[FIC NARUTO] โลกนี้มีอะไร การสูญเสีย (พาร์ท 2)

❗คำเตือน❗บทสนทนารวมทั้งเนื้อหาในตอนนี้จะมีการบรรยายและกล่าวถึงเลือดเป็นจำนวนมาก

Enjoy reading

คาอิดะ

วิชานินจา

คาอิดะ

คาถาลับ

คาอิดะ

โลหิตผนึกร่าง!!

สิ้นเสียงอันทรงพลังนั้น รอบด้านก็เกิดเป็นลมพัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ทั้งๆที่อยู่ชั้นใต้ดิน แต่กลับเกิดแรงลมขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

คาซึมิ

ไม่..ไม่เอา

คาซึมิ

พอแล้ว

คาซึมิ

ทุกคน!

น้ำตาใสไหลอาบแก้มนวล เด็กสาวยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่อีกความรู้สึกก็คือเป็นห่วงพ่อกับแม่และพี่ชายของเธอเอง

เอยะ

เด็กดี..

เอยะ

เจ้าอย่าร้องไห้เลย

คาซึมิ

ทำไมถึงทำแบบนี้

คาซึมิ

ฮึกก..

คาซึมิ

ไม่เอานะ

คาซึมิ

หยุดได้แล้ว

คาซึมิ

หยุด..ทีเถอะ

คาซึมิ

อึกก..

คะเซะ

....

คะเซะนิ่งเงียบ แต่หัวใจของคนเป็นพี่กลับถูกบีบอัดอย่างรุนแรงด้วยความเจ็บปวดปนเสียใจในเวลาเดียวกัน

ไม่ต่างไปจากพ่อกับแม่ของเขา ทุกคนต่างก็เสียใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่มันเป็นทางเดียวที่จะช่วยเหลือเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาได้

รวมทั้งช่วยตระกูลนี้ให้อยู่รอดต่อไป

คาอิดะ

พ่อขอโทษนะลูกรัก

คาอิดะ

พ่อขอโทษ...

หยดน้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกทางหางตาของผู้เป็นพ่อไม่ขาดสาย แม้เขาจะรู้ว่าวิธีนี้มันเสี่ยง เพราะต้องแลกมาด้วยชีวิตของตนและภรรยา รวมทั้งลูกชายคนโตของตน แต่มันก็คุ้มแล้วกับการเสียสละในครั้งนี้

ชีวิตของคนสามคน กับจำนวนเลือดที่หลั่งไหลออกไปนั้นมากพอที่จะใช้มันเพื่อผนึกร่างของคาซึมิเอาไว้ได้นานมากพอ

หลังจากนี้ หากผ่านไปอีกหลายปี ลูกสาวของเขาจะกลับคืนสู่โลกแห่งนินจาอีกครั้ง

จากการหลับไหลอันยาวนาน...

คาซึมิ

จ..จะทำอะไร

จู่ๆก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา พวกเขาสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเอาไว้ ซึ่งเป็นธรรมเนียมของตระกูลซูงาฮาระไปเสียแล้ว

คาซึมิ

ข้าถามว่าพวกเจ้าจะทำอะไร!

เด็กสาวตะโกนเสียงก้าวร้าว เธอโมโหเพราะไม่ทราบถึงการกระทำนั้น ซ้ำยังเป็นห่วงคนในครอบครัวจนแทบบ้า แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ร่างกายราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ เหมือนกับมีมือหลายคู่จับตัวเธอเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น

คาอิดะ

คาซึมิ

คาอิดะ

ต่อจากนี้..

คาอิดะ

ลูกต้องเข้มแข็งนะ

คาอิดะ

รู้มั้ย...

คาซึมิ

ไม่..ไม่เอา

โลงศพที่ว่างเปล่าถูกคนแปลกหน้าที่เข้ามาใหม่พวกนั้นยกขึ้นมาไว้บนแท่นพิธี

หลังจากนั้น เป้าหมายต่อไปของพวกเขาก็คือเธอ..

ร่างทั้งร่างถูกยกขึ้นไปนอนในโลงนั้น ก่อนที่พวกเขาจะเอ่ยพึมพำบางอย่างที่เด็กสาวฟังไม่เข้าใจ พร้อมทั้งฝ่ามือของหนึ่งในนั้นที่วางทาบลงมาบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา

👤 : ได้เวลาต้องเข้านอนแล้วเด็กน้อย หลับตาฝันเถิดหนา จงเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนยาวนาน อดทนและอดกลั้น ไม่นานเดี๋ยวก็รุ่งสางแล้ว จงเอนกายและพักลงที่ตรงนี้ ผ่านไปอีกไม่กี่ปี เจ้าจะคืนสู่โลกใบใหม่..

คาซึมิ

....

นัยน์ตาสีเทาที่เคยเปล่งประกายความตื่นเต้นในทุกเมื่อเชื่อวัน มาบัดนี้ กลับหม่นแสงลง มันว่างเปล่าและไร้ซึ่งความสดใสใดๆ

สายตาคู่นั้นเลื่อนลอย หูของเธอรู้สึกอื้อไปหมด ไม่ได้ยินเสียงสิ่งใดรอบกาย แม้แต่เสียงสะอื้นไห้ของคนเป็นแม่ ที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เอยะ

แม่ขอโทษนะคาซึมิจัง

เอยะ

หลังจาก..ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เอยะ

ลูกต้องใช้ชีวิตให้ดีนะ

เอยะ

ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้เลยนะ

เอยะ

ฮึก..

คาซึมิ

.....

ไร้ซึ่งเสียงใดตอบกลับ เพราะในตอนนี้สติของเด็กสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ในโลงนั้นไม่สามารถตอบสนองต่อสิ่งเร้ารอบตัวได้อีกต่อไป

คาอิดะผู้เป็นพ่อและคะเสะที่เป็นลูกชายคนโต เดินตามเอยะขึ้นมาบนแท่นพิธี

พวกเขาทั้งสามยืนล้อมโลงไม้ที่บรรจุร่างของเด็กสาวเอาไว้ด้านใน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองกันอย่างรู้หน้าที่

รอยยิ้มบางเบาแต่เจือไปด้วยความอ่อนโยนถูกจุดขึ้นบนใบหน้าของทั้งพ่อและแม่ ส่งให้ลูกชายคนโตต้องยิ้มตามอย่างโล่งใจ

แม้จะยังคงความเศร้าอยู่ แต่มือหนาก็ยื่นไปด้านหน้า ก่อนที่เลือดจากบาดแผลจะหยดลงบนร่างของน้องสาวตนหยดแล้วหยดเล่า

ทางด้านเอยะและคาอิดะก็ทำแบบนั้นเช่นเดียวกัน

ใบหน้าของพวกเขาเริ่มซีดเซียวจากการเสียเลือดเยอะ แต่กลับไม่มีใครคิดที่จะหยุดพิธีกรรมนี้

คาอิดะหันหลังกลับไปเอ่ยบอกบางอย่างกับเหล่าลูกสมุนที่คอยอยู่รับใช้ตระกูลตนด้วยสีหน้าราบเรียบ

คาอิดะ

หลังจากนี้ให้เป็นหน้าที่พวกเจ้า

คาอิดะ

หากพวกเราคนใดสิ้นใจไปก่อน ก็จงรีดเลือดที่เหลืออยู่นี้ใส่ร่างของคาซึมิให้หมด

คาอิดะ

แล้วจงนำร่างของพวกข้าไปเผาเสีย

คาอิดะ

อย่าให้เหลือแม้แต่กระดูก

👤 : ครับนายท่าน!

คาอิดะ

และโลงที่บรรจุร่างของลูกสาวข้า

คาอิดะ

นำเธอไปฝังไว้ในป่า ภายในหมู่บ้านโคโนฮะ

คาอิดะ

ตรงจุดใดก็ได้

คาอิดะ

อย่าให้เป็นที่สังเกตุ

คาอิดะ

จากนั้น...

คาอิดะ

พวกเจ้ารู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไงต่อ

👤 : ครับ!

👤 : หากฝังร่างของคุณหนูเสร็จ พวกเราจะรีดเลือดของตัวเอง เพื่อผนึกโลงที่บรรจุคุณหนูอยู่ในนั้นอีกชั้น

คาอิดะ

แล้วรู้มั้ยว่าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร

👤 : เป็นด่านป้องกันอีกชั้น ผนึกนี้จะไม่มีวันคลาย จนกว่าจะถึงเวลาที่คุณหนูจะฟื้นคืนกลับมาครับ

คาอิดะ

ขอโทษนะ

คาอิดะ

ที่ต้องให้พวกเจ้ามาแบกรับด้วย

👥 : พวกเราเต็มใจครับนายท่าน!

เสียงของพวกเขาดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ความจงรักภักดีนั้นเป็นที่ประจักแก่สายตาผู้เป็นนายเหนือหัว

คาอิดะยกยิ้มยินดีส่งไปให้กับคนเหล่านั้นเป็นการส่งท้าย ก่อนจะหันกลับมาหาลูกสาวของตนที่หลับตาพริ้ม และเข้าสู่ห้วงนิทราไป

คาอิดะ

หลับเสียเถิดหนาลูกรัก

คาอิดะ

และเมื่อเจ้าลืมตาตื่นมา

คาอิดะ

ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น...

คาอิดะ

ลูกจะแข็งแกร่ง

คาอิดะ

จงเติบใหญ่ในโลกกว้างแห่งนี้

คาอิดะ

และมีชีวิตที่สงบสุข

เอยะ

มีเพื่อนดีๆ

เอยะ

มีคนรักที่คอยอยู่เคียงข้างลูกทั้งในยามสุขและยามทุกข์ยาก

เอยะเอ่ยขึ้นมาสมทบ เธอมองหน้าสามีสลับกับลูกชายคนโต ก่อนจะก้มมองลูกสาวคนเล็กอีกครั้ง เพื่อซึมซับและจดจำใบหน้าของพวกเขาเอาไว้ให้ลึกสุดใจ

คะเซะ

พี่และพ่อกับแม่จะคอยเฝ้ามองดูการเติบโตของน้องเอง

คะเซะ

คาซึมิ..

คะเซะ

ขอให้มีความสุข

คะเซะ

น้องจะต้องใช้ชีวิตต่อจากนี้เผื่อพวกเราด้วยนะ

คาซึมิ

.....

เด็กสาวที่เป็นเพียงเศษเสี้ยววิญญาณนั้นเอาแต่จ้องมองภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยนัยน์ตาเศร้าหมอง

พวกเขาจะรู้บ้างมั้ยว่าลูกสาวที่ลืมตาตื่นขึ้นมายังโลกกว้างใบนี้...

ไม่ใช่ลูกคนเดิมของพวกเขาอีกต่อไปแล้ว

แต่กลับเป็นเธอ

วิญญาณเร่ร่อนที่เข้ามาสิงสู่ร่างนี้

และครอบครองมันโดยไม่ขออนุญาตใดๆ

คาซึมิ

ขอโทษ

คาซึมิ

ขอโทษนะคะ

คาซึมิ

ฮึกก..

เด็กสาวร่ำไห้กับตัวเองเพียงลำพัง เพราะรู้ว่าถึงจะเอ่ยออกไปดังมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่อาจได้ยินเสียงคำขอโทษของเธออยู่ดี

- กลับมาปัจจุบัน -

คาซุยะ

(เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้?)

คาซึมิ

....

คาซึมิ

ฉันก็แค่..

คาซึมิ

รู้สึกเศร้าใจ

คาซึมิ

ฮึกก..

คาซึมิ

ไม่ควรเป็นฉันที่ตื่นขึ้นมา

คาซึมิ

ฉันขโมยร่างนี้...

คาซึมิ

ร่างนี้ที่ไม่ใช่ของฉัน

คาซุยะ

(เด็กน้อย..)

คาซุยะ

(ร่างนี้เป็นของเจ้ามาตั้งแต่แรกแล้ว)

คาซึมิ

ไม่ใช่ค่ะ

คาซึมิ

มันไม่ใช่เลย

คาซุยะ

(เจ้าแค่หลับไหล)

คาซุยะ

(และเข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนาน)

คาซุยะ

(ข้าไม่รู้ว่าในระหว่างที่หลับอยู่เจ้าไปเจอกับอะไรมาบ้าง)

คาซุยะ

(แต่เมื่อถึงคราวและวันเวลาที่ถูกกำหนดไว้)

คาซุยะ

(เจ้าจะต้องกลับมา)

คาซุยะ

(และลืมตาตื่นในที่สุด)

คาซึมิ

....

คาซึมิ

ฉัน..

คาซึมิ

ไม่เข้าใจค่ะ

คาซุยะ

(สักวันเจ้าก็จะเข้าใจเอง)

คาซุยะ

(แต่จงจำไว้ว่าร่างกายนี้เจ้าไม่ได้ไปขโมยใครมาทั้งนั้น)

คาซึมิ

....

คาซุยะ

(เชื่อที่ข้าพูดเถอะนะ)

คาซุยะ

(อย่าคิดมากเลย)

คาซึมิ

....

คาซุยะ

(..นี่)

คาซุยะ

(ก่อนหน้านี้ข้าบอกแล้วนะว่าให้ระวังตัว)

คาซุยะ

(เพราะในนี้มีสัตว์ร้ายอยู่)

คาซึมิ

สัตว์ร้าย?

เด็กสาวชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดมาแบบนั้น

ใครจะรู้ เขาแค่ต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของเด็กสาวก็เท่านั้น เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกโศกเศร้าและเสียใจกับเรื่องราวในอดีตมากจนเกินไป

คาซึมิ

นี่ฉัน..

คาซึมิ

อยู่ที่สุสานลับชั้นใต้ดินหรอ

คาซุยะ

(พึ่งจะรู้ตัวเรอะ)

คาซุยะ

(ช้าไปแล้วยัยหนู)

คาซุยะ

(แล้วก็นะ สัตว์ตัวนั้น...)

คาซุยะ

(กำลังยืนอยู่ที่ด้านหลังของเจ้า)

คาซึมิ

....

ร่างบางแข็งทื่อ พึ่งจะมารับรู้ได้ว่ามีบางอย่างกำลังยืนอยู่ด้านหลังของเธอจริงๆ

ไหนจะเสียงคำรามขู่เข็ญนั้นที่ทำเอาเด็กสาวเริ่มหวาดระแวง

เธอค่อยๆหันหลังกลับไปอย่างช้าๆ เพื่อมองดูว่าสิ่งมีชีวิตซึ่งเป็นสัตว์ดุร้ายอย่างที่ท่านผู้นั้นว่า มันหน้าตาเป็นอย่างไร

คาซึมิ

นี่มัน...

คาซึมิ

หมาป่า?

To be continued...

ขออนุญาตตัดจบแต่เพียงเท่านี้ค่ะ5555

เดี๋ยวจะรีบมาต่อให้นะ อาจจะช้านิดนึง แต่มาต่อให้แน่นอนจ้าา😽

ปล. พาร์ทย้อนอดีตมันก็จะงงนิดหน่อย...... หรือไม่นิดวะ🤣 อย่าถือสาไรท์ตาดำๆเลยค่ะ เดี๋ยวตอนต่อๆไป ในส่วนของเรื่องราวในอดีต ไรท์จะพยายามขยายความให้มากกว่านี้นะคะ😸

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ