[FIC NARUTO] โลกนี้มีอะไร โรคที่ไม่มีวันรักษาหาย

❗เนื้อหาในตอนนี้จะมีการบรรยายถึงเลือดจำนวนมาก

Enjoy reading

- ตระกูลซูงาฮาระ -

สวนหลังบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ สีสันหลากหลายลายตาจนทำเอาคนมองตาพร่ามัว

แต่ความงดงามของมันส่งให้สถานที่แห่งนี้ดูสง่าและสูงส่ง

เป็นดั่งสถานที่ในความฝันของเด็กสาวหลายๆคน และกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ช่วยให้ผ่อนคลายแม้ในยามที่เครียดจัด

เอยะ

มานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวอีกแล้ว

เอยะ

มีเรื่องให้คิดเยอะขนาดนั้นเชียว?

คาอิดะ

....

คาอิดะ

ก็เยอะอยู่

คาอิดะ

พอตัวเลยล่ะ

เจ้าตัวเอ่ยตอบภรรยาสุดที่รัก ก่อนจะเอนกายลงนอนหนุนตักผู้ที่เขารักหมดหัวใจ

เอยะ

พวกชาวบ้านเริ่มพากันสงสัยอีกแล้ว

คาอิดะ

สงสัยอะไร

เอยะ

อายุพวกเราก็มากขึ้นทุกวัน

เอยะ

แต่ใบหน้าไม่เปลี่ยนไปเลย

คาอิดะ

ใครเป็นคนปล่อยข่าวลือพวกนี้

เอยะ

ความจริงก็คือมันไม่ใช่ข่าวลือ

เอยะ

พวกเราไม่แก่

เอยะ

เจ้าก็รู้เรื่องนั้นดี

คาอิดะ

อา..

เอยะ

ในตัวข้ามีสายเลือดของตระกูลอยู่ครึ่งนึง

เอยะ

เพราะแบบนั้นก็เลยได้รับผลกระทบมาด้วย

คาอิดะ

เจ้าแสดงอาการแล้วหรอ

เอยะ

อืม

เอยะ

สักพักแล้วล่ะ

เอยะ

ข้าไม่ใช่สายเลือดแท้โดยตรง ไม่ใช่คนของตระกูลหลัก

เอยะ

เลยพึ่งจะมีอาการเอาป่านนี้

เอยะ

ไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันเจ็บปวดและทรมานจนอยากจะตายๆไปซะ

เอยะ

เจ้าทนได้ยังไง

เอยะ

คาอิดะ

ผู้เป็นเจ้าของมือบางเอ่ยถามเสียงอ่อนพลางลูบศีรษะของสามีอย่างอ่อนโยน

คาอิดะ

ก็แค่ทนต่อไปเรื่อยๆ

คาอิดะ

เจ้ารู้ใช่มั้ย

คาอิดะ

ว่าโรคที่เราเป็นอยู่นี้ไม่มีวันรักษาหาย

คาอิดะ

ไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม

คาอิดะ

โรคที่มีแต่คนในตระกูลเราเท่านั้นที่เป็น

เอยะ

ข้ารู้

เอยะ

มันเป็นผลข้างเคียงมาจากการใช้วิชานินจานั่น

เอยะ

การสังเวยเลือด ก็เหมือนกับการสังเวยชีวิตตนเองเพื่อการต่อสู้

เอยะ

เนตรที่มีติดตัวมาแต่กำเนิด

เอยะ

แม้จะทรงพลัง

เอยะ

แต่มันก็มีจุดอ่อน

เอยะ

ผลกระทบอันหนักหนาที่พวกเราไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้

เอยะ

ที่จริงแล้วความตายก็อยู่แค่นี้เอง

คาอิดะ

นั่นสินะ

คาอิดะ

อึกก..

เอยะ

คาอิดะ!!

ร่างหนาผละตัวขึ้นมานั่งนิ่งสักพัก ก่อนจะกระอักเลือดสีข้นออกมาไม่หยุด เรียกให้คนเป็นภรรยาใจหายจนแทบจะสิ้นสติอยู่รอมร่อ

คาอิดะไอออกมาอย่างหนัก เลือดไหลออกทั้งทางหู ตา จมูก และปาก

ภาพใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเรียกเสียงร่ำไห้จากเอยะที่ต้องทนมองสามีทุกข์ทรมาน

คาอิดะ

ข้าไม่เป็นไร

คาอิดะ

เจ้าสบายใจเถอะ

คาอิดะ

อย่าร้องไห้

คาอิดะ

โรคนี้ไม่ได้ทำให้เราถึงตาย

คาอิดะ

แค่ทรมานจนอยากตายไปเองซะมากกว่า

เอยะ

เจ้าเจ็บปวดถึงเพียงนี้

เอยะ

จะให้ข้าทนนิ่งดูดายได้อย่างไร

เอยะ

มันมีใช่มั้ย

เอยะ

วิธีรักษา

เอยะ

ข้าเคยเห็นบันทึกลับของตระกูล

คาอิดะ

มันก็พอมีทางอยู่นะ...

คาอิดะ

วิธีรักษา

เอยะยกยิ้มดีใจ ก่อนจะหน้าถอดสีเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

คาอิดะ

อย่าได้คิดจะเป็นนินจา

เอยะ

....

คาอิดะ

อย่าใช้คาถาใดหากยังอยากมีชีวิตรอดจากโรคร้าย

คาอิดะ

หากตกเป็นทาสการสังเวยเลือดเมื่อใด

คาอิดะ

เมื่อนั้น..

คาอิดะ

ชีวิตเจ้าจะได้พบเจอกับนรกโดยแท้จริง

คาอิดะ

พลังอำนาจและความแข็งแกร่งที่ได้มา

คาอิดะ

ต้องแลกด้วยชีวิตของเจ้าเอง

คาอิดะ

หากอยากใช้ชีวิตอย่างปกติสุข

คาอิดะ

ก็จงเลิกคิดที่จะเป็นนินจาซะเถอะ

เอยะ

เรื่องแบบนั้น..

คาอิดะ

ทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ

เอยะ

ถึงกับต้องเลิกคิดเรื่องที่จะเป็นนินจาเลยหรอ

เอยะ

เรายังมีวิชานินจาอย่างอื่นที่ไม่ต้องใช้พันธะทางสายเลือดอยู่ด้วยนี่นา

คาอิดะ

แต่มันดันเป็นวิชานินจาที่พวกเราไม่ค่อยได้ใช้

คาอิดะ

เพราะเห็นว่าวิชานั้นมีพลังโจมตีน้อย

คาอิดะ

การป้องกันก็ต่ำ

คาอิดะ

พวกเราไม่มีทางเลือกมากขนาดนั้นเอยะ

เอยะ

....

คาอิดะ

ข้ากลัว

คาอิดะ

กลัวเหลือเกินเอยะ

คาอิดะ

กลัวว่าสักวันตระกูลนี้จะเหลือเพียงชื่ออย่างที่มาดาระเคยพูดไว้...

คาซึมิ

!!!

เด็กสาวสะดุ้งลืมตาตื่นจากห้วงแห่งความฝัน ซึ่งเป็นความทรงจำที่ถูกถ่ายทอดมายังเธอที่เป็นลูกหลานด้วยวิธีใดก็ไม่อาจทราบได้

คาซึมิ

เมื่อกี้มัน...

คาซึมิ

อะไรกัน?

เรื่องราวใหม่ที่เธอพึ่งจะได้รับรู้นั้นสร้างความหวาดหวั่นให้ไม่น้อยเลยทีเดียว

(คาซึมิ) : โรคที่ไม่มีวันรักษาหาย...

โมริโนะ อิบิกิ : เธอกำลังทำอะไร

คาซึมิ

ึคะ?

เสียงนั้นเรียกความสนใจจากเด็กสาวที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว ในระหว่างที่เหม่อ พอรู้สึกตัวอีกที เธอก็ตกเป็นเป้าสายตาอีกแล้ว

โมริโนะ อิบิกิ : เห็นว่าจะมาช่วยคุมสอบ แต่ดันนั่งหลับเนี่ยนะ

คาซึมิ

....

คาซึมิ

มันง่วงนี่คะ

คาซึมิ

ฉันก็เลยหลับ

โมริโนะ อิบิกิ : ....

คำตอบของเธอมันฟังดูแปลกๆหรือยังไง ทุกคนถึงได้มีสีหน้าแตกตื่นกันขนาดนั้น

โมริโนะ อิบิกิ : ถ้าจะมานั่งหลับในนี้ก็ออกไปซะ

โมริโนะ อิบิกิ : อย่ามาทำตัวไร้ประโยชน์แถวนี้

คาซึมิ

ไม่ไปค่ะ

คาซึมิ

ฉันจะอยู่นี่

เด็กสาวเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหยิบขนมที่พกติดตัวมาด้วยขึ้นมาฉีก แล้วนั่งกินมันตรงนั้นซะเลย

👥 : ....

โมริโนะ อิบิกิ : นี่เธอ มันจะสบายเกินไปแล้วนะ!

คาซึมิ

ถ้าอยากกินฉันก็จะแบ่งให้ค่ะ

โมริโนะ อิบิกิ : ยัยเด็กนี่..

อีกฝ่ายพูดอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตน โดยไม่หันมาทักท้วงอะไรเธออีก

นัยน์ตาสีเทาหม่นเหลือบมองภายในห้องที่ตอนนี้กลับไปสนใจข้อสอบตรงหน้าต่อ

เธอไล่มองหาเป้าหมายที่นั่งปะปนอยู่ในกลุ่มนั้น ก่อนจะเจอเข้ากับกาอาระ ที่กำลังเตรียมลอกข้อสอบอย่างแนบเนียน

เธอเลือกที่จะปัดผ่านเรื่องราวก่อนหน้าทิ้งไป แล้วหันมาให้ความสนใจกับสถานการณ์ในตอนนี้แทน

และเธอคิดว่าคงไม่บอกเรื่องนี้กับคาคาชิ เพราะมันยังไม่ใช่เวลา

(คาซึมิ) : ไว้ค่อยบอกแล้วกัน ไอ้โรคบ้าๆนี่

การสอบยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้มีผู้เข้าสอบหลายคนต้องสอบตกเพราะไม่มีความสามารถมากพอ

เหล่าตัวเอกทั้งหลายก็กำลังพยายามกันอย่างเต็มที่

คาซึมิ

หืม?

เด็กสาวสะดุดตากับชายคนหนึ่ง เธอลอบสังเกตุมาสักพักแล้ว เขาน่าจะทำพลาดมาเกิน5ครั้งแล้ว

(คาซึมิ) : เป็นการลอกข้อสอบที่ไม่เนียนเอาซะเลย

(คาซึมิ) : เอาไงดีล่ะ

เธอหันมองที่ผู้คุมสอบคนอื่นๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าพวกเขาจะเห็นถึงพฤติกรรมนั้นเลยสักนิด

คาซึมิ

เฮ้อ~

ร่างบางกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง ซึ่งแค่การขยับตัวเพียงนิดก็เรียกให้ทุกสายตาหันมามองกันแล้ว

แต่นี่เธอเล่นกระโดดลงมาแบบนั้นยิ่งตกเป็นที่สนใจกันเข้าไปใหญ่

โมริโนะ อิบิกิ : มีอะไร นั่นเธอจะเดินไปไหน

เด็กสาวไม่ตอบ เธอทำเพียงแค่ปลายตามองอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปหยุดที่ตรงหน้าของเป้าหมาย ซึ่งนั่งเยื้องออกมาไม่ห่างจากกาอาระมากนัก

(คาซึมิ) : กาอาระกำลังมองมาทางนี้!

(คาซึมิ) : ใจเย็นๆ อย่าตื่นเต้น

เธอพูดกับตัวเองเป็นเชิงสะกดจิต ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกไปในที่สุด

คาซึมิ

นายน่ะ

คาซึมิ

พลาดเกิน5ครั้งแล้วนะ

คาซึมิ

ออกไปได้แล้ว

คาซึมิ

เอาเพื่อนอีกสองคนของนายออกไปด้วย

🗣️ : หมายความว่าไงที่ว่าพลาด ไหนล่ะหลักฐาน?

🗣️ : มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันออกไปยัยบ้านี่

โมริโนะ อิบิกิ : หึ

คาซึมิ

หัวเราะอะไรคะ

โมริโนะ อิบิกิ : ฉันแค่รอดูว่าเธอจะรู้ตัวมั้ย

โมริโนะ อิบิกิ : ที่บอกจะมาช่วยคุมสอบ ก็นึกว่าจะไม่สังเกตุอะไรเลยซะอีก

โมริโนะ อิบิกิ : ใช้ได้นี่ ดูออกซะด้วย ทั้งๆที่เจ้านั้นก็ลอกข้อสอบได้เนียนอยู่

คาซึมิ

แต่ก็ไม่ได้เนียนขนาดนั้นนี่คะ

คาซึมิ

ดูออกง่ายจะตายไป

คาซึมิ

วิธีการลอกข้อสอบของเจ้านี่น่ะ

🗣️ : นี่เธอ!

คาซึมิ

ทำไม?

คาซึมิ

มีปัญหาอะไรงั้นหรอ

คาซึมิ

จะออกไปดีๆรึเปล่า

คาซึมิ

หรือต้องให้ฉันเชิญออกไป

เด็กสาวพูดพลางเสมองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ แต่ในระยะสายตาตอนนี้ กลับเผลอโฟกัสไปที่กาอาระเสียอย่างนั้น

คาซึมิ

....

กาอาระ

....

สายตานั่น กำลังจดจ้องมาที่เธอ แต่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ มีเพียงความเฉยชาที่ได้รับกลับมาเท่านั้น

🗣️ : ฉันไม่ออกไปไหนทั้งนั้น

คาซึมิ

อะไรนะ

เสียงที่ติดจะดื้อรั้นเอ่ยบอก พลางยืนขึ้นมาประจันหน้ากับเด็กสาว

ซึ่งเธอก็จ้องตาอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่นึกเกรงกลัว

กลับกัน เธอจ้องอีกฝ่ายอย่างกดดัน พร้อมทั้งเดินเข้าไปใกล้ และยกมือบางขึ้นแตะเบาๆที่ไหล่ของอีกฝ่าย

🗣️ : อะไรของเธอ

คาซึมิ

จะไม่ออกไปหรอ

🗣️ : ก็เออน่ะสิ!

คาซึมิ

หึ

คาซึมิ

วอนหาเรื่องชะมัด

🗣️ : ว่าไงนะ!! มาพูดแบบนี้ได้ไง เธออายุน้อยกว่าฉันด้วยซ้ำ

คาซึมิ

อายุน้อยกว่าแล้วยังไง?

คาซึมิ

ฉันอยู่ในจุดที่สูงกว่านาย..

🗣️ : เหอะ! กะอิแค่เด็กที่ใช้เส้นเข้ามาช่วยคุมสอบ

คาซึมิ

....

มือบางกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะคลายออกอย่างใจเย็น เธอก้มหน้าลงพลางยกยิ้มมุมปาก ซึ่งท่าทางแบบนั้น กาอาระเห็นมันชัดเจนเต็มสองตาของเขา

พอจะเรียกความสนใจไปได้อยู่หรอก แม้จะนิดเดียวก็เถอะ แต่การกระทำต่อจากนี้นี่สิ ที่ทำให้กาอาระรวมทั้งคนอื่นๆภายในห้องถึงกับนั่งไม่ติดที่

🗣️ : อึก.. นี่เธอ! กล้าดียังไง--

คาซึมิ

เมื่อกี้นายดูถูกฉันอยู่ใช่รึเปล่า

มือเล็กๆนั่นที่มองดูแล้วเหมือนจะเปราะบางและหักได้ง่าย บัดนี้กลับพุ่งไปกระชากศีรษะของคู่กรณีที่ถกเถียงกันอยู่หลักๆด้วยความแรงพอสมควร จนอีกฝ่ายแหงนหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด

🗣️ : ยัยบ้านี่! อยากลองดีนักรึไง

🗣️ : ปล่อยนะโว้ย!!

คาซึมิ

....

เด็กสาวกดตัวของอีกฝ่ายลงไปนั่งที่เดิม ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ เรียกความสงสัยให้ก่อตัวขึ้นมาในทันทีกับการกระทำแปลกๆของเธอ

🗣️ : ทำอะไร..

เธอไม่ตอบ แต่ใช้อีกมือที่ว่างจับเข้าไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ฝ่ามือนั่นกอบกุมใบหน้าของคู่กรณีไปครึ่งหน้า

คาซึมิ

อย่าได้คิดจะมาดูถูกฉัน

คาซึมิ

ไม่งั้นนายได้เจอดีแน่

🗣️ : เธอจะไปทำอะไรได้ อึก..

มือบางเพิ่มแรงบีบจนใบหน้าของอีกฝ่ายยับยู่ เลือดกำเดาไหลออกมาจนเปรอะเปื้อนมือของเธอในที่สุด

คาซึมิ

น่าขยะแขยง

โมริโนะ อิบิกิ : พอได้แล้ว นี่เธอคิดจะฆ่าเขารึไง

คาซึมิ

เปล่านี่คะ

คาซึมิ

ก็แค่สั่งสอนเฉยๆ

เด็กสาวเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันมาสบกับนัยน์ตาของอีกฝ่าย เธอจดจ้องเขาอยู่อย่างนั้น นัยน์ตาสีเทาหม่นที่มีประกายสีเลือดอยู่ภายใน สร้างความตื่นตระหนกให้กับอีกฝ่ายไม่น้อย

เธอกะระยะเอาไว้แล้ว ไม่มีใครเห็นหรอกว่าเธอใช้สายตาแบบไหนมองไอ้บ้านี่อยู่

คาซึมิ

ออกไปจากห้องสอบซะ

คาซึมิ

และอย่าคิดดูถูกใครอีก

🗣️ : เธอทำอะไรกับฉัน

เธอยกยิ้มชอบใจในท่าทีหวาดระแวงนั้น ก่อนจะเบิกตากว้าง จ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตาของอีกคน

คาซึมิ

ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่

คาซึมิ

ออกไปได้แล้ว

คาซึมิ