ตอนที่ 7 เกือบไปแล้ว

เวลาเริ่มล่วงเลยไป บทสนทนาขอฉันกับยัยนิลถูกพูดคุยกันถึงเรื่องเก่าๆ เหตุการณ์เก่าๆที่เคยเกิดขึ้นด้วยกัน สองสาวที่ไม่ได้เจอกันนาน ถึงเวลาก็คุยกันแบบน้ำไหลไฟดับ ฉันที่เริ่มมึนๆด้วยฤทธ์แอลกอฮอล์ อยากจะเต้นจนใจสั่นทั้งเสียงเพลง ดนตรี ต่อให้ดังขนาดไหนก็ลื่นหูได้ด้วยฤทธ์แอลกอฮอล์

"แล้วแฟนแกละ เขาไม่มาด้วยหรอ" ยัยนิลถามขึ้นมาเพราะนางเคยเจอพี่ธันแค่สองครั้งเอง ตอนที่เขากลับไทย

"เขาจะกลับอาทิตย์หน้าอ่ะ ติดงานอยู่ฉันเลยกลับมาก่อน "

"มาอยู่กับแกแล้วใช่มั้ย"

"ไม่อ่ะ.. ไปๆกลับๆ "

"หุ้ยยย..รักทางไกลหรอเนี้ย"

"นั้นสิ นี้ก็ครั้งแรกเลยที่ต้องห่างกัน แต่ฉันหมั่นใจว่าเขาจะไม่นอกใจฉันหรอก"

"จ้าาาาาา... ไปเข้าห้องน้ำป่ะปวดฉี่อ่ะ นั่งมาตั้งนานแล้วนะเนี้ย "

"ได้สิ ฉันก็รู้สึกปวดเหมือนกัน" จัวหวะที่ฉันลุกขึ้นนั้นเริ่มมึนๆ แต่ฉันไหวอยู่ เนื่องจากไม่ได้ดื่มเบียร์นานอาจจะทำให้เมาง่ายก็เป็นได้แต่ฉันสู้!

"แล้วคนขับรถของแกละเขาไปไหนละ จะให้มาเฝ้าโต๊ะให้หน่อยเดียวเขาจะคิดว่าเรากลับแล้วมาเก็บโต๊ะน่ะ"

"ไม่รู้สิ อยู่แถวๆนี้แหละมั้ง ฝากน้องพนักงานไว้ก่อนก็ได้เดียวก็มาแล้ว "

ฉันเดินผ่านผู้คนออกมาอย่างเบียดเฉียด ห้องน้ำต้องผ่านโซนยืนแถวหน้าเวทีก่อน ถึงจะมาได้ หน้าห้องน้ำคนต่อแถวกันยาวเยือด

"แกต่อแถวไปก่อนเดียวฉันคุยโทรศัพท์แป๊บ เข้าเสร็จแล้วรออยู่ตรงนี้นะ"

ฉันได้แต่พยักหน้า เพราะตอนนี้รู้สึกมึนไปหมดทั้งตัว แต่ยังมีสติที่จะประคองตัวเองไปห้องน้ำได้ ฉันยืนรอนานอยู่พอสมควรก็ถึงคิวฉันสักที ฉันจำไม่ได้ว่าเข้าห้องน้ำไปนานเท่าไรเพราะทุกอย่างรอบตัวเริ่มหมุนช้าลง หูฉันเริ่มชา แทบจะไม่ได้ยินอะไร แต่จำได้แค่ว่า 'เข้าห้องน้ำเสร็จให้ยืนรออยู่ตรงนี้'

ฉันรู้สึกเหมือนยืนรออยู่ตรงนี้นานพอสมควรทำไมยัยนิลไม่ออกมาสักทีอ่ะ

หมับ !! มีคนมาจับข้อมือฉัน ชายวัยรุ่นหน้าตาดีคนนึง เหมือนจะดึงมือฉันให้เดินไปที่โต๊ะ ฉันได้สติมานิดหน่อยพยายามกระชากมือกลับแต่ไม่สำเร็จเพราะฤทธ์แอลกอฮอล์ทำให้แรงฉันมีน้อยเกินไป

"ผมเห็นพี่ยืนรอใครอยู่สักพักแล้วนะ ถ้าหาไม่เจอหรือหลงก็มาที่โต๊ะพวกผมก่อนได้ ผมมากับเพื่อน2-3คน "

"ปล่อยค่ะ พี่มากับเพื่อน เพื่อนพี่เข้าห้องน้ำเดียวก็ออกมาแล้ว"

"แต่ผมสังเกตุเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะว่าพี่มาคนเดียว เห็นยืนตรงนี้อยู่คนเดียวตั้งนาน มาเถอะน่า มานั่งที่โต๊ะพวกผมดีกว่า เดียวคืนนี้ผมไปส่งดีมั้ย"

"ปล่อยนะ" ฉันที่พยายามกระชากแขนกลับแต่ถูกอีกฝ่ายดึงจนร่างไปกระแทกกับแผ่นอก พร้อมถูกกอดรัดไว้ ฉันที่พยายามดิ้น แต่กลับถูกอีกฝ่ายรัดแน่นขึ้น

พรึ่บ !!

มีใครอีกคนมาดึงฉันออกจากการกอดของชายคนนั้น ฉันกระเด็นไปกระแทกที่แผ่นอกเขาแทน

"ขอโทษที่เสียมารยาทครับ แต่คนนี้เด็กพี่"

ฉันเงยหน้ามองไปยังต้นเสียง นายธีร์!! ฉันรู้สึกอุ่นใจอีกแล้ว สายตานายธีร์ที่จ้องไปยังชายคนนั้นราวกับจะฆ่าให้ตายเสียตอนนี้ แต่!เดียวนะใครเด็กนาย

"งั้นหรอ..โอเคก็ได้ ..งั้นผมไม่ยุ่งละกัน" อีกฝ่ายรามืออย่างง่ายดาย แต่สายตาจ้องเขม่นราวจะมีเรื่องให้ได้

"มานี่" นายธีร์กระชากแขนฉันราวกับเจ็บแค้นเคืองโกรษโทษฉันได~ เดินผ่านผู้คนที่ยืนเบียดเฉียดกันหน้าเวที เขาพยายามเอาตัวมาป้องฉันไว้กันผู้คน ไม่นานก็เดินมาถึงโต๊ะตัวเอง

"ยัยพรีมมมแกไปไหนมา ฉันรออยู่หน้าห้องน้ำตั้งนานนึกว่าแกเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วซ่ะอีก ..." เสียงยัยนิลพูดเชิงบ่นฉัน

"ฉันก็ยืนรอแกอยู่หน้าห้องน้ำนั้นไงตั้งนานเหมือนกัน รอเท่าไรก็ไม่เจอแกสักที"

"หรืออาจจะสวนกันแล้วฉันไม่เห็น... ก็เข้าใจว่าแกมาที่โต๊ะแล้ว มาถึงก็ไม่เจอแก เจอแต่พี่ธีร์เลยขอให้เขาไปตามแกเนี้ย"

"ช่างเถอะ!! ม่ะ ต่อๆ ฉันยังไม่สุด ไปเต้นหน้าเวทีมั้ย อยากเต้น " ฉันชวนยัยนิลที่กำลังนั่งดื่มต่อ

"ได้!!! สายยั่วสวาทอย่างเรา คืนนี้ต้องได้ผู้ติดมือไปสักคนแหละน่า" การพูดเล่นของยัยนิล ส่งผลให้สีหน้าอันนิ่งขรึมของนายธีร์ จ้องเขม่นมาที่ฉัน แต่! ฉันไม่สนค๊าาาา~

หญิงสาวทั้งสองพากันเดินแหวะผู้คนไปยังหน้าเวทีที่มีนักร้องกำลังบิ้วอารมณ์ผู้คน ทั้งเสียงดนตรี ทั้งความมึนเมาทำให้สองสาวกอดคอกันเต้นอย่างสุดเหวี่ยง ปลดปล่อยอารมณ์กันเต็มที่ อีกฝั่งมีชายหนุ่มบอดี้การ์ดจ้องมองด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่ละสายตา ด้วยชุดการแต่งกายของหญิงสาวที่ล่อแหล่ม ทำให้สายตาพวกเสือ พวกจระเข้ทั้งหลาย จ้องมองไปยังเธอ ชายหนุ่มได้แต่ยืนเก็บอาการทั้งความโกรธ ทั้งความห่วง แต่ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆ ..

ไม่นานร้านเริ่มเปิดไฟสว่างทั่วทั้งร้าน บ่งบอกว่าร้านใกล้จะปิดแล้ว

" สนุกมาก ฉันไม่ได้สุดเหวี่ยงแบบนี้นานจริงๆ"

"ค๊าาาา..สุดเหวี่ยงจริงๆเลยค๊าา รู้ตัวมั้ยว่าเมาขั้นในแล้วเนี้ย" ยัยนิลที่เดินประคองฉันมายังโต๊ะ

"ฝากด้วยค่ะพี่ธีร์ ..สภาวะทิ้งตัวแบบนี้นิลประคองไม่ไหวแล้ว" ยัยนิลพาฉันนั่งที่โซฟา ส่วนฉันที่เหมือนจะรู้ตัวอยู่แต่แค่ร่างกายไม่มีแรงขยับแล้วแค่นั้นเอง

"เดียวแฟนนิลจะมารับนะคะ ส่วนรถเดียวพรุ่งนี้นิลจะไปเอาที่บ้านเองค่ะ " ยัยนิลพูดบอกว่าจะไม่ได้กลับด้วย

"แก จา ไม่ ไป ต่อ แล้ว หยอออ~~ ฉานน ยัง ไหว ยูววว นาาา" ฉันไหวจริงๆนะ ฉันรู้สถานการณ์ตอนนี้ดี

"หยุดค่ะ! วันหลังนะคะ วันนี้พอก่อนค่ะ" ยัยนิลย้ำฉัน แต่ฉันยังสนุกอยู่เลย

"ยังไงฝากด้วยนะคะ เดียวนิลต้องไปแล้วค่ะ " ไม่นานยัยนิลก็จากไป

" เดี๋ยวววว ซี๊ อย่าาา เพิ่งงง..ปายยย"

หมับ!

มือหยาบกร้านของนายธีร์โอบกอดรัดเอวฉันไว้ พาฉันลุกขึ้น ฉันที่คิดว่าจะเดินเองได้ขากลับก้าวไม่ออก พยายามสะบัดมือที่เกาะเอวฉันออก แต่ก็ไม่ได้อีก อ่ะ !! งั้นตามใจนายเลยละกัน ฉันก็เริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าไม่ไหว(พึ่งจะรู้ตัวรึยัยพรีม)

คนเริ่มทยอยเดินออกจากร้าน ไม่นานนายธีร์พาฉันมายังรถที่จอดอยู่ไกลพอสมควร

"ไม่คิดว่าจะคออ่อนได้ขนาดนี้...ไม่ไหวแล้วยังจะฝืนอีก ไม่เจียมตัวเลย" นายธีร์ด่าฉันค๊าาาทุกโคนนน ฉันได้แต่จ้องหน้า ด่ากลับยังไม่ได้แต่ฝากไว้ก่อนเถอะ

เขานำมืออีกข้างโอบเอวประคองฉันไว้ อีกข้างล้วงกระเป๋าหากุญแจรถ

ผลัวะ!!

รู้สึกเหมือนนายธีร์ถูกถีบจากด้านหลังจนหน้าขมำ ส่วนฉันหลุดจากมือเขาที่โอบเอวไว้ก่อนหน้านั้น กระเด็นฟุบลงกับพื้น สักพักชายวัยรุ่น 3-4คน เขามากะจะลุมกระทืบเขา แต่ถูกสวนกลับ

ผลัวะ!!!

ตุ๊บ!!

ตั๊บ!!!

กร๊อบบบ! เสียงการถูกหักกระดูก

ผลัวะ !!!

เคร้ง!! เสียงท่อนเหล็กหล่นกระทบพื้น

ฉันที่นั่งมึนๆ สะลึมสะลือ พยายามจะลุกแต่ลุกไม่ขึ้น ไม่นานภาพตรงหน้าเป็นร่างชายวัยรุ่น 3-4คน นอนกองอยู่กับพื้น บางคนร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด หนึ่งในนั้นคือชายที่เคยจะลวนลามชั้นในบาร์

"พวกมึงนี่ไม่จบใช่มั้ย จะมีเรื่องให้ได้เลยสินะ " นายธีร์พูดสบถด้วยความโกรธ พลางหยิบท่อนเหล็กขึ้นชี้หน้าไอ่หัวโจกของกลุ่ม

"ถ้าอยากตายก็ลุกขึ้นมา ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็ไปซ่ะ...ไป๊!!!!" ไม่นานพวกมันก็ลุกพากันวิ่งหนีไปด้วยความเร็ว

เคร้งง!!! เสียงทิ้งท่อนเหล็กกระแทกกับพื้น

"เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย" นายธีร์เดินมาประคองฉัน

"แค่ แขน ถลอก ตอนล้ม เมื่อกี้ นิดหน่อย ไม่เป็นไร " ฉันที่พยายามตั้งสติ "แล้วนายละ"

"เหมือนออกกำลังกายเฉยๆ ไม่ได้ขยับร่างกายแบบนี้ซ่ะนาน ถือว่ายืดเส้นยืดสายละกัน...รีบขึ้นรถเถอะ เดียวพวกการ์ดก็ได้แห่มากันหรอก "

เขาพาฉันกลับ ส่วนฉันจำได้แค่ว่าขึ้นรถเถอะ.......

.........................................................................................................................

ฮั่นแน่!!! เป็นห่วงน้องจนใจจะขาดสินะพ่อบอดี้การ์ดของไรท์ .....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***