“ร้านรับซ่อมความพัง (แต่ไม่รับประกันความปกติ)”

ในตรอกแคบๆ ที่แอปแผนที่ไม่เคยพาใครมา มีร้านหนึ่งตั้งอยู่ ป้ายไม้เก่าเอียงนิดๆ เขียนด้วยลายมือว่า “ซ่อมทุกอย่างที่ชีวิตทำพัง” คิว—เด็กหนุ่มธรรมดาแบบธรรมดาจนโลกไม่จำเป็นต้องจำ ยืนจ้องป้ายอยู่นาน ไม่ใช่เ

ร้านรับซ่อมชีวิต (เปิดเฉพาะคนที่คิดว่าตัวเองไร้ค่า)

ในเมืองที่ทุกอย่างเร่งรีบ มีตึกสูงกว่าเมฆ มีผู้คนมากกว่าดวงดาว แต่กลับไม่มีใครมองตากัน “ภีม” เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ด ผู้มีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่ง คือ การทำทุกอย่างพัง สอบตก โดนเปรีย

“วันที่ผมเห็นอนาคต…ผ่านกระจกห้องน้ำโรงเรียน”

ผมชื่อ ภาคิน เด็ก ม.ปลายธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่สิ่งพิเศษที่สุดในชีวิตคือ —สอบตกคณิต —นั่งหลังห้อง —และโดนครูเรียกชื่อผิดเป็นประจำ ถ้าชีวิตเป็นมังงะ ผมน่าจะเป็นตัวประกอบที่เดินผ่านฉากแล้วไม่มีใครจำหน้าได้

“ผมแค่จะมาส่งการบ้าน…แต่ดันช่วยโลกไว้เฉย”

เรื่องย่อ ในวันที่ “คีย์” เด็ก ม.ต้น ธรรมดา ๆ ลืมส่งการบ้านวิชาฟิสิกส์ เขาไม่รู้เลยว่า…กระดาษ A4 ใบนั้น คือ คู่มือปิดประตูมิติวันสิ้นโลก เนื้อเรื่อง คีย์ยืนหอบอยู่หน้าห้อง 3/7 เสียงกริ่งหมดคาบดังไปเ

“เศษเงาที่พระเจ้าไม่ยอมรับ”

ตอนที่ 1 เด็กที่เกิดมาพร้อมเงาเกินหนึ่ง ในคืนที่ฝนตกไม่หยุด ฟ้าร้องเหมือนใครบางคนกำลังฉีกสวรรค์ออกเป็นชิ้น ๆ เด็กคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้น…โดยไม่มีใครรู้ว่า เขาเกิดมาพร้อมเงาสองอัน เงาแรก ทาบตามร่าง เหมือน

ผมได้พลังโกง…เพราะกดรับของผิด!

ผมเคยเชื่อว่า ชีวิตคนเราถูกกำหนดไว้แล้ว บางคนเกิดมาเก่ง บางคนเกิดมาธรรมดา และบางคน…เกิดมาเหมือนผม ไม่มีอะไรโดดเด่นพอจะถูกจำ ผมเป็นแค่เด็กม.ต้นคนหนึ่ง คะแนนกลางๆ หน้าตาธรรมดา ชื่อที่ครูมักเรียกผิด ถ้า

ชอบเพื่อนที่รู้จักกันมันผิดมั้ย

เรามีเพื่อนอยู่3คนแต่มีคนหนึ่งที่แอบชอบคนที่ชื่อ...ใช่เราก็แอบชอบคนนั้นเหมือนผ่านไปหลายเดื​อนเราไม่รู้เลยว่าเขามีแฟนแล้วเขาคบกันได้ประมาณ​ปีกว่าแต่เราดันไปบอกชอบเขาแต่ที่เขาตอบคือมีคนมาบอกชอบไปแล้ว13ค

ต้องรักใต้คมเขี้ยว

🧛 หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 3 วัน ต้องรักค่อยๆปรับตัวกับชีวิตในคฤหาสน์แวมไพร์ได้บ้างแล้ว—อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้ว่าเสียงฝีเท้าตอนกลางคืนที่ดังแผ่วราวกับลมพัดนั้นคือเอเดียนเดินตรวจความเรียบร้อย ไม่ใช่ผีอย

จากเรื่องไอริสกับพี่ชายทั้ง6

**ภายในห้องของแคมป์และซีนาย…** แสงไฟสีวอร์มโทนในห้องนอนส่องสว่างอย่างนุ่มนวล พัดลมเพดานหมุนช้าๆส่งเสียงเบาๆผสมกับสายลมเย็นจากระเบียงที่พัดแผ่วเข้ามา ภายนอกเป็นยามค่ำที่เงียบสงบหลังเหตุการณ์ใหญ่ทั้งวัน

ตอนที่ 3 – รักที่ไม่ถูกเลือก

เสียงนกกลางคืนร้องแว่วมาในความเงียบ ลิลิตยังคงนั่งเฝ้าคิรันที่หลับใหลบนฟูกเก่า เธอเอื้อมมือเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากเขาอย่างเผลอตัว หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่แล้ว— เสียงฝีเท้าหนักแน

ของขวัญปีใหม่คือการจากลาของเธอ

เธออยู่เค้าดาวมาด้วยกันตั้งหลายปีสุดท้ายปีนี้ไม่มีเธอ พอมันไม่มีเธอแล้วมันไม่ชินเลย"เหงากลับมาหาได้ไหม" ตอนนี้เธอยังไม่มีใครใช่ไหม?

หลอกหลอน

ณพ ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย บังเอิญไปเห็นเหตุการณ์ฆาตกรรมสุดโหดในตรอกเปลี่ยวคืนหนึ่งและถูกฆาตกรจับได้ เขาต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอดเข้าไปหลบซ่อนตัวในอาคารร้างที่มืดมิดและน่าสะพรึงกลัว ณพถูกไล่ล่าอย่างกระชั้

ปริศนาดอกไม้แดง

กลิ่นไอดินหลังฝนพรำยังคงคละคลุ้งปะปนกับกลิ่นสาบของใบไม้ที่กำลังเน่าเปื่อย ณ สวนรุกขชาติอันเงียบสงัด ร่างของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวสะอาดตานอนนิ่งอยู่บนพรมหญ้าที่เปียกชื้น ดวงตากลมโตเบิกโพลงจับจ้องไปยังก

ปริศนา

ณ ป่าแห่งหนึ่งมีเด็กหายเข้าไปในป่าอย่างไร้ร่องรอยนี่คือคดีเมื่อปีที่แล้ว แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ถ้าเกิดตายศพต้องเห็นเพราะชาวบ้านรวมกับตำรวจช่วยกันตามหา แต่ก็ไม่พบวี่แววใดๆเลย ต่อมามีเด็กหายเข้าไปเช่นเด

แฟนกัน

กอหญ้า ว่า ทำอะไรอยู่ครับ คุยกับเพื่อนทำไหมหรอ แค่ถามน่า ไปด้วยกันไหม ได้ กอหญ้า ไปด้วยได้ไหม ได้ เจอกันที่โรงเรียนมารีย์อุปถัมภ์ชัยภูมินะ ได้ ได้ เวลา10:30 หิวกันยัง หิวแล้ว หิวแล้ว หิวแล้ว กูเกิ้นเด

คำขอครั้งสุดท้าย

คนที่จากไปจะรับรู้ไหมว่าคนที่มีชีวิตอยู่คิดถึงมากอยากกอดแต่ก็ทำไม่ได้ ความฝันที่เคยสร้างมาด้วยกันหนูทำมันได้แล้วนะ จะรับรู้ไหมว่าที่ทำมันมีความหมายมากแค่ไหน ตั้งแต่คุณจากไปก็ไม่มีวันไหนเลยที่คิดถึงคุณ

คู่กัดหมีคือผึ้ง

วันหนึ่งน้องหมีเดินเข้าป่าไปเรื่อยๆจนเที่ยงก็ยังไม่ได้กินอะไรน้องหมีหิวจนเบลอว่ารักแถบไม่มีแรงเดินน้องหมีเลยนั่งพักใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งได้สักพักน้องหมีเลยเงยหน้าขึ้นไปมองบนต้นไม้เลยเห็นว่ามีรังผึ้งอยู่น้

31/12/2551

ณ สถานที่บนดอย วันที่31/12 เป็นวันที่อยู่กับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันหลายปี พอนึกถึงอดีตตอนที่เราเคยเป็นเด็กกันและยังไม่โตพอที่จะเข้าใจความรักด้วยซ้ำ พอจบประถมพวกเราก็ไม่ได้เจอกันเลยต่างคนต่างแยกย้าย

ซ้ำๆ

จะอยู่กับรักที่มันไร้ค่า ไปเพื่ออะไรละ ในเมื่อเขาไม่เห็นค่าเราเลย รักที่ไร้ค่ามันคงไม่มีความหมาย ต่อให้รักเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์เขาเห็นเราเป็นอะไรกันนะ โลกมันสวยงาม...แต่ไม่ใช่กับเรา P:คิวกูชอบมึงนะ

ซากุระใต้ต้นไม้

เรื่องสั้น: “ซากุระใต้ต้นไม้” ผม—โทชิฮิเดะ—ไม่เคยตั้งใจจะรักปลาตัวนั้นเลย มันก็แค่ปลาทองตัวเล็ก ๆ ที่พี่ข้างห้องโยนให้เราเพราะบอกว่า “ห้องมันเงียบเกินไป เลี้ยงอะไรสักอย่างจะได้ไม่บ้า” แต่ผมว่ามันเป็