ยุทธจักรนี้ช่างโหดร้าย...เจ้าจักหาผู้ใดที่จริงใจกับเจ้าเท่าข้าไม่
ตอนที่8 หยก
เสียงทุ้มต่ำแต่นุ่มนวลพูดเหนือหัวเธอ รู้สึกถึงฝ่ามือที่ลูบหัวเธอแผ่วเบา
เธอพูดเสียงเบาแล้วเอาหน้าซุกหมอน
ลุกขึ้นมาจากเตียงนอนถึงเห็นว่าเธอยังอยู่บนเรือสำเภา
เกิดคำถามในใจเมื่อกี้คือฝันหรอ
เธอเดินออกไปที่บาดฟ้าเรือจึงเห็นคนงานเก็บของที่ตกลงมา
คิดว่าคงจะเป็นหีบอันนี้แหละที่ตกลงมาแล้วเกิดเสียงขึ้น
ในตอนนั้นเองก็มีสตรีนางนัอยคนนึงตัวสูงแค่ไหลเธอพูดออกมาว่า
"ถ้าของขาเป็นอะไรไปข้าจะให้ท่านพ่อไล่พวกเจ้าออกให้หมด"
เป็นเด็กผู้หญิงอายุน่าจะ 14 ปี ใส่ชุดสีแดงเหมือนคนในชนเผ่าม้วนผมมีอาหมวย 2 ข้างสองข้างมีปิ่นอันนึงเสียบอยู่เป็นลายหมาป่า ข้างกายนางมีแส้อยู่ข้างเอวแล้วคนรับใช้2คนนางถือว่าเป็นเด็กน้อยที่น่ารักคนนึงเลย
หมดคำพูดเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หันมามองหน้าเธอแล้วพูดใส่อารมณ์ว่า
"เจ้ามองอะไร ไม่เคยเห็นนายตักเตือนบ่าวรึไง หรือเจ้าอยากมเรื่องกับข้า"
เหมียวเฟยหันไปมองแล้วพูดว่า
เหมียวเฟย
มิได้ มิได้ ข้าแค่ขึ้นมาดูเพราะได้ยินเสียงดัง
ไม่นานพ่อค้าก็เดินกันขึ้นมาที่ดาดฟ้าเรือ
เถ้าแก่ลั่วอู
เกิดอันใดขึ้นเสียงบางอย่างตกดังสนั่นเชียว
เหมียวเฟย
ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ..แค่เสียงของตก
"จะไม่มีอะไรได้อย่างไรของข้าเสียหาย"
นางหันไปชี้หน้าบ่าว2คนที่ทำของนางตกแล้วกล่าวว่า
"ถ้าของข้าเป็นอะไรไปข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้อาจิงกินซะ"
เห็นบ่าว2คนตัวสั่นอย่างรุนแรง
เธอไม่รู้ว่าพวกเขากลัวอะไรจึงพูดว่า
เหมียวเฟย
เจ้าอย่าทำรายคนอื่นเลยของเจ้าเสียหายรึถึงจะเอาชีวิตของพวกเขา
หมางลู่
หยุดได้แล้วหลงหลี่!!!
เธอมองหน้าบุรุษที่แต่งตัวคล้ายกันกับเด็กสาวที่ถูกเรียกว่าหลงหลี่
หมางลู่
เจ้าก่อเรื่องอีกแล้วนะ
หลงหลี่
ท่านพี่อย่าบอกท่านแม่นะ
เถ้าแก่ลั่วอู
ท่านหมาง..ข้าน้อยคาราวะ
เหมียวเฟยมองหน้าเถ้าแก่ลั่ว
เหมือนถามว่า รู้จักกันหรอเจ้าคะ??
หมางลู่
เจ้าก็ไม่ควรแสดงท่าทางเช่นนี้กับผู้ใหญ่นะ!!
หลงหลี่ไม่พอใจที่ท่านพี่ดุนางต่อหน้าผู้อื่น
หลงหลี่
ใช่สิ...ข้าทำอันใดข้าก็ผิดไปหมด!!
เหมียวเฟย
ท่านตามน้องท่านไปเถอะ
หมางลู่
เกรงว่านางจะไม่คุยกับข้าน่ะสิ
เหมียวเฟย
ในเมื่อเรื่องมันเกิดที่ข้า..ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง
เมื่อนางพูดจบก็หันหลังแล้วรีบเดินตามทางที่หลงหลี่วิ่งไป
มีเด็กผู้หญิงใส่เสื้อสีแดงนั่งซุกเขาเช็ดน้ำตาอยู่
เสียงนางร้องไห้สะอึกสะอื้น
หลงหลี่
ทำไมท่านพี่ต้องดูค่าด้วย
ค่อยๆยกมือขึ้นแล้วเคาะ 2 ที
เหมียวเฟย
ข้าเองข้าขอเข้าไปได้ไหม
ไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาจากข้างในเลย
เธอจึงค่อยๆงานเปิดประตูดู
เธอเข้าไปหาหลงหลีที่นั่งอยู่ข้างเตียงที่พื้น
แล้วยื่นมือออกอะไรเล็กๆที่กำลังสั่น
หลงหลี่
เจ้าไม่ต้องมายุ่งกับข้า
เหมียวเฟย
เจ้าอย่าโกรธพี่ของเจ้าเลยนะ
เหมียวเฟย
เขาแค่เป็นห่วงเจ้าเฉยๆ
หลงหลี่
แต่ข้าน้อยใจท่านพี่
หลงหลี่
ไม่มีใครสนใจหรอกถ้าข้าจะหายไปสักคน
เหมียวเฟย
เจ้ามีพี่ของเจ้าและคนที่เจ้ารักอย่างไรละ
เหมือนนางกำลังคิดอะไรบางอย่าง
แล้วหันมามองเธอทั้งที่น้ำตานองหน้า
เหมียวเฟยยกนิ้วโป่งปาดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบา
เหมียวเฟย
คนสวยไม่ร้องน่า~
เหมียวเฟยยิบปิ่นลายผีเสืออกมาให้เธอดู
เหมียวเฟย
ถ้าอย่างนั้นพี่ให้
เหมียวเฟยใช้นิ้วชี้แตะจมูกหลงหลี่แผ่วเบา
เหมียวเฟย
ค่อยน่ารักขึ้นหน่อย
หลงหลี่
น้องเรียกท่านพี่ได้ไหมเจ้าคะ
เหมียวเฟย
ได้สิพี่ชื่อ เหมียวเฟย
เหมียวเฟย
พี่ขอเรียกเจ้า อาหลี่ได้ไหม
หลงหลี่
ตกลงเจ้าค่ะท่านพี่เฟย
ทั้งสองพูดคุยเล่นกันสักพักฝนก็ตกลงมาไม่หนักมากนัก
เหมียวเฟย
เจ้านอนพักสักหน่อยเถอะ
อาหลี่ดูงัวเงีย..เด็กน้อยก็นอนหลับบนเตียงสบาย
เธออกมาจากห้องแล้วค่อยเปิดประตู
หมางลู่ยืนอยู่ด้านหลังนาง
หมางลู่
ขออภัยนางเป็นอย่างไรบ้าง
ทั้งสองเดินออกมาจากหน้าประตูมาที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่อีกห้องนึง
หมางลู่
ขอบคุณเจ้าที่ดูน้องข้า
หมางลู่
ข้าติดหนี้เจ้าถ้าเจ้าตัองการอะไรให้เอาหยกอันนี้ไปที่เผาหมาป่าของข้า
Comments