ตอนที่ 11 เกาะร้าง

...เกาะร้าง...

ซ่า!! แค่กๆๆ

ฉันถูกสาดด้วยของเหลวคลายจะเป็นน้ำทะเลเข้าที่หน้าอย่างจังจนทำให้ได้สติขึ้นมา

แค่กๆๆๆ แค่กๆๆ

ฉันพยายามตั้งสติมองไปรอบๆพบว่าฉันอยู่บนเกาะที่ไหนสักแห่งหนึ่งที่เหมือนจะเป็นเกาะร้าง มือทั้งสองข้างถูกมัดไขว่หลังไว้ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้ถนัด 'นี่มันอะไรกัน ฉันโดนเรียกค่าไถ่หรอ' ฉันใจสั่นด้วยความหวาดกลัว ตรงหน้าเป็นชายฉกรรจ์สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำคนนึงเอามือจับคางฉันเงยขึ้น

"จับตัวได้สักทีนะ หาตัวอยากซิปหาย เสร็จงานนี่เมื่อไรจะจับทำเมียซ่ะให้เข็ด" มือหยาบกร้านของมันสะบัดหน้าฉันด้วยความแรง

"แล้วไอ่นี่ละพี่ เอาไงดี ยิงทิ้งเลยมั้ย เกะกะ" ชายอีกคนนำตัวใครไม่รู้มาทิ้งตรงหน้าฉันเขาถูกกระสอบคลุมอยู่ครึ่งตัว

"พี่ชาญคนนี้ผมขอจัดการเอง มันทำผมกับเพื่อนเดี้ยงไปตั้งหลายวัน" ชายวัยรุ่นคนนึงพูดขึ้น เขาก็คือคนที่เคยจะลวนลามฉันในบาร์วันนั้นแล้วถูกนายธีร์เล่นงานนี่เอง

พรึ่บ!!!!!

ชายวัยรุ่นคนนั้นดึงกระสอบที่คลุมตัวเขาออก โชว์ใบหน้าที่ดูคุ้นเคย

"นายธีร์" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจสภาพใบหน้าเขาถูกต่อยจนปลายคิ้วมีเลือดยิ้มๆไหลออกมา ตรงโหนกแก้มและมุมปากมีรอยซ้ำแดงก่ำเป็นจุดใหญ่

"นี่มันเรื่องอะไรกัน แค่เรื่องวันนั้นถึงกับต้องลงทุนทำขนาดนี้เลยรึไง มันจำเป็นต้องลักพาตัวฉันมาขนาดนี้เลยหรอ ถ้าอยากได้ค่าเสียหายก็เรียกมาสิ จะเอาเท่าไรหล่ะเดียวฉันจะจ่ายให้"

"มันไม่ใช่แค่เรื่องนั้นนะสิ" ชายสวมแจ็คเก็ตสีดำพูดขึ้นพลางนั่งลงตรงหน้าฉัน

"หน้าตาก็ดีไม่น่าดวงซวยเลยนะเรา เอาละเข้าเรื่องเลยละกัน เพชรอยู่ไหน"

"ห่ะ!" ฉันไม่เข้าใจกับคำถามของมัน

"เพชร! เพชรอะไร มาถามฉันทำไม " ฉันพยายามนึก นึกยังไงก็ไม่ออก

"อย่ามาเสแสร้ง! ถ้าไม่อยากตายก็รีบบอกมาว่าเพชรอยู่ไหน" มันตะคอกใส่ฉันเสียงดังจะไปรู้ได้ไงเนี้ย

"พวกนายจับมาผิดคนแล้วหล่ะ เค้นฉันให้ตายฉันก็บอกนายไม่ได้ ฉันไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ เข้าใจมั้ย"

เพี้ยะ!!!

ฝ่ามือหยาบกร้านของมันฟาดเข้าที่หน้าฉันอย่างแรง จนใบหน้าร้อนผ่าวเริ่มชา

"พวกแกคือโจรในงานเพชรวันนั้นสินะ.." นายธีร์พูดขึ้นทำให้ฉันพอจะนึกออกว่าวันนั้นเกิดการโจรกรรมเพชรในงาน ตอนนี้ยังหาเพชรตัวต้นเหตุไม่เจอ ไม่ใช่พวกมันเอาไปหรอกหรอ

แกร๊ก!!

เสียงลั่นไก ปืนถูกจ่อที่หัวนายธีร์จากชายที่ชื่อ'ชาญ' เขายังคงมีสีหน้านิ่งเฉยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนฉันใจจะวายแล้วค๊าาาาา~~~

"เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนสิ ใจเย็นๆนะ พวกนายทำแบบนี้หากพวกฉันเป็นอะไรไป พวกนายทั้งหมดไม่รอดแน่" ฉันพยายามขู่พวกมัน

"ตอนนี้คนของฉันคงกำลังตามหาพวกฉันกันให้วุ่นอยู่แน่"

ฮ่าๆๆๆๆๆ~~~ เสียงหัวเราะของชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตดังขึ้น

"แกลองมองไปรอบๆสิ มีใครอยู่มั้ย.. นี่มันเกาะร้าง กูพาพวกมึงมาที่นี่เพื่อฆ่าทิ้งอยู่แล้วหล่ะ กว่าจะหาเจอศพคงขึ้นอืดไปแล้วหล่ะ .... แต่ก่อนที่เธอจะตายคงต้องเป็นเมียฉันก่อน" มันพูดจบพลางเอามือหนาๆจับที่คางฉันพร้อมก้มเลียใบหน้าฉันไปมา อี๋!! น่าขยะแขยง จะอ้วก!!

"ใช่! เพชรอยู่ที่ฉัน เอาซี๊!! ฆ่าให้ตายไปซ่ะ ถ้าฉันตายยังไงพวกแกก็ไม่มีวันได้เพชรที่ตามหาหรอก เอาเลย" ฉันทำใจแข็งสู้ เดียวฉันหาเพชรที่คล้ายๆกันให้ ต่อให้ไม่รู้ก็เถอะว่าเพชรของจริงอยู่ที่ไหน อย่าฆ่าฉันจริงน๊าาา ฉันแค่ขู่เอง

"คิดว่าพวกกูไม่กล้าสินะ ... เฮ้ย!! พวกมึงเชือดไก่ให้อินี่ดูหน่อย,, ดูสิว่ายังจะกล้าปากดีอีกมั้ย"

ห่ะ! ไม่นะ ไม่ พวกมันจะลั่นไกยิงนายธีร์แล้ว

ปัง!

กรี๊ดดดดดดดด~~~~ ไม่จริง ! ฉันหลับตาปรี๋ นายจะตายไม่ได้นะ

อ่ะ.อ้าว ผิดคาด คนที่ตายไม่ใช่เขาแต่เป็นไอ่ชาญ นายธีร์แย่งปืนได้ด้วยความเร็ว พร้อมลั่นไกใส่หัวมันจนแตกกระจุย ภาพที่เห็นตรงหน้า เกิดการต่อสู้ สามรุมหนึ่งไอ่คนขับเรือลงมาช่วยพวกมันด้วย ฉันรีบเขยิบตัวเองไปหลบหลังต้นมะพร้าวเดียวโดนลูกหลงไปอีก

บึก!! เสียงนายธีร์ถีบเข้ายอดหน้ายอดหน้าชายสวมแจ๊คเก็ต

บัก!! เขาถูกคนขับเรือทุบจากทางด้านหลังจนหน้าขมำล้มกับพื้น

ผลั๊วะ!! ไอ่คนขับเรือจะตามไปต่อย แต่ถูกนายธีร์ลุกได้ทันถีบเข้ายอดอกเต็มๆ

ตุ๊บ!! เขาเกิดการกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับชายวัยรุ่นจนเขาทุ่มชายคนนั้นลงกับพื้น

เขาเสียหลักล้มไปด้วยกันจึงเกิดการแย่งปืนกันขึ้น

ปัง!!

ปืนลั่นถูกชายวัยรุ่นคนนั้นจนเขาแนบนิ่งไป ไอ่คนขับเรือหวังจะเข้ามาช่วยจ่อปืนไปทางนายธีร์ยังไม่ทันจะลั่นไก ด้วยความไวเขายิงสวนกลับเข้ากลางอก จนหงายหลังล้มตู้ม!! ด้วยความโกรธของชายแจ็คเก็ตดำ เขาลั่นไกใส่นายธีร์ไม่ยั้ง จนสติแตก แต่นายธีร์ที่หลบอยู่หลังโขดหิน รอจังหวะที่กระสุนหมด เขาโผล่ยิงเข้ากลางหน้าผากจนตายตามกันไป ....

เขาโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ ออกมาจากโขดหินได้ ยังไปกระทืบร่างอันไร้วิญญาณของชายแจ็คเก็ตดำต่อ

"นายธีร์...พอได้แล้วมันตายแล้วนะจะกระทืบให้มันฟื้นขึ้นมาหรอ มาแก้มัดฉันก่อน เร็ว!" ฉันตะโกนเรียกเขาอยู่หลังต้นมะพร้าวไกลๆ

ไม่นานเขาก็เดินมาด้วยท่าทางอิดรวย เขาหายใจเหนื่อยหอบเหมือนออกกำลังกายมาอย่างหนัก

"คุณไม่เป็นไรนะ"

"เร็วๆอย่างพึ่งถาม รีบแก้มัดก่อน " เมื่อมือที่ถูกมัดเป็นอิสระฉันรีบลุกวิ่งไปยังชายทะเลเอาหน้ามุดกับคลื่นทะเลที่ซัดสาดเข้าฝั่ง

"อี๋ !! สกปรกมาก ทุเรศอยากอ้วกที่สุด" ฉันเอามือถูๆๆที่ใบหน้าจนแดง เพราะไอ่บ้านั้นมันมาเลียหน้าฉัน ชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

"ผมนึกว่าจะรีบอะไรซ่ะอีก "

"นายเถอะ ... สติแตกหรอ เห็นอยู่ว่ามันตายแล้วยังจะไปกระทืบให้เสียแรงทำไมอีก"

"ก็มันตบคุณอ่ะ,,และก็กล้าดียังไงมาเลียหน้าคุณด้วย .. เมื่อกี้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยนะคุณรู้มั้ย" พูดจบเขาเดินไปเตะร่างมันซ้ำอีกทีด้วยความโกรธ

หาา..ฉันตกใจกับคำพูดของเขาเล็กน้อย

"งั้นเรารีบหนีกันเถอะ นายขับเรือเป็นมั้ย"

"ไม่!! ยังหนีไม่ได้"

"อ้าวทำไมหล่ะ เรือก็มีแล้ว พวกมันก็ตายกันหมดแล้วจะอยู่ทำไม"

"คุณมองออกไปดูทะเลจนสุดลูกหูลูกตานี่นะ ตอนคุณมาที่นี่คุณรู้ทางมั้ยละ ,, ผมก็ถูกคลุมหัวมาเหมือนกัน พวกมันฉลาดมาก ขับเรือวนรอบเกาะตั้งหลายรอบ ก่อนจะจอดจุดนี้แล้วคุณรู้หรอว่าพวกมันพาเรามาจากทางไหน คุณจะให้ขับออกไปเรื่อยๆ เกิดหลงไปกลางทะเลน้ำมันหมด ก็ตายกันอยู่ดี ถ้ารออยู่ที่นี่ ต้องมีคนมาตามหาเราแน่"

"เราจะต้องอยู่กับศพพวกนี้หรอฉันไม่เอาหรอก,,,, แล้วเราจะทำไงละ โทรศัพท์ของนายมีมั้ยขอดูหน่อยสิ ดูแผนที่ในโทรศัพท์ไง "

"ไม่มี ! พวกมันเอาของเราโยนทิ้งลงทะเลหมดแล้ว" พูดจบเขาเดินไปสำรวจร่างพวกมันที่นอนเกลื่อนกันอยู่

"นายจะทำอะไรอ่ะ"

"หาของที่ตัวมันไง เผื่อมีอะไรบ้างอาจมีโทรศัพท์อยู่ก็ได้" เออใช่ ไม่รอช้าฉันรีบตามสำรวจร่างชายวัยรุ่นที่นอนไม่ได้สติอยู่ ระหว่างที่ฉันกำลังคลำหาของอยู่นั้น

หมับ!!

มือที่โชกไปด้วยเลือดของเขาจับที่แขนฉัน

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~ ช่วยด้วยยยยมันยังไม่ตาย" ฉันรีบสะบัดแขนออกจนก้นจ้ำเบ๊อะ คลานออกมาจากจุดนั้น ชายคนนั้นที่ยังหายใจรวยริน กระสุนโดนตรงหัวไหล่ไม่ใช่จุดสำคัญเลยยังมีชีวิตอยู่

นายธีร์รีบมาประคองฉันแล้วเข้าไปสำรวจว่าชายคนนั้นยังไม่ตายจริงๆ

"ฆ่ามันสิ ฆ่ามันเลยยยย " ฉันกลัวจะเป็นแบบเดิมอีกเลยพูดออกไปแบบไม่ทันคิด

เขาประคองชายคนนั้นลุกขึ้นลากไปพิงที่โขดหินแล้วเอาเชือกที่มัดมือฉันเมื่อกี้ไปมัดมันแทน

"จะเอาผมเป็นตัวประกันหรอ ฝันไปเถอะพวกมันไม่มาช่วยผมหรอก ถึงมากันจริงพวกมันก็ฆ่าผมทิ้งอยู่ดี"

"งั้นก็แสดงว่านอกจากพวกนายแล้วยังมีอีกหลายคนสินะ มีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ใช่มั้ย"

มันหุบปากเงียบเมื่อนายธีร์ถามถึงพวกของมัน

"ได้ ไม่พูดก็ไม่เป็นไร งั้นก็ตายไปเองละกัน"

พูดเสร็จเขาก็เดินสำรวจทั่วเรือเผื่อมีสิ่งของอะไรบ้าง

"นายเจออะไรบ้างมั้ย"

"เจอแต่มีดกับน้ำเปล่า พวกมันไม่เอาอะไรมาด้วยเลย วิทยุสื่อสารในเรือก็เอาออกแม้แต่โทรศัพท์พวกมันก็ไม่พก นี้กะจะไม่ให้ใครตามมาได้ และพวกมันก็กะจะฆ่าเราทิ้งจริงๆ"

"โหดร้าย โหดร้ายที่สุด"

......................................................................

แล้วจะออกจากเกาะนี้ได้ยังไงละเนี้ย.นั้นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่มี ชีวิตนางเองของเราเริ่มไม่สวยหรูแล้วสินะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***