CHAPTER 13

Sa paglipas ng mga araw matapos ang naging komusyon sa pagitan ng mga anak ko at sa magkambal na Jin.

Ang akala ko na titigil na sila sa k-kapunta sa bahay ko ay hindi nangyari.

Kung noon ay mas focus nila ako at kaunti lang sa anak ko. Ngayon ay naging pantay na. Kung anu-ano na lang ang pinagsasabi o alok ang ginagawa nila sa mga bata.

Kahit na hindi sila pansinin ay wala pa rin sa kanila ang lahat. Hindi pa rin sila tumitigil.

Napapagtanto ko na nga rin na mas napaparami pa ang oras nila sa amin kaysa ang magtrabaho.

Kapag tinatanong ko naman ang dalawa sinasabi lang nila na hindi naman sila mawawalan ng pera. Kaya nila kaming buhayin nang walang problema.

Kahit na bilhan pa nila ako ng magandang bahay ay kayang-kaya nila na gawin.

'Eh, di kayo na!'

Kaso nagmamayabang lang sila kapag nasa harapan din namin si Sinian. Para bang pinapatamaan nila ito o sadyang nag-de-deliryo lang ako.

Noong una gan'on pero iba na talaga. Lalo na ngayon na nasa Disreywondercand kami. Isang lugar na p'wedeng puntahan ng mga bata at maski na rin ng mga matatanda.

May mga rides for kids and adults. Can watch movies inside too, more on cartoons actually.

Napapansin ko sa tatlo na parang may mali sa kanila. Kahit na hindi ko gusto ang isang bagay o pagkain, pilit naman nila sa akin inaalok o hindi kaya ay sa mga bata.

Kapag pupunta kami sa rides, magti-tinginan pa nang masama ang tatlo saka sila mag-sa-suggest sa amin kung ano ang magandang rides.

"Let's go to the Ferris Wheel. You'll definitely enjoy it!" Nakangiting pahayag ni Weilan sa mga anak ko na masayang pinagtutuunan ang kanilang ice cream na binili ko.

Pero namutla rin nang marinig ang sinabi nito. Napalingon sa tinutukoy nitong Ferris Wheel.

Kaya napahakbang sila papalayo sa lalaki. Animo'y ayaw na ayaw makita si Weilan sa harapan nila.

"Are you blind? Or stup*d? They were afraid on heights." Malamig na tugon naman ni Sinian sa lalaki na nagpaubo rito.

"Huh? Afraid? I didn't know about that. Then, how about roller coaster?-ouch! What was that for?" Naiinis na singhal ni Weilan nang sapukin siya sa ulo nitong si Sinian.

Kitang-kita ko rin ang panggigigil sa mukha ni Sinian. I wanted to laugh at them.

Ngayon ko lang kasi napagtanto na may pagkat*nga pala si Jin Weilan kahit kunti.

Hindi niya ba napagtanto ang action ng dalawa? Takot sila sa matataas na lugar. Sh*t!

"You deserved it, Wei. They were afraid of heights, why did you suggest a roller coaster? Stup*d. You're already old but your mind was still a child." Pailing-iling pa ang mukha ni Linran.

Parang wala lang sa kaniya na sinaktan ni Sinian ang kapatid.

"Brother..." Gustong magreklamo ni Weilan pero hindi na niya nagawa pang magsalita nang talikuran na siya nito at pinuntahan ang dalawa na nakatingin sa direksyon ng sinehan.

"Want to watch? I already have the tickets." Nakangiting suhestiyon nito sa dalawa.

Napaangat ang kanilang mga ulo sa lalaki bago ibaling ang tingin sa akin ang sarili.

Ang mga mata nila ay kumikinang-kinang pa. Naghihintay sa aking sagot. That's why I left a deep sigh and accepted the offer.

But to my surprise or our surprise, the two quickly ran in the direction of Sinian and hugged him.

Napansin ko pa ang matinding pagkagitla ni Sinian sa sudden attack ng dalawang bata. Lol.

"Uncle Nian! Uncle Nian! Let's go! We wanted to watch the movies that you like when you're younger!" My youngest child, Kidlat's exclaimed, with a joyous expression on his face.

"Yes, Uncle Nian! Let's go before the theater's full!" Zefhan's calmly said but I could sense the excitement of him.

"A'right! Your Uncle Sinian will never disappointed you. Come on!" Nakangiting pahayag din ni Sinian sa mga bata at nagsimula na ngang dalhin ang dalawa sa sinehan na medyo may kalapitan lang sa aming direksyon.

"Tsk. He's becoming selfish! Can't he just let us play with the kids?" Dinig kong angil ni Weilan sa paalis na lalaki.

"That's what it should be, Weilan. Don't be mad. You can't win if you're always putting the childish attitude of yours." Salungat naman ng kapatid kaya ako na hindi inaasahan na marinig iyon, napataas ang kaliwang kilay saka binigyan sila nang seryosong tingin nang ibaling nila ang kanilang mga mata sa harapan.

"Don't do trouble. Pumayag lang ako sa alok ninyo dahil kailangan ng mga bata na mag-enjoy. Pero kung ganito rin ang ipapakita ninyo na ugali, nawawalan na ako ng rason para palapitin pa kayo sa buhay namin. After this day, if you didn't change your attitude towards Sinian, let's forget that we've known each other." May pagbabanta kong sabi sa dalawa at nauna na ngang maglakad papalayo kahit na tinatawag pa nila ang pangalan ko.

Kung hindi lang dahil sa pag-iisip ko na baka nagiging makasarili na ako, noon pa man ay hindi ko hahayaan na mapalapit ang mag-aama na ito sa mga anak nila.

Hindi ako makakapayag.

Kahit na maging masama ako sa mukha ng mga anak ko, wala akong pakealam.

Because they were the ones who did it to themselves. If they just called me back then or texted me back. I'll be satisfied without seeing them.

Papayagan ko rin sila na makita ang mga anak ko dahil alam ko kung gaano kahirap ang maging isang aktor o direktor sa Entertainment Industry. Dahil naging parte na ako r'yan.

Pero sa loob ng limang taon, wala man lang paramdam.

Wala man lang silang sinasabi kung ano sa akin. Kahit ano pa ang rason nila para iwan ako sa Isolated Place na iyon, kahit na anong ugali pa na meron ang Original Owner, dapat nagawa pa rin nilang magparamdam.

Kahit pang-cu-curse lang ay ayos na. Atleast alam ko na buhay pa ako sa puso nila. Even though I'm an evil person to their naked eyes.

What now? Why did they take an action after those 6 years?

They made me an unwanted person. Isang tao na hindi na kailangan sa buhay nila kaya mas maigi na lang na itapon sa malayo.

Ano bang ginawa ko? Ng katawang ito para mangyari iyon?

***

"Uncle Nian pick the right movies! It's awesome! Full of action! I wanted to become the villain!" Nakangiting salaysay ni Kidlat habang nakaupo kami sa isang fancy restaurant.

Nasa VIP Area kami dahil ayaw nina Jin Weilan at Jin Linran na may mag-disturbo sa aming katahimikan.

But is this what they called quiet?

After Kidlat exclaims his satisfaction throughout the movie, the other party starts to ruin the mood again.

"Hey, Kidlat, try it." Suhestiyon ni Linran sa pagkain na sa tingin niya ay bagay sa mga bata.

"Nah, try this instead. It's too bland." Komento naman ni Weilan sabay agaw ng menu sa kapatid.

Hindi niya ba nakita na may iba pa na menu sa harapan niya?

"How about..." Pero bago pa man magsalita si Sinian sa kaniyang gusto, inunahan na naman siya ng dalawa.

"No. This seems the perfect dishes for us. Right, Alrich?" Pangtuturo naman ni Weilan sa isang spicy food na alam kong hindi kakayanin ng mga bata.

Nag-iisip ba siya? May mga bata siya na papakainin, gusto niya bang pat*yin sila sa anghang?

"St*pid. This one is right."

"No, this one."

"Currently the suitable dish."

"It should be, but not. This one."

And then the arguments didn't end. Napapahawak na lang ako sa aking sentido dahil sa sakit sa ulo na aking nararamdaman nang makita ang dalawang nag-aaway na ito.

Nilingon ko pa si Sinian na katabi ang dalawang bata. Ang mga mukha nito ay nagtataka na sa nagiging aksyon na ginagawa ng dalawa.

Kaya sinenyasan ko si Sinian na lumabas na muna sa room na ito kasama ang dalawang bata.

Kahit na ayaw ng magkambal na umalis, wala silang nagawa nang makita na walang kahit anong ekspresyon ang nakikita sa aking mukha.

Nang kami na lang ang natitira sa loob ng room at ang dalawa ay nagbabangayan pa rin sa kung ano ang kakainin namin.

Malakas kong hinampas ang lamesa na naging sanhi para tumaob ang nakalagay sa lamesa na mga palamuti.

Pero hindi ko iyon pinansin, ang mas tinuon ng aking atensyon ay ang itsura ng dalawa na ngayon ay hindi na maipinta ang mukha.

"I told you to not make any trouble. Ano na naman ba ito?" Hindi ko na talaga kaya pang kimkimin ang emosyon na namumuo sa aking dibdib.

Napapansin ko kasi na parang wala lang sa kanila ang mga babala ko.

"I'm sorry, we don't know how to handle the kids..." pagkatapos sabihin ni Linran ang bagay na iyon napalingon pa siya sa kabilang direksyon.

"Y-yeah, right. We're sorry for making trouble." Sabay yuko rin ni Weilan sa akin.

Ang akala ko na magrereklamo rin sila sa akin dahil sa hinahayaan ko si Sinian pero hindi ko inaasahan na ako ang magugulat sa pinatuklas nila sa akin na kahinaan nila.

Kahit na gusto kong tumawa sa narinig ko. I maintained my calmed composure.

"Then, you already know who I am. Sa mga panahon na kasama ko kayo hindi ko man lang nasasabi ang mga katagang ito. Kaya ngayon, gusto kong malaman ang kasagutan sa mga bibig ninyo." Seryoso kong pahayag saka binigyan pa sila isa-isa ng tingin.

"Yes, we already know." Matapang pero mahinang tugon ni Jin Weilan.

"And about the kids too. I know you're the one who gave birth to them. But we're not the father of your child." Sagot din ni Linran.

Batid ko na rin na may gan'on nga na pangyayari dahil hindi naman kami prepared noong umalis kami sa mansion.

Alam kong makikita nila ang mga ginawa kong kasuotan para sa mga bata. Lalo na rin kung paano ko ba turuan sina Kidlat at Zefhan ng pagsulat at pagbabasa.

Hindi naman sila t*nga para hindi matukoy o maisip na may chansa nga na ako ang nagluwal sa bata.

Ngunit hindi ko rin inaasahan na marinig ang mga katagang iyon.

Not the father of my twins? Then who?

Who's the real father of my kids?

"Do you know him?" I asked, waiting for his answer.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***