ท่านอาจารย์ โปรดอย่าทิ้งข้าไป
จูบแรก
เขานั่งเฝ้าดูอาการอยู่ทั้งคืนโดยไม่รู้เลยว่าอาจารย์ของเขาจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่
หิมะโปรยบางเบานอกเรือน ขณะที่ในห้องเงียบสงบ นางเอกนอนซมเพราะพิษไข้จากการตากหิมะ พระเอกนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบงัน มือคอยเช็ดตัวให้ด้วยความอาทร
เหยียนชุน
ซือจุน..\\กุมมือฟู่ฮัว
เหยียนชุน
ท่านฟื้นสิขอรับ…ท่านจะทำให้ข้ากลัวนะขอรับ\\น้ำเสียงสั่นเครือ
เหยียนชุน
ท่านก็นอนมานานจนเลยเวลาอาหารเย็นแล้วนะขอรับ
เหยียนชุน
เดี๋ยวท้องท่านจะหิวเอานะขอรับ
เหยียนชุน
ท่านฟื้นขึ้นมาสิ\\จูบเบาๆที่หลังมือ
สายตาเขามองใบหน้าซีดเซียวของฟู่ฮัวด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจเอ่ย
ความรักที่เก็บไว้เงียบ ๆ มานาน ตั้งแต่วันที่ฟู่ฮัวเก็บเขาจากข้างทาง รับเป็นศิษย์ และเลี้ยงดูประหนึ่งครอบครัว
เหยียนชุน
(แม้ซือจุนจะมองข้าเป็นเพียงศิษย์…แต่ในใจข้า ท่านมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด)
ข้าคิดในใจ ขณะมือยื่นผ้าเย็นแตะหน้าผากดขาเบา ๆ ราวกับกลัวเขาเจ็บ
ข้าจับมือดขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหลุดลอยไป พร้อมกับใช้แขนโอบประคองเขาขึ้นเล็กน้อย เพื่อลองป้อนยาอีกครั้ง แม้เขาจะเพียงครางเบา ๆ ในลำคอ ข่าก็ยังพูดปลอบอยู่ข้างหูอย่างไม่หยุดหย่อน
ทุกท่วงท่าของเขา เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป ไม่ใช่แค่ศิษย์ดูแลอาจารย์ แต่เป็นชายคนหนึ่ง ที่รักจนหมดใจ
ในห้วงเวลานั้น ภาพอดีตผุดขึ้นในความคิด
วันที่ข้าเป็นเพียงเด็กเร่ร่อน ถูกทิ้งฝนสาดจนหมดแรง ก็เป็นเขายื่นร่มมาให้ ยื่นมือมาพาข้ากลับเรือน รับเป็นศิษย์ ป้อนข้าว สอนวิชา และให้ข้ารู้จักคำว่า "บ้าน"
น้ำตาไหลซึมที่หางตาโดยไม่รู้ตัว ข้ากุมมือเขาไว้แน่นกว่าเดิม เอ่ยเสียงแผ่วแต่หนักแน่นจากใจจริง
เหยียนชุน
ซือจุน...ท่านดูแลข้ามามากพอแล้ว ให้ข้าได้ดูแลท่านบ้างเถิด\\จูบลงที่หน้าผากเบาๆ
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน ลึกซึ้ง และเต็มไปด้วยคำสัญญา ว่าแม้โลกภายนอกจะหนาวเหน็บเพียงใด แต่ในอ้อมแขนนี้ ข้าจะเป็นไออุ่นให้เขาตลอดไป
แม้นเขาจะยังไม่อาจลืมตาตอบ แต่ข้าก็แนบมือเขาเข้ากับแก้มตนเองเบา ๆ ปล่อยให้ไออุ่นเพียงน้อยนิดของเขาปลอบประโลมหัวใจที่เต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใย และคำสัญญา—ว่าจะไม่มีวันปล่อยมือจากเขาอีก
ฟู่ฮัว
เจ้าพูดเมื่อครู่นั้น…ข้าได้ยินหมดแล้ว\\ยกมือขึ้น
ฟู่ฮัว
เช่นนั้น...ข้าก็ฝากตัวไว้กับเจ้าแล้วกัน\\ลูบแก้มเหยียนชุนเบาๆ
เหยียนชุน
ซือจุน….ข้าจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายท่านได้อีก\\จับมืออุ่นที่แนบแก้ม
ฟู่ฮัว
เจ้า…ร้องให้มานานแค่ไหนแล้ว
ฟู่ฮัว
อย่าร้องให้เพราะข้าเลย…ข้าดูแลเจ้ามาอย่างดีไม่ได้อยากให้เจ้ามาร้องให้เพราะข้า\\เช็ดน้ำตาให้
ฟู่ฮัว
เด็กขี้แยของข้า\\ยิ้ม
ฟู่ฮัว
ข้าไม่เป็นอะไรแล้วละ
เหยียนชุน
ดีเหลือเกินที่ท่านไม่เป็นอะไร\\กอด
เหยียนชุน
ซือจุนยังเจ็บตรงไหนหรือไม่ขอรับ\\มองด้วยความเป็นห่วง
ฟู่ฮัว
ข้าไม่เจ็บปวดตรงไหนแล้วละ\\ลูบหัว
เหยียนชุน
ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าใครมันทำให้ท่านเป็นเช่นนี้
ฟู่ฮัว
โดยปกติแล้วมันจะไม่ออกอารวาดส่มสี่สุ่มห้า
ฟู่ฮัว
ถึงฆ่าคนก็ไม่ห่าล้างบางแบบนี้
ฟู่ฮัว
ต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่
เหยียนชุน
ท่านพอจะรู้หร่อไม่ว่าเป็นใคร
ฟู่ฮัว
ผู้ที่ควบคุมมารได้ขนาดนี้คงเป็นระดับแม่ทัพเผ่ามารหรือไม่ก็จอมมารเลย
ฟู่ฮัว
แต่จอมมารก็โดนผนึกไว้มาหลายร้อยปีได้แล้วละ
ฟู่ฮัว
ตอนนี้ข้านึกไม่ออกเลย
ฟู่ฮัว
คงต้องรายงานเบื้องสูงก่อนที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซ้ำอีก\\กำมือแน่น
เหยียนชุน
ถ้ามีมารปีศาจบุกมาอีกให้ข้าไปแทนท่านได้หรือไม่
ฟู่ฮัว
เจ้ายังอ่อนต่อโลกนัก
ฟู่ฮัว
พวกมารมันเล่เหลี่ยมเยอะ
ฟู่ฮัว
เจ้าตามพวกมันไม่ทันหรอก
เหยียนชุน
ซือจุนท่านรังเกียจผู้ใช้พลังมารหรือไม่
เหยียนชุน
รังเกียจมารหรือไม่
ฟู่ฮัว
หากบอกว่าไม่ก็คงโกหก
ฟู่ฮัว
ข้าเพียงเชื่อว่าพลังมารหรือเชียนจะดีจะร้ายขึ้นอยู่กับตัวใช้ซะมากกว่า\\ลูบหัวเบาๆ
ฟู่ฮัว
ทำไมรึ(หรือว่าเจ้ารู้ตัวแล้ว)
เหยียนชุน
ข้า..ถามเฉยๆหน่ะขอรับ\\หลบสายตา
ฟู่ฮัว
อืม(จะโกหกก้อย่าหลบตาสิ)\\ยิ้ม
ฟู่ฮัว
พวกมารจะกำเนิดเป็นมารได้ต้องผ่านเรื่องเลวร้ายมาจนไม่สามารถเป็นคนดีได้อีก
ฟู่ฮัว
ไม่ว่าจะโดนทำร้ายร่างกายหรือจิตใจ
ฟู่ฮัว
ก็ล้วนทำให้คนดีๆกลายเป็นมารได้
ฟู่ฮัว
เจ้าดูแลข้ามานานแค่ไหนแล้ว
เหยียนชุน
ไม่นานมากหรอกขอรับ
ฟู่ฮัว
อืม(แต่ตาโหลเชียวนะ)\\มอง
เหยียนชุน
ซะ..ซือจุน\\ล้มตัวนอน
ฟู่ฮัว
มานอนด้วยกันสิ\\ดึงเหยียนชุน
เหยียนชุน
แต่ท่านต้องพักผ่อนข้าจะกวนท่านหรือไม่
ฟู่ฮัว
ไม่กวนหรอก…นอนๆไปเถอะ
ฟู่ฮัว
ข้าสั่ง\\เอามือปิดปาก
เมื่อนั้นบรรยากาศโดยรอบก้เงียบสงบชวนให้น่านอน
เหยียนชุน
ข้ารักท่าน…รัก..มากกว่าสิ่งใด\\มองฟู่ฮัว
เหยียนชุน
ข้าอยากให้ท่านมองข้าเป็นชายคนนึงไม่ใช่ลูกศิษย์ของท่าน\\เสยผมให้ฟู่ฮัว
เขาก้มตัวลงช้า ๆ ใบหน้าเคลื่อนเข้าไปใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมของนฟู่ฮัวยังติดอยู่ในความทรงจำ
ปลายนิ้วของเขาไล้ผิวแก้มของฟู่ฮัวเบา ๆ ก่อนที่ริมฝีปากเขาจะสัมผัสกับบางสิ่ง….แผ่วเบา เนิบนาบ และเต็มไปด้วยความหมาย
เงาตะเกียงสั่นไหวในจังหวะเดียวกับหัวใจของทั้งสอง แสงอ่อนบนผิวแก้มฟู่ฮัวแดงขึ้นเล็กน้อย แม้ดวงตาจะหลับพริ้ม แต่ดูเหมือนว่าเขารับรู้
Comments
สาววายสมองไหล
อัพพพพ/Heart//Heart/
2025-04-20
0