ดาบพิฆาตอสูร: นักดาบเงาโลหิต
ตอนที่ 6: รอยยิ้มใต้เงา
มุเก็ตสึนั่งอยู่ในสวนของคฤหาสน์ผีเสื้อ กำลังมองเด็กสาวทั้งสาม นาโฮะ ซึมิ และคิโยะ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน บรรยากาศอบอุ่นและสดใส)
(ชิโนบุเดินเข้ามา, ยืนอยู่ข้าง ๆ มุเก็ตสึ)
ชิโนบุ
(ยิ้ม) ดูเหมือนคุณจะเข้ากับเด็ก ๆ ได้ดีนะคะ
มุเก็ตสึ
(หันมามอง, ใบหน้าเรียบเฉย) ...ข้า... ไม่เคยอยู่กับเด็กมาก่อน...
ชิโนบุ
(หัวเราะเบา ๆ) พวกเธอน่ารัก... ใช่มั้ยคะ?
มุเก็ตสึ
(พยักหน้าเล็กน้อย, แววตาอ่อนโยนลง) ...อืม...
(ทั้งสองมองเด็ก ๆ เล่นกัน, ความเงียบเข้าปกคลุม, แต่ไม่รู้สึกอึดอัด)
ชิโนบุ
(หันมามองมุเก็ตสึ) คุณโทมิโอกะ... บอกฉันเรื่องของคุณแล้ว...
มุเก็ตสึ
(สีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวล) ...เขา... บอกอะไรบ้าง?
ชิโนบุ
(ยิ้ม) ทุกอย่าง... ที่เขาพอจะรู้...
มุเก็ตสึ
(ก้มหน้า, กำมือแน่น) ...ข้า... ไม่ใช่คนดี...
ชิโนบุ
(วางมือบนไหล่ของมุเก็ตสึ, เบา ๆ) ไม่มีใคร... ที่เป็นคนดีหรือคนเลว... อย่างสมบูรณ์หรอกค่ะ...
มุเก็ตสึ
(เงยหน้าขึ้น, มองชิโนบุ) ...แต่... ข้า...
ชิโนบุ
(ขัดจังหวะ) สิ่งสำคัญคือ... คุณเลือกที่จะเป็นอะไร... ในตอนนี้...
(มุเก็ตสึมองชิโนบุ, แววตาครุ่นคิด)
ชิโนบุ
(ยิ้ม) ฉันเชื่อว่า... คุณโทมิโอกะก็คิดแบบนั้น.
(มุเก็ตสึหันกลับไปมองเด็ก ๆ , รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้า)
(ตัดไปที่อีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์, กิยูกำลังฝึกซ้อมดาบอยู่คนเดียว, เหงื่อไหลท่วมตัว)
(กิยูหยุดพัก, หอบหายใจ, มองไปยังท้องฟ้า)
กิยู
(พึมพำ) ...ข้า... จะต้องแข็งแกร่งขึ้น... เพื่อปกป้อง...
(ภาพของมุเก็ตสึปรากฏขึ้นในความคิดของกิยู)
(กิยูหลับตาลง, รวบรวมสมาธิ, เริ่มฝึกซ้อมต่อ)
(ตัดกลับมาที่มุเก็ตสึ, กำลังนั่งคุยกับเด็กสาวทั้งสาม)
นาโฮะ
ท่านนักดาบ... ท่านเก่งจังเลย... สอนพวกเราบ้างได้ไหมคะ?
สุมิ
(พยักหน้า) ใช่ ๆ ... สอนพวกเราหน่อย!
คิโยะ
(ตาเป็นประกาย) อยากเก่งเหมือนท่านนักดาบ
มุเก็ตสึ
(อึกอัก, ทำอะไรไม่ถูก) ...ข้า...
(ชิโนบุเดินเข้ามา, ช่วยพูด)
ชิโนบุ
(ยิ้ม) ถ้าอย่างนั้น... ให้คุณโทมิโอกะเป็นคนสอนดีไหมคะ?
เด็กสาว: (หันไปมองชิโนบุ, ทำตาโต) ท่านกิยู!
มุเก็ตสึ
(มองชิโนบุ, แววตาประหลาดใจ) ...?
ชิโนบุ
: (หันมายิ้มให้มุเก็ตสึ) ฉันคิดว่า... คุณสองคน... น่าจะเข้ากันได้ดี...
(มุเก็ตสึมองชิโนบุ, แล้วหันกลับไปมองเด็ก ๆ , รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง)
มุเก็ตสึ
(พยักหน้า) ...อืม...
(ภาพตัดไปที่มุเก็ตสึและกิยู, ยืนอยู่กลางลานฝึก, เด็กสาวทั้งสามนั่งดูอยู่ห่าง ๆ )
กิยู
(ยื่นดาบไม้ให้มุเก็ตสึ) ...ลองดู...
มุเก็ตสึ
(รับดาบมา, มองกิยู) ...ข้า... จะไม่ใช้ปราณโลหิต...
กิยู
(พยักหน้า) ...ดีแล้ว...
(ทั้งสองเริ่มฝึกซ้อมดาบ, มุเก็ตสึแม้จะไม่ใช้ปราณโลหิต แต่ก็ยังคงว่องไวและแข็งแกร่ง, กิยูคอยชี้แนะและแก้ไขท่าทางให้)
(ระหว่างการฝึก, ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น, บรรยากาศผ่อนคลายลง)
(ภาพตัดไปที่ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า, มุเก็ตสึและกิยูนั่งพักอยู่ข้าง ๆ กัน, เหงื่อไหลท่วมตัว)
มุเก็ตสึ
(ยิ้ม) ...ขอบคุณ...
กิยู
(หันมามอง, ยิ้มบาง ๆ) ...ไม่เป็นไร...
(ทั้งสองมองพระอาทิตย์ตกด้วยกัน, ความเงียบเข้าปกคลุม, แต่กลับรู้สึกอบอุ่น)
Comments