ตอนที่ 18 ค้างแรม

ทั้งฉันและเขาต่างจัดแจงตัวเองให้เสร็จเพราะพึ่งขึ้นจากน้ำ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องถอดหมดชิ้นเพื่อไม่ให้เสื้อผ้าเปียกสินะ แต่ฉันนี้สิ!กางเกงในกับยกทรงเปียกจ้าาา.. ฉันพยายามซ่อนไว้เพราะอายจังมีแค่ชุดเดียว แล้วต้องโนบาร์ด้วยสิ มันโล่งๆแปลกๆ

"ม่ะ..เอามานี่" ว่าแล้วเขาก็แย่งชุดชั้นในไปจากมือฉัน

"อ่ะๆนายจะทำอะไร" เขาเอามันมาบิดจนน้ำไม่มีสักหยด

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ พร้อมทั้งสบัดตากกับกิ่งไม้ให้เสร็จ

"เออ..คือ นายไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้ป่ะ มันของส่วนตัวนะ "ฉันทั้งอายทั้งรู้สึกถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าว

"ก็ถ้าถอดให้หมดก็ไม่ต้องเปียกแล้ว "

"จะบ้าหรอ นายมันทุเรศ ฉันเริ่มกลัวนายแล้วสิ"

"เว้อย! ถ้าผมจะทำอะไรคุณผมทำไปนานแล้ว..ป่ะ!ไปหาไรกินกัน หรือจะรออยู่ตรงนี้เดียวผมไปหามาให้" พูดเสร็จเขาก็เดินผ่านฉันไปอย่างไม่รีรอ

"ไปๆ ไปด้วยสิ รอด้วยยยย~" ฉันรีบวิ่งตามไป นายนี่มันก็จะแกล้งฉันได้ตลอดเวลาจริงๆ

เราสองคนเดินหาของกินกันอยู่สักพัก ของที่หาได้ในตอนนี้คงจะเป็นพวกผลไม้ป่าที่ฉันแทบจะไม่รู้จักเลย

"คุณรู้จักอันนี้มั้ย ?" เขาแกะผลไม้ที่มีลักษณะผลเป็นทรงกลม บางลูกก็มีสีเขียวบางลูกก็มีทั้งเขียวๆม่วงๆ จะมีเนื้อสีขาวอมม่วงหน่อยๆ แล้วยื่นมาให้ฉันชิม ฉันจึงลองดมๆดูจะมีกลิ่นหอมๆ

"กินได้ใช่มั้ย"

"ได้สิ ลองกินดู "

ฉันพยายามชิมดูก่อน

"หืมม!! อร่อย รสชาติมันจะออกหวานๆ หอมๆ เนื้อนุมๆ เอาอีกๆๆ แล้วมันคืออะไรอ่ะ."

"มันคือ 'หมากน้ำนม' หรือจะเรียกอีกอย่างนึงว่า 'แอปเปิลสตาร์ ' เนื้อมันจะนุ่มๆคล้ายน้ำนม คนท้องถิ่นเขาเลยเรียก หมากน้ำนม"

"นายนี่มันสุดยอด!..แล้วอันนี้ละมันกินยังไง" อีกอันนึงมันจะมีลักษณะเป็นพวงทรงกลมเป็นรูปรีสีม่วงดำ คล้ายพวงองุ่นแต่ไม่ใช่

"ลองชิมดูสิ"

ฉัดกัดได้คำเดียว แค่นั้นแหละ

"อร้ายย!! เปรี๊ยวววว " สีหน้าที่แสดงอยู่ตอนนี้ทั้งบูดทั้งเบี้ยว

"ฮ่าๆๆๆ ดูทำหน้าสิ อันนี้เขาเรียกว่าลูกหว้า มันจะออกเปรี้ยวหน่อยแต่อร่อยนะ .."

"นายกินคนเดียวเถอะ ฉันมีแค่หมากน้ำนมนี้ก็พอแล้วล่ะ "

ฉันเก็บหมากน้ำนมเอาไว้เป็นเสบียงเกือบสิบลูกดีนะที่นายธีร์มีกระเป๋าหนังที่ขโมยมาด้วย และระหว่างที่เดินอยู่นั้นฉันก็เจอ

"กล้วยยยยยยยยยยย~~อันนี้กลัวยย ฉันรู้จัก"

ฉันเจอกล้วยทั้งเครือแต่มันยังไม่สุกเท่าไรแต่คาดว่าไม่นานก็น่าจะสุกแล้ว .. นายธีร์นำมีดที่ได้จากในเรือมาตัดและแบกไว้ระหว่างเดินทางต่อพรุ่งนี้ วันนี้คาดว่าเขาน่าจะพักอยู่บริเวณลำธารแถวนั้นก่อนและคิดว่าพวกมันคงไม่ตามมากันแล้วหล่ะเพราะเราสองคนก็เดินมากันไกลอยู่พอสมควร

"ดูสิได้เสบียงมากันเยอะเลย วันนี้นายจะพักแถวลำธารนี้ก่อนมั้ยหรือจะเดินทางต่อ"

"อืมมม~~ พักแถวนี้ไม่น่าปลอดภัยมันเป็นที่โล่งแจ้งเกินไป รอดจากพวกมันที่ตามล่าเราได้ก็ใช่ว่าจะรอดจากสัตว์ป่า เวลาอยู่ในป่าไม่ควรพักใกล้น้ำจนเกินไป เกิดมีน้ำป่าไหลหลากจะหนีไม่ทัน"

"นึกว่าจะพักแถวนี้ซ่ะอีก ไกลน้ำเกินไปหิวขึ้นมาไม่มีน้ำกินนะ กระบอกใส่น้ำเราก็ไม่มี"

"อ่อ จริงสิ เดียวผมจัดให้ แต่ตอนนี้คุณเก็บผ้าที่ตากไว้ก่อนน่าจะแห้งแล้วแหละ เดียวเราเดินเลาะขึ้นตามลำธารไป แล้วหาที่พักดีๆสักที่ละกัน"

สิ้นคำนายธีร์พูดเสร็จฉันรีบจัดแจงตัวเองแล้วเราก็เริ่มออกเดินทางกันอีกครั้ง เราเดินเลาะขึ้นมาตามลำธารที่ไหลหลาก ระหว่างทางนายธีร์ก็เจอก่อไผ่ตามตลิ่งเขาตัดมันมาต้นนึงเพื่อทำกระบอกใส่น้ำเจาะรู้ร้อยด้วยเถาวัลย์ แล้วปิดปากยัดใบไม้หลายๆใบกันน้ำหก คล้องคอให้ฉันอันนึงและให้เขาอันนึง

"นี้เป็นไงเท่ห์มั้ย"

ฉันพยักหน้าตอบพร้อมแอบยิ้มออกมา นายนี่มันพึ่งพาได้จริงๆ ถ้าจะบอกว่าเริ่มชอบนายเข้าแล้วสิจะผิดมั้ยนะ.. แต่พอนึกดูฉันก็ต้องรีบหุบยิ้มทันที ไม่นะยัยพรีม!จะรู้สึกเกินเลยไม่ได้เด็ดขาด ไม่ ไม่ ไม่ !!! ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น

ปึ๊ก!!

ฉันชนเข้ากับแผ่นหลังเขาอย่างจัง

"โอ้ยย!! "

"เหม่ออะไรไม่ดูทางเลยผมหยุดเดินตั้งนานแล้ว"

"แล้วหยุดทำไมละ"

"ผมว่าบริเวณนี้เหมาะแก่การเป็นที่พักของเราสำหรับคืนนี้ "

ฉันมองไปรอบๆมีแต่พงหญ้าเป็นส่วนใหญ่ไกลจากลำธารมาประมาณหนึ่ง

"มันเหมาะยังไง มีแต่พงหญ้าเดียวงูเลี้ยวเขี้ยวขอก็ได้มากัดหรอก"

"ใครบอกจะนอนตรงนี้หล่ะ ..ผมว่าบริเวณนี้ ไม่ไกลจากลำธารเกินไป เดียวเราก่อไฟกันตรงนั้น และเราจะนอนบนต้นไม้นี่ต่างหากละ"

"ต้นไม้นี้ จะไปนอนได้ไง "

"คุณดูดีๆสิ ต้นนี่เหมาะที่สุดแล้วทั้งต้นใหญ่กิ่งก้านก็ใหญ่แข็งแรงดีไม่สูงเกินไป ถ้าเรานอนข้างล่างแบบไม่มีอุปกรณ์ใดๆ เดียวก็ได้ถูกเสือคาบไปกินหรอก"

"อ่ะๆๆ เอานายว่าละกันจะก่อไฟตรงไหนละ รีบๆทำเถอะเดียวมืดค่ำซะก่อน"

ฉันขี้เกียจจะต่อปากต่อคำด้วยละยังไงก็ไม่ชนะหรอกถ้าจะเถียงเขาเรื่องนี้อ่ะนะ ไม่นานไฟก็ได้ถูกก่อขึ้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนพระอาทิตย์ตกดิน และก็เป็นเวลาของพระจันทร์ขึ้นทำหน้าที่แทน บรรยากาศตอนนี้ถึงจะเงียบจะวังเวงแต่ก็ยังมีเสียงสายน้ำไหลผ่านและยังมีเสียงจากการไหม้ของไม้ในกองไฟทำให้ไม่เหงาจนเกินไป

แป๊ะ! แป๊ะ!

เสียงตบยุงจากฉัน ยุงเยอะมากตัวใหญ่ด้วย จะตายเพราะไข้เลือดออกไม่ก็มาลาเรียแล้วละ

"อ่ะคุณ เอาทาตัวซ่ะ " เขายื่นมะกรูดที่ถูกหันเป็นแว่นมาให้

"นายเอามาจากไหนอ่ะ"

"ก็ระหว่างทางที่เดินมานั้นแหละในป่ายุงมันต้องเยอะอยู่แล้ว มะกรูดเนี้ยมันกันยุงได้ เอาทาตัวให้ทั่วเลยผิวบางๆอย่างคุณมันก็จะแสบๆหน่อย"

ฉันรีบคว้ามะกรูดจากเขามาทาตัวอย่างไม่รอช้า

อร๊ายยย!!

"แสบหรอ" เขารีบถามฉันพร้อมลุกมาดูแขนฉันอย่างไว

"ป่าว! ฉันพึ่งสังเกตุเห็นว่าเล็บฉัน มันหัก! หักไปตั้งหลายนิ้วเลยย ..ฮือออออ~~~~"

"โว๊ะ! ก็นึกว่าเรื่องอะไรซ่ะอีก..ทีหลังถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายไม่ต้องกรี๊ดบ่อยนะ"

"นายมันไม่เข้าใจหรอก นายมันคนไม่เคยทำเล็บ"

"งั้นก็เชิญกรี๊ดไปคนเดียวเลยผมจะไปนอนละ"

"ง่ะ !! เดียวสิ รอด้วย จะนอนยังไง"

"เดียวผมขึ้นไปก่อนละกัน"

พูดจบนายธีร์ก็ปีนขึ้นต้นไม้ สำหรับคนตัวสูงอย่างเขาแค่กระโดนขึ้นจับอีกกิ่งก็ปีนขึ้นได้ละแต่สำหรับฉันนี่สิ มันไม่ได้!!

"ยื่นมือมา" เขานั่งอยู่ตรงโคนกิ่งไม้ที่มีขนาดใหญ่พอสมควรแล้วโน้มตัวยื่นมือลงมาดึงฉันขึ้น ไม่นานฉันก็ขึ้นไปนั่งหันหลังตรงหน้าเขาที่กิ่งไม้เดียวกัน โดยมีเขาโอบฉันอยู่ข้างหลัง

"เราจะนอนกันแบบนี้จริงๆหรอ"

"คุณคิดว่ามันมีวิธีที่ดีกว่านี้มั้ยละ"

"มันก็ได้อยู่นะแต่ว่า ..."

"นอนเถอะ..คุณโน้มมาข้างหลังสิไม่ต้องกลัวตกหรอกผมประคองไว้แล้ว"

ฉันเอนกายไปทับแผ่นอกอันกำยำที่ดูจะนุ่มนิ่ม บวกกับขยับตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อจัดท่าทางให้สบายตัว

"คุณโอเคมั้ย นอนสบายหรือยัง " เขากระซิบเข้าข้างหูฉัน

"อืม .." ฉันตอบเขาสั้นๆ จังหวะการหายใจที่รดหัวฉันมันเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่จากเขาจนฉันสัมผัสได้ว่าเขาดูเกร็งๆ ฉันคิดอะไรสนุกๆออกแล้วสิ..

"ฉันนอนแบบนี้มันไม่ถนัดเลยอ่ะ.. มันหนาวด้วย ขอหันหน้าไปหานายแล้วกันนะ" พูดเสร็จฉันรีบหมุนตัวเองกลับหลัง หันหน้าซบที่อกเขาแทน เขาดูไม่ขัดขืนใดๆ พร้อมกอดฉันไว้

"แบบนี้มันอุ่นกว่าจริงๆด้วย " เขายังคงเงียบสนิทไม่ปริปากแต่อย่างไร การที่ฉันหันหน้าซุกกับอกเขาทำให้หูฉันได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันดังอย่างกับการตีกลองสะบัดชัย

ตึก ตัก! ตึก ตัก! ตึก ตัก!

"นายไม่สบายหรือป่าว ทำไมอกนายเหมือนจะระเบิดเลย" อิอิแกล้งถามไปงั้นแหละ

"อยู่เฉยๆแล้วนอนซ่ะ .." ง่ะ!! อิตาบ้านี่ ทีตอนเช้ายังแกล้งฉันได้เลย ชิ!

........................................................

ยัยพรีม!! เธอจะไปแกล้งเขาห้ามใจตัวเองให้ได้ก่อนละกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***