ตอนที่ 17 หลงป่า

เราเดินกันอยู่นานพอสมควรรอบๆตัวมีแต่ต้นไม้พืชพันธ์ุต่างๆเขียวขจีเต็มไปหมด นี่เราคงหลงทางกันจริงๆแล้วสินะแต่กระนั้นก็เถอะตอนนี้ขาฉันแทบจะก้าวเดินต่อไม่ไหว

"ขอพักก่อนได้มั้ย ขาฉันจะลากอยู่แล้วนะ ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้พักเลย" ฉันร้องโอดครวญเพราะตั้งแต่ตื่นมาจนตอนนี้เกือบสายแล้วทั้งเหนื่อยทั้งหิวไปหมด

"งั้นเดียวเดินอีกหน่อยหาใต้ต้นไม้ดีๆนั่งพักละกัน" เขายังคงสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"นายเป็นอะไรหรือป่าว ดูเครียดๆนะ หิวมั้ย" คำถามนี้ทำให้เขาเดินหยุดชะงักทั้นที

"อื้มมมม ผมว่าเราน่าจะหลงกันแล้วล่ะ"

"เออ...อืม...ฉันพอจะรู้แล้วแหละ"

"คุณดูไม่ตกใจเลยนะปกติคุณต้องตกใจแล้วสิ ไม่โวยวายหน่อยหรอ"

"ที่ดูเครียดๆเนี้ยกลัวฉันโวยวายหรือกลัวหลงหละ"

เขายืนนิ่งๆแล้วจ้องมาที่ฉันสายตาของเขาที่มองมานั้นคล้ายจะบ่งบอกว่าเขาเครียดจริงๆ

"ผมกลัวว่าคุณจะตกใจแล้วร้องไห้มากกว่าที่ผมพาคุณออกไปจากที่นี่ไม่ได้" เขาพูดพลางดึงฉันเข้าไปกอดเบาๆ

"ผมขอโทษนะ แต่สัญญาว่าจะพากลับบ้านให้ได้" ฉันพอจะเข้าใจในสิ่งที่เขากระทำแต่ตอนนี้

"ฉัน ....ฉันหิวมากกว่าอ่ะ จริงๆแล้วฉันก็ตกใจและก็อยากโวยวายมากๆเลยนะแต่หิวมากกว่าเลยเลือกที่จะเก็บแรงไว้ไม่โวยวาย ..ฉันไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ มันหิวมากๆๆ เนี้ยๆจะโมโหหิวแล้วเนี้ย" ฮืออออ~อยากจะร้องไห้มันเป็นความรู้สึกที่ไม่รู้จะเศร้า จะเสียใจหรืออะไร แต่มันหิวไงเข้าใจมั้ยยยย

"ฮ่าๆๆ นี้ผมคิดมากไปหรอเนี้ย คุณนี่มันเดาทางไม่ถูกจริงๆ งั้นเดียวลองหาของกินกันดูมั้ยหรือจะรอที่นี่ดีเดียวผมไปหาให้"

"ไปด้วยกัน ไม่อยากอยู่รอคนเดียว เดี๋ยวเกิดพวกมันมาเจอฉันอีกแบบคราวก่อนไม่เอาแล้วนะ แต่ที่แน่ๆหยุดกอดฉันได้แล้ว" ฉันพยายามคลายกอดเขาพร้อมพลักออกเบาๆ

"เรื่องเมื่อกี้ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยที่นายลวนลามฉัน ทั้งดมทั้งหอม ไซร์คอจนจะถึงหน้าอกอยู่ละ"

"การแสดงไง ถ้าไม่ทำแบบนั้นจะหลอกพวกมันได้ไงละ..นี่ถ้าไม่ใช่เพราะไอ่เสี่ยนั้นมันฟื้นมาซ่ะก่อนเราคงไม่ต้องถูกตามล่าแบบนี้หรอก"

"แหม่! แสดงเก่งเชี่ยวนะ งานถนัดสิไม่ว่า ..ชิ!"

"เอาน่า..แต่ยังไงเราก็ออกมาจากซ่องนั้นได้แล้ว เดียวเดินไปอีกสักหน่อยดีมั้ยเผื่อจะหาที่พักไว้สำหรับคืนนี้ ตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าเราเดินมาไกลแค่ไหน"

ฉันได้แต่ทำตามที่นายธีร์บอก พวกเราจึงตัดสินใจเดินทางต่อจนตอนนี้ตะวันเทียบตรงหัวแล้ว

"นายธีร์ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ " ทั้งหิว ทั้งเหนื่อย แม้แต่น้ำยังไม่ได้ดื่มสักหยดฉันทรุดตัวลงกับโขดหินใหญ่ที่อยู่ใต้ต้นไม้

"คุณ ! " เขาเรียกฉันเบาๆ ตอนนี้ฉันคล้ายคนจะเป็นลมเหมือนสติจะเลือนลางเต็มที

"คุณขึ้นหลังผมสิเดียวผมแบกคุณไปเอง เดียวเราจะเจอลำธารแล้วนะ" เมื่อได้ยินว่าจะเจอน้ำหูฉันก็ผึ่งขึ้นมาทันที

"น้ำ.. น้ำหรอ นายรู้ได้ไงว่าจะเจอ"

"ก็โขดหินที่เราอยู่นี้มันดูชื้นๆ แล้วต้นไม้รอบๆเรานี้มันดูอิ่มน้ำ พวกดินนี่ก็ดูเปียกชื้นอยู่ตลอดเวลาคาดว่าแถวนี้ต้องมีลำธาร ถ้าฟังดีๆจะได้ยินเสียง ซู่ๆ! คุณได้ยินมั้ย"

ฉันพยายามลุกเดินแต่ร่างกายเหมือนถูกกดทับไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้ เขาจึงให้ฉันขึ้นขี่แผ่นหลังอันกำยำเดินแบกฉันนานเท่าไรไม่รู้ เสียงน้ำที่ดัง ซู่ๆๆๆ เริ่มดังถี่ขึ้นสักพักเขาก็หยุดเดิน ฉันที่กอดคอแนบชิดกับแผ่นหลังเขาอยู่เริ่มสัมผัสได้ถึงกลิ่นละอองไอน้ำที่ใกล้เข้ามา

ฉันหันมองไปรอบๆเห็นน้ำตกอยู่ไกลๆ มีลำธารแถวนี้จริงๆด้วย ฉันรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายทั้งหมดดีดตัวออกจากเขา

"อร๊าายยยยยย~ น้ำจริงๆด้วย น้ามมมมม~~~~" ฉันรีบวิ่งตรงดิ่งไปยังลำธาร พร้อมถอดเสื้อผ้าทั้งหมดเหลือแต่กางเกงในกับยกทรงที่ปกปิดส่วนลับไว้แค่นั้นโดยลืมนึกไปว่ามีนายธีร์ที่จะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่

ตู้มมมมมม!!~~

ฉันกระโดดลงไปเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ ดำผุด ดำว่ายอยู่นาน พร้อมดื่มน้ำไปหลายอึกใหญ่ ฉันไม่รู้เลยว่าน้ำนี่จะกินได้มั้ย รู้แค่ว่าถ้าไม่กินได้ขาดน้ำตายแน่ๆ

"อ้า~~~สดชื่นจัง น้ำใสมากๆเลย "

ตู้มม!!~

เสียงกระโดดน้ำตามลงมา ฉันที่ได้สติพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีนายธีร์อีกคนนี่นา

"อร๊ากกก!! "

เขาโผล่ขึ้นมาตรงหน้าฉันพอดี ฉันมองได้ถนัดตาว่าเขาไม่ได้ใส่อะไรเลยค๊าาา เพราะน้ำมันใสมากกเห็นหมดแล้วโว๊ยยย

"ฮ่าๆๆๆ คุณนี่ทำให้ผมลบภาพคุณหนูผู้เรียบร้อยออกไปจากหัวหมดเลยนะ ตัวตนจริงๆคุณเป็นแบบนี้หรอ"

"กรี๊ดดด~~ นายก็เหมือนกันแหละ ฉันก็คิดว่าเป็นคนเย่อหยิ่งมาดขรึม ที่ไหนได้เป็นคนลามกนี่เอง"

"อ้าว!! อยู่ๆก็วิ่งมาดื้อๆแล้วถอดเสื้อผ้าทิ้งหมดแบบนี้ ผมก็อยากทำแบบคุณบ้างไง"

อร๊าย! ตายแล้ว ฉันที่ลืมตัวไปเพราะไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน ทั้งหิวทั้งเหนื่อยเลยทำให้ฉันไม่ทันคิด และภาพที่เห็นตรงหน้า นายธีร์เหมือนล้วงอะไรบางอย่าง

"นายทำอะไรอ่ะ!"

"อ่อ..เกาไข่ไง เนี้ยไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว เดียวเป็นสังคังแย่"

"อี๊! น่าเกียดที่สุด"

ฉันที่พยายามจะว่ายหนีขึ้นฝั่ง เขาก็มาดึงรั้งไว้พร้อมดันร่างฉันให้ติดกับโขดหิน และภาพที่เห็นตรงหน้าคือ เขาเสยผมที่เปียกโชกขึ้นเผยให้เห็นหยดน้ำตามใบหน้า คิ้วที่คมเข้มมีหยดน้ำบางๆเกาะอยู่ สันจมูกโค้งโด่งได้รูป รีมฝีปากไม่หนาไม่บางเริ่มมีหนวดขึ้นเป็นตออย่างเห็นได้ชัดเพราะขาดการโกนต่อเนื่องมาหลายวัน

ฉันจ้องมองใบหน้าที่ดูหล่อเหลานี่อย่างไม่กระพริบตา ใจฉันที่เริ่มเต้นแรงและถี่ขึ้นจนหายใจไม่เป็นจังหวะ ..มือของเขาค่อยๆสัมผัสผมที่เปียกปอนของฉัน ไม่นานเขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ว่าจังหวะการหายใจของเขาก็ถี่ขึ้นเหมือนกัน แล้วเหตุใดฉันถึงไม่ขัดต่อการกระทำเช่นนี้ของเขากันนะ เขาโน้มใบหน้ามาจนจมูกเขาสัมผัสกับแก้มฉันเบาๆก่อนจะลามไปยันซอกคอ ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆบวกกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่เหมือนจะทะลุออกมา การหายใจเข้าออกที่ไม่เป็นจังหวะส่งผลให้เนินอกที่โหนกนูนกว่าที่ชั้นในลูกไม้สีดำจะปกปิดได้กระเพี้ยมกับน้ำขึ้นลง มันได้ล่อสายตาให้เขาใช้ริมฝีปากจูบสัมผัสมันเบาๆ ผิวอ่อนๆของเนื้อเนินได้ถูกหนวดของเขาที่เริ่มขึ้นเป็นตอทิ่มแทงส่งผลให้ฉันรู้สึกเสียววาบมือไม้อ่อนไม่มีแรงจะขัดขืนใดๆ เขาเริ่มจูบเบาๆไล่ขึ้นมายังยันซอกคอ จนถึงซอกหูแล้วอยู่ๆก็หยุดการกระทำลง..

"ทำไมคุณไม่ขัดขืนผมล่ะ ..ทำไมถึงปล่อยให้ผมทำ" เขากระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ

"เออ..คืออ.." ทำไมกันละซึ่งฉันก็ตอบเขาไม่ได้เหมือนกัน

"งั้น เรา มา....."

"ขึ้น..ขึ้นฝั่ง ฉันจะขึ้นฝั่งแล้ว" ไม่ทันจะให้เขาพูดจบ ฉันก็ตัดบทไปดื้อๆ ไม่ไหวแล้วอยู่ตรงนี้นานไม่ได้แล้ววววว~~~

ฉันรีบปรี่ตัวออกจากเขาแล้วขึ้นฝั่งทันที ส่วนเขานั้นก็ยังคงเล่นน้ำต่อ ดำผุดดำว่ายอยู่แบบนั้นนานพอสมควร 'เป็นอะไรของเค้ากันนะ' ฉันนั่งมองอยู่ริ่มฝั่งก็อดนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คืออะไรกันแน่ทำไมฉันถึงได้นิ่งและยินยอมเขาง่ายๆแบบนี้ และที่เขายังไม่ขึ้นฝั่งตอนนี้อาจเป็นเพราะเขารู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปหรือ ไม่ ก็...คนอย่างอิตานั้นเนี้ยนะ ใช่!! แค่คิดจะแกล้งฉันเท่านั้นแหละ 'นายมันขี้แกล้งอยู่แล้วนี่'

"จะเล่นน้ำอีกนานมั้ย ฉันหิวแล้วนะ ขึ้นมาสักทีสิ" ฉันตะโกนเรียกให้หยุดได้แล้วหิวแล้วว..ไม่นานเขาก็ว่ายมาทางที่ฉันนั่งอยู่เมื่อใกล้ถึงฝั่งเขาก็ค่อยๆเดินมาหาฉันแบบไม่ได้ใส่อะไรเลย

"นายจะทำบ้าอะไรอี๊กกกกก~ ไม่อายฉันก็อายป่าอายเขาบ้างสิ อี๊!โรคจิต"

"คุณนั้นแหละโรคจิต รู้ว่าผมไม่ได้ใส่อะไรทำไมไม่มองไปทางอื่นละจ้องอยู่ได้ เสื้อผ้าผมอยู่ข้างคุณนั้นไง ผมก็ต้องเดินมาเอาทางนี้สิถูกมั้ย"

ว๊ายย..! ยังจะมาย้อนอีกฉันรีบหันไปทางอื่นพร้อมเอามือปิดหน้าไว้ โอ้ยย! วันๆเจอแต่อะไรก็ไม่รู้

...........................................................

เป็นกำลังใจให้นางเอกเราด้วยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***