ยุทธจักรนี้ช่างโหดร้าย...เจ้าจักหาผู้ใดที่จริงใจกับเจ้าเท่าข้าไม่
ตอนที่ 9 ถึงปาซู
ในตอนเช้าอากาศเย็นสบายแก่การนอน
เถ้าแก่ลั่วอูมาบอกใก็เธอพาคุณหนูคนนั้นลงจากเรือด้วย
เพราะเหมือนจะเกิดเรื่องตอนเธอไม่อยู่ซะแล้ว
เด็กผู้หญิงคนนั้นเรียกเธอ จากนัันก็วิ่งมาทางเธอ
เหมียวเฟย
อาหลี่นอนหลับสบายรึป่าวจ้ะ
เถ้าแก่เรียกให้ทุกคนขึ้นรถต่อเข้าไปในเมือง
ที่ใกล้ที่สุดน่าจะเป็นเมือง "ฮุงลาย"
ไม่นานก็จัดขบวนพ่อค้าเสร็จ
มีถึง6เกวี้ยนวิ่งต่อกันเป็นแถว
เมื่อพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า
เถ้าแก่ลั่วอู
พวกเราพักที่นี่ก่อนแล้วกัน
เถ้าแก่ลั่วอู
พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที
เถ้าแก่เรียกเธอ เขากวักมือเรียกให้มาทางนี้
เถ้าแก่ลั่วอู
ถือซะว่าเป็นสินน้ำใจเล็กๆของคนแก่
เถ้าแก่ลั่วอู
ขอบคุณเจ้ามากที่คอยดูแลพวกข้าให้มาถึงที่นี่
เธอพยายามปฏิเสธไปแล้วแต่ว่าเถ้าแก่ก็ยัดถุงเงินใส่มือเธอแล้วบอกว่ารับไปเถอะ
เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเถ้าแก่ก็ชิ่งหนีก่อน
เหมียวเฟย
ถ้าอย่างนั้นข้าขอออกเดินทางก่อนนะเจ้าคะ
เถ้าแก่ลั่วอู
เจ้าจะไปหาศิษย์ที่เจ้ารึ
เถ้าแก่ลั่วอู
พักก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยไป
เถ้าแก่ลั่วอู
มันมืดแล้วเดินทางลำบาก
เหมียวเฟยเดินไปที่โรงเตี๊ยมแล้วคุยกับเถ้าแก่เนี้ย
เถ้าแก่
ชายคนนั้นเป็นคนสุดท้าย
เถ้าแก่ชี้ไปที่โต๊ะโต๊ะนึงที่มีผู้ชายตัวสูงภูมิฐานนั่งอยู่แต่ว่า
แผ่นหลังของเขาช่างคุณเคยยิ่งนัก
เธอเดินเข้าไปหาแล้วเอื้อมมือไปจับที่บ่าไหล่ของเขา
ชายคนนั้นถูกเรียกจึงหันกลับไปมอง
หมิงเที่ยงคง
มิเป็นไรข้าเข้าใจ
แล้วจับผมที่ถูกลมพัดมาปกหน้ามาทัดที่หูให้เหมียวเฟย
หมิงเที่ยงคง
เจ้าเป็นห่วงข้านิ
ในตอนนั้นเองทั้งสองได้สบตากันเหมือนคุ้นเคยเป็นความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในใจเธอ
หมิงเที่ยงคง
เจ้าเพิ่งมาถึงรึ
หมิงเที่ยงคง
มาสิกินข้าวด้วยกันก่อนสิ
เหมียวเฟย
ิเป็นไร...จะรบกวนท่านพี่หมิงเปล่านะเจ้าคะ
หมิงเที่ยงคง
ข้าสั่งไว้เยอะ..ข้ากินไม่หมดหรอก
เขาดึงแขนเธอไม่ได้แรงมากแต่ว่าเธอไม่ทันได้ทรงตัวจึงล้มนั่งบนตักของหมิงเที่ยงคง
จึงเผลอมองหน้าเขาแล้วทุบลงไปที่แผงอกของเขา
เขาจับมือของเธอไว้และโอบเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอหล่น
ด้วยความที่โต๊ะที่เขาเลือกอยู่ในมุมหลับตาคนจึงไม่มีใครสังเกตเห็นมาก
หมิงเที่ยงคง
เจ็บหรือไม่??
เธอพยายามลุกออกจากตักของเขา
เสียงเขาที่พูดอยู่ตรงใบหูแผ่วเบา
หมิงเที่ยงคง
หือ..ว่าอย่างไร
เหมียวเฟย
ท่านกับข้าเคยพบกันมาก่อนรึเปล่าเจ้าคะ
หมิงเที่ยงคง
ใช่พวกเราเคยพบกันมาก่อน
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ
แล้วค่อยๆยื่นมือไปหยิบข้าวเปล่าของเขาคีบอาหารใส่จาน
จากนั้นก็ตักขึ้นมาป้อนเธอ
เขาทิ้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วค่อยๆถูข้างแก้มเธอเบาๆ
เธอเขินมากแก้มมันขึ้นสีแดงลามไปถึงหู
เขายิ้มเหมือนได้แกล้งคนที่เขารักในอดีตและปัจจุบันต่อไปขอให้อนาคตก็จะเป็นคนนี้!!!
เหมียวเฟย
ท่านพี่ปลอยข้าเทอะข้ากินเองได้
หมิงเที่ยงคง
ข้าอยากป้อนเจ้า
เหมียวเฟย
เดี๋ยวข้าก็เป็นึนทำอะไรไม่เป็นหรอกท่านพี่
นางทำแก้มป่องแล้วหันหน้าไปทางอื่น
แต่มันกลับน่ารักมากในสายตาของเขา
หมิงเที่ยงคง
ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
หมิงเที่ยงคง
ข้าก็จะดูแลเจ้าตลอดชีวิตดีหรือไม่
เหมียวเฟย
ท่านพี่อย่าพูดเล่นอย่างนี้เลย
เขากลับมองหน้าเธอมันไม่มีแววของการพูดเล่นเลยเป็นความรู้สึกที่จริงจังและพูดจริง
เหมียวเฟย
ท่านพี่ไม่หิวหรอ
นานจึงหันไปหยิบขนมแล้วหันมาจ่อปากท่านพี่
เมื่อคืนครึ่งแรกหมดเขาก็กินครึ่งทั้งหมดมันโดนนิ้วเธอ
ริมฝีปากอ่อนนุ่มโพรงปากอุ่นๆ
แต่ไม่เป็นผลเพราะท่านพี่หมิงจับขอมือเธอไว้
เขาค่อยๆเลียปลายนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ของเธอ
เธอเขินมากจนมองหน้าเขาไม่ติดนะตอนนี้
เหมียวเฟย
(ท่านพี่หมิงคนบ้า!!!)
เขาเห็นท่าทางเขินอ้ายของเธอ
เขาจับมือเธอแล้วเดินขึ้นไปบนชั้น 2
หมิงเที่ยงคง
เจ้าจะอาบน้ำก่อนหรือไม่
หมิงเที่ยงคง
วันนี้อากาศหนาวรีบอาบเถอะเดี๋ยวน้ำจะเย็น
นำนางรีบวิ่งเพราะกลัวว่าถ้าเกิดนางยังขัดขืนหรือพูดอะไรไม่เข้าหูอาจจะโดนแกล้งอีก
เขาเดินไปนั่งตรงโต๊ะน้ำชา
แล้วผิวปากเรียกเหยี่ยวแดง
จากนั้นก็อ่านสารที่อยู่ข้างในเมื่ออ่านเสร็จก็เอากระดาษเผา
จากนั้นจึงหยิบกระดาษใหม่ม้วนเก็บใส่เข้าไป
เอาน้องมาฝากค่ะทุกคน หมดตรุษจีนแล้วเราก็ขอให้ทุกคนโชคดีในชีวิตนะคะ(◍•ᴗ•◍)❤
ติดตามตอนต่อไปกันด้วยน่า~ෆ╹ .̮ ╹ෆ (♡ω♡ ) ~♪
Comments