ท่านอาจารย์ โปรดอย่าทิ้งข้าไป
อาการแปลกๆ
เมื่อความวุ่นวายได้รับการครี่คายความสงบก็เข้ามาแทนที่
ฟู่ฮัว
(นี่ข้าหลับหรือ)\\มองรอบๆ
ยังไม่ทันไรความทรงจำเมื่อวานก้เเร่นมาพร้อมความเจ็บปวด
ฟู่ฮัว
(ข้าไม่ใช่เซียนเต็มตัวแล้วนี่เอง)\\มองเด็กน้อย
ชายหนุ่มนั่งมองเด็กน้อยด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าผลลัพธ์จะไม่เป็นดั่งหวัง
ฟู่ฮัว
เหยียนชุน…เจ้าตื่นสิ\\เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เหยียนชุน
!!!!ปีศาจจิ้งจอก\\ลุกพรวด
ฟู่ฮัว
มันตายไปแล้วละ\\ขำเบาๆด้วยความโลงใจ
เหยียนชุน
ซือจุนท่านเป็นอะไรหรือไม่\\สงบเสงี่ยม
ฟู่ฮัว
ข้าสะบายดี\\กำลังจะลุก
ฟู่ฮัว
(เรี่ยวแรงของข้าทำไมถึง)\\งงงวย
เหยียนชุน
ซือจุนไหนท่านบอกว่าไม่เป็นอะไรไงขอรับ\\พยุงขึ้น
เด็กน้อยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ฟู่ฮัว
ข้าสะบายดีแค่เพรียนิดหน่อย\\ลุกขึ้น
เหยียนชุน
เป็นเพราะข้า…ใช่หรือไม่ซือจุน\\เศร้า
เหยียนชุน
ท่านเป็นถึงเซียนแต่กลับเป็นแบบนี้เพราะข้า\\น้ำตาคลอ
ฟู่ฮัว
ข้าสะบายดี\\เช็ดน้ำตา
ฟู่ฮัว
นี่ข้าเป็นอะไร\\ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง
เหยียนชุน
ท่านหิวหรือขอรับ\\งง
ฟู่ฮัว
อ่า…ข้าถ่ายลมปราณให้เจ้าอยู่นานโขก็คงจะมีบ้าง
เหยียนชุน
งั้นเดี๋ยวข้าไปทำสำรับมานะขอรับ\\จุงฟู่ฮัวไปนั่งที่เก้าอี้
เหยียนชุน
เดี๋ยวข้ามานะขอรับซือจุน\\รีบวิ่งไป
หลังจากที่เหยียนชุนออกไปความเงียบก็พลันเข้ามาแทนที่
ทำให้ชายหนุ่มนั่งคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฟู่ฮัว
(ข้าเป็นมนุษย์แล้วงั้นหรือ)\\ลองใช้พลังเซียน
ฟู่ฮัว
(ก็ใช้ได้ปกติ)\\ถือกระบี่
ฟู่ฮัว
(คงมีแต่เรื่องร่างกายนี่กระมังที่แปลกไป)\\โล่งใจ
เหยียนชุน
(ซือจุนอ่อนแอลงเพราะข้าแถมท่านยังแปลกไป)\\ทำอาหาร
เหยียนชุน
ข้าจะตอบแทนท่านอย่างไรถึงจะพอ
เหยียนชุน
(ถ่ายลมปราณอย่างเดียวคงไม่ทำให้เซียนที่มีพลังอิ่มทิพย์หิวได้หรอก)
เหยียนชุน
(ถึงข้าถามซือจุนก็คงไม่คิดจะบอกข้า)
เหยียนชุน
(ป่านี้ท่านแม่จะเป็นเช่นไรบ้าง)
เหยียนชุน
ข้าต้องลงไปหาท่านแม่
เหยียนชุน
สำรับอาหารขอรับซือจุน\\วาง
ฟู่ฮัว
(หอมจัง)\\คีบอาหารเข้าปาก
ฟู่ฮัว
ร้อน…จัง\\กินน้ำตาม
เหยียนชุน
ซือจุน…\\เป็นห่วง
เหยียนชุน
เวลาท่านจะทานอะไรท่านต้องเป่าก่อนแบบนี้นะขอรับ\\ทำท่าเป่า
ฟู่ฮัว
อืม~\\คีบอาหารเข้าปาก
ฟู่ฮัว
ถูกใจข้ามากๆมันเอ่อมัน…….มัน-
เหยียนชุน
ใช่หรือไม่ขอรับ\\มองด้วยความเอ็นดู
ฟู่ฮัว
อร่อย..งั้นรึ\\มองเหยียนชุน
เหยียนชุน
หากซือจุนชอบข้าจะทำมาให้อีก\\คีบอาหารให้
เหยียนชุน
หากซือจุนอยากกินขึ้นมาอีกเมื่อไหร่\\รินน้ำให้
เหยียนชุน
ขอแค่ซือจุนบอกไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ข้าก็จะมาทำให้ขอรับ\\ยิ้ม
เหยียนชุน
ข้ามีเรื่องต้องบอกท่าน\\จริงจัง
เหยียนชุน
ท่านแม่ของข้าโดนทำร้ายไม่ต่างจากข้า
เหยียนชุน
ข้าต้องลงไปหาท่านแม่ขอรับ
ฟู่ฮัว
หากเจ้าหลบการโจมตีของข้าได้
ทั้งคู่ทานอาหารด้วยความสุขจนลืมความเจ็บปวดเมื่อวานไปจนสิ้น
ฟู่ฮัว
ข้าอิ่มแล้ว\\ลุกขึ้น
ฟู่ฮัว
กินเสียให้พอข้าจะรอเจ้าอยู่ที่ลานหน้าจวน
เหยียนชุน
ข้าพร้อมแล้วขอรับ
กลางลานกว้างบนหุบเขาอันเงียบสงัด ม่านหมอกสีขาวขุ่นที่ลอยอ้อยอิงเหนือพื้น ดินชายสองคนยืนประจัญหน้า กันร่างหนึ่งสวมอาภรณ์สีขาวสะอาดตากระบี่ในมือเรียวยาวดุจสายน้ำ
เหยียนชุน
ชี้แนะข้าด้วยขอรับซือจุน\\จับกระบี่ขึ้น
แล้วเสียงโลหะก็กระทบกันดังขึ้นเมื่อกระบี่ทั้งสองฟาดเข้าไส่กันด้วยความเร็วเหนือสายตา
ชายชุดขาวเคลื่อนไหวพริ้วไหวดั่งเงาจันทร์สะบัดปลายกระบี่เป็นเส้นโค้งงดงามฟาดเข้าใส่อีกฝ่ายอย่างแม่นยำอีกฝ่ายปัดป้องถอยอย่างสงบนิ่ง กระบี่ในมือโต้กลับด้วยท่วงท่ากระชับเด็ดขาดแต่ก็แฝงไปด้วยความกลัว
ประกายไฟแลบว่าทุกครั้งที่กระบี่กระทบกันหยิบดอกไม้ร่วงลงจากต้นไม้ทางปริวผ่านกลางสนามบอลลองเสริมบรรยากาศให้ดูงดงามแต่แฝงไปด้วยความตึงเครียด
เสียงกระบี่สุดท้ายกรีดลมอย่างแหลมคมก่อนที่ทั้งสองจะหยุดยืนประจัญหน้ากันลมหายใจสม่ำเสมอไร้คำพูดแต่ว่าต่างก็ยอมรับในฝีมือของกันและกัน
ฟู่ฮัว
(ทำไมเหนื่อยแบบนี้)\\เก็บอาการ
ฟู่ฮัว
ยอดเยี่ยม\\เก็บกระบี่
เหยียนชุน
ขอบคุณขอรับซือจุน\\คำนับ
เหยียนชุน
ศิษย์ขอลา\\หันหลังเดินออกไป
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว
ฟู่ฮัว
ต่อไปคงไม่ต้องออมมือแล้วกระมัง
ฟู่ฮัว
ขนาดยังไม่เต็มที่ข้ายังเหนื่อยขนาดนี้เชียวหรือ\\มองมือตัวเองที่สั่นเทา
ฟู่ฮัว
!!!\\รีบเดินไปจวนน้อย
ข้างในไม่มีใครพบเพียงความว่างเปล่า
ฟู่ฮัว
คงไปแล้วสินะ\\มองรอบๆ
ฟู่ฮัว
(เจ้าเด้กขี้แยนั่นจะรู้หรือไม่ว่าข้าแปลกไป)\\เดินออกมา
ฟู่ฮัว
(เจ้าเด็กคนนั้นจะไม่มีวันได้รู้อะไรเด็ดขาด)\\นั่งลง
ฟู่ฮัว
นานๆทีได้ออกแรงก้ทำเอาง่วงเหมือนกัน\\ตาปรือ
ฟู่ฮัว
(หลับสักงีบคงไม่เป็นอะไร)\\หลับตา
ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยแสงสีของดวงอาทิตย์ กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ป่าผสมกับกลิ่นชื้นของไอหมอกแตะจมูกอย่างแผ่วเบาเสียงลมพัดผ่านใบไม้เป็นจังหวะเบาสบายเสมือนเสียงขับร้องกล่อมจากธรรมชาติขับไล่ความวุ่นวายของโลกเบื้องล่างออกไปจนหมดสิ้น แค่หลับตาก็รู้สึกถึงความสงบที่แทรกซึมเข้าสู่ทุกลมหายใจ ที่พักเล็กๆทำจากไม้ไผ่ตั้งอยู่ริมผา มีเพียงเก้าอี้เล็กๆเรียบง่าย แต่เย็นสบายจากอากาศธรรมชาติไม่มีเสียงเสียงรบกวนใดๆทำให้ชายหนุ่มหลับไปแบบไม่รู้ตัว
Comments