[FIC NARUTO] โลกนี้มีอะไร ความรู้สึกเพียงชั่วครู่

Enjoy reading

ภายในป่าที่มีต้นไม้ขึ้นรกราก เป็นที่ยึดเกาะชั้นดีสำหรับเหล่านินจาที่เชี่ยวชาญในด้านการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วบนกิ่งไม้

คาซึมิ

นี่

คาซึมิ

มาโมรุ

คาซึมิ

ใกล้ถึงรึยัง

เด็กสาวเอ่ยถามนกฮูกที่ขนาดตัวของมันค่อนข้างใหญ่อยู่พอสมควร เธอไล่ตามมันมาสักพักหนึ่งแล้ว หลังจากที่ก่อนหน้านี้บอกกับคาคาชิไปว่าจะล่วงหน้ามาก่อน

และแม้ว่าจะถามออกไปแบบนั้น แต่เธอรู้ดีว่าคงไม่มีคำพูดใดตอบกลับมา

ประสาทสัมผัสของเจ้านี่มันใช้ได้เลยทีเดียว แม้จะแปลกใจที่พอออกคำสั่งไปว่าให้ค้นหาตัวกาอาระและซาสึเกะ นกฮูกตัวนี้ก็ทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยมในทันที

แปลกมาก..

ปีกและลำตัวของมันพุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างไม่มีความลังเลใดๆ

คาซึมิเองก็ไม่อาจขัดต่อความตั้งใจค้นหานั้น

คาซึมิ

....

คาซึมิ

รู้สึกได้เลยว่าอยู่ใกล้พวกนั้นมาก

เด็กสาวเอ่ยพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเร่งฝีเท้า และกระโดดสุดตัวไปตามกิ่งก้านบนต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว

คาซึมิ

อ้อมได้มั้ย

คาซึมิ

ฉันยังไม่อยากเจอกับซาสึเกะตอนนี้

เธอตะโกนบอกกับมาโมรุ ก่อนจะเห็นว่ามันผงกหัวลงมามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับทิศทางตรงหน้าต่อ จากนั้นจึงเปลี่ยนเส้นทางในทันที

(คาซึมิ) : คงพาไปหากาอาระสินะ

ไม่นานเธอก็ตามทัน

แผ่นหลังของกาอาระที่อยู่บนหลังของคันคุโร่นั้นอยู่ไม่ไกลมากนัก

แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยเรียกพวกเขาเพื่อให้หยุดกลางทางนั้น จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งรั้งเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน

ซาสึเกะ

เธอมาทำอะไรที่นี่

คาซึมิ

....

(คาซึมิ) : หมอนี่ตามมาทันแล้วหรอ!

(คาซึมิ) : ฉันคงกะเวลาผิดไปสินะ

คาซึมิ

มาเดินเล่น

ซาสึเกะ

....

อีกฝ่ายทำหน้าทะมึน พร้อมทั้งถอนหายใจออกมาราวกับเหนื่อยหน่ายใจ

คาซึมิ

ไม่เชื่อหรอ

ซาสึเกะ

ฉันก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลย

คาซึมิ

ยังไงก็เถอะ

คาซึมิ

ไหนๆฉันก็มาแล้ว

คาซึมิ

ฉันจะไปกับนายด้วยเลยแล้วกัน

ซาสึเกะ

อาจารย์คาคาชิส่งมาหรอ

คาซึมิ

ก็ส่วนนึง

ซาสึเกะ

มีใครตามมาอีก

คาซึมิ

ถ้าพวกนั้นมาถึงเดี๋ยวนายก็รู้เอง

เด็กสาวเลี่ยงที่จะตอบ ก่อนจะวิ่งตามหลังซาสึเกะไปเงียบๆ

ระหว่างทางไร้ซึ่งเสียงบทสนทนาของทั้งสองคน เดิมทีก็เป็นคนเงียบๆกันอยู่แล้ว ไม่แปลกหากทั้งเธอและเขาจะไม่มีสิ่งใดให้ต้องพูดคุยกัน

ซาสึเกะ

ยังไงก็ต้องเข้าไปขวางพวกนั้นให้ได้

ซาสึเกะพูดจบก็พุ่งตัวออกไปจนสุดแรง นำหน้าคาซึมิไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะไปปรากฏตัวตรงหน้าของพวกคันคุโร่โดยที่พวกนั้นยังไม่ทันตั้งตัว

เทมาริ

ชิ!

ซาสึเกะ

หนีไม่พ้นหรอกน่า

มุมปากของเขายกยิ้มอย่างเหนือกว่า เมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบที่ตามพวกนั้นทัน

เด็กสาวที่ตามมาก็ยืนหลบอยู่ด้านหลัง พลางจ้องตรงไปที่สถานการณ์ตรงหน้าโดยไม่คิดที่จะทำอะไร

คันคุโร่

เทมาริ

คันคุโร่

พากาอาระหนีไปก่อน

คันคุโร่เอ่ยพลางตั้งท่าเตรียมรับมือกับซาสึเกะ

ในระหว่างนั้น เทมาริก็รีบพากาอาระหนีไปทันที

หลังจากนั้น บุคคลปริศนาก็ปรากฏตัว..

ชิโนะ

คู่ต่อสู้ของนายน่ะ

ชิโนะ

คือฉันต่างหาก

ชิโนะยืนอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกลไปจากบริเวณนี้มากนัก

ซาสึเกะ

ชิโนะ?

ซาสึเกะ

นายตามมาถูกได้ยังไง

อีกฝ่ายเมื่อได้ยินคำถามนั้น ก็อธิบายเกี่ยวกับแมลงตัวเมียที่แอบปล่อยใส่ซาสึเกะเอาไว้ในตอนที่เขาเผลอ

เพราะแบบนั้นถึงได้ตามมาได้ทันท่วงที

ชิโนะ

อุจิวะ ซาสึเกะ

ชิโนะ

นายตามกาอาระไป

ชิโนะ

การต่อสู้ของพวกนายยังไม่รู้ผล

ชิโนะ

ฉันจะอยู่สู้กับเจ้านี่เอง

ชิโนะ

เพราะเดิมทีมันก็ต้องประลองกับฉันอยู่แล้ว

ซาสึเกะ

....

คาซึมิ

เอาล่ะ

คาซึมิ

งั้นฝากนายด้วยนะชิโนะ

คาซึมิ

ไปกันเถอะซาสึเกะคุง

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ขยับตัว เด็กสาวจึงออกจากที่ซ่อน และรีบรุดเข้าไปรั้งแขนซาสึเกะให้ออกมาด้วยกันทันที

คันคุโร่

ยัยนั่น..

คันคุโร่

ก็มาด้วยหรอ

คาซึมิที่ผละออกมาแล้วหันกลับไปส่งยิ้มสดใสให้คันคุโร่ ที่มองตามมาอย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้

คาซึมิ

ตามทันแล้ว

เธอเอ่ยพูดพลางชี้นิ้วไปที่เป้าหมาย

เห็นเทมาริโดนผลักกระเด็นออกไปไกล เหลือไว้เพียงกาอาระที่ยืนอยู่ตามลำพังบนกิ่งไม้ใหญ่

เธอหยุดยืนอยู่ใกล้ๆกับอีกฝ่าย ส่วนซาสึเกะก็เช่นเดียวกัน

แม้จะอยู่ในระยะสายตาของกาอาระ แต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเธอเลยสักนิด

เอาแต่จับจ้องไปที่ซาสึเกะอยู่ฝ่ายเดียว โดยไร้ซึ่งเศษเสี้ยวความสนใจในตัวเธอที่ยืนอยู่ด้วยกัน

คาซึมิ

จะไหวแน่หรอ..

คาซึมิ

นายน่ะ

ซาสึเกะ

....

ซาสึเกะ

ฉันไม่แพ้ให้กับหมอนั่นหรอก

คาซึมิ

อาหะ

ซาสึเกะตอบกลับมาเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปเอ่ยพูดกับกาอาระที่ดูท่าทางแล้วอาการไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก

ซาสึเกะ

ฉันไม่รู้ว่าพวกแกวางแผนจะทำอะไร

ซาสึเกะ

แต่ฉันจะหยุดแกเอง

ซาสึเกะ

แล้วก็...

ซาสึเกะ

ฉันจะต้องเห็นร่างที่แท้จริงของแกให้ได้

กาอาระ

....

อีกฝ่ายกุมขมับตัวเอง พร้อมทั้งแสดงความเจ็บปวดออกมาผ่านทางสีหน้าและแววตาคู่นั้น

(คาซึมิ) : ท่าทางเจ็บปวดแบบนั้น..น่าสงสารจัง

(คาซึมิ) : อยากเข้าไปลูบหัว

ดูเหมือนว่าตัวเธอจะไปไวกว่าความคิด ร่างทั้งร่างพุ่งเข้าไปหากาอาระอย่างไม่คิดลังเล

ซาสึเกะ

คาซึมิ!!

เทมาริ

อะไรน่ะ!

กาอาระ

....!?

คาซึมิ

....

เด็กสาวเข้าประชิดตัวกาอาระด้วยความเร็ว จนมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าของอีกฝ่าย เธอจึงได้ยื่นมือบางเข้าไปกอบกุมใบหน้าของเขาเอาไว้อย่างแผ่วเบา พร้อมทั้งสบเข้ากับนัยน์ตาเรียบเฉยที่กำลังปกปิดความเจ็บปวดเอาไว้ภายในส่วนลึกของจิตใจ

กาอาระ

ทำบ้า..อะไรของเธอ

คาซึมิ

คงจะเจ็บปวด..

คาซึมิ

และทรมานมากเลยสินะ

กาอาระ

....

มือบางลูบไล้ไปตามกรอบหน้าของอีกคนอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าใบหน้าที่อ่อนเยาว์นี้จะแตกสลาย

บรรยากาศโดยรอบตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงของลมที่พัดและปลิดปลิวใบไม้ให้ร่วงหล่นไปตามกระแสของคลื่นลมนั้น

คาซึมิ

ฉันเข้าใจนาย..

กาอาระ

ไม่..

กาอาระ

เธอไม่เข้าใจ

กาอาระ

หลบไปซะ

กาอาระ

อย่ามาเกะกะ

ซาสึเกะ

ถอยห่างจากหมอนั่นซะคาซึมิ

คาซึมิ

....

เธอไม่ฟังแม้เสียงนั้นจะมาจากซาสึเกะ

นัยน์ตาสีเทาหม่นจดจ้องไปที่นัยน์ตาของอีกฝ่ายที่เรียบเฉยไม่ต่างกัน

คาซึมิ

นายไม่ได้ตัวคนเดียวนะ

คาซึมิ

นายยังมีเทมาริและคันคุโร่

คาซึมิ

สองคนนั้นเป็นครอบครัวของนายนี่

กาอาระ

อย่ามาไร้สาระ

กาอาระ

ฉันบอกให้ออกไป!

กาอาระที่ร่างกายซีกหนึ่งเริ่มแปรเปลี่ยนไปนั้น ตวัดแขนเพียงครั้งเดียวก็สามารถทำให้ร่างของเด็กสาวกระเด็นออกมาในทันที

โชคดีที่ซาสึเกะเข้ามาช่วยรับร่างของเธอเอาไว้ได้ทัน

คาซึมิ

อึกก..

การโจมตีเมื่อครู่แรงมากเสียจนร่างกายรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด

แต่มันก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

กาอาระ

....

ภายในใจของเด็กหนุ่มเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการกระทำและคำพูดของคาซึมิ

แม้ว่าภายนอกเขาอาจจะทำเหมือนปฏิเสธคำกล่าวเหล่านั้น แต่ในใจจริงๆแล้วกลับรู้สึกตรงกันข้าม

ความรู้สึกในตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า...

(กาอาระ) : อบอุ่นจังเลย..

น่าแปลกที่ความคิดนั้นเป็นสิ่งที่กาอาระไม่คิดว่าตัวเขาจะรู้สึกถึงมัน

นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ จนกระทั่งได้มารู้จักกับคาซึมิโดยบังเอิญ

แต่มันก็แค่นั้นแหละ มันคือความรู้สึกเพียงชั่วครู่ ที่ไม่นานก็จะสลายหายไปในชั่วพริบตา

ความรู้สึกอื่นที่มีมาแต่เดิมนั้นแรงกล้าเกินกว่าจะมีสิ่งใดมาเติมเต็มหรือทดแทนกันได้

และเมื่อคิดได้แบบนั้น ความมืดมิดก็เข้ากัดกินจิตใจ สัตว์ร้ายเข้าครอบงำตัวเขาไปกว่าครึ่ง ยากที่จะต้านทานมันได้

ซาสึเกะ

เธอรออยู่ตรงนี้

คาซึมิ

อา..

คาซึมิ

ก็คงต้องเป็นงั้น

คาซึมิ

ใครจะกล้าเข้าไปเป็นตัวถ่วง

เธอเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนกิ่งไม้

และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่กาอาระโจมตีเข้ามาพอดี

ซาสึเกะ

หมอนั่นเป็นปีศาจรึไงวะ!

คาซึมิ

...

เธอจำต้องรีบหลบออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะการโจมตีนั้นส่งผลกระทบมาถึงเธอด้วย

ซาสึเกะ

เธอรีบออกไปจากตรงนี้ก่อน

ซาสึเกะ

เดี๋ยวฉันจัดการหมอนั่นเอง

คาซึมิ

โชคดีนะ

เด็กสาวเอ่ยให้กำลังใจ ก่อนจะผละตัวออกมาในทันที

แม้จะอยากอยู่ต่อเพื่อรอดูการต่อสู้ของพวกเขา แต่ตอนนี้ร่างกายเธอกำลังรู้สึกแปลกๆ

คาซึมิ

ให้ตายสิ!

คาซึมิ

เป็นอะไรอีกเนี่ย..

มือบางยกขึ้นกุมขมับ เปลือกตาทั้งสองข้างเริ่มจะปิดลงจนเธอควบคุมมันไม่ได้

ซาสึเกะ

คาซึมิ!!

ซาสึเกะ

หลบเร็ว!

คาซึมิ

เด็กสาวหันมองตามเสียงเรียกนั้น ก่อนจะพบว่าการโจมตีระลอกที่สองกำลังตรงมาทางเธอ

ตามมาด้วยร่างของซาสึเกะที่ถูกเหวี่ยงมาชนเข้ากับคาซึมิเต็มๆ

คาซึมิ

อึกก..

แรงกระแทกนั้นแรงมากพอที่จะทำให้ร่างกายรู้สึกได้ถึงแรงกดดันและความหนักอึ้ง

ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงดิ่งลงสู่พื้นเบื้องล่าง เปลือกตาบางหลับลง เตรียมรับแรงกระแทก ด้วยเพราะตอนนี้ร่างกายของเธอขยับไม่ได้ เลยได้แต่เกร็งตัวเอาไว้เพื่อลดการเจ็บปวด

แต่ทว่า..

ฟุ้บบ?

คาซึมิที่ควรจะดิ่งลงสู่พื้น กลับร่วงลงบนบางสิ่งที่เข้ามารับร่างของเธอเอาไว้

คาซึมิ

นี่มัน..

คาซึมิ

อะไรกันเนี่ย

ฝ่ามือบางที่วางนาบไปบนพื้นผิวนั้นสัมผัสได้ถึงความหยาบกระด้าง ก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่ทิ่มแทงกันราวกับใบมีด

กาอาระ

....

เป็นกาอาระที่ควบคุมทราย แล้วใช้มันมารับร่างของเธอไว้ แม้เขาจะอยู่ไกลออกไป แต่ก็ยังอุตส่าห์ช่วยเธอเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที

คาซึมิ