ตอนที่ 19 ติดกับ

แสงแดดอ่อนๆผ่านลอดใบไม้ที่เคลื่อนไหว สาดส่องมายังฉันที่ยังนอนบนแผ่นอกที่ถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนอันกำยำ และการนอนในลักษณะแบบนี้รู้สึกได้ถึงความด้านชาของสะโพกที่นั่งเป็นเวลานาน

"ตื่นแล้วหรอ" ประโยคแรกของวันที่ได้ยินจากเขา

ฉันผงกหัวขึ้นด้วยท่าทีงัวเงียขยับร่างกายเล็กน้อย การนอนท่านี่นานๆมันทำให้ปวดเนื้อปวดตัวคล้ายคนจะเป็นไข้แต่ไม่! มันเมื่อยค๊าา เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด

"ตื่นนานแล้วหรอ" ฉันถามเขา

"สักพักแล้วหล่ะ..แต่เห็นว่านอนน้ำลายย้อยอยู่ คงจะสบายสิท่าเลยไม่ปลุก"

ห่ะ! ฉันรีบสำรวจเอามือเช็ดปาก อร๊ายย!! ย้อยจริงๆด้วย สังเกตุเห็นเสื้อตรงอกมันมีคราบน้ำลายจริงๆ

"อร๊ากกก !! เสื้อนาย ง่าาา " ฉันมองหน้าเขาพร้อมทำหน้ารู้สึกผิด บิๆเหมือนเด็กจะร้องไห้

"ฮ่าๆๆ แค่นี้เองเดี๋ยวถอดซักก็ได้ ..แต่ตอนนี้ลงก่อนมั้ย เมื่อยตูด!"

เขาลงก่อนฉันแล้วรอรับจากข้างล่าง เขายื่นมือทำท่าเหมือนจะรับแล้วบอกให้ฉันกระโดดลงมาเลย มองจากข้างล่างขึ้นข้างบนเหมือนจะไม่สูงมากแต่มองจากข้างบนลงข้างล่างแล้วมันก็สูงอยู่นะแกร~~~ ฉันทำท่าเก้งๆกังๆ จับทางลงไม่ถูก แอร๊ยย!! ลงท่าไหนดี

"โดดมาเลย ผมรอรับอยู่ เร๊ววว!"

"อย่าเร่งสิ" เอาว่ะ! ลงมันท่านี้ละกัน

พรุ่บ!!

รับได้จริงๆด้วย ฉันอยู่ในท่ากอดคอแล้วขาหนีบเอวเขาไว้แน่น อิอิ..อาศัยจังหวะนี้แหละ กอดเขาแบบจังๆซ่ะหน่อย

"ลงได้แล้ว เกาะเป็นปลิงเลยนะ"

"เออ..โอเค" อิอิ ฉันรีบเด้งออกอย่างว่าง่าย

เขารีบเดินดุ่มๆไปยังริมธารถอดเสื้อที่เปื้อนน้ำลายฉัน ซักแล้วบิดสะบัดตาก

พรึ่บ พรึ่บ

ตอนนี้เองที่ทำให้ฉันจ้องเขาตาเป็นมัน ทั้งกล้ามแขนและแผ่นอกที่สะบัดพริ้วไหวตามจังหวะ เขาปกปิดร่างกายแค่ส่วนล่างที่เป็นกางเกงสีดำรัดด้วยเข็มขัดใต้สะดือ ดูหน้าท้องเขาสิเป็นร่องซิกแพคที่บ่งบอกออกกำลังกายมาอย่างนักและต้องมีระเบียบการกินขนาดใหนถึงได้แบบนี้มาาา~

โอ้ย! ใจสั่น หันสี่ วารีดำเนิน

"คุณ !! เป็นอะไร ยืนทื้ออยู่ได้"

"อ่อ.. เออ...นี่ไงฉันกำลังหาไม้มาเขี่ยขี้เถ่า เดียวนายก่อกองไฟใหม่นะ" แก้เขินด้วยวิธีนี่แหละ ยัยพรีมเอ้ย เกือบไปแล้วนะ

ไม่นานกองไฟก็ได้ก่อขึ้นใหม่ เขานำเสื้อที่เปียกมาดๆเพราะผ่านการบิดมาแล้วผึ่งตากห่างๆจากกองไฟเล็กน้อย เขานั่งตรงข้ามฉันโดยไม่ใส่เสื้อ ฉันจึงพยายามเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากจะมองเดียวคิดไม่ดีอี๊กกกกก..

"กล้วยหน่อยมั้ย" เขายื่นกล้วยที่เหมือนจะสุกแล้วบางลูกมาให้ฉัน ฉันหยิบมาก็แอบน้ำตาคลอหน่อยๆ

"ไม่คิดเลยว่าวันนึงจะต้องมานั่งกินกล้วยอยู่ข้างลำธารกลางป่ากลางเขาแบบนี้ ฉันคิดถึงโอมากาเสะ.."

"ณ เวลานี้ สิ่งที่มีค่ามากที่สุดคือกล้วยกับหมากน้ำนมที่คุณมีอยู่ในมือ ต่อให้มีเงินพันล้านมากองอยู่หน้าคุณตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์ ที่พูดเนี้ยคนรวยแบบคุณคงไม่เข้าใจหรอ"

"อย่ามาดูถูกนะ ..เข้าใจสิ!! ถ้าเลือกได้ใครจะอยากมานั่งกินกล้วยกลางป่าแบบนี้ละ ฉันนี่มันดวงซวยจริงๆ"

"รีบทานเถอะเดียวเราต้องเดินทางกันต่อนะ"

"รู้แล้ว..แต่ขอบ่นหน่อยไม่ได้รึไง ฮืออ~ ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงที่นอนนุ่มๆ ป่านนี้พ่อจะต้องตามหาฉันพลิกแผ่นดินแล้วแน่ๆ เจ้าป่าเจ้าเขาขอให้พ่อหาฉันให้เจอเร็วๆที่เถอะ ฉันอยากจะไปทำเล็บดูสิเหลืออยู่แค่สามนิ้วเอง" ฉันพนมมือขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์พลางโชว์มือขึ้นให้ดูว่าเล็บฉันมันหักจะเกือบหมดแล้วนะ

"อร๊ากกก!! ฮือออ~ ดูแขนฉันสิ มีแต่รอยยุงกัดเมื่อคืนนี้แน่ ผิวเนียนๆนุ่มๆของฉันมีแต่รอยทั้งหยาบทั้งแห้ง ดำไปหมดแล้วด้วย คอยดูนะถ้าออกไปได้เมื่อไรฉันจะไป ขัดผิว แช่น้ำนม ทำสปา ทั้งหน้าทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าเล๊ยยยยย" ฉันพูกพลางนำไม้ในมือที่หาได้ตะกี้ทุบตีกับก้อนหินเพื่อระบายอารมณ์

เปี๊ย เปี๊ยๆ!!

"นี่แน่ะ ๆ"

"เดี๋ยวก่อนคุณ ..คุณเอาไม้นี้มาจากไหน."

"ทำไมอ่ะ ..ก็หาแถวๆนี้แหละ"

"เอามานี่ซิ๊" ฉันยื่นไม้ที่อยู่ในมือไปให้เขามองมันอยู่นาน

"ทำไมมีอะไร"

"คุณดูนี่สิ ไม้นี้มันไม่ได้เกินจากการหัก แต่มันถูกตัดให้ขาด"

ฉันเบิกตากว้าง นี่ก็แสดงว่าแถวนี้ต้องมีคนเคยมาหรือไม่ก็ ถ้ามันไหลมากับน้ำงั้นก็แปลว่าใกล้ๆนี้ต้องมีหมู่บ้าน

"แถวนี้ต้องมีคนเคยมาสินะ หรือใกล้ๆนี้จะมีหมู่บ้านหล่ะ"

"จะลองเสี่ยงเดินเลาะขึ้นไปอีกมั้ย ..เพราะผมไม่แน่ะใจว่าจะใช้หมู่บ้านหรือจะเป็นแหล่งกบดานของพวกลักลอบขนยากันแน่ และที่ที่เราหนีมามันก็ซ่องแถบตะเข็บชายแดน หรือจะเป็นพวกลักลอบล่าสัตว์เพื่อส่งขายกันหละ.."

"โอ้ยย! พอเถอะไม่ต้องสันนิษฐานแล้ว จะอยู่หรือจะไปก็เสี่ยงตายพอๆกัน ทั้งหนีโจร หนีซ่อง จะหนีพวกค้ายา ล่าสัตว์ ยังไงก็ต้องหนีแล้วป่ะเวลานี้"

"ที่คุณพูดมันก็ถูก ผมแค่เป็นห่วงคุณ เพราะถ้าหากเราต้องเจอพวกมันจริง ผมกลัวว่าจะดูแลคุณไม่ได้ กลัวจะเสียคุณไปอีก"

อะจึ๊ย!! คำพูดพวกนี้ทำให้ฉันสตั้นไปหลายวิ พวกแกร~~เค้าเป็นห่วงฉันด้วยแหละ แอร๊ยย! เขินจัง ฉันที่พยายามเบือนหน้าหนีเพราะเดียวเขาจะรู้ว่าฉันแอบยิ้มอยู่

"ฉันจะเสี่ยง ที่มีนายอยู่ด้วยฉันไปได้หมดเลย..เดี๋ยวเราไปกันเลยมั้ย" นี่ก็อยากจะบอกเป็นนัยๆว่าฉันพร้อมจะไปทุกที่ที่มีนายนะ อิอิ

เราสองคนออกเดินทางกันอีกครั้ง ครั้งนี้เรายังคงเดินเลาะทางน้ำขึ้นมาเรื่อยๆเป็นเวลานานน่าจะไกลจากจุดเดิมมามาก ตอนนี้ฉันเริ่มเหนื่อยอีกครั้ง น้ำในกระบอกก็เริ่มหมดแล้วด้วย

"พักกันก่อนมั้ย เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่เจออะไรเลย"

เขานำกระบอกไม้ไปตักน้ำในลำธารให้ ระหว่างที่ยืนรออยู่นั้น 'หอมจัง' กลิ่นอะไรอ่ะ ห๊อมหอม ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ทำให้จมูกฉันไวต่อกลิ่นที่คล้ายจะมีการย่างอะไรสักอย่าง

"นายได้กลิ่นอะไรมั้ย ห๊อมหอม" นายธีร์รีบเดินมาหาฉันพร้อมทำท่าทีดมอยู่พักนึง

"กลิ่นคุณไม่อาบน้ำเนี้ยนะ"

"เดี๋ยวเหอะ!! อย่าเล่นสิ แต่ฉันได้กลิ่นจริงๆนะ มันจะมาเป็นครั้งคราว เนี้ยๆ มาอีกละ" เขาทำท่าดมตามอย่างจริงจัง

"ใช่ๆ มันมาตามลมผมว่าคล้ายจะมาจากทางนี้" เขาชี้ไปทางที่ดูแล้วคล้ายจะเป็นทางเดินที่ตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยต้นหญ้าเล็กๆ

ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบวิ่งไปตามกลิ่นที่ลอยมา

"เดี๋ยวสิคุณ .. อย่าพึ่งไป" เสียงนายธีร์ทำให้ฉันหยุดชะงักและไม่ทันที่เขาจะตามมา

พรึ่บ !!

กรี๊ดดดดดดดด~~~~!!

ฉันถูกบ่วงดักสัตว์ขนาดใหญ่ที่สานคล้ายแหดึงพรึ่บ!ขึ้นขึงกับต้นไม้ห้อยโต่งเต่งอยู่อย่างนั้น

"กรี๊ดดดด!! นายธีร์ช่วยฉันด้วย" ฉันทั้งตกใจและพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล ...

"คุณอยู่นิ่งๆก่อนใจเย็นๆนะ" เขาพยายามหาเงื่อนที่ผูกติดต้นไม้อยู่ที่ไหนสักต้นนึงในนี้ ฉันไม่น่าเลยจริงๆ เพราะหิวแท้ๆ

"หรือนี่เราจะเจอพวกล่าสัตว์ป่ากันนะ" ฉันตะโกนถามเขาที่กำลังพยายามหาทางช่วยฉันอยู่

"ไม่แน่! แต่ตอนนี้ต้องช่วยคุณลงมาก่อนที่พวกมันจะเจอเรา"

แกร๊ก!

เสียงลั่นไกดังขึ้น มันถูกจ่อไปที่ตัวนายธีร์เขาทำได้แค่ยกมือทั้งสองข้างขึ้นบ่งบอกเป็นนัยว่าไม่สามารถตอบโต้ใดๆ เขาคอยๆเดินมาข้างล่างจุดที่ฉันห้อยโต่งเต่งอยู่ พวกมันมีกัน 3คน แต่การแต่งกายคล้ายชาวบ้านมากกว่า หรือจะเป็น...

...............................

นางเอกเราจะได้ไปไหนอี๊กกกแล้วเมื่อไรจะได้กลับบ้านสักที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***