ท่านอาจารย์ โปรดอย่าทิ้งข้าไป
เสียงกระดิ่งในคืนหิมะตก
หลังจากนั้นอาจารย์กับศิษย์คู่นี้ก็ได้ใช้ชีวิตมาอย่างเรื่อยเปื่อย มีลงไปปราบปีศาจบ้างเป็นครั้งคราว
เหยียนชุนในตอนนี้ได้พัฒนาตัวเองโดยมีฟู่ฮัวผู้เป็นอาจารย์เป็นคนสอนจนฝีไม้ลายมืออาจจะก้าวกระโดดแซงผู้เป็นอาจารย์ไปแล้วก็ได้
เหยียนชุนในตอนนี้ได้โตเป็นหนุ่มเสียแล้วร่างกายกำยำแข็งแรงรูปร่างสูงโปร่งเป็นสง่าราศี
พร้อมส่งของเขาในตอนนี้ก็ราวๆ193เซนติเมตร็
ในขณะที่อาจารย์ของเขาสูงเพียง 182 เซ็นติเมตร
เหยียนชุน
ข้านำโจ๊กของโปรดของท่านมาแล้วขอรับ\\ยิ้มเบิกบาน
เหยียนชุน
ซือจุนขอรับ\\วางอาหารลง
เหยียนชุน
ศิษย์เองก็โตแล้วนะขอรับ
เหยียนชุน
หนังสือเล่มนั้น ศิษย์ขออ่านได้หรือไม่\\ชี้ไปที่หนังสือฝึกตอนร่วม
ฟู่ฮัว
ระหว่างนี้เจ้าก็อ่านหนังสือไปข้าต้องลงไปตรวจความเรียบร้อยด้านล่างเขาสักหน่อย\\เดินออกไป
หิมะโปรยปรายจากฟ้าดุจม่านหยกขาว ปกคลุมหลังคาเรือนและต้นสนสูง ลมหนาวพัดเบา เงียบงันจนได้ยินเสียงกระดิ่งจากด้านล่างภูเขา ทุกสิ่งสงบนิ่ง ราวโลกทั้งใบกำลังหลับใหลในห้วงฝันเหมันต์.
ฟู่ฮัว
ถึงฤดูเหมันต์แล้วหรือ\\แบมือ
ตัวประกอบ
ฮือ~ท่านเซียนโปรดช่วยครอบครัวข้าด้วย\\สั่นกระดิ่ง
ตัวประกอบ
อึก….ครอบครัวของข้ากำลังโดนพวกมารกิน…ขะข้าไม่รู้จะต้องพึ่งใครแล้ว\\อ้อนวอน
ตัวประกอบ
ได้โปรดเถิดช่วยข้าด้วย\\ร้องให้
ฟู่ฮัว
เจ้า…หาที่หลบหนาวก่อน\\พะยุงขึ้น
ตัวประกอบ
ขอบคุณมากขอรับท่านเซียนขอบคุณมากจริงๆ
ตัวประกอบ
อยู่ติดกับแม่น้ำหยุนขอรับ
ฟู่ฮัว
อืม\\ขี่กระบี่ออกไป
หิมะตกหนักจนแทบมองไม่เห็นทาง ทุกอย่างถูกกลืนไปในม่านขาวหนาทึบ เสียงฝีเท้าดังแผ่ว ๆ บนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะลึก
ท่ามกลางม่านหิมะนั้น เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นลาง ๆ มันย่อตัวนิ่งอยู่กลางลาน ด้านหน้าคือร่างที่นอนแน่นิ่ง มีรอยเลือดสีจาง ๆ ตัดกับพื้นขาวอย่างชัดเจน
หิมะยังคงโปรยลงมาไม่ขาดสาย กลบทุกอย่างทีละน้อย ราวกับพยายามลบเลือนภาพตรงหน้าให้หายไปกับสายลมหนาว.
หิมะแถวนั้นถูกย้อมด้วยสีแดงฉานราวกับว่าตรงนี้มีฝนโลหิตตกลงมายกใหญ่
ฟู่ฮัว
(กลิ่นคาวเลือด)\\มองดูภาพตรงหน้า
ชายหนุ่มรู้สึกโกรธเล็กน้อยและโทษตัวเองที่ดูแลชาวบ้านได้ไม่ดีพอ
และพุ่งไปตัดคอมารตัวนั้นอย่างไม่ลังเล
ฟู่ฮัว
…(หลบได้เป็นมารระดับสูงงั้นรึ)\\มอง
หิมะตกหนัก ลมกรรโชกแรงพัดเอาเกล็ดหิมะฟาดใส่ผิวหน้าราวใบมีดคม เงาร่างสองสายยืนประจันหน้ากัน ท่ามกลางม่านขาวหนาทึบ
มารในชุดคลุมสีหม่น ดวงตาสีแดงวาววับ ร่างแผ่กลิ่นอายอำมหิตปานพายุ ส่วนอีกฝั่ง เซียนในชุดขาวสะอาด ดาบยาวในมือสะท้อนแสงจันทร์ ดวงหน้านิ่งเฉยราวน้ำแข็ง
เสียงกระทบของพลังวิญญาณดังขึ้นในพริบตา ทุกการเคลื่อนไหวรวดเร็วปานสายลม พลังปะทะกันกลางอากาศจนหิมะสลายเป็นหมอก ซัดกระจายไปรอบทิศ
ทั้งสองโรมรันไม่หยุดยั้ง ลำแสงแห่งพลังฉายวาบกลางม่านหิมะสีขาวบริสุทธิ์ กลายเป็นฉากต่อสู้ที่งดงามและดุดันในคราเดียว ราวกับบทกวีที่จารึกด้วยปลายดาบและลมหายใจสุดท้ายของฤดูหนาว.
ในตอนนั้นที่คิดว่าการต่อสู้นี้จะจบ แล้วจู่ๆเสียงเท้านับพันคู่ก็พากันกรูเข้ามา
ชายหนุ่มสู้อย่างสุดความสามารถแม้มีจินตานเพียงครึ่งเดียว
ในระหว่างที่กำลังสู้กันอย่างสูสี
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
ตัวประกอบ
ท่านเซียนช่วยข้าด้วย
ฟู่ฮัว
….(เริ่มเหนื่อยแล้วสิ)\\หยุด
ฟู่ฮัว
เจ้าต้องการอะไร\\วางกระบี่ลง
ตัวประกอบ
ฮืออท่านเซียนช่วยข้าด้วย\\เลือดไหล
ฟู่ฮัว
เข้าใจแล้ว\\หันหลังกลับ
ตัวประกอบ
ว้าย\\รีบวิ่งมาหาฟู่ฮัว
ตัวประกอบ
ขอบคุณท่านมากเลยท่านเซียน\\ร้องให้
ฟู่ฮัว
มาหลบอยู่ด้านหลังข้า\\หยิบกระบี่
ฟู่ฮัว
อย่าไปไหนถ้าข้าไม่บอก\\เอามือขวางไว้
ในตอนนี้จำนวนมารก็ลดลงมากกว่าครึ่งนึงแล้วแต่พวกปีศาจเล็กใหญ่ก็ทยอยมาไม่หมดสิ้น
ฟู่ฮัว
(ทำอย่างไรดีเพราะมีจินตานครึ่งเดียวเลยใช้ลมปราณมากไม่ได้)\\ฟาดกระบี่ไปทางปีศาจที่วิ่งเข้ามา
มีปีศาจตอนนึงลอบมาข้างหลังปีกำลังจะฆ่าหญิงสาว
ฟู่ฮัว
มาหลบอยู่ด้านหลังข้-
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงักหญิงสาวที่เขาตั้งใจปกป้องจนยอมเสี่ยงโดนแทงแทน ที่จริงแล้วเป็นเพียงมารตัวหนึ่งเท่านั้นเองในตอนนี้มันตัวนั้นก็กำลังใช้มีดแทงเข้าที่หน้าท้องของตน
ฟู่ฮัว
เหอะ(นั่นสิจะมีคนเหลือได้อย่างไร)\\ตัดคอมารตัวนั้น
ฟู่ฮัว
(หากข้าไม่ทำอะไรสักอย่าง มารพวกนี้จะต้องฆ่าผู้คนในหมู่บ้านอีกแน่)\\ใช้ลมปราณห้ามเลือด
ฟู่ฮัว
อุก…แหวะ\\สำรอกเลือดเสีย
ฟู่ฮัว
(ข้าจะมาตายอยู่ที่นี่ไม่ได้)\\ใช้กระบี่ยันตัวเองขึ้น
ฟู่ฮัว
(เหยียนชุนรอข้าอยู่)\\รวมรวมลมปราณที่เหลืออยู่ลงในกระบี่
กลางลานหิมะขาวโพลน พวกมารนับสิบกรูกันเข้ามา ท่ามกลางลมหนาวที่โหมกระหน่ำราวกับท้องฟ้าเองยังหวาดหวั่น แต่ร่างหนึ่งยังยืนนิ่งไม่ไหวติง เสื้อคลุมสีอ่อนพลิ้วไหว ดาบในมือนั้นเงียบงันดั่งสายน้ำ
เขาหลับตาลงชั่วขณะ ลมหายใจขาวขุ่นเพียงหนึ่งครั้ง
จากนั้น—ดาบเดียวฟาดออก ราวสายฟ้าผ่าฟากฟ้า เสียงคมดาบแหวกอากาศก้องกังวาน หิมะที่ตกอยู่ชั่วขณะหยุดนิ่งในอากาศ ก่อนจะปลิวว่อนตามแรงลมของกระบวนท่าที่ไร้ที่ติ
เมื่อทุกอย่างสงบลง ร่างของมารทั้งฝูงยืนนิ่งอยู่เพียงครู่ แล้วจึงร่วงลงพร้อมกันราวใบไม้ปลิดปลิว หิมะยังคงโปรยลงมา... เงียบงันและบริสุทธิ์ดั่งไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน
ท่ามกลางความเงียบหลังศึก กระบี่ในมือเซียนค่อย ๆ ลดลง ปลายเสื้อขาวสะบัดตามแรงลมเย็นยะเยือก ร่างของเขายังยืนนิ่งอยู่กลางลานหิมะ ราวกับรูปสลักใต้ฟากฟ้าสีหม่น
แล้วจู่ ๆ เขาก็กระอักไอออกมา—สีแดงสดย้อมผ้าขาวเป็นดั่งดอกเหมยบานกลางหิมะ ใบหน้าที่นิ่งสงบเริ่มซีดเซียว ลมหายใจหนักหน่วงกว่าก่อนหน้านั้น
มือหนึ่งยกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
ฟู่ฮัว
ดาบเดียว...แลกกับความสงบหนึ่งคืน ก็นับว่าคุ้มแล้ว\\ล้มลง
ฟู่ฮัว
(เจ้าเด็กน้อยคนนั้นคงจะว้าวุ่นใจไม่น้อยที่ข้าหายไป)\\พยายามลุก
ฟู่ฮัว
เหมือนจะสลบลงไปทุกครั้งที่ขยับเลย\\ล้มลงอีกครั้ง
ฟู่ฮัว
(ความเจ็บปวดของข้าคงไม่เท่าชาวบ้านที่ต้องตายในคืนนี้)\\หลับตา
และแล้วเซียนหนุ่มก็หลับไปเพราะความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าสะสม
หิมะยังคงตก... ปิดบังร่องรอยความอ่อนล้าของวีรบุรุษผู้ไม่ยอมถอย
Comments
Worada Naras
อัพอีกนะแอดดด~สนุกอ่าา~
2025-04-18
2