ตอนที่ 13 หนี!!

"เดียวผมพาพวกพี่ออกไปจากที่นี่เอง.....แต่"

ห๊ะ!! ฉันเบิกตากว้าง เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ออกมา

"แต่อะไรหล่ะ"

"เมื่อใกล้ถึงฝั่งพวกพี่ต้องรีบหนีไปอย่าให้พวกมันจับได้ ผมว่าตอนนี้พวกมันที่เหลือคงรออยู่ทุกจุดที่ขึ้นฝั่ง..หากไม่รีบออกไปคนที่พวกพี่รอมาช่วยอาจจะเป็นพวกมันแทน แค่กๆ~ เพราะนี่ก็ผ่านมาคืนนึงละ ยังไงพวกมันคงไม่อยู่รอที่ฝั่งเฉยๆหรอก "

"เอาหล่ะ..ฉันพอจะเข้าใจในสิ่งที่นายบอกนะแต่ขอถามหน่อย พวกมันคิดว่าฉันมีเพชรอะไรนั้นจริงๆหรอ" ฉันจะอกแตกตายกับเพชรบ้าบอนี่จริงๆ

"ผมไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่ามันต้องการเอาเพชรมาจากพี่"

"งั้นก็แสดงว่าวันนั้นที่ผับเราไม่ได้เจอกันโดยบังเอิญสินะ"

"ใช่ ! พวกมันบอกผมแค่ว่าต้องการตัวพี่..มันสามารถบอกพิกัด สถานที่ ว่าพี่อยู่ที่ไหน แสดงว่าพวกมันคงสะกดรอยตามพี่มาสักพักแล้วหล่ะ"

"ทำไมนายถึงไปคลุกคลีกับพวกมันได้ละ" นายธีร์ถามในสิ่งที่ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน

"เงินไงหล่ะ.. เดิมทีผมเป็นแค่เด็กส่งยาให้พวกมัน วันนั้นมันบอกมีงานให้ทำถ้าทำสำเร็จมันจะให้ตั้งห้าหมื่นแน่ะ แค่เอาตัวพี่ไปให้พวกมัน" ชายผู้นั้นบ๊วยปากมาทางฉัน

"สรุปนายไม่รู้จริงๆหรอว่าพวกมันจะเอาเพชรที่ฉันทำไม" ฉันละอยากรู้เรื่องเพชรนี่มากเลยนะ

"นั้นสิ!! อ้อ.. เมื่อวานก่อนจะลักพาตัวพี่ ผมได้ยินพวกมันบอกว่า ต้องเค้นเอาเพชรจากพี่มาให้ได้เพราะเจ้านายมันพลาดเพชรนี้จากในงานและหากใครนำเพชรนี้มาได้ เขาจะให้ตั้งห้าล้านเลยนะ"

"ห๊ะ !!! เพชรในงาน เดี๋ยวน่ะ เพชรในงาน" ฉันพยายามครุ่นคิดอย่างมากเพราะในงานประมูลเพชรนั้นฉันก็ไม่ได้ประมูลมาสักบาทมิหนำซ้ำยังต้องหนีตายออกมาอีก ข่าวก็บอกอยู่ว่ายังหาเพชรที่หายไปนั้นไม่เจอ แล้วพวกมันจะมาตามที่ฉันทำไม ใช่!มันต้องเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดพวกมันต้องจับคนผิด

"เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆวันนั้นที่ผมสงสัยคล้ายๆว่าพวกมันพยายามจะฆ่าคุณ คุณพอจะนึกออกมั้ยว่ามีจังหวะไหนรึป่าวที่คุณเจอหน้ามันจังๆ" นายธีร์พยายามช่วยฉันคิด

ฉันพยายามนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ..

"ตอนที่ไฟดับ ฉันถูกคนวิ่งชนจนล้ม แล้วฉันก็คลานไปใต้โต๊ะ มีคนเลือดท่วมตัวล้มอยู่หน้าฉัน แล้วนายก็มา ฉันไปหยิบกระเป๋าก็เกือบโดนยิง จนวิ่งออกมา เดี๋ยวนะ! ตอนคนเลือดท่วมตัวล้มต่อหน้าฉันเขาพยายามจะไปหยิบกระเป๋าฉันแต่มีคนไล่ไปซ่ะก่อน พอฉันไปหยิบกระเป๋า พวกมันก็เลยจะยิงฉัน งั้นก็แสดงว่า..." ฉันพยายามไล่เรียงเหตุการณ์ที่เจอวันนั้นแต่ก็ไม่มีจุดไหนที่เพชรจะมาอยู่ที่ฉันได้นี่

"ในกระเป๋าคุณไง เพชรที่พวกมันตามหาต้องอยู่ในกระเป๋าคุณแน่ๆ"

"แต่ตอนที่ถึงบ้าน ฉันก็ตรวจดูของข้างในแล้วนะยังสำรวจอยู่เลยว่าแป้งพับลิมิเต็ดของฉันแตกหรือป่าว ฉันว่ามันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแต่ฉันดันเป็นคนที่ซวยไง" โอ้!! ชีวิตฉัน

"งั้นกินเสร็จออกเดินทางกันเลย ก่อนที่พวกมันจะตามมา" นายธีร์รีบลุกขึ้นจะไปเตรียมเรือ

"เดี๋ยวก่อน!!.. ที่คอนั่นมีสร้อยอยู่เส้นหนึ่ง สร้อยนั้นมันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะมันหวงนักหวงหนา"ชายวัยรุ่นนั้นชี้ไปที่คอของชายแจ็คเก็ตดำ ไม่นานนายธีร์ก็ไปหยิบมา

"มันก็เหมือนสร้อยธรรมดามั้ยอ่ะ "ฉันเห็นแล้วมันก็ไม่มีอะไรนิ นายธีร์สำรวจอยู่สักพัก

"นี้ไง ตรงนี้มีที่เปิด "เขาแงะอยู่นาน เจอจริงๆด้วย เป็นมินิการ์ด

"บางทีหลักฐานสำคัญอาจซ่อนอยู่ในนี้ก็ได้ "

"งั้นพี่ก็เก็บไว้ดีๆละ หากมันมีประโยชน์จริงจะได้มีหลักฐานมันตัวพวกมัน ผมทำงานกับพวกมันมานานเส้นทางสีดำพวกนี้มันหักหลังกันได้ตลอดเวลาแหละ ..เออ มีอีกเรื่องที่ผมอยากจะขอหากพวกพี่รอดไปได้ แค่กๆ"

"ทำไมพูดแบบนั้นละ รับรองว่าพี่จะไม่เอาแกส่งตำรวจหรอก และจะจับพวกมันเข้าคุกให้หมด แกก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยไง แต่ที่แน่ๆตอนนี้เรารีบหนีกันเถอะ" ฉันรับปากแน่นอน แต่ตอนนี้รีบหนีก๊อนนนน

"ผมไม่รอดหรอกพี่ ตอนนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั้นจะเป็นหลักฐานได้แค่ไหน ถึงผมจะออกไปได้ก็ถูกพวกมันตามตัวจนเจออยู่ดี ที่ผมจะขอ คือ หากผมเป็นอะไรไป ช่วยดูแลยายผมที ผมจะบอกชื่อที่อยู่ไว้ให้ พวกพี่ต้องสัญญากับผมก่อน "

"ได้!ฉันสัญญา และจะไม่มีใครเป็นอะไรทั้งนั้นแหละ"นายธีร์รับปาก ฉันก็ด้วย

จากนั้นเราทั้งสามคนออกเรือมาจากเกาะนั้น นายธีร์เป็นคนขับ ชายวัยรุ่นเป็นบอกทาง

"เราจะขึ้นฝั่งแบบจังๆไม่ได้เลยนะพี่เพื่อความปลอดภัย เมื่อใกล้ถึง พวกพี่ก็พากันโดดลงเรือว่ายเข้าฝั่งแทนส่วนผมจะดึกดูดความสนใจของพวกมันเอง "

"เราขึ้นฝั่งตรงท่าเรือไม่ได้ ทำไมเราไม่ลงตรงรีสอร์ทฉันละ ก็ติดทะเลนิ "

"คุณรู้มั้ยละว่ารีสอร์ทคุณอยู่ฝั่งไหนของเกาะ"

"เออ.. นั้นสิ"

"พวกมันมีเยอะนะพี่ ทำตามนี่เถอะยังไงผมก็พอจะเอาตัวรอดได้แน่"

ไม่นาน เรือก็ถูกขับมาจนใกล้จะถึงฝั่ง เป็นอย่างที่ชายวัยรุ่นพูดไว้จริงๆ ฉันสัมผัสได้ว่าคนที่ยืนกันอยู่พวกนั้นไม่ใช่ชาวประมงแน่ๆ

"ม่ะ! ให้ผมขับ พวกพี่รีบไปแล้วอย่าลืมที่ผมขอไว้นะ เร็ว!!"

นายธีร์พาฉันโดดลงเรือว่ายน้ำแอบขึ้นฝั่งอีกที ด้วยสภาพที่เปียกปอนไปทั้งตัว ทำให้สายตาผู้คนจ้องมองมาที่ฉันสองคน ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้พวกมันจะแฝงตัวอยู่ที่ไหนกันบ้าง คนมากมายตามชายฝั่งพวกนี้จะใช่พวกมันบ้างมั้ย ฉันกับนายธีร์พากันวิ่งเข้ามายังเขตชุมชน ผู้คนพลุ่งพล่าน

"เดี๋ยวๆ หยุดก่อน ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วเหนื่อย วิ่งมาตั้งไกลแล้วพวกมันคงไม่มีใครตามมาแล้วแหละ " ฉันหยุดดูบรรยากาศรอบๆ ว้าว!! นี่ฉันอยู่บนเกาะแล้วหรอ เกาะที่มีผู้คนเดินกันไปมา

"นายๆ นายมีเงินมั้ยฉันหิวมากเลย ไก่ปิ้งหอมมากกกกก"

"ไม่มีอ่ะ .. งั้นเรารีบเดินกันเถอะ อาจเจอคนของเราก็ได้ พวกเขาต้องตามหาเรากันอยู่แน่ๆ" ใช่แล้วคนของเราต้องแฝงตัวอยู่เกาะนี้แน่ๆฉันกับเขาก็พึ่งเคยมาเกาะนี้ครั้งแรกพร้อมกัน เส้นทางทั่วไปจึงไม่รู้เท่าไร

"เดี๋ยว!! หยุดก่อน" เขาหยุดเดินกะทันหันทำให้ฉันเดินชนแผ่นหลังเขาดัง ปึ๊ก!!

"อะไรของนายเนี้ยเมื่อกี้ยังบอกให้รีบเดินอยู่เลย"

"คุณว่าที่ยืนอยู่หน้าเรากลุ่มนั้นจะเป็นคนของเราหรือพวกมันกันแน่" ฉันมองไปยังคนกลุ่มนั้นที่เป็นชายฉกรรจ์ 3-4คนเหมือนเดินหาใครบางคนอยู่ท่ามกลางผู้คน

"เออ นายจะจำพวกเดียวกันไม่ได้เลยหรอ ถ้าถามฉันตอนนี้ฉันว่า ไม่น่าจะใช่คนของเรานะ สัญชาตญาณมันบอก"

"โอเค สัญชาตญาณผมก็บอกเหมือนกัน "

'เฮ้ย! นั้นไง เร็ว!"

พวกมันหนึ่งในนั้นเห็นฉันเข้าแล้ว นายธีร์รีบคว้ามือฉันวิ่งหนีผ่าผู้คน ฉันที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนกันไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันวิ่งไปไหน ตอนนี้สมองฉันมึนตืบไปหมดเลย

ว๊ายยย~~~

พวกมันอีกคนวิ่งออกมาจากซอยๆหนึ่งมาดักหน้าพวกเราไว้ นายธีร์ก็พาฉันหลบแบบกะทันหันเขาไปตรงซอยข้างๆ ฉันที่วิ่งจนไม่ทันตั้งตัวก็ถูกเขาอุ้มแล้วเขวี้ยงขึ้นหลังรถคันใหญ่

ตุ๊บ!!

ส่วนเขาก็รีบปีนตามขึ้นมาติดๆ ฉันยังไม่ทันจะร้องโอ้ย! เขาก็เอามือมาปิดปากฉันไว้

"ซู้วววว!! เงียบๆ เงียบก่อน อยู่เฉยๆ" เขากระซิบบอก ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนวิ่งกันเป็นกลุ่ม

'มึงไปทางนั้น เดี๋ยวกูกับไอ่นี่จะไปอีกทาง เร็ว!!' เสียงฝีเท้าวิ่งออกไปไกล จนแน่ใจแล้วว่าแถวนั้นไม่มีคน

ตึ่ง!! เสียงปิดประตูรถ รู้สึกเหมือนมีคนกำลังจะขับรถออกไป

"แย่แล้ว !! รีบลงเถอะ"

แต่ไม่ทันการเสียแล้ว รถก็ได้เคลื่อนตัวออกไป ........

...............................................................

ชีวิตขาลงของนางเองเราจริงๆ รอดจากเกาะร้างมาได้ นึกว่าจะได้กลับบ้านไปนอนที่นอนนุ่มๆเสียอีก ครั้งนี้จะไปไหนกันต่ออีกละเนี้ย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***