ท่านอาจารย์ โปรดอย่าทิ้งข้าไป
รู้ความจริง
เหยียนชุน
ที่แท้การฝึกตนร่วมก็คือการร่วมรักกันนี่เอง\\รีบปิดหนังสือ
เหยียนชุน
นี่สินะพวกชาวบ้านถึงได้หัวเราะเยาะข้า\\อับอาย
เหยียนชุน
(ซือจุนจะรู้ความหมายของมันหรือไม่)
เหยียนชุน
นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วยามแล้วซือจุนน่าจะกลับมาได้แล้วสิ\\เดินไปมา
เหยียนชุน
หรือจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?!
คิดได้อย่างนั้นเขาก็รีบลงจากภูเขาในทันที
เหยียนชุน
เจ้าเห็นเซียนเรือนผมสีขาวผ่านมาทางนี้บ้างหรือไม่
ตัวประกอบ
อืม…ข้าไม่เห็นนะทั้งวันนี้หิมะตกหนักไม่มีใครออกจากบ้านหรอก
เหยียนชุน
ขอบคุณท่านมาก\\เดินออกไป
ชายหนุ่มไล่ถามทีละคนทั่วหมู่บ้านจนไปสะดุดตากับชายคนหนึ่งที่มีน้ำแดงอยู่บนเสื้อผ้า
ตัวประกอบ
อึกๆ….\\สะอึกสะอื้น
เหยียนชุน
ท่านเห็นเซียนเรือนผมสีขาวตัวสูงประมาณนี้หรือไม่
ตัวประกอบ
ข้าเห็นๆท่านนั้นมุ่งหน้าไปที่แม่น้ำหยุนได้หลายชั่วยามแล้ว
ตัวประกอบ
ยะยังไม่กลับมาเสียที\\เช็ดน้ำตา
ตัวประกอบ
ท่านเป็นเพื่อนของเขาใช่หรือไม่
ตัวประกอบ
ท่านรีบไปช่วยเขาเร็วเข้า
เหยียนชุน
ขอบคุณท่านมาก\\รีบวิ่งไป
ชายหนุ่มใช้วิชาตัวเบาวิ่งไปจนถึงแม่น้ำหยุนแล้วได้เห็นกองศพเกลื่อนกาดหิมะทับถมรอยเลือดจนเกือบหมดสิ้นเขากวาดสายตา มองไปรอบๆก็เห็นเพียงซากศพ แต่ไปสะดุดตากับหิมะกองนึงที่มีกระบี่หน้าตาคุ้นเคย
เหยียนชุน
นั่นมัน\\เพ่งมอง
เหยียนชุน
กระบี่ของซือจุน!!\\รีบวิ่งไปหา
ใต้หิมะขาวโพลนที่โปรยปรายดั่งกลีบเหมยร่วงหล่นจากสวรรค์ บัดนี้กลับแฝงความกังวลสับสนและสะเทือนใจยิ่งนัก
เสียงลมหนาวคร่ำครวญพัดผ่านลานหินเย็นเยียบ ดั่งเสียงร่ำไห้ของฟ้าดิน หยาดหิมะเกาะแน่นตามขอบเสื้อผ้ากระบี่ของข้า แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่เย็นเท่าโลหิตอันเยือกเย็นที่หลั่งรินอยู่ตรงหน้า
เหยียนชุน
ซือจุนๆ\\คุ้ยหิมะออก
หิมะตกไม่หยุด แม้ฟ้าจะมืดลง แต่ข้ากลับยังฝังตัวอยู่กลางลานกว้าง มือเปล่าคู่นี้...ขุดลงไปในหิมะอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ปลายนิ้วชาเจ็บราวถูกคมดาบเฉือน เลือดซึมผ่านซองเล็บ แต่ข้าไม่อาจหยุดได้—ไม่จนกว่าจะเจอร่างของเขา
เสียงข้าสั่นพร่า ไม่รู้ว่าเพราะหนาว หรือเพราะหัวใจที่กำลังแตกสลาย
เหยียนชุน
ซือจุนๆ…ขะข้า…มาช่วยท่านแล้วขอรับ
เหยียนชุน
อย่า…ทิ้งข้าไว้แบบนี้….เลยขอรับ\\น้ำตาไหล
แล้วในที่สุด...ใต้หิมะที่หนาและเยือกเย็น ร่างของเขาก็เผยออกมา
เหยียนชุน
ซือจุนๆ\\ช้อนร่างของฟู่ฮัวขึ้นมากอด
ข้าทรุดลง กอดร่างนั้นไว้แน่น ดั่งจะยื้อเขากลับมาจากมือของความตาย
แต่หิมะยังคงโปรยปราย...ราวกับโลกนี้ไม่มีวันรับรู้ถึงความเจ็บปวดของข้าเลย
เหยียนชุน
(ชีพจรยังเต้นอยู่)\\รีบอุ้มฟู่ฮัวขึ้น
เขาถอดผ้าคลุมของตนห่มให้ฟู่ฮัวทันที แล้วรีบแนบตัวให้ฟู่ฮัวได้รับไออุ่นจากร่างเขา แม้เลือดในกายแทบแข็งตัว แต่หัวใจกลับร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว
เหยียนชุน
ท่านต้องไม่เป็นอะไรเด็ดขาด\\ใช้วิชาตัวเบาเหาะกลับ
ระหว่างทางกลับเขาก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยชื่ออาจารย์ของเขาอยู่เป็นระยะเผื่อว่าสักครั้งนึงจะมีเสียงตอบรับกลับมาบ้าง
แต่ก็ไม่เคยมีเสียงอื่นนอกจากเสียงหิมะและเสียงหอบ
เหยียนชุน
ซือจุนๆถึงจวนแล้วขอรับ\\รีบวิ่งเข้าจวน
เหยียนชุน
ระ..รอข้าตรงนี้สักประเดี๋ยวนึงนะขอรับซือจุน\\กลั้นน้ำตา
เขาได้ไปเตรียมน้ำอุ่นและอุปกรณ์สำหรับการทำแผล
เหยียนชุน
ซือจุนท่านไปโดนอะไรมากันแน่\\ถอดเสื้อผ้าท่อนบนของฟู่ฮัวออก
เหยียนชุน
ท่านเจ็บหรือขอรับ
เหยียนชุน
ข้าขอโทษแต่อดทนสักหน่อยนะขอรับ\\ล้างแผล
เหยียนชุน
ซือจุนท่านลุกหน่อยนะขอรับ\\จับฟู่ฮัวนั่ง
เหยียนชุน
ซือจุน!!\\รีบรับไว้
ฟู่ฮัว
ข้า…เจ็บ\\เหงื่อออก
เหยียนชุน
(ตัวร้อนมาเลย)\\พะยุงไว้
เหยียนชุน
ศิษย์ขอล่วงเกิน\\จับฟู่ฮัวนั่งตัก
ฟู่ฮัว
ขะ…ข้าเจ็บเหลือเกิน\\จิกเล็บลงที่แขน
เหยียนชุน
ซือจุนหากท่านเจ็บก็ให้จิกเล็บของท่านที่ข้า..อย่าได้ทำร้ายตัวเองเลยขอรับ\\แกะมือ
ฟู่ฮัว
ข้า…เจ็บ\\จิกเล็บลงที่แขนของเหยียนชุน
เหยียนชุน
อดทนหน่อยนะขอรับซือจุน
เขาถ่ายลมปราณให้อย่างนั้น อยู่หลายชั่วยามจนแผลภายนอกปิดสนิทไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย
เขาสังเกตุเห็นบางอย่างที่เป็นเหมือนพลังงานสีดำกำลังกัดกินเนื้อทำให้เกิดแผลไหม่
เหยียนชุน
\\ดูดกลืนพลังมาร
เหยียนชุน
ข้า…เป็นมารอย่างนั้นหรือ\\มองมือตัวเอง
เหยียนชุน
ที่ข้าขี่กระบี่ไม่ ได้เรียกกระบี่เซียนออกมาไม่ได้เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง
เหยียนชุน
( หากท่านรู้ความจริงท่านจะเกลียดข้าหรือไม่)\\มองฟู่ฮัว
ฟู่ฮัว
หนาว….\\ซุกอกเหยียนชุน
เหยียนชุน
…..\\ทำตัวไม่ถูก
เหยียนชุน
เอ่อ….ใช่ๆๆท่านหนาวสินะขอรับ\\อุ้มเหยียนชุนขึ้น
เหยียนชุน
ข้าเตรียมน้ำอุ่นไว้แล้วข้าจะอาบน้ำชำระร่างกายให้ท่าน\\เดินไปห้องน้ำ
เหยียนชุน
\\วางเยียนชุนลงในอ่างสมุนไพร
เหยียนชุน
ได้โปรดเถอะซือจุนของข้า ฟื้นขึ้นมาสักที\\นั่งลงข้างๆ
เหยียนชุน
ศิษย์คนนี้ใจจะขาดอยู่แล้ว\\น้ำตาไหล
Comments