Rara, gadis 20 tahun yang polos, kerja di PT. Nganjuk Sejahtera Group. Bosnya, Pak Samingan, super disiplin tapi eksentrik. Suatu hari, Rara terpaksa tinggal di rumah bos untuk mengurus anak tunggalnya - Arifbol - cowok tampan tapi bertingkah seperti anak kecil karena kondisi epilepsi yang dideritanya. Meski begitu, Arifbol ternyata punya sisi religius, perhatian, dan secara tak terduga... bikin Rara jatuh cinta.
Karya ini diterbitkan atas izin NovelToon Tri 2001, isi konten hanyalah pandangan pribadi pembuatnya, tidak mewakili NovelToon sendiri
Ngidam Cemburu
Pagi itu suasana kantor PT. Nganjuk Sejahtera Group rame banget. Pegawai pada sibuk, ada yang ngetik, ada yang lari-lari bawa map, ada juga yang sibuk ngerumpi pelan sambil ngelirik ke ruang direktur—tempat Arifbol lagi duduk santai sambil baca laporan.
Rara, yang sekarang udah resmi jadi istrinya, duduk di meja sebelah. Tapi entah kenapa, pagi itu wajahnya agak beda—kayak awan mendung sebelum hujan. Bibirnya manyun, tangan ngetik tapi salah-salah terus. Satu dokumen bisa diulang lima kali.
Arifbol sempet nengok, senyum dikit.
“Lho, kok cemberut ngono, Ra? Kowe ora seneng ta aku ganteng?”
Rara ngangkat alis, “Ganteng opo, Mas. Wong lagek ngono Rifqa ngguyang-nguyu neng sampeyan, malah sampeyan bales mesem! Aku ra paham, iku sopan santun opo modus!”
Pegawai lain yang denger langsung pura-pura sibuk, tapi kupingnya merhatiin.
Arifbol ngakak pelan, “Lho, aku iki cuma sopan, Ra. Wong anak buah kok. Nek aku gak senyum, dikiro galak.”
Rara nyeletuk cepat, “Heh, sopan iku gak usah sampek nyengir limang detik, Mas. Iku jenenge... kakean untu!”
Ruang kerja mendadak senyap. Pegawai nahan tawa.
Arifbol malah tambah ngakak, “Walah, iki tenan Rara versi sensitif. Mbok ra iso cemburu Kabeh wong nyopo aku, to?”
Rara mendengus, “Mas, sampeyan gak ngerti. Wong-wong cewek neng kene ngiwasi sampeyan kuwi koyok ngiwasi artis sinetron. Aku ae yo bingung, kapan sampeyan dadi idola?”
Arifbol nyender di kursinya, wajahnya kalem tapi senyumnya jail. “Lha, piye, Ra. Wong aku saiki sehat, tampan, sukses, rajin ngaji... wong sempurna ki memang susah disembunyiin.”
Rara nyeletuk, “Yo, tapi kowe iku wes kawin, Mas! Sing ngaji kuwi tolong ditambah ayat sabar ngadepin istri, ben ndak aku jewer!”
Pegawai cewek di belakang hampir keselek air putih, buru-buru kabur ke pantry.
Rara akhirnya berdiri, ngambil map, dan keluar ruangan dengan langkah cepat.
Arifbol masih ngakak, tapi di hatinya, dia ngerasa ada yang aneh.
Belakangan ini Rara gampang banget emosi. Kadang nangis karena iklan sabun, kadang marah cuma gara-gara nasi gorengnya kurang kecap. Tapi setiap kali dilihat dari dekat, wajahnya makin glowing, matanya makin sayu, dan pipinya makin merona.
Sore harinya, Rara pulang lebih dulu. Katanya mau masak buat Arifbol.
Tapi begitu sampai rumah, Bu Wiji yang lagi duduk di ruang tamu langsung manggil,
“Lho, Rara, kok pucet, Nak? Kowe ora Popo to?”
Rara senyum kecut, “Ora, Bu... mung rodhok mumet sak ithik.”
“Wes mangan ta?”
“Wes... tapi kok pengin es degan karo rujak cingur yo, Bu...”
Bu Wiji melongo, “Lho, kok aneh selerane. Biasane ra seneng rujak.”
Rara nyengir, “Hehehe... emboh, Bu. Mungkin pengin pedes ae.”
Arifbol baru nyampe rumah pas Rara lagi di dapur.
Dia jalan pelan, lihat istrinya ngulek sambel sambil nyanyi lagu koplo, mukanya serius banget kayak lagi mau tanding masak nasional.
“Ra, kok semangat tenan? Kowe ora kesel?”
“Lha wong aku lagi pengin, Mas. Rasane pengin sambel sampe moto pedes,” jawab Rara tanpa nengok.
Belum lima menit kemudian, Rara tiba-tiba berhenti ngulek.
Mukanya pucat, tangannya lemes, terus pelan-pelan jatuh duduk di lantai.
Arifbol kaget, langsung lari, “Ra! Ra, kowe piye, to?! Ojok gawe aku panik ngene iki!”
Bu Wiji keluar dari ruang tamu, panik juga.
“Cepet, Bol, gendhong! Gendhong Rara, ayo digowo neng klinik!”
Tanpa mikir, Arifbol langsung gendong Rara keluar kayak pahlawan sinetron. Tapi saking paniknya, sandal satu lepas di teras, dia gak sadar.
Di klinik, Rara udah mulai sadar. Dokternya, ibu-ibu paruh baya, senyum lembut sambil bilang,
“Selamat ya, Mbak Rara, kayaknya ini bukan masuk angin. Tapi kabar bahagia. Mbaknya hamil muda.”
Rara melongo. Arifbol juga bengong, tapi cuma dua detik sebelum ketawa norak.
“Hahaha! Lho, beneran, Dok? Aku iso dadi bapak?!”
Dokternya senyum, “Iyo, Mas. Tapi pelan-pelan ya, jangan kebanyakan ketawa di ruangan saya.”
Rara masih diem, matanya berkaca-kaca.
“Lho, Mas... aku beneran hamil?”
“Iyo, Ra,” jawab Arifbol pelan, tangannya nyenggol pelan pipi Rara, “Iki tandane Gusti Allah maringi hadiah. Kowe wes sabar ngurus aku, saiki gantian. Gusti Allah ora turu.”
Rara mulai nangis, tapi sambil nyengir juga.
“Ya Allah, Mas... aku nangis seneng, tapi sampeyan iki lak ngguyu tadi koyok wedhus seneng dikasih suket.”
Arifbol ngakak lagi.
“Yo ben, Ra. Wong aku bahagia tenan. Aku dadi bapak, kowe dadi ibu. Ora iso ora mesem!”
Malamnya di rumah, Rara tiduran di pangkuan Arifbol.
Arifbol usap rambutnya pelan.
“Ra, aku janji saiki. Aku bakal njogo kowe karo bayi iki sak kuatku. Aku ora arep nggawe kowe kesel maneh.”
Rara nyengir kecil, “Janji wae, Mas. Nek esuk-esuk Rifqa isih nyopo manis, aku jewer kowe.”
Arifbol nyubit hidung Rara, “Hehehe, malah lucu, Ra. Ngidam e kok cemburu.”
Rara nyengir lebar, “Yo wes, Mas. Wong sing aku idam-idamkan yo mung sampeyan.”
Sejak semalam tahu dirinya hamil, Rara jadi orang paling ribut seisi rumah.
Pagi-pagi sebelum ayam berkokok, dia udah bangun, bukan buat shalat tahajud, tapi buat cari pisang goreng yang katanya tiba-tiba pengin banget.
Arifbol yang masih ngantuk cuma bisa ngelus dada.
“Ra… iki jam limo, lho. Tukang gorengan wae durung melek.”
Rara manyun, “Lho, tapi aku pengin saiki, Mas. Bayi iki njaluk e aneh-aneh.”
Arifbol nyengir. “Bayi opo kowe sing ngidam, Ra?”
“Yo dua-duanya! Wong kowe gak ngerti sih rasane perut anget terus pengin mangan sing gurih!”
Akhirnya Arifbol keluar juga, cuma pakai jaket, celana training, dan sendal jepit, muter keliling kompleks cari gorengan.
Begitu balik, Rara udah nunggu di depan pintu kayak penjaga warung.
“Mas! Ketemu?”
“Nah iki, aku tuku kabeh, gorengan, tahu isi, gedang goreng, karo bakwan, lengkap!”
Rara seneng banget, langsung duduk sambil makan sambil senyum-senyum sendiri.
Bu Wiji yang dari tadi ngintip di dapur cuma geleng-geleng.
“Bol, sabar yo, wong ngandut ki emang ngono. Ngidam sak karepe.”
Arifbol senyum, “Iyo, Bu. Tapi nek terus-terusan aku iso ngidam melarat, Bu.”
Bu Wiji ngakak, “Lha, sing penting anakmu sehat.”
Siangnya, Rara udah siap ke kantor.
Bu Wiji sempet protes, “Ra, kowe istirahat wae to, lagi awal-awal ngandut.”
Tapi Rara ngeyel, “Ora popo, Bu. Aku bosen nek neng omah wae. Lagian, aku pengin ngawasi Rifqa.”
Bu Wiji kaget, “Lho, Rifqa sopo?”
Rara nyeletuk, “Cewek iku lho, Bu, sing seneng banget nyopo Mas Bol neng kantor.”
Bu Wiji senyum nahan tawa, “Walah, iki ra cuma ngidam panganan, tapi ngidam cemburu.”
Di kantor, suasananya adem.
Tapi baru sejam Rara duduk, Rifqa datang bawa kopi ke ruang direktur.
“Selamat siang, Mas Arifbol,” katanya lembut.
Arifbol nyengir kecil, “Wah, matur nuwun, Rifqa.”
Dari meja luar, Rara langsung melotot.
Begitu Rifqa keluar ruangan, Rara langsung manggil dengan senyum palsu.
“Rifqa, kopi e enak ta?”
Rifqa bingung, “Eee... iya, Mbak, Mas Arifbol bilang—”
“Lho, tak kiro Mas Arifbol iku direktur, ora pelanggan kafe.”
Rifqa langsung gugup, “Hehe... iyo, Mbak, maaf.”
“Yo wes, sing penting kerjo sing bener, ojo sok manis nang wong sing wes omah-omah.”
Pegawai lain yang denger langsung pura-pura ngetik cepat, padahal pengen ketawa.
Arifbol dari dalam ruangan denger itu, malah senyum-senyum sendiri.
Pas istirahat, dia keluar, mendekati Rara.
“Ra, kowe iki kok medeni anak-anak, to?”
Rara nyeletuk, “Lho, aku cuma ngelingke, Mas. Wong jaman saiki cewek-cewek nekat.”
“Ngidam cemburu maneh iki,” bisik Arifbol pelan, nyengir.
Rara cemberut, “Aku ra cemburu. Cuma... kesel ae, Mas. Wong sing nyopo sampeyan akeh banget.”
Arifbol duduk di sebelahnya, ngelus tangan Rara pelan.
“Ra, aku iki saiki wes duwe kowe, wes cukup. Sing aku delok saben esuk, sing aku pikir saben bengi, yo kowe. Ora usah cemburu, to.”
Rara mendelik kecil, “Nek sampeyan mesem maneh neng Rifqa, tak tabok nganggo mouse.”
Arifbol ngakak sampe pegawai belakang ikut senyum.
Sorenya, di mobil, Rara duduk sambil melamun.
Tangannya ngelus perut pelan.
“Mas, aku iki bener-bener bakal dadi ibu, yo?”
Arifbol nengok, suaranya lembut banget, “Iyo, Ra. Lan aku bakal dadi bapak sing tangguh.”
Rara senyum kecil, tapi matanya berkaca-kaca.
“Mas... aku ra ngerti nangpo akhir-akhir iki aku gampang nangis. Seneng nangis, kesel nangis, kelingan Rifqa yo pengin nangis.”
Arifbol nyubit hidung Rara pelan, “Hehehe... wajar, Ra. Iki tandane kowe tenan ngandut. Tapi nek kowe nangis terus, bayine bingung. Iso-iso pas lahir wajahe cemberut terus.”
Rara ngakak, “Lha, anakmu yo mirip bapak e, seneng nggodain.”
Arifbol ikut ketawa, “Nggodainmu iku hobiku, Ra. Nek kowe ra cemberut sak jam wae, rasane sepi.”
Mobil itu melaju pelan ke arah rumah, sambil diiringi suara tawa mereka berdua.
Rara nyender di bahu Arifbol, matanya setengah merem.
“Mas...”
“Hm?”
“Makasih, yo... wes sabar nanggapi aku.”
Arifbol nyengir, “Iyo, Ra. Wong aku malah seneng. Nek kowe nesu, aku iso luwih kenal karo kowe.”
Rara mesem, “Ngidamku iki aneh, Mas. Tapi sing paling tak pengini cuma siji…”
“Opo, Ra?”
“Sampeyan tetep nyayang aku, meskipun aku cerewet, cemburuan, lan gendutan.”
Arifbol ngakak, lalu nyium kening Rara pelan.
“Ra, nek aku ra sayang kowe, aku ora bakal ngidam kowe saben dino.”
Rara nyengir malu, “Mas iki iso ae, duh… malah aku pengin rujak maneh dadine.”
Arifbol geleng-geleng, “Walah, bayi iki turunane sopo to, kok doyan pedes koyok ibune.”
Rara ngakak, “Turunan bapak e, wong sampeyan sing doyan sambel!”
Mobil terus jalan sambil diiringi tawa kecil.
Rara masih ngelus perutnya sambil berbisik, “Nak, semoga kamu nanti gak kebanyakan gaya kayak bapakmu, yo…”
Arifbol nyaut sambil nyetir, “Eh, aku denger lho, Ra. Wong bapakmu iki keren, to?”
Rara ngakak lagi, “Keren ndasmu, Mas…”