ท่านอาจารย์ โปรดอย่าทิ้งข้าไป
ขอร้องอ้อนวอน
ฟู่ฮัว
เด็กน้อย\\สกิดเบาๆที่หัวไหล่
เด็กน้อยหน้าแดงกร่ำด้วยความอาย
เหยียนชุน
ปะ..ป่าวขอรับ\\เอามือป้องส่วนลับในร้างกาย
ฟู่ฮัว
นี่ก็หนึ่งชั่วยามแล้ว…ขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย\\ยื่นเสื้อผ้าให้พร้อมเบือนหน้าหนี
เหยียนชุน
ขอบคุณขอรับท่านฟู่ฮัว\\รับเสื้อผ้า
ฟู่ฮัว
เจ้านี่ช่างขวัญอ่อนเสียจริง\\ถอนหายใจ
ฟู่ฮัว
ใส่อาภรณ์ให้เรียบร้อยข้าจะรออยู่ด้านนอก
เหยียนชุน
ท่านฟู่ฮัว\\เปิดประตู
เมื่อยามได้มองชัดๆก็พบว่าเขามีใบหน้าที่เรียกเนียนไร้ที่ติ ดวงตาคมกริบดั่งว่าด้วยพู่กัน เส้นขนตายาวโค้งเป็นธรรมชาติ ใต้คิ้วเรียวไล่รูปพอดี ผิวขาวซีดเผือกลาวกระเบื้องเคลือบแก้มขึ้น แก้มขึ้นสีระเรื่อเหมือนดอกพีช ริมฝีปากบางแต่ได้รูปอวบอิ่มเหมือนกลีบกุหลาบที่เพิ่งแย้มบาน ท่าทางสง่างามและอวดดี ความงามของเขาทำให้เด็กหนุ่มที่จ้องมองถึงกับลืมหายใจ
เหยียนชุน
(เมื่อคืนไม่ทันได้สังเกตท่านฟู่ฮัวงามเพียงนี้เลยหรือ)\\ตะลึง
เหยียนชุน
ท่านฟู่ฮัว\\เดินไปหา
ฟู่ฮัว
มาสักทีนะเจ้าเด็กขวัญอ่อน\\ชายตามอง
เหยียนชุน
ขะ…ข้ามีชื่อนะขอรับ!!\\เสียงแข็ง
ฟู่ฮัว
หึ….ชื่อว่า?\\วางถ้วยชา
ฟู่ฮัว
ต่านเสี่ยว?\\มองเด็กน้อย
*ต่านเสี่ยวแปลว่าขวัญอ่อน,ขี้ขลาด
เหยียนชุน
ข้าชื่อเหยียนชุน
ฟู่ฮัว
นั่งสิเหยียนชุน\\ผายมือตรงเก้าอี้
เหยียนชุน
ขอรับ\\นั่งฝั่งตรงข้าม
เหยียนชุน
ข้าเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลเหยียน ลูกคนสุดท้องขอรับ
ฟู่ฮัว
ขึ้นมาที่นี่ได้อย่างไร
เหยียนชุน
ข้าเองก็ไม่แน่ใจขอรับ
เหยียนชุน
ข้าจำได้เพียงข้ากำลังกินข้าวอยู่ที่โรงม้า แล้วจู่ๆ ก็มีคนสามคนทำร้ายข้า จนข้าหมดสติ
เหยียนชุน
รู้ตัวอีกทีข้าก็ถูกทิ้งอยู่ที่แห่งนี้แล้วขอรับ
เหยียนชุน
ข้าน้อยเป็นเพียงลูกนอกสมรส แม่ของข้าก็เป็นเพียงทาสที่อยู่ในจวน หากพ่อของข้ารู้ว่าข้ายังไม่ตายเขาต้องตามฆ่าข้าแน่ๆเลยขอรับ
เหยียนชุน
ข้าอยากกลับไปช่วยท่านแม่เหลือเกิน\\กลั้นน้ำตา
เด็กน้อยพูดไปพรางร้องไห้ไปสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถช่วยมารดาผู้ให้กำเนิดได้
เหยียนชุน
แต่หากข้ากลับไปท่านแม่จะต้องโดนทำร้ายเป็นแน่เลยขอรับ\\น้ำตาไหล
ฟู่ฮัว
เจ้าอยู่กับข้ามิได้หรอก\\ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
เหยียนชุน
ทำไมเล่าขอรับ\\เช็ดน้ำตา
ฟู่ฮัว
ข้าไม่ชอบเด็ก\\ยืนขึ้น
เหยียนชุน
นายท่านฟู่ฮัวได้โปรดอย่าทิ้งข้าเลยขอรับ\\ร้องให้
เด็กน้อยทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงหัวเข่ากระแทกพื้นโดยไม่สนใจความเจ็บปวด มือทั้งสองสั่นเทายกขึ้นจับชายผ้าของหนุ่มผมขาวดวงตาแดงก่ำส่งเสียงสะอื้นไม่ขาดสายพร้อมเอ่ยถ้อยคำอ้อนวอนที่ฟังแทบไม่เป็นคำ
เหยียนชุน
ข้าไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ\\คุกเข่า
เหยียนชุน
ท่านฟู่ฮัวโปรดเถิดเห็นใจข้าด้วย\\จับชายผ้าแน่น
ฟู่ฮัว
(จะเอาอย่างไรดี)\\ครุ่นคิด
ฟู่ฮัว
(หากข้าทิ้งเด็กนี่ไว้ด้านล่างภูเขา คงไม่ต่างจากการส่งไปตาย)
ฟู่ฮัว
บนเขานี้อันตรายยิ่งนักหากเจ้าอยู่อาจจะตายเปล่า
เหยียนชุน
แล้วทำไมท่านถึงอยู่ได้เล่า\\สะอื้น
ฟู่ฮัว
ข้าไม่ใช่คนธรรมดาเฉกเช่นเจ้า
เหยียนชุน
ท่านเป็นจอมยุทธ์ใช่หรือไม่ได้โปรดสอนวิชาให้ข้าด้วยเถิด\\คำนับ
เสียงหัวกระทบพื้นอย่างแรง
ฟู่ฮัว
จะเจ้าเด็กนี่ทำอะไรเนี่ย\\เอามือจับที่หน้าผาก
เหยียนชุน
ได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิดข้าขอร้องละ\\ร้องให้อ้อนวอน
เหยียนชุน
หากข้อลงไปลงไปสะภาพนี้ข้าต้องไม่รอดแน่ๆขอรับท่านฟู่ฮัว\\โอนเอน
ร่างของเด็กน้อยทรุดลงในอ้อมอกของฟู่ฮัว
Comments