมันคงจะไปกันหมดแล้ว"

"หายเหนื่อยยัง ถ้าหายแล้วก็ไป แต่ไม่รับประกันว่าจะเจอพวกมันมั้ยเพราะแถวนี้ถิ่นมันยังไงพวกมันก็ต้องรู้ดีกว่าเรา"

"ไปสิ รออยู่ตรงนี้ก็ใช่ว่าจะรอด ไหนๆก็ออกมาจากซ่องนั้นได้ละฉันจะไม่กลับไปอีกแน่นอน"

"งั้นเสี่ยงดวงละกันคุณจะเป็นคนชี้มั้ยว่าจะไปทางไหนดี"

"ไม่อ่ะ..ช่วงนี้ดวงยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ด้วย แล้วแต่นายเลยไปไหนก็ได้แค่ไม่กลับไปทางนั้นอีกแล้ว"

ใช่!! ไหนๆก็ไหนๆแล้วไปตายเอาดาบหน้าล่ะกัน นายธีร์ดูลาดเลาก่อนออกมาจากพุ่มไม้ ไม่รู้ว่าเราสองคนวิ่งออกมาไกลเท่าไร ดูไปรอบๆแล้วมีแต่ป่าจริงๆ เขายืนวนอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรจนตัดสินใจได้ว่าจะไปทางไหนดี

"ผมว่าเราไปทางนั้นละกัน " เขาชี้ไปทางซ้ายที่ดูจะเป็นพงหญ้าทึบมากว่า

"จะบ้าหรอ มันไม่มีทางไปจะไปได้ไง"

"ใช่ไง เพราะมันไม่มีทางไปคนเขาเลยไม่ไปกัน ตามหลักการแล้วคนเราเวลารีบๆมันจะหาทางที่มันง่ายๆและสะดวกที่สุดซึ่งพวกมันที่กำลังรีบตามจับเรากันอยู่มันก็ต้องไปทางที่มันสะดวกและเร็วถูกมั้ย ซึ่งทางนี้มันไม่ไปแน่นอนดูจากรอยหญ้าหักพวกนี้สิไม่มีมุมไหนจะไปทางนี้เลย"

เขาชี้ให้ฉันดูว่าทางที่มันไปได้มีรอยกิ่งไม้หัก รอยทางเดินจริงๆด้วย แต่ทางที่หญ้าทึบๆนี้ไม่มี

"ถ้าเราไปทางนี้พวกมันก็ต้องเห็นรอยทางเดินใหม่ มันก็ต้องคิดว่าเป็นเรานะสิ"

"กว่าพวกมันจะรู้เราคงหนีไปไกลแล้ว ถ้าไม่มายืนเถียงกันอยู่นี้เดียวมันก็กลับมาทางเดิมเจอเราแล้วคุณก็ได้กลับไปที่ซ่องนั้นเหมือนเดิมดีมั้ย"

"เออๆๆๆ งั้นก็รีบไปกันเถอะ"

เราเริ่มออกเดินทางกันโดยมีเขานำทางและฉันเป็นผู้ตาม เราเดินทางกันโดยไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางจะเป็นที่ใด คืนนี้เราจะต้องนอนกันที่ไหน แล้วมื้อต่อไปเราจะกินอะไร ฉันไม่รู้เลยจริงๆ รู้แค่ว่าระหว่างทางที่เดินนี้มีเขาคนที่ชื่อธีร์อยู่ข้างๆฉันก็พร้อมจะไปได้ทุกเมื่อ...

........................................................

แง๊~~~ พวกเขาจะไปไหนกันต่อ แล้วแบบนี้นางเอกของเราเมื่อไรจะได้กลับบ้านซักทีนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***